ดั่งรักบันดาล - บทที่478 มันไม่สำคัญหรอก
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หัวใจของหร่วนซือซือก็จมลง และเธอไม่สามารถพูดได้
คุณนายหลิวกล่าวต่อว่า “ฉันได้ยินเธอพูดอยู่เสมอ และฉันก็กังวลคิดว่าจะเป็นคนไม่ดีใช่ไหม?”
หร่วนซือซือหยุด และพูดอย่างเงียบๆว่า “ไม่ เป็นแค่เพื่อนกัน”
คุณนายหลิวยังคงงงงวยเล็กน้อย “เพื่อนแบบไหนซาซาลืมไม่ลง ฉันไม่คิดว่าเธอจะเหนียวกับลูกเขยขนาดนี้”
หร่วนซือซือยิ้มออกมาอย่างไม่เต็มใจ“ เป็นแค่เพื่อนกัน ฉันพาเซินเซินและซาซาไปที่สนามเด็กเล่น แล้วความสัมพันธ์ก็ดีขึ้น”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด คุณนายหลิวก็โล่งใจเล็กน้อย และพูดกับตัวเองว่า “ไม่เป็นไร ถ้าไม่ใช่คนเลว”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ และดูเธอเดินจากไปจากนั้นผลักประตูให้เปิดและก้าวเข้าไป
ซาซานอนอยู่บนเตียง โดยมีผ้าห่มปิดไว้แน่นมีเพียงศีรษะเล็กๆเท่านั้นที่ถูกเปิดเผย
หร่วนซือซือก้าวไปข้างหน้า นั่งลงข้างเตียงอย่างนุ่มนวลเอื้อมมือไปด้านหลัง เพื่อตรวจสอบอุณหภูมิที่หน้าผากของซาซา มันยังคงร้อนอยู่เล็กน้อย และดูเหมือนว่าไข้จะต้องค่อยๆลดลงหลังจากที่ยาออกฤทธิ์
“แม่”
เสียงที่แผ่วเบาดังขึ้น และหร่วนซือซือก็มองลงมาที่เธออย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นท่าทางอ่อนแอของผู้ชายตัวเล็กเธอก็รู้สึกเบาลง
เธอปลอบโยนเธอเบาๆว่า “พักผ่อนให้ดีนะ แม่อยู่เคียงข้างไปกับคุณไม่ต้องกลัวนอนไม่หลับ”
ซาซาขยับมือเล็กๆของเธอออกจับนิ้วของเธอ และพูดด้วยเสียงที่ไร้สาระ “แม่ ฉันคิดถึงลุงสุดหล่อ ฉันขอเจอเขอได้ไหม?…”
ก่อนที่ซาซาจะพูดจบหร่วนซือซือก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว
ในความคิดของซาซาตำแหน่งของอวี้อี่มั่วนั้นสูงกว่าซ่งเย้อันด้วยซ้ำ ตอนที่เธอป่วยสิ่งที่เธออยากเห็นที่สุดไม่ใช่ “พ่อ” ของเธอ แต่เป็นเขา!
“ให้ลุงสุดหล่อมาดูหน่อยได้ไหม?”
หัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และปฏิเสธโดยไม่รู้ตัวว่า “ไม่มีทาง”
ซาซาถามด้วยความผิดหวัง “ทำไม?”
หร่วนซือซือพูดไม่ออกสักพัก เธอตอบอย่างไม่คาดคิดว่า “พ่อจะมาหาคุณพรุ่งนี้รอสักครู่โอเค?”
ตาของซาซาแดงขึ้นและมีน้ำตาคลอ “แต่ฉันอยากเห็นลุงสุดหล่อ”
ทันใดนั้นหร่วนซือซือรู้สึกระคายเคืองในใจ
อวี้อี่มั่วมีพลังเวทย์อะไร ที่สามารถทำให้เด็กอายุสี่หรือห้าขวบจำเขาได้ มันเป็นเพราะเลือดเนื้อเขาจริงๆเหรอ?
