ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี - บทที่ 1280 การต่อสู้ของเก้านพเคราะห์
ราชันพระเสาร์เจี่ยงเซิ่นยังไม่กลับมา เยว่เจิ้นเป่ยกษัตริย์ดารากลับโลกซ้อนโลกก่อน
เมื่อเป็นแบบนี้ ยามเผชิญกับแรงกดดันของกษัตริย์ดาราและกษัตริย์กระบี่ หยางเซ่อกษัตริย์เร้นลับก็มิอาจรออยู่ในหุบเขาเซียนเร้นกายอย่างปลอดภัยได้อีก
ถ้ากษัตริย์เร้นลับยังคงหมายจะกักตัวต่อไป กษัตริย์กระบี่กับกษัตริย์ดาราร่วมมือกัน สามารถทำลายหุบเขาเซียนเร้นกาย
ดังนั้นหยางเซ่อมมีแต่ต้องออกมา ต่อสู้กับกษัตริย์ดาราที่คอยเขามาโดยตลอด
ตั้งแต่หลุดออกจากผนึกน้ำแข็งในชายฝั่งยมโลกนอกเขตแดน กษัตริย์ดาราเฉินเสวียนจงก็รอเวลานี้มาตลอด ต้องการคลายความอัดอั้นที่ถูกผนึกในน้ำแข็งมาพันปี
ไม่เห็นกษัตริย์ดาราเคลื่อนไหวอันใด กระแสความเย็นก็แผ่คลุมหุบเขาเซียนเร้นกายอีกครั้ง
เขตแดนฟ้าดินบนศีรษะของทุกคนเปิดเป็นรู ปรากฏมิติจักรวาลอันดำมืด
ยอดฝีมือระดับเซียนลี้ลับทั้งสองต่อสู้กันอย่างเต็มที่ เขตแดนฟ้าดินของโลกซ้อนโลกมิอาจรองรับได้ รอจนสู้เสร็จ โลกซ้อนโลกอย่างน้อยคงถูกทำลายไปครึ่งหนึ่ง
เพื่อไม่ให้สิ่งมีชีวิตอื่นๆ ตกระกำลำบาก สมรภูมิย่อมอยู่ในมิติต่างแดนด้านนอกเขตแดนจึงดีที่สุด
ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะสู้กับกษัตริย์ดารา กษัตริย์เร้นลับก็ไม่บ่ายเบี่ยงอีก เหาะร่างขึ้นไปด้านบนอย่างตรงไปตรงมา ออกจากโลกซ้อนโลก หยุดอยู่ในมิติจักรวาล รอคอยกษัตริย์ดาราอย่างสงบ
“ในความคาดการของข้าผู้แซ่หยาง การต่อสู้กับสหายร่วมเส้นทางเฉินในตอนนี้ยังเร็วเกินไป” กษัตริย์เร้นลับยิ้มอย่างเป็นมิตร “แต่ว่าสถานการณ์เปลี่ยนแปลงอยู่เหนือความคาดหมาย โอการในปัจจุบันนับว่าสุกงอม เมื่อมาถึงมิอาจไม่สู้แล้ว”
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็สู้เสียเถอะ”
หยางเซ่อกษัตริย์เร้นลับสีหน้าสงบนิ่ง เหมือนไม่เห็นกษัตริย์กระบี่เยว่เจิ้นเป่ยกับเยี่ยนจ้าวเกอที่อยู่ด้านข้าง ยื่นมือออกมาฟาดฝ่ามือใส่กษัตริย์ดาราเฉินเสวียนจง!
ฝ่ามือเดียว ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์พลันสิ้นแสง!
สภาวะอันน่ากลัวซึ่งบดบังท้องฟ้าและดวงตะวัน ขยายตัวในชั่วพริบตา ครอบคลุมทั่วบริเวณ
กษัตริย์เร้นลับที่ก่อนหน้านี้ดูเหมือนจนปัญญา ถูกกดดันให้รับคำท้า โดนกษัตริย์ดารช่วงชิงสภาวะไปหมดสิ้น เวลานี้พลันเปลี่ยนจากผู้มาเยือนเป็นเจ้าภาพ!
