ดั่งรักบันดาล - บทที่325 การผ่าตัดที่ประสบความสำเร็จ

การจ้องมองของหร่วนซือซือตามร่างของชายที่กำลังจะจากไปทันใดนั้นหัวใจของเธอก็ว่างเปล่าบางส่วนก็ไม่ชัดเจนและโดดเดี่ยว

ทางด้านซ่งเย้อันเห็นการแสดงออกของเธอและอารมณ์ของเขาก็จมลง

หลังจากหยุดชั่วขณะเขาหายใจเข้าลึก ๆ และถามว่า “คุณยังมีอวี้อี่มั่วอยู่ในใจหรือไม่?”

หร่วนซือซือตกใจมากและเธอก็มีสติขึ้นมาทันทีมองไปที่เขาด้วยความตื่นตระหนกส่ายหัวและปฏิเสธ “ไม่”

แม้ว่าจะเป็นการปฏิเสธ แต่เธอก็ไม่มีความมั่นใจ

ขณะที่เธอพูดเธอมองไปที่อวี้อี่มั่วตรงหน้า เธอกัดฟันและหยุดพูด

เธอกำลังสูญเสียสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้จริงๆเธอไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะแรงกระตุ้นชั่วขณะหรือเพราะต่อหน้าอวี้อี่มั่วและเย่หว่านเอ๋อเธอตอบตกลงกับเขาทันที ตื่นเต้น…

แต่ความจริงแล้วพฤติกรรมของเธอตอนนี้หมายถึงการใช้ซ่งเย้อันจริงๆ

ตอนนี้การพูดเป็นเรื่องยาก เธอไม่รู้ว่าจะอ้าปากได้อย่างไร

ซ่งเย้อันเห็นอย่างว่าเธอมีบางอย่างจะพูดและแม้จะเดาได้ว่าเธอต้องการจะพูดอะไรเขายิ้มให้เธอและพูดเบาๆว่า “สิ่งที่ฉันพูดกับคุณตอนนี้ต่อหน้าพวกเขาอย่าจริงจัง ฉันแค่ช่วยให้คุณแสดงพฤติกรรมต่อหน้าพวกเขาอย่ามีอะไรเก็บไว้ในใจ”

หร่วนซือซือรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้ดูเหมือนว่าซ่งเย้อันจะสงบมาก เธอทำให้หัวใจของหร่วนซือซืออบอุ่นและกล่าวว่า “ขอบคุณ”

เขาช่วยเหลือเธอครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่มีเงื่อนไขโดยไม่ขออะไรตอบแทน เขาเป็นสุภาพบุรุษที่ดีอย่างแท้จริง

ซ่งเย้อันยิ้ม“ โอเค มันดึกแล้วและพิธีหมั้นใกล้จะเสร็จ ฉันจะพาคุณไปทานอาหารเย็นแล้วจะพาคุณกลับบ้าน”

หร่วนซือซือยิ้มไม่ปฏิเสธและออกจากสถานที่ไปพร้อมกับเขา

เมื่อออกมาจากสถานที่จัดงานซินหนาน หร่วนซือซือก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกโดยไม่รู้ตัวและรู้สึกสบายใจมากขึ้น

ซ่งเย้อันพาเธอไปที่ร้านขายอาหารเย็นที่อยู่ใกล้ๆจากนั้นก็ขับรถไปที่อพาร์ทเมนท์

เมื่อรถหยุดลงหร่วนซือซือยิ้มและกล่าวอำลาซ่งเย้อัน จากนั้นก็ลงจากรถและเดินไปที่อพาร์ทเมนท์

ซ่งเย้อันนั่งอยู่ในรถมองไปที่ด้านหลังของหร่วนซือซือด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

ในความเป็นจริงสิ่งที่เขาพูดในวันนี้ต่อหน้าเย่หว่านเอ๋อและอวี้อี่มั่วนั้นเป็นความจริงและไม่มีคำใดที่โกหกเลย

หัวใจของเขาที่มีให้เธอนั้นเป็นความจริงมาโดยตลอด

ในพริบตาของวันอาทิตย์หร่วนซือซือไม่มีเวลาพักผ่อนเธอจึงรีบไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมพ่อของเธอ

หลังจากพาพ่อของเขาเข้ารับการตรวจร่างกายครบ ข้อมูลทั้งหมดเป็นปกติและสภาพร่างกายเหมาะสมสำหรับการผ่าตัดหร่วนซือซือและคุณนายหลิวต่างแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกพร้อมกับศาสตราจารย์หร่วนที่เพื่อรอการผ่าตัด

