ดั่งรักบันดาล - บทที่ 436 สนใจเรื่องชาวบ้านเร็วกว่าผู้หญิงเสียอีก！
ซ่งอวิ้นอันเลิกกันเมื่อห้าปีก่อนอย่างไม่มีเหตุผล ด้วยเหตุผลบางประการตอนนี้พวกเขาพบกันอีกครั้งซ่งอวิ้นอันพยายามหลบหนีเขาอยู่เสมอ
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆแล้วถามว่า “ในใจยังมีเธออยู่ไหม?”
หร่วนซือซือไม่ลังเล แต่พยักหน้าอย่างแน่วแน่ “ใช่”
ถ้าไม่มีเธออยู่ในใจเขาก็ไม่จำเป็นต้องโสดมาห้าปี
“แล้วเมื่อห้าปีก่อนในวันเกิดของคุณทำไมผู้หญิงคนหนึ่งถึงออกมาจากบ้านของคุณ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ตู้เยี่ยก็ตกตะลึง “ในวันเกิดของฉันเมื่อห้าปีก่อน?”
ความทรงจำท่วมท้นราวกับน้ำท่วม หลังจากนั้นไม่นานตู้เยี่ยก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างเขาหายใจเข้าลึกๆมองไปที่หร่วนซือซือและถามว่า “เธอเห็นหรอ?”
หร่วนซือซือไม่ใช่เรื่องธรรมดา
เป็นเพราะอันอันเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งออกมาจากบ้านของเขาเธอ จึงมีแผลอยู่ในใจตั้งแต่นั้นมา
มีคลื่นความผันผวนในดวงตาของตู้เยี่ย และเขาอธิบายสถานการณ์ให้หร่วนซือซือเข้าใจอย่างชัดเจน ในตอนท้ายเขามองไปที่หร่วนซือซือและพูดทีละคำว่า “คุณช่วยพาฉันไปพบอันอันได้ไหม ฉันต้องการคุยกับเธอเป็นการส่วนตัวและอธิบายให้ชัดเจน”
โดยไม่คาดคิดในตอนนั้นความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆ ทำให้เขาและซ่งอวิ้นอันต้องแยกจากกันมากกว่าห้าปี
เมื่อเห็นดวงตาที่จริงใจของชายคนนั้นหัวใจของหร่วนซือซือก็อ่อนลงเล็กน้อย เธอหายใจเข้าลึกๆและหลังจากลังเลแล้วเธอก็พยักหน้าตอบรับ “ได้”
ตู้เยี่ยเคยช่วยเหลือเธอหลายครั้งก่อนหน้านี้เธอจำความเมตตาของเขาได้และนอกจากนี้เรื่องนี้ยังเกี่ยวข้องกับความสุขของแฟนเธอ เธอไม่อยากดูพวกเขาคิดถึงกัน
ดวงตาของตู้เยี่ยสว่างขึ้นและมีความประหลาดใจเล็กน้อยปรากฏขึ้นภายใต้ดวงตาของเขา “งั้นฉันจะบอกประธานก่อน”
ทันทีที่เสียงของเขาลดลงประตูด้านหลังก็ถูกผลักเปิดออก อวี้อี่มั่วลุกขึ้นและลงจากรถแล้วกระซิบว่า “ฉันจะไปกับคุณ”
หร่วนซือซือตกตะลึงและมองเขาด้วยความประหลาดใจเป็นไปได้ไหมที่คำพูดที่เธอและตู้เยี่ยพูดตอนนี้ทุกคนได้ แต่อวี้อี่มั่วนั่งอยู่ในรถไม่ใช่เหรอ?
เมื่อเธอหันศีรษะไปเธอก็เห็นกระจกรถครึ่งบานที่ด้านหลังและทันใดนั้นเธอก็เริ่มมืดลง
ปรากฎว่าอวี้อี่มั่วได้ลดหน้าต่างรถลงและฟังบทสนทนาของพวกเขา
หร่วนซือซือรู้สึกรำคาญเล็กน้อย แต่เมื่อเขาคิดว่าอวี้อี่มั่วเป็นเจ้านายของตู้เยี่ยเขาก็ไม่ได้พูดและตู้เยี่ยไม่สามารถไปได้ ดังนั้นเธอจึงต้องกลืนความไม่พอใจที่พุ่งเข้ามาที่ริมฝีปากของเธอ
อวี้อี่มั่วหยิบร่มสีดำคันใหญ่ออกมาจากรถ เปิดออกอย่างไม่เร่งรีบหันไปเห็นสีหน้าของหร่วนซือซือเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วถามว่า “ทำไม ไม่อยากให้ฉันไปหรอ?”