ฝ่ามือของเขาพอครอบลง ต่อให้เป็นเยี่ยนจ้าวเกอกับกษัตริย์กระบี่ที่ชมดูการต่อสู้ ก็รู้สึกตรงหน้ามืดมิด โลกสูญเสียแสงสี
หยางเซ่อกษัตริย์เร้นลับที่กระทำเรื่องราวอย่างลับๆ ปกติคล้ายกับน้ำใต้บาดาล มองไปดูชั่วร้ายอยู่หลายส่วน ยามออกกระบวนท่าแรก ก็สร้างสภาวะกดข่มคนก่อน
สภาวะฝ่ามืออันน่ากลัวแข็งกร้าวสุดเปรียบปาน เหมือนกับราชาเทพส่งทัณฑ์ฟ้า ทำให้คนธรรมดาสั่นกลัว พรั่นพรึงถึงขีดสุด
ฝ่ามือบดบังฟ้าที่เคยสั่นสะเทือนใต้หล้าของราชันพระเกตุ!
ฝ่ามือพอฟาดออก ก็บังท้องฟ้าทันที!
เยี่ยนจ้าวเกอม่านตาหดตัวเล็กน้อย
สิ่งที่ทำให้เขาสนใจก็คือ ระหว่างห้านิ้วที่บดบังฟ้าของฝ่ามือนี้ ยังมีละอองแสงสีดำน้ำเงินหลายกลุ่มเคลื่อนไหว
ในละอองแสงสีดำน้ำเงินที่ล้ำลึก พัดขนนกเล่มหนึ่งบัดเดี๋ยวสูญหายบัดเดี๋ยวปรากฎ รวมกับฝ่ามือของกษัตริย์เร้นลับ เหมือนกับหลอมรวมกลายเป็นหนึ่ง
จิตที่แฝงอยู่ด้านใน ทั้งเร้นลับ นิ่งเงียบ ล้ำลึก น่าสะพรึง!
พัดบดบังฟ้า อาวุธเซียนระดับสงบนิ่ง!
ระหว่างฝ่ามือของหยางเซ่อกษัตริย์เร้นลับ คนกับของวิเศษรวมพลังเป็นหนึ่ง ใช้ออกด้วยพลังทั้งหมด!
เผชิญกับฝ่ามือที่แข็งกร้าวบ้าคลั่งสุดเปรียบปานเช่นนี้ กษัตริย์ดาราเฉินเสวียนจงที่เหมือนเสียโอกาสไปแล้ว สีหน้าไร้การเปลี่ยนแปลงใดๆ
สะบั้นคลื่นเย็นเยือกดาบวิเศาอาวุธเซียนที่เทียบเคียงได้กับพัดบดบังฟ้าปรากฏในมือของเขา
เฉินเสวียนจงควงดาบตั้งขึ้น ดาบหักทำจากหยกขาวยาวสองฉื่อหยุดนิ่งอยู่กลางหน้าออก
เพียงแค่การเคลื่อนไหวง่ายๆ เช่นนี้ กระแสความเย็นไร้สิ้นสุดก็เกิดขึ้นบนร่างของเขา กลายเป็นหิมะน้ำแข็งทั่วฟ้า เติมเต็มมิติจักรวาลแห่งนี้ในชั่วพริบตา
หิมะน้ำแข็งจับตัวกันอย่างรวดเร็ว กลายเป็นลำธาร เหยียดยื่นไหลเชี่ยว
ลำธารยิ่งใหญ่ทางหนึ่งเหยียดขยาย ทางหนึ่งแข็งตัว สุดท้ายธารน้ำแข็งมหึมายึดครองจักรวาลที่เคยทำให้เยี่ยนจ้าวเกอตราตรึง ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
ฝ่ามือบดบังฟ้าของกษัตริย์เร้นลับพุ่งใส่ธารน้ำแข็ง ฟาดธารน้ำแข็งจนเกิดรอยร้าวหลายสาย สั่นไหวเหมือนจะพังทลายออกมาในชั่วขณะ
ทว่ากษัตริย์ดาราตั้งดาบอย่างสงบนิ่ง ร่างไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย
