ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 118 เตรียมตัวสำหรับอะไรที่จะมาต่อไป

118 เตรียมตัวสำหรับอะไรที่จะมาต่อไป

—————————————————————

【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】

เมืองหลวง: โกลโดเนีย วังหลวง

「ฉัน ไม่มีเจตนา ที่จะเก็บความสัมพันธ์ที่เรามีสู่มากราโด ให้เป็นอยู่เช่นนี้ตลอดไป」

ราชาของโกลโดเนียปะกาศอย่างเงียบๆ กระนั้นเคร่งขรึม ต่อหน้าเหล่าบริวารหัวหน้าของเขา เขาหมายความว่า เมื่อการหยุดโจมตีนี้จบลง เขาจะรุกรานอีกครั้ง ตอนไหนก็ได้ แต่ไม่มีใครในห้อง ที่ตกใจซักนิด มันชัดเจนกับทุกคน ว่าราชาไม่ได้ต้องการที่จะยอมรับ การหยุดโจมตีหนึ่งปีกับมากราโด และพวกเขาทุกคนเข้าใจ ว่าเมื่อราชารวมกองกำลังของเขา เขาแม้แต่จะรุกราน ก่อนจบระยะเวลาหนึ่งปี

「รัฐมนตรีการเงิน สภาพของคลังแห่งชาติเป็นเช่นใดบ้าง?」

「ครับ……ช่างโชคร้าย แม้ว่าจะด้วยภาษีรายหัวฤดูใบไม้ผลิ ประเทศของเราอยู่ในวิกฤตทางการเงิน ไม่เหมือนปีที่ผ่านๆมา」

ความแย่ลงของอารมณของราชานั้น เห็นได้อย่างชัดเจน และบรรยากาศในห้องประชุม รู้สึกหนักหน่วง

「การทำสองสงคราม -สงครามอาร์คแลนด์และสงครามใหญ่ที่ตามมา – ในระยะเลสั้นๆเช่นนี้ การใช้จ่ายสำหรับสงคราม และการขยายตัวของกองทัพ มีผลออกมาทำให้มีค่าใช้จ่ายที่มหาศาล มากไปกว่านั้น……ค่าชดเชยสำหรับความล้มเหลว ที่จะทำปฏิบัติการลงพื้นในฝั่งตะวันตก โจมตีเราครั้งสุดท้าย……」

「มันยังดีอยู่ มันเป็นความผิดของฉันด้วยเช่นกัน ฉันจะไม่โทษเจ้า แม้ว่าเจ้าจเอ่ยออกมา」

「ครับ……ดินแดนที่เราได้รับจากสงคราม…… โดยเฉพาะเมืองใหญ่ของเทรีย ได้เป็นดินแดนของเราแล้ว แต่รายได้ในปีหรือสองปี จะไม่พอที่จะชดเชยกับการใช้จ่ายสำหรับสงคราม」

「ถ้าเช่นนั้น ทรัพย์ของสงคราม ที่เหล่าเราได้มาจากเทรีย นั้นไม่เพียงพอที่จะทดแทนมันหรือ?」

「โชคร้าย ส่วนใหญ่ของคลังสมบัติได้ถูกรางวงศ์นำหนีไปมากราโดแล้ว」

ทรัพย์สมบัติของขุนนางคนอื่น นอกจากราชวงศ์ได้ถูกยึดแล้ว แต่นั่นไม่เพียงพอ ที่จะทดแทนเงินที่จ่ายไปในสงคราม

ราชารับการรายงาน นำอารมณ์ที่แย่ และเขามองเคนเนธ รัฐมนตร์ว่าการต่างประเทศ

「หลังจากที่เป็นส่วนหนึ่งส่วนเดียวกันกับเทรียแบ้ว ทางไปประเทศทางใต้นั้นเปิดออก เราแลกเปลี่ยนกับพวกเขาได้ไหม?」

「ตอนนี้เราพยายามจะติดต่อพวกเค้าอยู่ครับ และและนักการทูตได้ถูกส่งไปแล้ว ยังไงก็ตาม พวกเค้าระวังเราสุดขีด เพราะเราใช้อำนาจกองทัพ เพื่อขยี้เพื่อนบ้านที่นานอย่างเทรีย ดังนั้น มันไม่ได้ดูเหมือนว่าพวกเค้าจะเริ่มแลกเปลี่ยนใหญ่กับเราทันที」