หร่วนซือซือตกใจเมื่อได้ยินคำพูด แต่เขายิ้มและพูดว่า “คุณอวี้ มักจะมีงานเยอะมาก ถ้าคุณไม่จะทำงาน คุณก็ทำงานก่อนเถอะ”
คำพูดสละสลวยแต่ความหมายชัดเจนแค่ไม่อยากให้เขาทำตาม
เดิมทีเธอและซ่งอวิ้นอันตกลงกันว่าทั้งสองคนมีงานเลี้ยงกัน และตู้เยี่ยคนพิเศษก็สามารถแก้ตัวได้ แต่อวี้อี่มั่วก็ทำตามเช่นกัน ฉากนี้จะไม่น่าอายเหรอ?
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร แต่อวี้อี่มั่วก็ไม่สนใจและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไม่เป็นไร แค่เลื่อนงานไปก่อน”
เมื่อนั้นเขาถือร่มและเดินไปข้างหน้า
ทันใดนั้นหร่วนซือซือก็ไม่มีอะไรจะพูดเมื่อมองไปที่ด้านหลังที่เด็ดเดี่ยวของชายคนนั้นเขาก็ต้องยอมรับการปฏิเสธ
ก็แค่ให้เขาทำตามเท่านั้น
เมื่อมาถึงทางเข้าของร้านอาหารที่ตกลงกับซ่งอวิ้นอัน หร่วนซือซือหันไปมองชายสองคนทางซ้ายและขวาข้างๆเขาด้วยและมีความรู้สึกผิดอย่างอธิบายไม่ถูก
เธอมาสายเกือบชั่วโมงและไม่พูดอะไร ตอนนี้เธอพาทั้งสองคนไปพบซ่งอวิ้นอันโดยไม่ทักทายอันอันคงจะโกรธแน่นอน
ช่างมันเถอะ อย่างไรก็ตายแค่ครั้งเดียว เข้าไปกันเถอะ!
หร่วนซือซือกัดฟันเปิดประตูและรายงานชื่อของอันอันให้พนักงานเสิร์ฟและพาไปที่ชั้นสอง
เมื่อเทียบกับล็อบบี้ชั้นหนึ่งแล้วชั้นสองเงียบกว่ามาก สภาพแวดล้อมเงียบชั้นแยกจากกันเป็นระยะแสงไฟสลัวและการตกแต่งที่หรูหรา
เธอตรวจดูสภาพแวดล้อมและเห็นตำแหน่งของซ่งอวิ้นอัน เพียงแวบเดียวขณะที่อันอันเงยศีรษะขึ้น
เมื่อเธอเห็นเธอดวงตาของซ่งอวิ้นอันเป็นประกายสดใสและโบกมือให้เธอทันที แต่เมื่อเธอเห็นชายสองคนถัดจากหร่วนซือซือรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็หยุดนิ่ง
เมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองของซ่งอวิ้นอัน หร่วนซือซือสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วก้มหัวเล็กน้อยแล้วก้าวไปข้างหน้า
ซ่งอวิ้นอันถามด้วยดวงตาเบิกกว้าง “ซือซือ สถานการณ์นี้เป็นอย่างไร!”
หร่วนซือซือกัดริมฝีปากของเธอ “มีบางอย่างเกิดขึ้นบนถนนและฉันเพิ่งเจอพวกเขา เพื่อเป็นการขอบคุณ ฉันพาพวกเขาไปทานอาหาร”
ใบหน้าของซ่งอวิ้นอันเป็นเหมือนจานสีแดงและขาวในตอนท้ายเธอมองไปที่อวี้อี่มั่วและตู้เยี่ยและเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดอะไรเธอจึงยอมรับ
บรรยากาศที่โต๊ะอาหารเย็นเป็นเรื่องเล็กน้อย หลังจากสั่งอาหารหร่วนซือซือก็ไอเล็กน้อยเพื่อทำลายความลำบากใจและพูดเบาๆ ว่า “อันอัน ฉันเตรียมของขวัญไว้ให้คุณแล้ว”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงยื่นกล่องที่อยู่ข้างๆไปข้างหน้า
ซ่งอวิ้นอันหยิบมันขึ้นมาเปิดกล่องและดู ดวงตาของเธอเป็นประกายการแสดงออกของเธอสว่างขึ้นมาก “เสื้อผ้า?”
