ดวงใจภวินท์ - บทที่ 968 ผมไม่สามารถออกไปจากที่นี่ด้วยกันกับคุณได้

ดวงใจภวินท์ บทที่ 968 ผมไม่สามารถออกไปจากที่นี่ด้วยกันกับคุณได้
ญาธิดาหันหน้ากลับไปมองคฤหาสน์ตระกูลสมิทที่แสนเงียบเหงา อารมณ์ความรู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีมาก่อน

ในที่สุดทุกสิ่งทุกอย่างมันก็จบลงแล้ว ตัวเองกับวินก็จะได้เริ่มใช้ชีวิตใหม่สักที

เธอหันหน้าไปมองภวินท์ ใบหน้าเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มจางๆ“ไปกันเถอะ พวกเรากลับบ้านกัน”

ญาธิดาหันมองออกไปข้างหน้า รถของจรณ์ก็จอดหยุดอยู่ตรงนั้น เด็กทั้งสองคนก็กำลังรอพวกเขาอยู่ในรถ

ภวินท์เม้มริมฝีปาก ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อน ญาธิดาหันมองเขา“มีอะไรเหรอ?”

ภวินท์ไม่ได้ตอบ แค่จ้องมองเธอด้วยสายตาที่เคร่งขรึมเท่านั้น

แววตาของเขาสงบนิ่ง แต่ญาธิดากลับรู้สึกได้ถึงความปั่นป่วนที่แอบซ่อนเอาไว้อยู่ภายในนั้น จู่ๆมันก็ทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวายใจอยู่ไม่สุขขึ้นมาไม่น้อย

ญาธิดาขมวดคิ้วเบาๆ ตอนที่เธอกำลังอ้าปากเล็กน้อย เตรียมที่จะพูดอะไรออกมาอยู่นั้น จู่ๆภวินท์ก็เปิดปากพูดขึ้นมาก่อน“ภวินท์ไม่สามารถออกจากที่นี่ไปพร้อมกันกับคุณได้”

คำพูดของเขาสั้นกระชับ แต่กลับทำให้ความกระวนกระวายภายในใจของญาธิดานั้นได้รับการยืนยันแล้ว“วิน เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

ญาธิดาเก็บความกระวนกระวายเอาไว้ภายในใจ ใบหน้าพยายามยิ้มออกมา แต่รอยยิ้มนี้ดูยังไงมันก็ฝืนชัดๆ

ภวินท์มองเธอแล้วก็ถอนหายใจออกมาอีก เขาไม่อยากทำให้ญาธิดาเป็นห่วงเขาแต่จนตอนนี้มันก็ปิดบังต่อไปอีกไม่ได้แล้ว ดังนั้นก็เลยพูดออกมา“ที่ตัวของผมถูกติดตั้งระเบิดเอาไว้”

เขาดึงขากางเกงของตัวเองขึ้น เผยให้เห็นถึงกำไลข้อเท้าสีดำอันนั้นที่อยู่ตรงข้อเท้า

“บนนี้ติดตั้งเครื่องระบุตำแหน่งเอาไว้ ถ้าเกิดผมออกจากอาณาเขตของคฤหาสน์ตระกูลสมิทมันก็จะระเบิดทันที”

ภวินท์มองสีหน้าที่ดูไม่ดีของญาธิดา น้ำเสียงหยุดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นมาต่อ“ก่อนหน้านี้ผมเคยลองพยายามที่จะทำลายมันมาก่อน……แต่ก็ไม่สำเร็จ”

ภวินท์แววตาดำมืดลงเล็กน้อย ถ้าเขาอยากออกไปจากที่นี่ เกรงว่าคงจะต้องทิ้งขาข้างนี้ของเขาไปแล้วเท่านั้น……

ภวินท์มองต่ำลง ครุ่นคิดความเป็นไปได้ของเรื่องนี้อย่างจริงจังตั้งใจ

ปล่อยขากางเกงลง ภวินท์พูดอธิบายกับญาธิดาด้วยสีหน้านิ่งเฉยไร้ความรู้สึก ทำเหมือนกับคนที่มีระเบิดติดอยู่ที่ตัวไม่ใช่เขาอย่างไรอย่างนั้น

คำพูดนี้ของเขา กลับทำให้ญาธิดาร่างกายหยุดชะงัก มือเท้าเริ่มเย็น คนทั้งคนเหมือนกับตกลงไปในถ้ำลึก

“เป็นแบบนี้ได้ยังไง……ไม่มีหนทางอื่นแล้วเหรอ?”

สีหน้าในตอนนี้ของญาธิดาดูแย่ยิ่งกว่าร้องไห้เสียอีก แล้วตอนนี้ควรจะพาวินกลับไปยังไง?

ภวินท์พอเห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ แววตาก็เผยให้เห็นถึงความเป็นห่วงเอ็นดู เอาญาธิดาเข้ามากอดในอ้อมกอด พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม“ระเบิดลูกนี้พลังทำลายล้างไม่สูง แค่ขาข้างเดียวเท่านั้น การรักษาในปัจจุบันนี้ก็พัฒนาไปมากแล้ว ถึงตอนนั้น……”

ภวินท์สีหน้าเคร่งขรึม ก็แค่เสียขาข้างเดียวเท่านั้น ราคาที่ต้องแลกแค่นี้เขารับไหวอยู่แล้ว

ขอแค่เขาสามารถออกไปด้วยกันกับญาธิดาได้ก็พอ

ญาธิดากอดภวินท์ไว้แน่น น้ำตาคลอเบ้า“วิน พวกเราจะต้องมีหนทางที่ดีกว่านี้แน่นอน”

ญาธิดากัดริมฝีปากไว้แน่น ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่มีทางยอมให้ภวินท์สูญเสียขาไปเด็ดขาด เขาเป็นคนที่ทะนงตัวขนาดนี้ ไม่มีทางกลายเป็นคนพิการแน่นอน

อย่างมาก เธอก็จะอยู่ด้วยกันกับเขาที่คฤหาสน์ตระกูลสมิทตลอดชีวิต

ภวินท์นิ่งเงียบไม่พูดอะไร เขารู้ดีว่าถ้าคิดจะถอดกำไลข้อเท้าทิ้งไปมันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้นแน่นอน

ในตอนนี้เอง มาเลน่าก็ถูกควบคุมตัวออกมาจากคฤหาสน์พอดี

ญาธิดาเห็นเธอแล้ว ก็รีบพุ่งเข้าไปอยู่ตรงหน้าของมาเลน่าทันที ก่อนจะพูดขึ้นด้วยใบหน้าถมึงทึง“บอกวิธีการถอดกำไลข้อเท้ากับฉันมานะ”

มาเลน่าก้มหน้า ผมสีทองยุ่งเหยิงกระจัดกระจายอยู่ตรงใบหน้า ปกปิดอารมณ์ความรู้สึกของเธอเอาไว้

พอได้ยินเสียงของญาธิดา ในที่สุดเธอก็เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าเผยให้เห็นถึงสีหน้าที่วิกลจริต