ผู้คนจะได้ยินข่าวลือ ว่าเพื่อนบ้านที่นานแสนนาน จู่ๆ ก็ถูกขยี้ลงไปโดยประเทศหนึ่ง พวกเขาน่าจะไม่เชื่อประเทศนั้นๆ ถ้าพวกเขาได้ยื่นมือมา และมาทำตัวอยากเป็นมิตรจากตอนนี้ไป เวลาจำนวนหนึ่ง และการกระทำจำนวนหนึ่ง จำเป็นสำหรับการสร้างความไว้เนื้อเชื่อใจ

「เพิ่มเติมจากนั้น มีเงาปกคลุมรอบการแลกเปลี่ยนกับสหพันธรัฐโอลก้า คู่ซื้อขายที่ใหญ่ที่สุดของเรา การซื้อขายส่วนใหญ่ทำโดยเรือ มีคู่ต่อสู้อยู่ที่ทั้งสองหาดของชาติของเรา……」

ทางหลวงบนเส่นทางบกถูกดูแลรักษา แต่มันไร้ประสิทธิภาพ ที่จะแลกเปลี่ยนโดยใช้รถเกวียนเดินทาง และสถานะจะแย่ลงเมื่อเป็นช่วงเวลาฤดูหนาว นั่นทำไมแม่น้ำถูกใช้โดยทุกคน ยกเว้นบริเวนั้นที่อยู่ภูมิภาคทางเหนือและตะวันออก พร้อมกันกับพ่อค้าเร่ที่ไร้เงิน

แต่ถ้าเรือยัดเต็มไปด้วยของจมลงหรือถูกขโมยไป มันจะเป็นความสูญเสีย ที่ยิ่งใหญ่พอที่จะมีผล แม้แต่กับบริษัทที่ชื่อเสียงโด่งดัง แม้ว่ามันยังมีการห้ามโจมตี ยังมีพ่อค้าอยู่มากมาย ที่จะถอนตัวจากการแลกเปลี่ยนตรงข้ามกับประเทศที่ต่อต้านกันอยู่สองระเทศ และลดขีดจำกัดระยะ ไปถึงแค่บริเวณของพวกเขาเอง

「อย่างที่ฉันคาดได้ มันเจ็บแสนเจ็บ ที่เราไม่สามารถที่จะ ขยี้ มากราโดได้อย่ารวดเร็ว ลอร์ดราดาห์ล…..การสร้างกองทัพขึ้นมาใหม่น้้นเป็นเช่นไร」

「ตอนนี้กองทัพกลางมีห้าเหล่าครับ และกำลังกองทัพ ฟื้นตัวไปสู่ 75 000 แต่ทหารที่เข้ามาใหม่ ยังไม่ได้มีทักษะ และต้องการเวลาอยู่บ้างที่จะฝึก」

「ช่วยมิได้ ฉันก็ไม่คิด ว่าพวกเขานั้นจะพร้อมที่จะทำสิ่งใดเร็วๆนี้ด้วยเช่นกัน ดังนั้น ฝึกพวกเขาด้วยประสิทธิภาพ ฉันจะให้ลำดับความสำคัญกับเจ้าก่อน ควบคู่กับทรัพย์ที่มีความจำเป็น ถ้าเราลบล้างมากราโดไปได้ ทรัพย์ของเราก็จะฟื้นขึ้นมาด้วยเช่นกัน ถ้าเรานั้นมีเวลาที่ยากเข็น มันจะไร้ความหมายที่จะเก็บออมจำนวนน้อยๆนั่นไว้ ไม่ว่าเช่นไร」

「ขอบคุณมากครับ ถ้าอยางนั้น พระองค์คิดจะขยายกองทัพไปถึงไหนครับ?」

ราชาหยุดอารมณ์เสียครู่หนึ่ง และยิ้มบางๆ

「แปดเหล่า 120 000 เท่านั้นน่าจะเป็นสมควรที่จะนำเสนอถึงอำนาจ ของโกลโดเนีย」

เสียงเล็ดจากห้องประชุม เสียงที่คาดหวัง ที่มาจากทหาร ระหว่างที่เจ้าหน้าที่กิจการภายใน ดูไม่สบายใจและตกใจ