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าในกรณีใด เธอจะไม่สามารถปล่อยให้ซาซาติดต่อกับอวี้อี่มั่วได้อีกแล้ว วันหนึ่งเธอจะจากไปความเจ็บปวดในระยะยาวนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าความเจ็บปวดในระยะสั้นเธอต้องตัดปัญหาโดยเร็ว และแก้ไขได้โดยเร็วที่สุด
“ซาซา ฉันสัญญากับคุณได้ว่าข้อกำหนดอื่นๆทั้งหมดนี้ มีเพียงข้อเดียวเท่านั้น”
เธอดูจริงจังเล็กน้อย และยื่นมือออกไปเพื่อเหน็บผ้าห่มให้กับซาซาน้ำเสียงของเธอที่ไม่ต้องพูดถึง
ดวงตาของซาซาเบิกกว้าง น้ำตาไหลพรากเธอดูเหมือนจะหวาดกลัวกับท่าทีของเธอ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ยื่นมือน้อยออกมาแล้วจับมือของหร่วนซือซือเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “แม่ฉันรู้ว่าฉันควรพักผ่อนให้เพียงพอ”
เมื่อฟังความไม่พอใจของคนตัวเล็ก หัวใจของหร่วนซือซือก็เบาลงเล็กน้อย เธอหายใจเข้าลึกๆ และเสียงของเธอก็เบาลงเล็กน้อย “ไปนอนพักผ่อนให้มากขึ้นจะดีขึ้น”
ซาซาพยักหน้า และหลับตาอย่างเชื่อฟัง
เมื่อเห็นเธอค่อยๆหลับไป หร่วนซือซือก็รู้สึกโล่งใจ และลุกขึ้นและออกจากห้องนอน
บางทีเธออาจจะทำสิ่งที่โหดร้ายกับเด็กอายุสี่หรือห้าขวบ แต่มันก็ดีกว่าที่จะทนทุกข์ทรมานในตอนนี้มากกว่าในอนาคต
ท้องฟ้ามืดลงโดยไม่รู้ตัวในบ้านพักแห่งหนึ่งชานเมืองเจียงโจว รถสีดำคันหนึ่งขับเข้ามาในประตูและหยุดที่ประตู
ไม่นานประตูรถก็เปิดออก ชายร่างสูงสองคนในชุดเครื่องแบบสีดำเดินลงมาจากข้างบน คนหนึ่งคนซ้ายและอีกคนเปิดทางจากนั้นมีร่างหนึ่งเดินออกมาจากรถแล้วรีบเดินเข้าไปในบ้าน
หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสามคนก็เดินไปที่ชั้นสอง และตรงเข้าไปในห้องด้านใน
ในห้องอวี้กู้เป่ยนั่งอยู่บนโซฟา แกว่งแก้วไวน์ในมืออย่างเกียจคร้าน เมื่อได้ยินเสียงเขาก็หันหน้าไปมอง เห็นพวกเขายิ้ม “จิ่วเยี่ย คราวนี้คุณมาสายอีกแล้ว”
หลัวจิ่วเยี่ยจาม และนั่งลงตรงหน้าโซฟาข้างๆเขา “เอาออกไปสักพัก ฉันจะลงโทษตัวเอง”
ในขณะที่เขาพูดเขายิ้มและคว้าขวดไวน์ และแก้วเทแก้วให้ตัวเองชี้ไปที่อวี้กู้เป่ยยกศีรษะขึ้นและดื่ม
อวี้กู้เป่ยยิ้มและถามอย่างไม่เร่งรีบ “ยังไม่จับผีชั้นในอีกเหรอ?”
เมื่อพูดถึงผีที่อยู่ภายใน ใบหน้าของหลัวจิ่วเยี่ยก็กระตุกสองครั้ง มีแสงเย็นวาบขึ้นที่ด้านล่างของดวงตา “มันเป็นความเกลียดชังที่ซ่อนอยู่ลึกๆ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ อวี้กู้เป่ยก็หัวเราะและพูดเบาๆว่า “ไม่ใช่เรื่องใหญ่ถ้าจิ่วเยี่ยเต็มใจ ฉันจะตรวจสอบให้ได้”
เมื่อหลัวจิ่วเยี่ยได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาก็จมลงเขายกมือขึ้นทันที และปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม “อย่าปล่อยให้ความอัปลักษณ์ออกไป ฉันแค่ต้องทำความสะอาดประตูด้วยตัวเอง ถ้าคุณต้องการช่วยฉันจริงๆ คุณก็อาจทำให้อวี้อี่มั่วสำเร็จได้เช่นกัน”
อวี้กู้เป่ยยิ้ม “วันเกิดจิ่วเยี่ยเร็วๆนี้ไม่ใช่เหรอ ฉันโทรหาคุณครั้งนี้และฉันมีของขวัญชิ้นใหญ่ที่ฉันวางแผนอยากจะมอบให้คุณ”
“คุณทำตามใจ” หลัวจิ่วเยี่ยหัวเราะสองครั้ง “มันเกี่ยวอะไรกับ อวี้อี่มั่ว?”
