ดวงใจภวินท์ - บทที่850 เขาไม่รักคุณแล้ว
บทที่850 เขาไม่รักคุณแล้ว
ภวินท์เคยคิดไหมว่า คำพูดของเขาอาจจะเปิดเผยแผนการทั้งหมดของเธอเลยก็ได้ หรือแม้กระทั่งผลักเธอเข้าสู่ขุมนรก
ถึงแม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่ใช่สามีภรรยากันแล้ว แต่ว่าก็ไม่ได้ถึงขั้นเป็นศัตรูที่เห็นหน้ากันแล้วจะรู้สึกอิจฉาตาร้อน แล้วทำไมเขาถึงได้ผลักเธอทีละก้าวให้เดินเข้าสู่ความตายแบบนี้！
ญาธิดากำหมัดทั้งสองข้างแน่น แล้วก็ตอบอย่างขุ่นเคืองว่า “ในเมื่อพวกคุณคุยเรื่องธุระกัน งั้นฉันกลับก่อนล่ะ”
นพเก้าเห็นสีหน้าทุกอย่างของเธอ บวกกับความดุดันของภวินท์ มันทำให้เธอมีความสุขขึ้นมาอย่างมากมายทันที สิ่งที่ญาธิดาทำให้เธอรู้สึกอึดอัดในช่วงเวลาที่ผ่านมา เหมือนกับเธอได้ระบายมันออกมาทั้งหมดในตอนนี้
พอเห็นว่าญาธิดาลุกขึ้นจะเดินออกไป นพเก้าก็หัวเราะเยาะออกมาทันทีและขวางทางของเธอเอาไว้ พร้อมกับพูดช้าๆ ว่า “ไม่ว่าจะยังไง พวกเราก็ถือว่าเป็นเพื่อนของคุณนิด ตอนนี้เขาได้สาวงามไปครอบครองแล้ว พวกเราก็ต้องฉลองให้เขาหน่อยสิ”
หลังจากที่เธอพูดจบก็โบกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟทันที แล้วก็หยิบบัตรทองออกมาจากกระเป๋าตังค์ของตัวเอง แล้วก็กระซิบบางอย่างกับเขา หลังจากนั้นพนักงานก็เดินออกไปด้วยท่าทีที่นอบน้อม
ไม่นาน นอกจากของหวานและกาแฟอันเป็นเอกลักษณ์ของร้านแล้ว ยังมีอาหารบนโต๊ะอีกมากมายที่ไม่ได้เป็นของคาเฟ่ ซึ่งแต่ละจานเป็นเมนูพิเศษของร้านอาหารรอบๆ ข้างนี้ทั้งหมด
รอยยิ้มที่จอมปลอมผุดขึ้นบนใบหน้าของนพเก้า แล้วก็อธิบายด้วยเสียงดังฟังชัดว่า “ฉันคิดว่าทุกคนก็เหนื่อยมามากแล้ว ก็เลยให้พนักงานนำของมาเยอะหน่อย”
ตอนที่เธอยังไม่ทันจะพูดจบ ภวินท์ก็คีบอาหารขึ้นมาอย่างสง่างามและวางลงบนจานของเธอ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำอะไรแบบนี้ นพเก้ารู้สึกปลื้มปริ่มเป็นอย่างมาก แก้มของเธอแดงขึ้นทันที เธอลืมไปเลยว่าหลังจากนี้เธอเตรียมจะพูดอะไร แล้วก็มุดตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาด้วยความเขินอาย
ส่วนภวินท์ก็ไม่ได้หลีกเลี่ยงอย่างที่เป็นตามปกติ และก็พูดด้วยเสียงเบาว่า “วันนี้เหนื่อยหน่อยนะ ดูแลตัวเองให้ดีหน่อยสิ”
“วิน……”เสียงที่ละเอียดอ่อนของเธอดังขึ้น แทบทนไม่ไหวที่อยากจะเทร่างกายทั้งหมดแนบไปกับตัวของภวินท์
พอญาธิดาได้ยินดังนั้น มือที่คีบอาหารอยู่นั้นก็สั่นทันที เมล็ดทานตะวันแสนอร่อยหล่นลงบนโต๊ะอย่างกะทันหัน สีหน้าของเธอยิ่งดูเก้อเขินมากขึ้นไปอีก และเธออยากจะฝังหัวของเธอลงในจานทันที
นิธิศวางปลาที่คีบมาบนจานของเธอ แล้วก็ยิ้มให้เธอพร้อมกับอธิบายว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่ธิดามาเป็นเพื่อนกับผมเรื่องงาน ก็คงยังปรับตัวไม่ค่อยได้เท่าไหร่ หวังว่าทั้งสองคนจะไม่ถือสานะครับ”
“จะถือสาได้ยังไงล่ะคะ”นพเก้ามองไปทางทั้งสองคนอย่างอารมณ์ไม่ดี แล้วก็ยื่นมือไปป้อนอาหารให้ภวินท์