กำหนดการดำเนินการในวันอังคารหร่วนซือซือขอหยุดงานที่บริษัทสองวันและอยู่กับศาสตราจารย์หร่วนตลอดทั้งวัน

ในวันที่ทำการผ่าตัดหร่วนซือซือเฝ้าดูพ่อของเขาที่ถูกนำตัวเข้าไปในห้องผ่าตัดหลังจากรอหลายชั่วโมงในที่สุดเขาก็เห็นไฟสีแดงที่หน้าห้องผ่าตัดเปลี่ยนเป็นสีเขียวและประตูก็เปิดออกคนแรกที่เดินออกมาเป็นหัวหน้าศัลยแพทย์เฟิง

เธอเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วใบหน้าของเธอซีดเล็กน้อยและขยับริมฝีปากเพื่อถามเกี่ยวกับสถานการณ์ หัวหน้าศัลยแพทย์เฟิงมองไปที่เธอแล้วมองไปที่คุณนายหลิว ในที่สุดก็พูดด้วยความโล่งใจ “การผ่าตัดสำเร็จคุณสามารถมั่นใจได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้จมูกของหร่วนซือซือก็แดงและน้ำตากำลังจะไหล ออกมาเธอรอช่วงเวลานี้มานานตั้งแต่ช่วงที่พ่อของเธอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลจนถึงปัจจุบัน เขาก็ร่วมเดินทางไปกับเธอด้วยการทรมานและมีความทุกข์มาก ขณะนี้การผ่าตัดประสบความสำเร็จหมายถึงการสิ้นสุดของความทุกข์และการเปิดชีวิตใหม่

“ขอบคุณหมอ ขอบคุณหมอ!”

คุณนายหลิวรู้สึกตื่นเต้นมากเช่นกันและเธอยังคงขอบคุณศัลยแพทย์เฟิงต่อไปและเมื่อเธอมองย้อนกลับไปที่หร่วนซือซือน้ำตาก็กระพริบในดวงตาของเธอ

เธอจับมือของหร่วนซือซือด้วยความตื่นเต้น “ซือซือ ในที่สุดเราก็ไม่เดือดร้อนแล้ว”

หร่วนซือซือพยักหน้าและมองไปที่แม่ตรงหน้า เขารู้สึกเจ็บเล็กน้อย

ครั้งนี้เมื่อพ่อของฉันเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลคุณนายหลิวก็อยู่เคียงข้างเธอและดูแลเธออย่างสุดหัวใจ เธอไม่เคยบ่นเธอแทบจะสังเกตได้ว่าเธออายุมากขึ้นด้วยตาเปล่า

หร่วนซือซืออ้าแขนและกอดคุณนายหลิวด้วยอารมณ์ขอบคุณ

จากนั้นไม่นานประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออกอีกครั้งพยาบาลก็นำศาสตราจารย์หร่วน ออกจากห้องผ่าตัดและย้ายไปที่ห้องผู้ป่วยหนักเพื่อสังเกตอาการเมื่อใดก็ได้ หร่วนซือซือและคุณนายหลิวยืนรอให้เขาตื่น

หร่วนซือซืออยู่ในห้องรักษาการณ์เป็นเวลานาน แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงผู้ชายที่ชัดเจนดังมาจากข้างๆเขา “ซือซือ คุณป้า!”

ซ่งเย้อันเดินไปด้วยความกังวลที่มองเห็นได้ระหว่างคิ้วและดวงตาของเขา

เมื่อเห็นเขาหร่วนซือซือรู้สึกโล่งใจด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”

ฉันได้ยินมาว่าซ่งเย้อันมีการประชุมที่สำคัญมากในการเจรจาในวันนี้ แม้ว่าศาสตราจารย์หร่วนจะเข้าห้องผ่าตัดเธอก็ไม่กล้าปลุกเขา เธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะมาปรากฏตัวที่นี่

ซ่งเย้อันเดินมาหาเธอและพูดด้วยน้ำเสียงที่คาดหวังว่า “คุณลุงกำลังผ่าตัดฉันจะไม่อยู่ที่นั่นได้ยังไง แต่ฉันมาสายคุณลุงเป็นยังไงบ้าง?”

หร่วนซือซือเหลือบมองไปที่ทิศทางของห้องผู้ป่วยหนัก “การผ่าตัดสำเร็จแล้ว แต่พ่อของฉันยังไม่ตื่น”

หลังจากที่เธอพูดจบคุณนายหลิวผู้เฝ้าหน้าต่างห้องผู้ป่วยหนักก็พูดว่า “ตื่น…พ่อของคุณตื่นแล้ว!”

