ดวงใจภวินท์ - บทที่ 996 อย่าลืมข้อตกลงของเรา
ดวงใจภวินท์ บทที่ 996 อย่าลืมข้อตกลงของเรา
พายุไม่ได้หลบทำให้รอยนิ้วมือแดงระเรื่อปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาทันที
“พายุ นายเบื่ออันอันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ นายรู้หรือเปล่า ว่าสิ่งที่นายทำมันทำร้ายอันอันมากแค่ไหน!”
พายุไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่เบือนหน้าหลบไปข้าง ๆ ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากอย่างประชดประชัน
ยิ่งเห็นท่าทางแบบนี้ของเขาญาธิดาก็ยิ่งโมโห
“พายุ นายยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า”
ญาธิดาโกรธจนเริ่มร้อนใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องหย่า บางทีอันอันอาจจะไม่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ก็ได้
อีกอย่างตอนนี้อันอันป่วยหนักขนาดนี้ แต่พายุกลับไม่เคยไปเยี่ยมเธอเลย
ไม่เพียงเท่านั้น เขายังออกเที่ยวดื่มเหล้าโอบกอดผู้หญิงคนอื่นแบบนี้อีก
พายุนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ซึ่งมันทำให้ญาธิดายิ่งโมโหกว่าเดิมจนเริ่มจะขาดสติไร้เหตุผล
อันอันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ
พวกเธอผ่านความทุกข์ยากมาด้วยกันมากมาย
แต่ตอนนี้กลับกลายต้องเป็นแบบนั้นเพราะพายุ
เมื่อนึกถึงสภาพของอันอันในตอนนี้ญาธิดาก็ยิ่งปวดร้าวในใจ
เธอเอื้อมมือออกไปอยากจะตบหน้าพายุอีกสักครั้ง
ทว่ามือเพิ่งจะเหวี่ยงลงมาได้เพียงครึ่งทาง แขนของเธอก็ถูกภวินท์คว้าเอาไว้เสียก่อน
เขาขมวดคิ้วเป็นปมและพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ธิดา พอแล้ว”
ภวินท์กอดญาธิดาไว้ในอ้อมแขน ญาธิดาซุกตัวซบลงบนอกของเขาก่อนจะค่อย ๆ สงบลง
สักพักเธอก็เงยหน้าขึ้นมองพายุด้วยสายตาเย็นชา
“พายุ ฉันมองนายผิดไปจริง ๆ”
“ฉันเสียความรู้สึกกับนายแทนอันอันจริง ๆ”
ญาธิดามองลึกเข้าไปในดวงตาของพายุก่อนจะหันตัวเดินจากไป
ภวินท์ยืนนิ่งอยู่กับที่พักหนึ่งโดยไม่พูดอะไร
เขาไม่รู้จะพูดอะไร
ภวินท์ก้าวออกไปข้างหน้าก่อนจะตบไหล่ของพายุเบา ๆ และเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่ภวินท์กับญาธิดากลับออกไป ผู้หญิงที่ซุกตัวหลบอยู่ตรงมุมก็เดินกลับออกมาหาเขาอีกครั้ง ก่อนจะแนบตัวชิดกับตัวของพายุเบา ๆ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอ้อยอิ่ง
“คุณพายุ อย่าเสียใจเพราะผู้หญิงแบบนั้นเลยนะ มามีความสุขกับฉันดีกว่าค่ะ”
หญิงสาวน้ำเสียงออดอ้อน มองเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้ม
พายุผลักเธอออกพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปให้พ้น”
“คุณพายุ…”
เพล้ง
ขวดไวน์ถูกขว้างแตกอย่างแรงตรงข้างเท้าของหญิงสาว เศษแก้วกระจัดกระจายทำเอาผู้หญิงคนนั้นถึงกับยืนอึ้งไป
“ฉันบอกแล้วไงว่าไปให้พ้น”
หญิงสาวล้มลุกคลุกคลานวิ่งหนีออกไป
หลังจากภายในห้องไม่เหลือใครแล้ว พายุก็เอนตัวพิงกับโซฟาและจุดบุหรี่หนึ่งมวน
ควันสีขาวลอยออกมาบดบังสีหน้าและความรู้สึกของเขา
เขาเปิดเหล้าอีกขวดแล้วยกขึ้นดื่มเข้าไปอึกใหญ่
อันอัน…
เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมอันอันถึงเลือกที่จะขอหย่ากับเขากะทันหันแบบนี้
เขารักเธอ แต่เธอกลับยืนยันที่จะไป
แล้วเขาจะทำอะไรได้
ดวงตาของพายุเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ทันใดนั้น ประตูห้องวีไอพีก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง
พายุพูดบอกโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง “ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าให้ไปให้พ้น”
“เหอะ ๆ” เสียงหัวเราะเย้ยหยันเสียงหนึ่งดังขึ้น
นาราปิดปากทั้งที่มุมปากยังคงประดับด้วยรอยยิ้ม “คุณพายุ ทำไมถึงมาดื่มอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ”
พายุเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตาเย็นชา
“เธอมาได้ยังไง”
“ฉันก็แค่จะมาเตือนสติคุณพายุว่าอย่าลืมข้อตกลงของเรา”
นาราเดินเข้ามาหยิบแก้วใบใหญ่แล้วรินเหล้าให้ตัวเอง
พายุมองเธอด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “ไม่จำเป็นต้องให้เธอเตือนหรอก”
นารายิ้มอย่างพอใจ “ถ้าอย่างนั้นก็ดี”
หลังจากดื่มเหล้าในแก้วรวดเดียวหมด นาราก็พูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันแค่อยากจะมาเกลี้ยกล่อมคุณพายุว่าอย่าผูกคอตายอยู่บนต้นไม้ต้นเดียว ไว้พวกเราได้ครอบครองSTN Groupเมื่อไหร่ คุณอยากได้ผู้หญิงแบบไหนก็เลือกได้เลยตามสบาย”