กระแสความเย็นและหิมะน้ำแข็งหลายสายปรากฏ เพิ่มความแข็งแกร่งแก่ธารน้ำแข็งที่แหลกสลายอย่างต่อเนื่อง ทำให้ธารน้ำแข็งยังคงทนได้ภายใต้การครอบคลุมของเงามืดบังฟ้าและตะวัน
พริบตานี้ สองฝ่ายตกอยู่ในสาภพยื้อยันชั่วขณะ
“เจ็ดวชาเหมันต์วิชาที่สี่ ลำธารหิมะ” กษัตริย์กระบี่เยว่เจิ้นเป่ยพึมพำ
วิชาสืบทอดในสายอารามคลื่นเย็นเยียบ เป็นวิชาที่กษัตริย์ดาราเฉินเสวียนจงทิ้งสิ่งเก่าสร้างสิ่งใหม่ หลังจากได้ประสานคัมภีร์เบิกนภากับวรยุทธ์ในตอนแรกของตัวเอง
ในนี้ดาบเทพเย็นเยือกสร้างชื่อมากว่าพันปี วารีเบิกนภาอยู่ระหว่างก่อนกำเนิดและหลังกำเนิด แฝงความอบอุ่นของพลังชีวิตไร้สิ้นสุด แต่ก็เก็บงำความเย็นเยียบของจิตสังหารไร้สิ้นสุดไว้ด้วย
เจ็ดวชาเหมันต์เป็นวรยุทธ์สะท้านโลกที่กำเนิดออกมาหลังจากที่ผลักดันดาบเทพเย็นเยือกถึงขีดสุด
ลำธารหิมะวิชาที่สี่ เป็นวิชาคุ้มกันร่างเพียงหนึ่งเดียวในเจ็ดวิชา พอใช้ออกมา จะกลายเป็นธารน้ำแข็งไร้ขอบเขต แช่แข็งสภาวะโจมตีของศัตรู ป้องกันตัวเอง
เยี่ยนจ้าวเกอมองธารน้ำแข็งที่แหลกสลายอย่างต่อเนื่อง และผนึกแข็งอย่างต่อเนื่อง พยักหน้าเล็กน้อย “ต่อจากนี้ยังมีวิชาที่ห้า ธารน้ำแข็งทลาย”
ลำธารหิมะถึงแม้จะเป็นวิชาที่เอาไว้ป้องกันตัวเอย่างเดียว ไม่มีพลังโจมตี แต่กลับไม่ใช่ปล่อยให้เป็นฝ่ายถูกกระทำอย่างเดียว ยังใช้การโจมตีเป็นการป้องกัน แฝงเลศนัยเอาไว้
กระแสน้ำหลั่งไหลใต้ธารน้ำแข็ง ความรุนแรงยังเหนือกว่าลำธารใหญ่ทั่วไปเสียอีก
หลังจากลำธารหิมะวิชาที่สี่ ก็ตามด้วยธารน้ำแข็งทลายซึ่งเป็นวิชาที่ห้าทันที
กระแสคลื่นปั่นป่วนเปลี่ยนจากลึกลับเป็นจะแจ้ง ทลายธารน้ำแข็งเยือกแข็ง ระเบิดพลังอันน่ากลัวที่สามารถทำลายสุญญากาศออกมาโต้ตอบศัตรู
ดังนั้นตอนนี้ถึงแม้จะถูกกษัตริย์เร้นลับชิงความได้เปรียบ แต่ขอแค่กษัตริย์เร้นลับมิอาจทำลายการป้องกันของลำธารหิมะได้โดยสมบูรณณ์ อีกไม่นาน เขาจะต้องเผชิญกับการโต้กลับของธารน้ำแข็งทลาย
ในความืดสีดำน้ำเงิน หยางเซ่อกษัตริย์เร้นลับสีหน้าไม่สะทกสะท้าน
เขารู้จักเฉินเสวียนจงยิ่งกว่าเยี่ยนจ้าวเกอและเยว่เจิ้นเป่ย
หยางเซ่อรู้จักจิตอันน่ากลัวที่แม้แต่ความว่างเปล่าก็ยังฟันทำลายไปด้วยของเจตจำนงดาบในการแตกสลายพังทลายของธารน้ำแข็งเป็นอย่างดี
ดังนั้น พลังฝ่ามือของฝ่ามือบดบังฟ้าของเขาจึงสะกดธารน้ำแข็งไว้แต่ต้นจนจบ เหมือนกับไร้สิ้นสุด !