หร่วนซือซือยิ้มและพยักหน้า “ฉันไปหาคุณเจนนิเฟอร์เพื่อคุณ มันไม่เหมือนใคร มันมีเพียงหนึ่งเดียว”
ซ่งอวิ้นอันอารมณ์ดีในขณะนี้เขาหยิบชุดและพูดว่า
บรรยากาศผ่อนคลายลงอย่างช้าๆในไม่ช้าอาหารก็พร้อม ตู้เยี่ยส่งกระดาษเช็ดมือและเลื่อนจานอาหารเป็นครั้งคราวบรรยากาศยังคงกลมกลืน
ผ่านไปครึ่งมื้อซ่งอวิ้นอันก็นำเมนูและสั่งอาหารเพิ่มอีกสองสามอย่าง เขาเหลือบมองรายการไวน์แล้วเงยหน้าขึ้นมาที่ปากแล้วพูดว่า “คุณอยากดื่มไวน์ไหม เพื่อนเป็นการเฉลิมฉลอง?”
ขณะที่หร่วนซือซือกำลังจะเห็นด้วย ตู้เยี่ยซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามพวกเขาก็ถามว่า “จะฉลองอะไร?”
ซ่งอวิ้นอันเหลือบมองเขาสีหน้าของเธอมืดลงเล็กน้อยและพูดอย่างเย็นชาว่า “มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณ”
บรรยากาศไม่รุนแรงเพราะคำพูดของเธอเย็นชาทันที
ซ่งอวิ้นอันไม่เห็นด้วยและกวักมือเรียกบริกรโดยตรงชี้ไปที่สองแก้วแรกในแก้วไวน์และพูดว่า “แยกสองอันนี้ ให้เป็นคนละอันกัน”
ขณะที่เธอพูดเธอหันหน้าไปมองหร่วนซือซือที่อยู่ข้างๆเธอ “ถ้าครั้งนี้ฉันจะไม่ดื่มฉันไม่รู้ว่าครั้งหน้าเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่!”
ทันทีที่เธอพูดจบสีหน้าของตู้เยี่ยก็ทรุดลงเล็กน้อยเขาก็ยื่นมือออกมาและถือเมนูตรงไปที่ซ่งอวิ้นอันด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณหมายความว่ายังไง?”
เขากระตือรือร้นมากพอที่จะรอให้อันอันตอบจากนั้นก็ถามว่า “คุณจะไปไหน?”
ซ่งอวิ้นอันมองเขาอย่างเย็นชา “ธุระของฉัน ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ”
น้ำเสียงหนักแน่นของเธอทำให้ตู้เยี่ย ขมวดคิ้ว เขายืนขึ้นมองเธออย่างแน่วแน่และหายใจเข้าลึกๆ “อันอัน มาคุยกันเถอะ”
ซ่งอวิ้นอันไม่ได้คิดเรื่องนี้แต่ปฏิเสธ “ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”
ขณะที่เธอพูดเธอดันเมนูไปข้างหน้า ใครจะรู้ว่าเมนูนั้นชนแก้วน้ำผลไม้ข้างๆ ทันทีที่เทแก้วน้ำส้มก็กระเด็นใส่เธอ
หร่วนซือซือสะดุ้งเมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มแข็งขึ้นเรื่อยๆ เธอรีบหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดที่ซ่งอวิ้นอันแล้วกระซิบว่า “ไปห้องน้ำ ฉันจะพาคุณไป”
ซ่งอวิ้นอันขมวดคิ้วมองไปที่ตู้เยี่ยที่อยู่ตรงข้ามและยืนขึ้นทันทีและพูดว่า “โอเค”
หร่วนซือซือกำลังจะตามมา แต่ทันทีที่เธอยืนขึ้นมือที่ใหญ่ยื่นออกไปด้านตรงข้ามและจับมือของเธอ
เธอเงยหน้าขึ้นมองอวี้อี่มั่วด้วยความประหลาดใจ เพียงแต่เห็นว่าเขาเอียงศีรษะเล็กน้อยและตู้เยี่ยก็ลุกขึ้น
ตู้เยี่ยรู้ทันที เขาลุกขึ้นและทำตาม
เมื่อเห็นพวกเขาจากกันไปหร่วนซือซือก็เข้าใจความตั้งใจของอวี้อี่มั่ว
โดยไม่คาดคิดว่าเขาค่อนข้างใส่ใจกับสิ่งที่กำลังทำ
เมื่อสังเกตเห็นหร่วนซือซือที่จ้องมองเธอ อวี้อี่มั่วจึงโค้งริมฝีปากของเธอและถามด้วยรอยยิ้ม “ทำไมถึงมองฉันแบบนี้? หวั่นไหวแล้วหรอ?”