ดวงใจภวินท์ - บทที่845 กล้าวางแผนใส่ฉันงั้นเหรอ
บทที่845 กล้าวางแผนใส่ฉันงั้นเหรอ
พอเห็นว่าเธอสามารถเบี่ยงเบนประเด็นไปได้อย่างง่ายดาย แล้วก็ทำให้เธอต้องถูกภวินท์แค้นเคือง นพเก้าก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก แล้วก็พุ่งเข้าไปทันที
“ญาธิดา เธออย่าทำมาเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย ใครไม่รู้บ้างว่าเธอเคยเป็นคนขององค์กร ไม่เจอกันตั้งหลายปี ใครจะไปรู้ว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงที่เธอเข้าหาตระกูลสมิธคืออะไร！”
แล้วบรรยากาศภายในห้องทำงานก็ลดลงจนสู่จุดเยือกแข็งในทันที ญาธิดายังไม่ทันจะได้พูดอะไร จู่ๆ ภวินท์ก็ลุกขึ้น แล้วก็จบลงไปบนใบหน้าของนพเก้าอย่างแรง
“วิน！”เธอค่อยๆ หันหน้ามา แก้มแดงๆ ของเธอมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคับข้องใจ แล้วก็ถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งว่า “พวกเราโตมาด้วยกัน แต่ว่าพอผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้ยัดเยียดตัวตนปลอมๆ ให้คุณ นายเชื่อฟังคำพูดของมันงั้นเหรอ？！”
ความเยือกเย็นที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของภวินท์มันหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ น้ำเสียงของเขาก็เย็นชาจนทำให้คนที่ได้ยินต้องสั่นสะท้าน “ถ้าเกิดว่าเธอยังอยากจะกลับยุโรปอย่างสงบสุด ก็หุบปากเดี๋ยวนี้！ แล้วก็ขอโทษคุณญาธิดาสำหรับความหยาบคายของตัวเองด้วย！”
“ไม่ต้องหรอก”
ญาธิดาเดินเข้าไปหานพเก้า แล้วก็ใช้ปลายนิ้วลูบไล้บนใบหน้าที่บวมแดงของเธอเบาๆ และริมฝีปากสีเชอร์รี่ของเธอก็แผยรอยยิ้มจางๆ “คุณนพเก้าก็แค่ลืมตัวไป ว่าตัวเองก็เป็นคนที่มาจากองค์กรเหมือนกัน แถมยังเป็นตนของสำนักงานใหญ่……”
หินเพียงก้อนเดียวทำให้เกิดคลื่นสั่นสะเทือนเป็นพัน อาริโอมองดูคนสามคนที่อยู่ตรงหน้าของตัวเองตอนนี้ด้วยความตกใจ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวเหน็บ พลางคิดในใจว่าคนที่อยู่ข้างเขาจริงๆ คือใครกันแน่
ถ้าเกิดว่าเขาจำไม่ผิดล่ะก็ ตอนที่นพเก้าร่วมงานกับสหภาพการค้ายุโรปนั้น ภวินท์ยังเป็นคนขององค์กรภายในประเทศ แต่หลังจากที่นพเก้ารับประกันว่าเขาความจำเสื่อม ไม่มีอันตรายใดๆ ตระกูลของเขาก็สังเกตอย่างระมัดระวังมาสามปี ถึงได้ไว้วางใจให้ภวินท์รับหน้าที่สำคัญนี้
แต่ว่าสิ่งที่เขานึกไม่ถึงเลยก็คือ คนที่เขาไว้ใจได้มากที่สุดอย่างนพเก้าที่เป็นคนช่วยชีวิตของเขาเอาไว้ ก็มีความเกี่ยวข้องกับองค์กรภายในประเทศเหมือนกัน
พอเห็นสายตาที่ตื่นตระหนกของนพเก้า ญาธิดาก็ยิ้มอย่างมั่นใจมากขึ้ “ทำไมฉันถึงเข้าร่วมองค์กร และทำไมถึงถูกตัดออก ไม่มีใครรู้ดีกว่าคุณหรอกนะ ตอนนี้ชีวิตของฉันกลับมาสงบสุขเหมือนเดิมแล้ว ก็ขอแนะนำว่าอย่าไปเล่นกับไฟและจุดไฟเผาตัวเองเลยนะ”