ทั้งหร่วนซือซือและซ่งเย้อันต่างตกตะลึงและรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อดูศาสตราจารย์หร่วนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้น

“เรียกหมอมาดู!”

ทุกคนรีบแจ้งหมอไม่นานหมอก็มาตรวจเช็คทุกอย่างปกติดี จากนั้นได้รับแจ้งว่าศาสตราจารย์หร่วนจะถูกย้ายกลับไปที่หอผู้ป่วย

ทุกคนล้อมรอบศาสตราจารย์หร่วน และเฝ้าดูเขาถูกนำตัวเข้าไปในวอร์ดแม้ว่าสีหน้าของเขาจะซีดเล็กน้อยแต่เขาก็ยังมีจิตใจดี

ครู่หนึ่งหร่วนซือซือก็รู้สึกโล่งใจเช่นกัน

ศาสตราจารย์หร่วนสามารถพูดได้อย่างช้าๆและเขาก็ดูดีขึ้น

คุณนายหลิวรู้สึกตื่นเต้นมากเช่นกันเธอมองไปที่ซ่งเย้อันและพูดว่า “คุณเป็นดาวที่โชคดีของเราจริงๆศาสตราจารย์หร่วนตื่นทันทีที่คุณมา!”

ซ่งเย้อันยิ้มและพูดแบบติดตลกว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้ว่าตัวเองมีพลังเหนือธรรมชาติแบบนี้”

หร่วนซือซือที่อยู่ข้างๆเธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเธอพูดแบบนี้

แม้ว่าศาสตราจารย์หร่วนจะเพิ่งเสร็จสิ้นการผ่าตัดเขาก็ยังอ่อนแอมาก แต่เมื่อดูพวกเขาหัวเราะรอบๆตัวเขาอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นมาก

ในขณะเดียวกันในอีกด้านอวี้อี่มั่วรีบไปโรงพยาบาลทันทีที่ได้รับข้อความแจ้งจากหัวหน้าศัลยแพทย์เฟิงว่าการผ่าตัดสำเร็จ

ศาสตราจารย์หร่วนเป็นอาจารย์ของเขาหลังจากการผ่าตัดสำเร็จแล้วเขาจะมาถึงโดยเร็วที่สุด

แม้ว่าเขาจะคิดเช่นนั้นในใจใบหน้าของหร่วนซือซือก็ฉายแววในความคิดของเขาครู่หนึ่งเขาก็ก้าวเท้าอย่างรวดเร็ว

เมื่อเดินผ่านทางเดินของแผนกผู้ป่วยใน อวี้อี่มั่วก็เดินไปยังวอร์ดของศาสตราจารย์หร่วนอย่างเงียบ ๆ

โดยไม่คาดคิดก่อนที่เขาจะไปถึงประตูเขาได้ยินเสียงหัวเราะและเสียงหัวเราะดังมาจากประตู เขาหยุดเล็กน้อยเดินไปที่ประตูและมองขึ้นไปในวอร์ด

ในห้องศาสตราจารย์หร่วนนอนอยู่บนเตียงคุณนายหลิวเดินตามเขาไปทางซ้ายและทางขวามีคนสองคนนั่งเคียงข้างกันคือหร่วนซือซือและซ่งเย้อัน

บรรยากาศในห้องกลมกลืนและน่าอยู่และเสียงหัวเราะดังมาอย่างต่อเนื่อง

มันเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน

ทันใดนั้นหัวใจของอวี้อี่มั่วก็แน่นขึ้นความรู้สึกแปลกๆห่อหุ้มหัวใจของเขา มือของเขาที่ห้อยอยู่ข้างๆถูกกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัวและกระแสน้ำสีดำก็พุ่งเข้ามาในหัวใจของเขา

ปรากฎว่าซ่งเย้อันและหร่วนซือซือมาถึงจุดนี้แล้ว หลังจากพบพ่อแม่แล้วพวกเขาก็มีความสัมพันธ์ที่กลมกลืนกันมันควรจะถึงเวลาที่จะหมั้นกันในขั้นตอนต่อไปไม่ใช่หรือ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้หัวใจของอวี้อี่มั่วก็ระเบิดออกมาด้วยความโกรธ หลังจากหยุดชั่วขณะเขาก็หันกลับมาโดยไม่ลังเลและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ถ้าเขาไปตอนนี้เขาจะไม่กลายเป็นคนที่ทำลายบรรยากาศเหรอ?