「ครับ……ถ้างั้น ผมจะจัดระเบียบในแบบนั้น」

หลังจากที่ได้ซึมซับอาณาจักรเทรีย และพันธมิตรแห่งยูเรส โกลโดเนีย ได้กลายมาเป็นชาติ ที่ประชากรมากว่า 2.5 ล้าน ในแง่ของประชากรอย่างเดียว มันมีบริวารมากพอ แต่เพราะทั้งสองประเทศถูกกลายเป็นส่วนหนึ่งด้วยกำลัง มันเป็นไปได้ไม่มากมาย ที่พลเมืองจะอยากเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพ ทำให้จำนวน 120 000 นั่นไม่สามารถสำเร็จได้

「ถ้าเรามีมากเช่นนี้ แม้แต่มากราโดก็จะถูกเอาชนะ เจ้ามีปัญหาใดกับเรื่องนั้นไหม?」

ราชาพูดเกี่ยวกับแผนอย่างมีความสุข เพื่อจะเอาอกเอาใจราชา อีริชควรจะพูดว่า ‘ไม่มีปัญหาเลยซักนิด’ แต่โชคร้าย นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาพูด

「โชคร้าย ผมมีสองปัญหา」

「……บอกฉัน」

「อย่างแรกคือชายแดนของชาติ เกี่ยวกับชายแดน ระหว่างประเทศทางใต้ หลังจากที่เทรียเป็นส่วนหนึ่งกับเรา เราต้องมีทหารเพื่อดูทั้งบริเวณฝั่งแม่น้ำ เพื่อป้องกันมากราโด ……โชคร้าย ที่เค้าเป็นคนที่ควบคุมแม่น้ำอยู่ตอนนี้ พวกเค้าลงพื้นที่ไหนก็ได้เวลาไหนก็ได้ เมื่อพวกเค้ารู้สึกอยากจะทำ」

「ฟุมุ……การกระจายทหารของเราไปในบริเวณที่กว้างขวาง จะขัดขวางต่อการฝึกองค์กร」

「ครับ กองประจำการถูกสร้างขึ้นในเมืองใหญ่เพื่อเตรียมการก่อนสำหรับตอนนี้ แต่บริเวณยังคนงไกลเกินไปที่จะครอบคลุมได้」

กองทัพกลาง เพื่อกองทัพที่ทำมาเพื่อสู้ศัตรที่ทรงพลังตั้งแต่ทีแรก และไม่ใช่กองทัพที่ไว้สำหรับรักษาสันติ หรือมอบการรักษาความปลอดภัยรายวัน มียามที่แยกไปสำหรับเรื่องนั้น แต่เพราะอุปกรณของพวกเขา พวกเขาจะไม่สามารถที่จะยืนสู้ได้กับการรุกรานเต็มกำลังด้วยเช่นกัน ทั้งสองฝ่ายนั้นจำเป็นที่จะต้องแบ่งแยกหน้าที่ และรับผิดชอบร่วมกัน แต่โชคร้าย ที่สายการบัญชาการของทั้งสงฝ่ายต่างกันอย่างสิ้นเชิง

และก็ยังมีความขัดแย้งกับมาร์เควสกรูดรอยท์ ฮูเวอร์ผู้บัญชาการสูงสุดของกองทัพหลวง เขาถูกแต่งตังให้เป็นผู้บัญชาการสูงสุดของกองทัพ แต่คนเหนือกว่าเขาในเรื่องตำแหน่ง – ราชา – ออกคำสั่งตรงสู่อีริช ผู้ที่เป็นผู้บัญชาการกองทัพกลาง ดังนั้นสถานะของฮูเวอร์ถูกลดเป็นแค่พิธีการ

「เดาว่าเช่นนั้น……มันก็เป็นโอกาศดี ที่เราเคลื่อนไหวไม่ได้ เราควรจะกล้า ที่จะเปลี่ยนรูปทรงของกองทัพไหม?」