แสงสีดำน้ำเงินเหมือนกับมีชีวิต แทรกซึมเข้าไปในธารน้ำแข็งอย่างต่อเนื่อง เกิดการกัดกร่อนขึ้น
ธารน้ำแข็งที่โดนแสงสีดำรุกราน ถึงแม้มิได้ถูกหลอมละลาย แต่คล้ายไม่ทำตามการควบคุมของกษัตริย์ดาราอีก
กษัตริย์เร้นลับไม่ให้โอกาสให้ธารน้ำแข็งทลาย
ท่านกล้าโต้ตอบ พวกเราใช้โจมตีกับโจมตี ให้บาดเจ็บกันไปสองฝ่าย
เทียบกับดาราที่มีภัยซ่อนเร้นติดตัวแล้ว กษัตริย์เร้นลับยินดีใช้วิธีต่อสู้บาดเจ็บแลกบาดเจ็บ
กระนั้น ในตอนที่ยื้อยัน กษัตริย์เร้นลับสีหน้าพลันเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย
ในมิติจักรวาลที่ยากจะแบ่งทิศทาง เวลานี้เหมือนกับอยู่ๆ ก็มีเขตแดนของฟ้าดินบนล่าง
ฝนน้ำแข็งยิ่งใหญ่ตกจากท้องฟ้า สายฝนนับไม่ถ้วนครอบคลุมคนสองคนที่กำลังต่อสู้กันอยู่
ฝนสายหนึ่งเหมือนคมดาบสายหนึ่ง!
ประกายดาบทั่วฟ้าที่ถี่ยิบจนลมมิอาจลอดผ่าน เกิดเป็นพายุฝน พุ่งใส่กษัตริย์เร้นลับ!
เจ็ดวิชาเหมันต์วิชาที่สอง พายุน้ำค้างทั่วนภา
คมน้ำค้างกระจายเต็มไปหมด!
กษัตริย์เร้นลับเห็นดังนั้น ดวงตาเป็นประกาย
บนร่างเขาครอบคลุมด้วยความมืดชั้นหนึ่ง ถูกพลังกัดกร่อนไร้ขอบเขตห่อหุ้ม
คมดาบที่เกิดจากน้ำแข็ง พุ่งเข้าไปในความมืด พลันหายไปอย่างไร้ร่องรอย ไร้สุ้มไร้เสียง ราววัวโคลนละลายในทะเล
ทว่าพอได้รับผลกระทบนี้ การสะกดกัดกร่อนธารน้ำแข็งเบื้องล่างของเขาก็ลดลงอย่างกะทันหัน
ในวินาทีนี้ กษัตริย์ดาราสะบัดดาบหักทำจากหยกขาวที่วางขวางอยู่หน้าทรวงอกมาโดยตลอดออกไป!
ดาบนี้ดูไร้การเปลี่ยนแปลง ตรงไปตรงมา
ทุกสิ่งที่มี คือความดุดันรุนแรงที่เลิศภพจบแดน!
คมดาบกระจาย ธารน้ำแข็งแหลกสลาย
อย่างไร้สุ้มเสียง ธารน้ำแข็งถล่มลง เหมือนกับกระจกที่ถูกฟาดแตกออก
ธารน้ำแข็งทลาย!
………………..