ดวงใจภวินท์ - บทที่898 นี่มันไม่ง่ายเลย
บทที่898 นี่มันไม่ง่ายเลย
ญาธิดามีสีหน้าประหลาดใจ “ถ้ายังงั้นก็ดีมากเลยค่ะ คุณเทอรี่ ฉันรู้สึกเป็นเกียรติมากเลยนะคะ”
สายตาของเทอรี่เป็นประกาย แล้วเขาก็ยิ้มพร้อมกับพยักหน้า หลังจากนั้นก็หันไปมองภวินท์ “ท่านนี้น่าจะเป็นคุณโจอี้ใช่ไหมครับ ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะเจอเรื่องที่ไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่ แต่ผมเชื่อว่าหลังจากนี้พวกเราจะต้องมีความสุขอย่างแน่นอน”
เขาเดินเข้าไปหาภวินท์ แล้วก็ยื่นมือออกไปแสดงความเป็นมิร
ภวินท์มองดูมือที่เทอรี่ยื่นมาให้อยู่สักพัก หลังจากนั้นก็ยื่นมือขวาออกมาจับมือกับเขาพร้อมกับพูดว่า “ถูกต้องแล้วครับ คุณเทอรี่”
พอเก็บมือกลับมา สายตาของเทอรี่ก็เป็นประกาย แล้วยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร “ถ้ายังงั้น เพื่อที่จะฉลองการร่วมงานของพวกเรา ผมก็เลยอยากจะเชิญทั้งสองท่านไปเป็นแขกที่ตระกูลสมิธ ไม่ทราบว่าตอนนี้พวกคุณว่างไหมครับ? ”
ญาธิดาก้มหน้าลง ไม่ได้ตอบคำถามของเขาทันที
พวกเขาเคยรู้มาว่า ที่ตระกูลสมิธนอกจากมีงานปาร์ตี้นั้น ปกติก็จะมีแค่คนใหญ่คนโตเข้าออกเท่านั้น
และการที่เทอรี่เชิญพวกเขาทั้งสองคนที่ไม่มีตัวตนอะไรไปที่ตระกูลสมิธนั้น แสดงว่าต้องมีจุดประสงค์อื่นอย่างแน่นอน
และการเข้าไปในเขตแดนของศัตรูนั้น ต้องมีอันตรายแฝงอยู่อย่างแน่นอน
แต่มันก็ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีโอกาสหนึ่งเหมือนกัน
ญาธิดาสายตาเป็นประกาย แต่ว่าก็เต็มไปด้วยความลังเลเล็กน้อย เธอถามออกมาอย่างไม่แน่ใจว่า “แต่ว่าคุณเทอรี่คะ มันจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่รึเปล่าคะ……”
เทอรี่ยิ้มมุมปาก “ไม่มีอะไรไม่เหมาะสมหรอกครับ ตอนนี้พวกคุณคือเพื่อนของผม แล้วอีกอย่างตระกูลสมิธก็มีประวัติศาสตร์มาเป็นร้อยปีแล้ว น่าดูมากเลยนะครับ หรือว่าพวกคุณไม่อยากไปเหรอ? ”
ญาธิดาก็ยิ้มและพยักหน้า “ถ้ายังงั้นก็ต้องขอบคุณมากเลยนะคะ คุณเทอรี่”
พอเทอรี่บรรลุเป้าหมายของตัวเองแล้ว ก็จากไปอย่างรวดเร็ว
พอแน่ใจแล้วว่าเทอรี่จากไปแล้ว ญาธิดาก็หันหน้ากลับมามองภวินท์
“วิน คุณคิดว่าทำไมเขาถึงได้เชิญพวกเราไปงั้นเหรอ? ”
ตระกูลสมิธมีความลับซ่อนไว้มากมายขนาดนั้น แต่ว่าเทอรี่กลับกล้าเชิญคนที่พึ่งจะรู้จักได้ไม่นานไปที่นั่น ญาธิดาเดาเหตุผลของเขาไม่ออกจริงๆ
“หรือว่า เขารู้ตัวตนของพวกเราแล้วงั้นเหรอ? ” ญาธิดารู้สึกกังวล
ภวินท์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ส่ายหน้า “ถ้าเกิดว่าเขารู้ตัวตนของพวกเราแล้วจริงๆ เกรงว่าเทอรี่คงไม่ได้มาที่นี่คนเดียวอย่างแน่นอน”
เขาต้องพาลูกน้องของตัวเองมาด้วย แล้วก็จัดการพวกเขาอย่างกวาดเรียบไม่เหลืออะไร
ญาธิดาสบายใจขึ้นเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นก็ขมวดคิ้วอีกครั้งแล้วพูดว่า “แล้วทำไมเขาถึงเชิญพวกเราไปล่ะ? ”
ภวินท์คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พูดนิ่งๆ ว่า “เกรงว่าน่าจะเพราะมาเลน่า”
ญาธิดาเบิกตากว้างในทันที “เพราะว่าแบบนี้ เขาถึงได้กล้าเชิญพวกเราที่ไม่คุ้นเคยไปที่นั่นงั้นเหรอ? ”
ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เทอรี่ก็ถือว่าใจใหญ่มากเลยนะ
ภวินท์ส่ายหน้า แล้วก็ครุ่นคิดอยู่สักพัก
เขาคิดว่าเทอรี่ไม่น่าจะโง่ขนาดนั้นหรอก
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา “เทอรี่คิดจะทำอะไรกันแน่ เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกเราก็รู้เองแหละ”
ญาธิดาก็ไม่อยากคิดเรื่องพวกนี้ต่อไปแล้ว เธอเดินเข้าไปหาภวินท์ แล้วก็ซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขา
ภวินท์กอดเธอ แล้วเสียงก็ดังออกมาจากหน้าอก มันดูอึดอัดเล็กน้อย “เป็นอะไรไป? ”
“เปล่า”ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ “ก็แค่คิดถึงลูกทั้งสองคนน่ะ”
ตั้งแต่ตอนที่มาถึงเมืองL เพื่อที่จะลดความเป็นไปได้ที่จะความแตก ญาธิดาก็เลยไม่ได้ติดต่อลูกทั้งสองคนมานานมากแล้ว
ภวินท์ยิ้มจางๆ
“นี่มันไม่ง่ายเลย”