หลังจากพูดอย่างนั้น ราชานำเอกสารไปสู่ผู้ช่วยใก้ลชิดของเขา เขาพูดมันเหมือนเขาพึ่งคิดมันได้ แต่มันชัดเจนที่เขาเตรียมตัวและรอช่วงเวลานี้

「วันนี้ เราจะรื้อทั้งกองทัพหลวงและกองทัพชาติ จากนั้นเราจะตั้งกองทัพใหม่ สำหรับอาณาจักรโกลโดเนีย แก้ทุกอย่าง: กองทัพกลาง กองกำลังรักษาความปลอดภัย กองทัพจักวรรดิ และผู้รักษาสันติดินแดนด้วยเช่นกัน」

อย่างที่คาด เจ้าหน้าที่กองทัพ ผู้รับใช้พลเมืองทั้งหมดดูตกใจ คนที่ไม่ตกใจ คือเคนเนธและอีริช ผู้ที่ได้ถูกบอกล่วงนี้ก่อนหน้านี้ สุดท้าย มีคนหนึ่งผู้ที่ตกตะลึง – ผู้บัญชาการสูงสดของกองทัพหลวง มาร์เควส กรูดรอยท์ ฮูเวอร์

「ด-ได้โปรดช้าก่อน! ผม ผู้บัญชาการสูงสุด ไม่ได้ยินอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย」

เขาเห่าใส่ราชาในควมตื่นตกใจ แต่ได้รับการตอบสนองที่เย็นชา

「เป็นไปได้ว่าไม่ ฉันได้ทำการตัดสินใจแล้วตอนนี้」

「แต่ถ้าผมพูดอะไรอย่างนึงได้มั้ย……」

「ฉันจะเป็นคนตัดสินใจ ว่าฉันต้องการคำแนะนำจากเจ้า เกี่ยวกับการตัดสินใจของฉันหรือไม่」

ราชาตอบอย่างเย็นชา และมองหน้าทุกคน เหล่าเจ้าหน้าที่กองทัพ ยกเว้นอีริช มีห้น้าที่ไม่สบายใจคล้ายๆกัน การจัดรูปแบบใหม่ครั้งให้ ดูเหมือนจะเป็นแค่การคิดห้วนๆของราชา ถ้าคุณไม่รู้เรื่องราวที่อยู่ฉากหลัง

「ไม่มีความจำเป็นต้องกังวล ฉันจะไม่เปลี่ยนบุคคลหรือรูปแบบของหน่วย มันไม่ใช่เจตนาของฉัน ทีจะก่อความสับสนที่มิจำเป็นภายในกองทัพ」

เจ้าหน้าที่กองทัพส่วนใหญ่ปล่อยการถอนหายใจ ในความโล่งใจกับคำพูดของราชา แต่สีหน้าของพวกเขายังคนแข็ง – พวกเขาพวกนั้นของมาร์เควส ฮูเวอร์ ที่มีสถานะเป็นผู้บัญชาการสูงสุด ที่ถูกยืนยันว่ามันจะถูกถอนจากเขาไป ในคำคำเดียว และเหล่าผู้ช่วยของเขา

「กองทัพอาณาจักรโกลโดเนีย ที่ถูกจัดระเบียบใหม่ จะห้อมล้อมไปด้วยกองทัพกลาง กองกำลังรักษาความปลอดภัย แล้วก็แก้กองทัพหลวง ผู้บัญชาการสูงสุดจะเป็น……」

ทุกคนรู้สึกตึงเครียด โดยพื้นฐานมาจากคำพูดของราชา กองทัพที่ถูกก่อตั้งใหม่ของอาณาจกัร จะเป็นองค์กรที่ทรงพลัง ที่รวมกองกำลังทั้งหมด ที่ราชามีอยู่ให้เป็นหนึ่งเดียวกัน การที่ได้เป็นผู้บัญชาการสูงสุดขององค์กรนั้น หมายถึงการได้รับอำนาจที่เทียบไม่ได้เลยกับรัฐมนตรี

