ดั่งรักบันดาล - บทที่352 การอยู่รอด

ท้องฟ้ามืดครึ้มเป็นเหมือนม่านทึบปกคลุมทะเลทั้งหมดตั้งแต่ปลายขอบฟ้าลมทะเลแรงขึ้นเรื่อยๆและคลื่นที่ม้วนตัวก็เหมือนสัตว์ประหลาดที่กำลังทุบประภาคารอย่างรุนแรง

หร่วนซือซือรู้สึกเพียงว่าผิวหนังทุกนิ้วของเธอเย็นมากและน้ำทะเลก็ท่วมหน้าอกของเธอและเธอรู้สึกว่ามันยากที่จะหายใจภายใต้แรงกดดัน

เมื่อลมพัดแรงเม็ดฝนเม็ดใหญ่ก็ซัดลงมาที่พื้น ลมและคลื่นในทะเลก็พัดแรงมากขึ้นความเร็วของกระแสน้ำก็เพิ่มมากขึ้นเช่นกัน

หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้นมองไปยังทิศทางของชายฝั่งที่ซึ่งมันมืดและมองเห็นแสงสว่างเพียงเล็กน้อยบนถนนที่อยู่ห่างออกไปแต่ในเวลานี้แสงสว่างเพียงเล็กน้อยไม่สามารถทำให้เธอสบายใจได้

ในขณะที่ร่างกายเริ่มมึนงงและเส้นประสาทของหร่วนซือซือก็ง่วงงุนมากขึ้นเรื่อยๆ หมาป่าก็ตะครุบตัวเธอและเธอก็หมดสติไปต่อหน้าต่อตา

ไม่ไกลออกไปบนผิวน้ำทะเลห่างออกไปหนึ่งไมล์ อวี้อี่มั่วยังคงดิ้นรนที่จะพายเรือไปข้างหน้าแต่ช้าลง เมื่อฝนที่ตกหนักในทะเลใกล้เข้ามาแขนขาของเขาเหมือนจะถูกฉีดด้วยตะกั่วและหนักกว่าและหนักกว่า

พลังงานความร้อนที่มีอยู่ในร่างกายของเขาได้หมดลงอย่างช้าๆและแขนขาของเขาก็ก้าวไปข้างหน้า สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือเขารู้สึกว่าร่างกายของเขาเริ่มไม่อยู่ในการควบคุมของสมอง

เขาชอบเล่นน้ำมากเขาเคยว่ายน้ำเป็นเวลานานกว่าสองชั่วโมงในระหว่างการฝึกว่ายน้ำ แต่ตอนนี้สถานการณ์แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ที่สำคัญเขามีความกลัวที่อธิบายไม่ได้เกี่ยวกับมหาสมุทร

เมื่อสิบปีก่อนตอนที่เขายังเป็นวัยรุ่นเป็นคืนที่ฝนตก เขาเกือบตายในทะเลแห่งนี้ตั้งแต่นั้นมาเขามีความรู้สึกกลัวมหาสมุทรและกลัวการว่ายน้ำในทะเลลึกมากขึ้น

แม้ว่าเขาจะผ่านการฝึกฝนต่างๆได้รับบาดแผลจากการถูกแทงและถูกยิงเขาก็ไม่เคยกลัวมันเลย ความกลัวของมหาสมุทรเป็นรอยแผลเป็นที่เขาไม่ยอมเปิดเผยมานานกว่าสิบปี

คนเดียวที่รู้เรื่องนี้คือแม่ของเขาและอวี้ชิงฉานที่เสียชีวิตไปแล้วนอกจากนั้นเขายังไม่ได้บอกใคร

แต่ตอนนี้ในทะเลอันหนาวเหน็บที่ล้อมรอบไปด้วยลมและคลื่นฝนยังคงกระหน่ำเขาและความกลัวที่จะตายเมื่อสิบปีก่อนได้พัดกลับมาอีกครั้ง

เขาหายใจเข้าลึกๆและมองขึ้นไปที่ประภาคารที่อยู่ข้างหน้าไม่ไกลนักเขาอยากจะเร็วขึ้นเร็วขึ้น แต่ลำคอของเขาดูเหมือนจะติดอยู่ด้วยมือใหญ่ที่มองไม่เห็นและมันก็ยิ่งอึดอัด