จากเหตุการณ์เรื่องชิปครั้งล่าสุดทำให้อาริโอสงสัยในตัวตนของเธอ มันก็ทำให้เธอรู้สึกปวดหัวและคิดว่าจะหลอกเขายังไงดี แต่ไม่คิดเลยว่าวันนี้นพเก้าจะช่วยเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ
ถ้าเกิดว่าอาริโอไปสืบจริงๆ จะรู้เลยว่าเธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับozoneเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วก็จะเห็นข้อมูลที่เธอไม่ได้เหมาะสมกับozoneเลยด้วย
“ในเมื่อคุณสมิธสงสัยในตัวตนของฉัน ถ้ายังงั้นพวกเราก็ไม่ได้มีความจำเป็นที่ต้องติดต่อกันอีกแล้วแหละค่ะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปทุกคนก็กลับเข้าสู่ลู่ทางของตัวเองแล้วกัน ตอนนี้ฉันรู้สึกไมชอบคุณอย่างมากเลย” น้ำเสียงของเธอหนักแน่นขึ้น หลังจากนั้นก็กระแทกเอกสารในมือลงที่โต๊ะ แล้วก็เดินไปที่หน้าประตู
ใบหน้าของอาริโอมืดมนลงทันที แล้วก็ยื่นมือไปขวางเธอไว้ “ธิดา ผมจะมอบความยุติธรรมให้คุณเอง ดังนั้นคุณต้องอยู่ที่นี่นะ”
“อาริโอ คุณคิดว่าผู้หญิงตะวันออกโง่หมดทุกคนรึไง？！”
เธอไม่ปล่อยให้เขาได้พูดอะไร ยื่นมือไปคว้าเนกไทของอาริโอแล้วก็ดึงเขาเข้ามาตรงหน้าของตัวเอง สายตาที่เธอมองไปที่เขานั้นมันเต็มไปด้วยความรังเกียจ “คุณอยากคืนความยุติธรรมให้ฉัน หรือว่าอยากกำจัดฉันหลังจากที่ได้ผลลัพธ์แล้ว……”
พอพูดจบ เธอก็หัวเราะออกมาแล้วก็ผลักเขาไปด้านข้าง หลังจากนั้นก็ชี้ไปที่คอมพิวเตอร์แล้วก็ตะคอกออกมา “งั้นตอนนี้ก็รีบตรวจสอบตัวตนของฉันเลยสิ นี่คือโอกาสสุดท้ายที่ฉันจะมอบให้”
อาริโอจ้องเธอเป็นเวลานาน เหมือนกับว่าเสียใจที่เมื่อกี้ได้ตัดสินใจไปด้วยความใจร้อน ก็เลยพยายามรักษาระยะห่างทันที และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าเดิม “ออกไปสูดอากาศหน่อยเถอะ เดี๋ยวผมจะรอคุณในนี้”
เขาต้องยอมรับเลยว่า ตัวเองรู้สึกชื่นชมสาวชาวตะวันออกคนนี้มากจริงๆ ขอแค่เธอไม่ข่มขู่ถึงผลประโยชน์ของเขา ไม่ว่าจะอะไรเขาก็รับได้ทั้งนั้น
ถ้าเกิดว่าผลลัพธ์เป็นที่ไม่น่าพอใจ เขาจะจบชีวิตเธอด้วยมือของเขาเอง แต่จะไม่ปล่อยให้คนอื่นได้ครอบครองเธอ……
ญาธิดาไม่ได้ตอบเขา แล้วก็เดินหน้าเชิดออกจากห้องทำงานไป พอเห็นว่าเธอได้ออกไปอย่างครบถ้วนสมบูรณ์ นพเก้าก็กัดฟันกรอด แล้วก็เดินตามออกไปเหมือนกัน
นอกจากจะรู้สึกไม่พอใจแล้ว เธอยังรู้สึกอิจฉาริษยามากขึ้น ไม่ว่าจะยังไง เธอก็จะไม่ปล่อยให้ยัยผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้ได้มีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน
“เจซี่ ไปตรวจสอบข้อมูลของคุณญาธิดาหน่อย ยิ่งละเอียดเท่าไหร่ยิ่งดี”
หลังจากสิ้นเสียงที่ทุ้มต่ำของอาริโอ ภายในห้องทำงานก็เข้าสู่ความเงียบทันที สายตาที่รุกรานของเขามองไปที่ภวินท์ หลังจากนั้นก็ก้มหน้าคิดอะไรบางอย่าง
ภวินท์ยิ้มเยาะ หลังจากนั้นก็ค่อยๆ ลุกขึ้น ร่างกายที่สูงกำยำของเขาแผ่ความกดขี่ออกมาอย่างมหาศาล