ภวินท์หันหน้าไปทางอื่นอย่างไม่เกี่ยวข้อง แล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดริมฝีปากของเธอ แล้วก็หันไปสบตาญาธิดาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
พอรู้สึกถึงสายตาที่เย็นชา เธอก็ก้มหน้าลง และเธอก็รู้สึกไม่สบายขึ้นเรื่อยๆ และพยายามปกปิดความเขินอายของตัวเองด้วยการดื่มน้ำ
“ระวังร้อน”
นิธิศยังไม่ทันจะพูดจบ ใบหน้าที่บอบบางของเธอก็บูดเบี้ยว เธอวางแก้วน้ำลงแล้วร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด นิธิศเห็นดังนั้นใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างไม่มีทางเลี่ยง แม้แต่น้ำเสียงที่บ่นเธอนั้นยังดูอ่อนโยนผิดปกติ
สำหรับญาธิดาแล้วนั้น โต๊ะอาหารนี้เหมือนเป็นอสุราที่ไม่มีควันปืนมากกว่า ทั้งสี่คนต่างแสดงความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง มีเพียงแค่เธอเท่านั้นที่เข้าไม่ได้
ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกท้อแท้ในใจ เธอเพียงวางภาชนะบนโต๊ะอาหารแล้วยืนขึ้น แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ขอโทษด้วยจริงๆนะ แต่ว่าฉันไม่ชอบสถานที่แบบนี้เลย ฉันไม่รบกวนการกินข้าวของทุกคนดีกว่า”
“ธิดา……”นิธิศรีบตามเธอออกมา แล้วทั้งสองคนก็ออกมาจากร้านกาแฟ
พอเห็นว่าญาธิดาหนีเตลิดไป นพเก้าก็เชิดหน้าขึ้น สายตาของเธอดูพึงพอใจอย่างไม่ปิดบัง แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างดูถูกเหยียดหยาม
“ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายแล้วญาธิดาจะเลือกคุณนิด ถ้าเกิดอาริโอรู้ว่าตัวเองถูกหลอกใช้ ไม่รู้เลยนะว่าเขาจะจัดการกับSTN Groupยังไง”
เธอพูดไปแล้วก็พิงอ้อมอกของภวินท์ไปด้วย แต่ว่าครั้งนี้เธอพิงเข้าไปแล้วเจอแต่อากาศ ก็เลยเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
“เธอกินไปก่อนนะ ฉันยังมีเรื่องที่สำคัญกว่าให้ต้องทำ” แล้วเขาก็ลุกขึ้นอย่างสง่างาม พร้อมกับเดินออกจากร้านไปโดยที่ไม่แม้แต่มองนพเก้าเลยด้วยซ้ำ
“วิน！”
นพเก้ามองดูแผ่นหลังของเขาที่เดินออกไป แล้วก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ว่าก็คิดไม่ออก
บนถนนที่พลุกพล่าน ญาธิดาเดินอย่างเร่งรีบ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหนีอุตลุด
เหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในร้านอาหารยังคงวนเวียนอยู่ในใจของเธอ เธอรู้สึกได้เพียงว่าหัวใจกำลังถูกกระชากออก ความเจ็บปวดที่รุนแรงมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะหยุดหายใจ
จนกระทั่งเธอรีบวิ่งออกจากย่านใจกลางเมืองอย่างรวดเร็ว มันก็ทำให้เธอก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย และเอนตัวพิงมุมผนังและสูดอากาศบริสุทธิ์
นิธิศมองดูท่าทางของเธอเงียบๆ ดวงตาของเขามีแสงสลัวๆ หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้เธอ แล้วก็พยายามเหยียดแขนออกเพื่อโอบเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา
พอรู้สึกได้ว่ากลิ่นอายของเขากำลังใกล้เข้ามา เธอก็โบกมือโดยอัตโนมัติและปฏิเสธว่า “อย่าแตะต้องฉัน！”