ทันใดนั้นแขนขาของเขาแข็งและเขาไม่สามารถขยับได้และร่างกายของเขาก็จมลงเหมือนหิน

ในช่วงเวลาที่ร่างกายของเขาจมอยู่ใต้น้ำทะเลดูเหมือนจะเงียบสงบ ในขณะนั้นภาพบางอย่างก็ฉายผ่านความคิดของอวี้อี่มั่ว

ผู้หญิงคนนั้นเธอยิ้ม ร้องไห้ น่ารัก เศร้าและภาพทุกอย่างก็ย้อนอดีตเหมือนในภาพยนตร์

ความคิดในการเอาชีวิตรอดเริ่มแข็งแกร่งในขณะนั้นเขากัดฟันพยายามควบคุมร่างกายของเขาและยังคงว่ายไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

อยู่ไม่ไกล เขากำลังจะเจอเธอ!

แสงบนประภาคารกะพริบช้าๆเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆในที่สุดเขาก็เข้าไปใกล้ประภาคารและเห็นว่าบันไดเลื่อนที่ใกล้ที่สุดว่างเปล่า ไม่มีหร่วนซือซือ

หัวใจของเขาบีบรัดและมีเสียงบางอย่างดังขึ้นในหูเขากัดฟันและว่ายน้ำไปรอบๆ ประภาคารต่อไป

เมื่อเขาเดินไปรอบๆจนถึงปลายอีกด้านของประภาคารเขาเห็นหร่วนซือซือที่ถูกผูกติดกับบันไดเลื่อน น้ำทะเลจมอยู่ใต้คางของเธอแล้วเธอหมดสติไป

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วเร่งความเร็วในการเคลื่อนไหวทันทีและว่ายน้ำไปยื่นมือออกไปจับบันไดเลื่อนแล้วร้องว่า “หร่วนซือซือตื่นได้แล้ว!”

หร่วนซือซือไม่ตอบสนองเลยแม้แต่น้อยหลังจากเรียกเธอไปสองสามครั้งหัวใจของอวี้อี่มั่วก็กระวนกระวายมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาหยิบมีดของกองทัพสวิสออกมาจากเอวของเขา เหวี่ยงปลายด้านหนึ่งลงไปในทะเลและตัดเชือกป่านที่มัดระหว่างข้อเท้าของหร่วนซือซือ

เชือกทั้งหมดถูกตัดออกและอวี้อี่มั่วอุ้มเธอไว้ด้านหลัง ดึงบันไดเลื่อนขึ้นอย่างเหน็ดเหนื่อยและวางหร่วนซือซือไว้บนขาตั้งบนประภาคารซึ่งเธอสามารถยืนได้

คลื่นรอบข้างราวกับสัตว์ประหลาดที่กินมนุษย์ที่อยากจะยุ่งกับประภาคารทั้งหมด

อวี้อี่มั่วไม่สามารถรอได้อีกต่อไปและตรวจดูลมหายใจของหร่วนซือซือทันทีและพบว่าเธอยังมีลมหายใจอยู่เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขายื่นมือออกไปสัมผัสร่างกายที่เย็นเฉียบของเธอและขมวดคิ้ว

เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ประภาคารไม่ใช่สถานที่ที่จะอยู่ได้นาน แม้ว่าพวกเขาจะไม่จมน้ำแต่ก็จะถูกแช่แข็งจนตายหลังจากผ่านไปหนึ่งคืน

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับหัวใจที่ห้อยอยู่ในลำคอ เขายื่นมือออกมาและช่วยหร่วนซือซือ ถูแขนของเธอเพื่อให้อุณหภูมิร่างกายของเธอกลับคืนมา ในขณะเดียวกันเขาก็หันกลับไปมองหาสิ่งที่มีประโยชน์

ประภาคารแห่งนี้มีขนาดไม่ใหญ่นัก เป็นเพียงไกด์สำหรับเรือประมงในบริเวณใกล้เคียงเท่านั้น ทุกอย่างเป็นโครงสร้างที่เรียบง่ายและไม่มีอุปกรณ์ปฐมพยาบาลที่จำเป็น