“สมิธต้องการให้ผมไปขอโทษแทนนพเก้าไหมครับ? ” เขาพูดออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา
อาริโอหัวเราะออกมา แล้วก็ผ่านไฟล์ที่ส่งเข้ามาเรื่อยๆ พร้อมกับส่ายหน้าช้าๆ
““ฉันต้องการถอนตัวจากแผนนี้และกลับไปพักผ่อนที่ยุโรปก่อน และเราจะหารือเกี่ยวกับภารกิจต่อไปเมื่อนายกลับไปยุโรปแล้ว” เขาพูดอีกครั้งโดยไม่มีที่ว่างสำหรับการเจรจาในน้ำเสียงของเขา
สีหน้าของอาริโอแข็งตัวในทันที ดวงตาที่เฉียบคมของเขาราวกับมีด และเขาลดเสียงลงและขู่ว่า: “แผนนี้ไม่ธรรมดา สมาคมรับนายมาดูแล ไม่ใช่เพื่อให้นายเป็นเต่าที่หดหัวอยู่แต่ในกระดอง”
“เพื่อนร่วมทีมโง่ไปหน่อย ผมไม่ชอบ”ภวินท์อดหัวเราะเยาะไม่ได้ “โลกมันก็เป็นแบบนี้แหละ ผมจะไม่ยอมเสี่ยงชีวิตของตัวเองเพื่อคนโง่คนหนึ่งหรอกนะ！”
“วางใจได้……”
อาริโอได้ยินดังนั้นก็ก้าวขึ้นไปด้านหน้า แล้วก็ตบบ่าเขาเบาๆ ออกแรงกดจนทำให้เขานั่งลงอีกครั้ง “เธออุทิศตัวอย่างมากให้สมาคมเรา ดังนั้นพวกนายจะไม่เสียชีวิตไปง่ายๆหรอกนะ”
เครื่องแฟกซ์บนโต๊ะยังคงดังอยู่ และก็มีเอกสารใหม่ถูกปริ้นท์ออกมา
ในห้องน้ำสุดริมทางเดิน ญาธิดาพิงอยู่กับอ่างล้างหน้า แล้วก็มองไปทางประตูผ่านทางกระจก ก็เห็นร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้น เธอหัวเราะออกมาแล้วพูดว่า “ฉันก็นึกว่าฉันจะคำนวณผิดซะแล้ว”
“นี่เธอรอฉันโดยเฉพาะเลยเหรอ? ”นพเก้าค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้เธอ “ไม่เจอกันสองปี เธอฉลาดกว่าเดิมเยอะเลยนี่……”
ญาธิดายักไหล่ แล้วก็ทำทางเหมือนไม่แคร์ “ความจริงฉันมีแผนที่ฉลาดกว่านั้นอีกนะ แต่ไม่คิดว่าเธอจะโง่ขนาดนั้น สิ่งที่น่าสนุกก็เลยไม่ได้ใช้เลย”
“อย่าคิดว่าพอมีอาริโอสนับสนุนแล้วเธอจะทำอะไรก็ได้แบบที่อยากทำนะ ยังไงตัวตนของเธอก็ต้องถูกเปิดเผย แล้วพอถึงเวลานั้นทุกคนจะฆ่าเธอซะ！”
พอได้ยินแบบนั้น ญาธิดาก็ก้าวขึ้นไปด้านหน้า แล้วก็จงใจยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าที่เหมือนรูปวาดของเธอ แล้วก็ตอบอย่างมีชัยว่า “คำพูดพวกนี้ฉันขอคืนให้เธอแล้วกันนะ เพราะถึงยังไงตอนที่ตัวตนของฉันยังไม่ถูกเปิด แต่ว่าตัวตนของอาริโอกลับถูกเธอเปิดเผยจนหมดเปลือกซะก่อนอีก”
“เธอ……”ความโกรธที่หายไปเมื่อกี้นี้ของนพเก้าถูกจุดขึ้นมาใหม่ เธอบีบข้อมือของเธอพร้อมกับกัดฟันและถามว่า “เธอกล้าวางแผนใส่ฉันงั้นเหรอ? ”
ญาธิดาไม่ได้สะบัดข้อมือของเธอออก ปล่อยให้เธอบีบข้อมือของเธอจนเป็นรอยนิ้วมือ แล้วก็ยิ้มเยาะอีกครั้งพร้อมกับพูดว่า “เธอคงไม่ได้พึ่งคิดได้ตอนนี้หรอกนะ? เธอว่าถึงเวลานั้นอาริโอจะจัดการเธอยังไงเหรอ? ”
ตอนที่เธอยังไม่ทันจะพูดจบ นพเก้าก็สะบัดข้อมือของเธอออกอย่างแรง แล้วก็ตบลงไปที่ใบหน้าของเธออย่างรุนแรง
ญาธิดากัดฟันและหลับตาทั้งสองข้าง ปล่อยให้เล็บสีแดงสดเรียวยาวของเธอทิ้งคราบเลือดลึก ๆ บนใบหน้าขาวๆ ของเธอ และก็มีอาการปวดแสบปวดร้อนที่ใบหน้าทันที