“ญาธิดา！”ใบหน้าของเขาเริ่มดูหมดความอดทน เขาเอื้อมมือออกมาคว้าแขนทั้งสองข้างของเธอไว้ แล้วก็เอ่ยเตือนด้วยเสียงที่เย็นชา “ภวินท์ลืมคุณไปแล้ว！ตอนนี้เขาเป็นแฟนของคนอื่นไปแล้ว！ และเขาก็ไม่มีทางรักคุณอีกต่อไปแล้ว！”
ญาธิดาเงยหน้าขึ้นมาทันที และรอยยิ้มที่ขมขื่นก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่งดงามและละเอียดอ่อนของเธอ เธอพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการจับของเขา “นี่มันคือเรื่องของฉัน ไม่จำเป็นต้องให้คุณมาทำเป็นมือถือสาก ปากถือศีลมาเตือนฉันหรอก”
“ธิดา พวกเราบอกว่าจะพาต้นกล้าไปผ่อนคลายกันไม่ใช่เหรอ? ให้โอกาสผมหน่อยเถอะนะ ให้ต้นกล้าได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์ พวกเราคือคนที่ต้องการคุณมากที่สุดต่างหาก”
ใบหน้าของนิธิศญเสียความอ่อนโยนและความสง่างามที่เขาเคยมีไปนานแล้ว แต่ตอนนี้การแสดงออกของเขาดูน่ากลัวมากขึ้น แต่มีความอ่อนโยนปลอมๆ ปนอยู่ในเสียงของเขา และเขาก็อดไม่ได้ที่จะกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างแน่นหนา
คำพูดของเขาเหมือนกับกับแอ่งน้ำที่เย็นยะเยือกที่สาดเข้ามาที่หัวของเธอ มันสามารถดึงความคิดของ ญาธิดากลับมาได้ทันที และเธอก็ค่อยๆ สงบลงในอ้อมแขนของเขา
เธอต้องยอมรับว่า การปรากฏตัวของภวินท์ทำลายสติของเธอไปเลย ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่เธอจะเอาอารมณ์เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เพราะว่าเธอยังมีเรื่องที่สำคัญกว่านั้นให้ต้องทำ
เธอสงบลงช้าๆ แล้วก็พยายามกัดฟันเพื่อไม่ให้ปฏิเสธอ้อมกอดของเขา และพยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองอ่อนโยนที่สุด “ขอโทษด้วยนะ ที่วันนี้ทำให้คุณต้องอับอาย ฉันก็แค่ไม่สามารถยอมรับความจริงไปได้ชั่วขณะหนึ่งน่ะ”
“แต่ฉันก็รู้ดีว่า เขาไม่สามารถเป็นของฉันได้อีกต่อไปแล้ว……”เสียงของญาธิดาเบาลงเรื่อยๆ สุดท้ายก็กลับมาสงบนิ่งเหมือนเดิม
นิธิศถอนหายใจยาวออกมาด้วยความโล่งอก พอเห็นว่าเธอยืนยันจะไปรับอีธานกับเอลล่าให้ได้ เขาก็ไม่ได้ฝืนใจอะไรมากมาย สุดท้ายก็ไปส่งเธอที่ใต้ตึกSTN Groupแล้วก็ขับรถออกไปอย่างไม่เต็มใจ
พอเห็นท่าทางที่ขวัญหนีดีฝ่อของเธอ คิ้วของอีธานก็ขมวดเข้าหากันทันที และก็มีความเยือกเย็นปะปนในเสียงเด็กน้อยของเขา “นพเก้ารังแกแม่อีกแล้วเหรอครับ? ”
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า และเธอก็ส่ายหัวเบาๆ เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการพูดถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น แล้วก็เปลี่ยนบทสนทนามาเป็นเรื่องของตัวเอง “แม่มารับลูกกับเอลล่ากลับ”
รูม่านตาของอีธานหดลงทันที เขารีบลุกขึ้นจากโซฟาและพูดด้วยน้ำเสียงที่กังวลว่า “แม่ไม่เห็นน้องเหรอครับ? น้องไปรับแม่ที่ร้านอาหาร ตอนนี้ออกไปได้ประมาณสองชั่วโมงแล้วนะ……”
สองชั่วโมง ก็เป็นเวลาพอดีกับตอนที่เธอออกจากร้านอาหารพอดี！