อวี้อี่มั่วยืนขึ้นและเดินไปรอบๆเมื่อเขาเห็นห่วงชูชีพแขวนอยู่เหนือประภาคารดูเหมือนเขาจะมองเห็นความหวัง

เขาก้าวไปข้างหน้าทันที ปีนขึ้นบันไดเล็ก ๆ แล้วถอดห่วงชูชีพและเชือกที่แขวนอยู่บนนั้น

ในตอนนี้เขาสามารถพึ่งพาสิ่งนี้เพื่อพา หร่วนซือซือไปยังฝั่งได้ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่จะช่วยให้ทั้งสองคนรอด!

เขาผูกเชือกปลายด้านหนึ่งไว้ที่เอวของหร่วนซือซือและอีกปลายหนึ่งถึงเอวของเขาหลังจากทำทั้งหมดนี้แล้วเขาก็วางห่วงชูชีพไว้ที่หร่วนซือซือและผลักเธอลงทะเล

ด้วยความช่วยเหลือในการพยุงตัวของห่วงชูชีพร่างกายของหร่วนซือซือจะไม่จมลงด้วยวิธีนี้ ตราบใดที่เขาว่ายน้ำไปข้างหน้าด้วยแรงมหาศาลในขณะที่ดึงเชือกเขาสามารถลากหร่วนซือซือเข้ามาใกล้ชายฝั่งได้

อย่างไรก็ตามเขาจะว่ายน้ำจากที่นี่ไปยังฝั่งได้สำเร็จหรือไม่นั้นเป็นอีกคำถามหนึ่งที่เกิดขึเนในใจ

อวี้อี่มั่วเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ทะเลสีดำที่ปั่นป่วนข้างหน้า หัวใจของเขาตึงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ความกดดันที่มองไม่เห็นได้ห่อหุ้มหัวใจของเขาทำให้เขาหายใจไม่สะดวกเล็กน้อย

ไม่มีทาง! ฉันกลัวไม่ได้! เมื่อความคิดกลัวเกิดขึ้นในใจเขาก็จะไม่สามารถว่ายเข้าหาฝั่งได้อย่างแน่นอน!

อวี้อี่มั่วกัดฟันและหันไปมองหร่วนซือซือที่หมดสติอยู่ข้างหลังเขา จากนั้นก็เอื้อมมือไปบีบมือเธอ “ไม่ต้องห่วงฉันจะพาคุณขึ้นฝั่ง!”

ผู้หญิงที่อยู่ในอาการโคม่าไม่ตอบสนองเลย แต่มีแรงที่อธิบายไม่ได้ในใจของเขา

เขาหายใจเข้าลึกๆกระโดดลงทะเลและว่ายไปข้างหน้าด้วยแรงมหาศาลและดึงหร่วนซือซือเข้ามาใกล้ชายฝั่งขณะว่ายน้ำ

ด้วยวิธีนี้ความเร็วของเขาจึงช้าลงกว่าเดิมมาก ในขณะที่เขาต้องว่ายน้ำไปข้างหน้าด้วยความพยายามอย่างมาก ในขณะที่ต้องผลักและดึงหร่วนซือซือเพื่อให้เธอก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน

ความรู้สึกหวาดกลัวที่ไม่รู้จักเกิดขึ้นและอวี้อี่มั่วก็เย็นชาตัวสั่น แต่ด้วยความพากเพียรในใจของเขา เขายืนกรานที่จะพาเธอกลับฝั่ง!

เมื่อเขาว่ายน้ำไปที่ฝั่งอย่างเหน็ดเหนื่อยร่องรอยแห่งความแข็งแกร่งสุดท้ายของเขาก็หมดลง เขาลากหร่วนซือชิขึ้นฝั่งแขนขาของเขาชาและแข็งไปหมด

เขากลั้นหายใจเฮือกสุดท้ายและลากหร่วนซือซือไปที่ชายหาดที่ห่างจากกระแสน้ำ เมื่อเขาลุกขึ้นขาของเขาก็อ่อนลงและดวงตาของเขาดูเหมือนถูกปกคลุมด้วยสีดำเขาเสียจุดศูนย์ถ่วงและล้มลงกับพื้นโดยไม่ได้สติ