ดวงใจภวินท์ - บทที่ 958 คุณไม่คู่ควรที่จะเปรียบเทียบกับเธอเลย

ดวงใจภวินท์ บทที่ 958 คุณไม่คู่ควรที่จะเปรียบเทียบกับเธอเลย
ภวินท์ในใจรู้ดี ว่าคนแบบมาเลน่า ดูเหมือนจะรักใคร่เขามาก แต่ความเป็นจริงนั้นมาเลน่าก็เป็นแค่คนที่เห็นแก่ตัวมากๆคนหนึ่งเท่านั้น

ความรักที่มาเลน่ามีต่อเขา มันไม่ใช่ความรักที่แท้จริง แต่เพื่อสนองความเห็นแก่ตัวของตัวเองเท่านั้น ปฏิบัติกับตนเองเหมือนเป็นสิ่งของ กักขังตนเองเอาไว้ที่นี่ โดยเอาคำว่า“รัก”มาอ้าง

คำพูดของภวินท์แทงเข้ามาในใจของมาเลน่าจนเจ็บปวด สีหน้าของเธอดูบิดเบี้ยวทันที เสียงคมชัด“หุบปาก！คุณไม่เข้าใจอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว！”

“ภวินท์ ขอแค่คุณต้องการ ฉันก็จะให้กับคุณได้ทั้งหมด นังญาธิดานั่น จะให้อะไรกับคุณได้?”

มาเลน่าเดินเข้าใกล้ภวินท์ช้าๆ ยกคางของเขาขึ้น มุมปากยกเล็กน้อย“คุณต้องทำความเข้าใจให้ชัดเจนแจ่มแจ้งนะว่า ฉันต่างหากล่ะที่เป็นคนที่เหมาะสมกับคุณที่สุด”

ภวินท์สะบัดนิ้วของเธอออก มุมปากยกโค้งอย่างเยาะเย้ย แววตาเย็นชา พูดขึ้นอย่างเยือกเย็น“คุณไม่คู่ควรที่จะเปรียบเทียบกับเธอเลยด้วยซ้ำ”

“นี่คุณ！”มาเลน่าโมโหแล้ว ง้างมือขึ้นอยากที่จะตบหน้าของภวินท์ แต่สุดท้ายก็เก็บมือกลับไป มองเขาเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม“ไม่ว่าคุณจะพูดยังไง พรุ่งนี้ก็คือวันแต่งงานของพวกเรา ขอแค่แต่งงานกันแล้ว คุณก็กลายเป็นคนของฉัน นับจากนี้ไปญาธิดาก็จะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณอีกต่อไป”

ถึงยังไง ทุกสิ่งทุกอย่างที่ภวินท์พูดมาในตอนนี้ เขาก็แค่ปากแข็งเท่านั้น

ระงับอารมณ์โกรธของตัวเองลงอย่างรวดเร็ว มาเลน่าพูดสั่งลูกน้องว่าให้จับตาดูภวินท์เอาไว้ให้ดีๆ จากนั้นก็หันตัวจากไป

วันต่อมา เวลาห้าโมงเช้า

ภวินท์ถูกคนรับใช้ช่วยจัดการสวมใส่ชุดสูทจนเสร็จ ชุดสูทสีดำตัดเย็บพอดีตัว ทำให้รูปร่างของเขายิ่งดูแข็งแรงกำยำมากขึ้น แต่หน้าของภวินท์กลับไม่ได้ดีใจอะไรเลยสักนิด แววตาแอบดูหงุดหงิดรำคาญนิดหน่อย

แน่นอนว่าเขาจะไม่ถูกขังอยู่ที่นี่แน่ๆ แต่ญาธิดาอยู่ที่เมือง Jเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขาไม่รู้เลยสักนิด ถ้าเป็นแบบนี้ ก็ทำได้แค่ช่วยเหลือตัวเองแล้วเท่านั้น

แต่ปัญหาคือ มาเลน่าไม่ได้แค่ส่งคนมาจับตาดูเขาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเท่านั้น ถึงขนาดที่วัตถุมีคมที่อาจจะช่วยให้เขาหลบหนีไปได้ภายในห้องก็อาจจะถูกเอาออกไปหมดแล้วด้วย เหลือเพียงแค่เตียงไม้ให้นอนพักผ่อนหนึ่งเตียงเท่านั้น

แม้ว่าจะเป็นภวินท์ที่ผ่านการฝึกฝนมาก่อนแล้ว ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่มีอาวุธอะไรติดตัวเลยแบบนี้ ก็ยากที่จะหนีรอดออกไปจากที่นี่อยู่เหมือนกัน

ในขณะที่ภวินท์กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ประตูก็ถูกเปิดออก มาเลน่าเดินเข้ามาจากข้างนอก

เธอมองภวินท์ที่ใส่ชุดสูท สายตามองสำรวจเขาหัวจรดเท้าหนึ่งรอบ ก่อนจะพูดชมออกมา“วิน คุณเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดที่ฉันเคยเจอมาเลย”

แม้ว่าจะเคยเห็นภวินท์ใส่ชุดสูทมาก่อนแล้ว แต่ในตอนนี้มาเลน่าก็รู้สึกทึ่งตกใจอย่างอดไม่ได้อยู่ดี

แววตาของเธอร้อนผ่าว มีเพียงแค่ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบแบบภวินท์คนนี้เท่านั้น ที่จะคู่ควรที่จะอยู่ในตำแหน่งสามีของเธอ

ภวินท์เงยหน้ามองเธอ“วันนี้เป็นวันแต่งงานของพวกเรา คงจะไม่ให้ผมออกไปเจอกับผู้คนด้วยสภาพแบบนี้หรอกใช่ไหม”

เขาขยับแขนเล็กน้อย โซ่เหล็กกระทบกันจนเกิดเสียงดังขึ้นมา

ขอแค่ให้มาเลน่าปลดโซ่นี้ออก บางทีเขาอาจจะมีโอกาสหลบหนีออกจากที่นี่ก็ได้

แต่ว่า การที่จะให้มาเลน่าปลดโซ่ที่ล่ามตัวเองออกนั้น เกรงว่าจะไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น

ในขณะที่ภวินท์กำลังครุ่นคิดว่าทำยังไงถึงจะให้มาเลน่ายอมปล่อยตัวเองออกมาอย่างสบายใจอยู่นั้น คิดไม่ถึงว่าจู่ๆมาเลน่าก็ยิ้มออกมา พยักหน้าให้กับภวินท์“แน่นอนอยู่แล้ว วิน วันนี้เป็นวันแต่งงานของพวกเรา แน่นอนว่าฉันไม่มีทางให้คุณเอาของพวกนี้ออกไปอยู่ต่อหน้าผู้คนแน่นอน”

เวลามาเลน่าทำอะไรก็ไร้ยางอายมาโดยตลอดอยู่แล้ว ต่อให้เธอจะให้ภวินท์ออกงานแต่งงานทั้งที่ถูกล่ามโซ่เอาไว้ ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอยู่ดี