“นั่นเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าอวี้อี่มั่วทำสำเร็จมันจะเป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับจิ่วเยี่ยไม่ใช่เหรอ?”
หลัวจิ่วเยี่ยเลิกคิ้ว“ มีทางไหม?”
“ใช่” อวี้กู้เป่ยยิ้มอย่างใจเย็น ดวงตาของเขาตกลงบนนิ้วที่หายไปของหลัวจิ่วเยี่ย “รอดูคราวนี้ฉันจะให้ผลลัพธ์ที่น่าพอใจแก่คุณแน่นอน”
หลัวจิ่วเยี่ยยิ้ม “มาฟังกันว่าคุณอยากทำอะไร คุณยังไม่ควรใช้ผู้หญิงคนนั้นอีกเหรอ?”
อวี้กู้เป่ยพูดอย่างใจเย็น“ มนุษย์คุณไม่สามารถเปิดเผยจุดอ่อนของคุณได้ มิฉะนั้นอีกฝ่ายจะคว้าจุดอ่อนของเขา และคุณจะไม่ประสบความสำเร็จ อวี้อี่มั่วอยู่ในสถานการณ์นี้ตอนนี้หร่วนซือซือเป็นอาวุธที่ดีที่สุดสำหรับเขา เราไม่ต้องการมันเพื่ออะไร”
“ถูกต้อง!”
หลัวจิ่วเยี่ยหัวเราะคว้าแก้วไวน์มาชนกับเขาแล้วดื่ม
อวี้กู้เป่ยยิ้มเงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ และทันใดนั้นก็เห็นว่าประตูไม่ได้ปิด และมีเงาดำสว่างวาบตรงข้ามประตูเมื่อเขามองไปก็ว่างเปล่า
ใครคือคนที่ยืนอยู่ที่ประตูตอนนี้?
อวี้กู้เป่ยตื่นตัวในทันที และดวงตาของเขาก็ลดลงมาก
เกิดขึ้นเมื่อหลัวจิ่วเยี่ยดื่มเสร็จแล้วมองไปที่เขา และพูดว่า “คุณรู้ไหมว่า จิ่วเยี่ยแสร้งทำเป็นฉัน”
อวี้กู้เป่บกลับมามีสติ หัวเราะเบาๆ “แน่นอนฉันรู้”
หลัวจิ่วเยี่ยหัวเราะเยาะ “นั่นหร่วนซือซือทำให้หลายๆคนขุ่นเคือง และฉันไม่รู้ว่าอวี้อี่มั่วชอบอะไรในตัวเธอ”
อวี้กู้เป่ยยิ้มและพูดคุยกับหลัวจิ่วเยี่ยอีกครั้ง แต่หัวใจของเขาไม่สบายใจอยู่เสมอ และเขาไม่สามารถช่วยได้
ใครคือร่างที่ส่องแสงไปที่ประตู ในตอนนี้คุณได้ยินบทสนทนาของเขา ใช่หลัวจิ่วเยี่ยหรือไม่และมีกี่คน?
เขาไม่รู้
เพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งต่างๆดำเนินไปอย่างไม่มีที่ติเขาต้องคิดให้ออก
หลังจากส่งเขาไป เขาก็บอกซ่าวจั๋วทันที “ไปตรวจสอบการติดตามดูว่าใครหยุดอยู่ที่ประตูตอนที่ฉันคุยกับหลัวจิ่วเยี่ยในห้อง”
ซ่าวจั๋วตอบสนองทันที และออกจากห้อง
อวี้กู้เป่ยนั่งอยู่บนโซฟา คิดอย่างรวดเร็วเกี่ยวกับสิ่งที่หลัวจิ่วเยี่ยพูดในตอนนี้
ในขณะนี้ เสียงฝีเท้าดังมาจากประตู จากนั้นประตูก็เปิดออก ลู่เสี่ยวหม่านเดินเข้ามาจากด้านนอกพร้อมกับถือถาดไว้ในมือ
“นี่ เป็นขนมที่คุณป้าเพิ่งทำเสร็จ”
เมื่อพูดอย่างนั้น เธอก็นำขนมมาวางไว้ข้างๆอวี้กู้เป่ย แต่ความขี้ขลาดและความวิตกกังวลที่หมดสติปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