ดวงใจภวินท์ - บทที่990 เดี๋ยวผมไปด้วย
ดวงใจภวินท์ บทที่990 เดี๋ยวผมไปด้วย
ญาธิดาได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า
“ไม่มีปัญหาอยู่แล้วเอลี”
เธอเพิ่งจะรู้จักเอลีได้ไม่นาน แต่ก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นสุภาพบุรุษมาก
นี่เขาเดินทางไกลหลายพันไมล์เพื่อมาตามหาผู้หญิงที่ตัวเองชอบ เธอก็ยินดีที่จะช่วยเขา
“ดีจังเลย！”เอลีดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที
“ถ้าอย่างนั้นเอลี คุณช่วยบอกชื่อผู้หญิงคนนั้นมาหน่อยได้ไหม？”
“ขวัญตา”
ตอนที่พูดชื่อนี้ออกมา สายตาของเอลีก็อ่อนโยนลงไปเยอะมาก
และแล้ว ญาธิดากับภวินท์ก็ชะงักไปในทันที
ที่แท้คนที่เอลีชอบ ก็คือขวัญตาที่พวกเขารู้จักนั้นเหรอ?
ในเมือง Jนี้คนที่ชื่อขวัญตามีเยอะมาก ญาธิดาก็เลยไม่ได้พูดเรื่องนี้ออกไป แต่ถามว่า “เอลี คุณมีรูปของเธอไหม？”
ตอนแรกเอลีก็อยากจะตอบว่ามี
แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าโทรศัพท์ของตัวเองพังไปแล้ว คอก็เลยตกทันที “อยู่ในโทรศัพท์……”
ญาธิดาพยักหน้า “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันจะให้คนช่วยซ่อมโทรศัพท์ให้คุณ แบบนี้พวกเราจะได้ไปตามหาง่ายหน่อย”
เอลี รู้สึกดีใจมาก “ดีจังเลย ธิดา！”
“ผมขอบคุณพวกคุณมากจริงๆ นะ！”เขาพูดอย่างตื่นเต้น
หลังจากญาธิดาให้คนจัดเตรียมที่อยู่ให้เอลี เรียบร้อยแล้ว ก็เตรียมจะกลับบ้าน แต่จู่ๆ ก็ได้รับโทรศัพท์จากอลิสา
“ธิดา รีบมาที่นี่แล้ว เกิดเรื่องขึ้นกับอันอันแล้ว！”
ญาธิดาใจสั่น สีหน้าเธอเปลี่ยนไปในทันที และก็รีบเดินออกไป
ภวินท์ขมวดคิ้วและจับแขนของเธอไว้ “คุณจะไปไหน ？”
“อันอัน……”สีหน้าของญาธิดาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เธอยังไม่ทันพูดอะไร ภวินท์ก็รู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น
เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ไม่ต้องตกใจ เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อน”
……
ระหว่างทาง ญาธิดารู้สึกตื่นตระหนกมาก
เธอโทรหาอลิสาอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ว่าอีกฝ่ายไม่รับสาย
ญาธิดากำโทรศัพท์แน่น เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างสุดขีด
“อลิสา อันอัน พวกเธอจะตกอยู่ในอันตรายหรือเปล่า……”
ภวินท์ขับรถไปด้วยแล้วก็ปลอบใจไปด้วย “ธิดา ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ที่นั่นมีการป้องกันความปลอดภัยที่ดีเยี่ยม ไม่มีทางเกิดอะไรขึ้นหรอก”
พอได้ยินคำปลอบใจจากภวินท์ สติของญาธิดาก็เริ่มกลับมาเล็กน้อย
จริงด้วย
พวกเธอไม่มีทางเป็นอะไรแน่นอน
ทั้งสองคนขับรถไป แล้วมาถึงสถานที่พักฟื้นของอันอันอย่างรวดเร็ว
ญาธิดาลงจากรถแล้วเดินเข้าไป ในนั้นไม่มีใครอยู่สักคนเดียว
ญาธิดารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเป็นอย่างมาก
เธอขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วก็เดินลึกเข้าไป
และในตอนนี้เอง อลิสาก็ออกมาจากมุม
“อลิสา！”
ญาธิดาเห็นว่าเธอสบายดี ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย แล้วรีบเดินเข้าไปหาเธอทันที
“อลิสา เกิดอะไรขึ้นกันแน่ อันอันล่ะ?”
“เข้าไปก่อนเถอะ พวกเราไปก่อนแล้วค่อยคุยกัน”
แล้วพวกเขาก็มาถึงห้องรับแขก ในที่สุดญาธิดาก็ทนไม่ไหวแล้วเอ่ยถามออกมา “อลิสา นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมที่คฤหาสน์นี้ไม่มีคนอยู่เลยล่ะ？”
เธอเกือบคิดว่าพวกเธอถูกลักพาตัวไปแล้ว
“อาการป่วยครั้งนี้ของอันอันกำเริบแรงมาก ……นอกจากยาที่พวกเราให้เธอแล้ว ก็ต้องดูตัวเธอเองด้วย”อลิสาขมวดคิ้วเข้าด้วยกัน แล้วก็พูดนิ่งๆ
ตอนแรกพวกเธอนึกว่า ถ้าเกิดอาการป่วยของอันอันเริ่มดีขึ้น ก็จะได้รู้ความจริงของเรื่องนี้สักที
แต่พวกเธอนึกไม่ถึงเลยว่า อาการของอัญมณีไม่ใช่แค่ไม่ดีขึ้น แต่กลับกำเริบซ้ำแล้วซ้ำอีก
ทั้งๆ ที่เห็นได้ชัดว่ากำลังดีขึ้น แต่วันที่ 2 ก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
การที่อาการกำเริบซ้ำแล้วซ้ำอีก คนที่ทนทุกข์ทรมานที่สุดก็คืออัญมณี