เมื่อพิจารณาตำแหน่ง คนเดียวที่เหมาะสมในเรื่องระดับ นั้นก็ไม่ใช่ใครนอกจากมาร์เควส ฮูเวอร์ผู้บัญชาการสูงสุดเก่าของกองทัพหลวง แต่ทุกคนนั้นรู้ว่าเขาถูกเกลียดโดยราชา ทุกคนมุ่งความสนใจไปที่คนคนเดียวและคิดว่าเขานั้นจะถูกเลือก

「ลอร์ดราดาห์ล ในแง่ของความดีเลิศและความสามารถ พวกเจ้าจะคิดว่าต้องเป็นเขาในท้ายที่สุด เจ้าจะรับไหม?」

「ผมอาจจะไร้ความสามารถ แต่ผมจะเดิมพันด้วยชีวิต และยอมรับตำแหน่งของผม」

พวกเขาแค่ส่งเสียงถามราชาไม่ได้ แต่คำพึมพำของความไม่พอใจ และความตกตะลึง เติมเต็มห้องโถงรวมพล อำนาจกองทัพโกลโดเนีย เน้นอยู่ใต้ราชาและอีริช

「ตอนนี้เจ้าเคลื่อนไหวทั้งกองทัพได้อย่างที่เจ้าต้องการ กองกำลังรักษาความปลอดภัยและ……ฉันเดาว่าฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเอ่ยถึงมันเป็นกองทัพกลางอีกต่อไป ดังนั้นฉันต้องคิดไปถึงชื่อที่เหมาะสม ……เจ้าวางตำแห่งพวกเขาได้ดั่งที่เจ้าประสงค์จะทำ และเจ้าเสริมกำลังมันได้ด้วยเช่นกัน นี่จะแก้ปัญหาของเจ้าหรือไม่?」

 「แน่นอนครับ พระองค์」   

 「ได้เลย บ่งบอกรายละเอียดคราหลัง การสนทนาจะไปที่อื่น แต่เจ้ามีอีกปัญหาหนึ่ง มิใช่หรือ?」   

สุดท้ายแล้วมันเป็นบางอย่างที่มีผลมากจากการสนทนา แต่มาร์เควส ฮูเวอร์ยืนอย่างไม่ได้ตั้งใจ ปรกติแล้ว การปรับโครงสร้างใหม่ครั้งใหญ่ ซึ่งจะใช้เวลาหลายเดือนที่จะโต้แย้งกัน และเป็นปีที่จะนำมาใช้งาน

 「ได้โปรดรอเดี๋ยว! อย่าแค่ตัดสินใจเรื่องที่จริงจัง ของกองทัพของชาติง่ายๆ!」   

 「ง่าย? เจ้าจะพูดว่า การตัดสินใจของฉัน ในฐานะผู้ปกครองแห่งโกลโดเนีย คำสั่งของฉัน ง่ายหรือ?」   

 「ออุ…..นั่นไม่ใช่ที่ผมหมายถึง แต่……」   

 「ถ้าอย่างนั้น อะไร?」   

คำพูดของราชา ยังคงเย็นชาถึงท้ายที่สุด แม้ว่ามันจะไม่ใช้การปฏิบัติที่แย่ที่สุด บรรยากาศของความเห็นอกเห็นใจสู่เขา สามารถจะรู้สึกได้ในห้องนี้

 「ผ-ผมมีความภาคิภูมิใจในการรับใช้เป็นผู้บัญชาการสูงสุดของกองทัพหลวง มาจนถึงตอนนี้ มันไม่มีความผิดพลาด แม้อย่างนั้น จู่ๆตำแหน่งของผมก็ถูกนำไป นี่จะแพร่ความไม่สงบในหมู่สมาชิกราชวงศ์อื่น」   

ราชาแกล้งทำเป็นคิดเกี่ยวกับมัน ขณะหนึ่ง

 「ฟุมุ สุดทหายแล้วนี่คือการจัดระเบียใหม่ และฉันไม่มีเจตนาที่กล่าวโทษเจ้า…… แต่มันจะค่อนข้างไร้ความปราณีที่จะปล่อยให้เจ้านั้นไร้การงาน ถ้าเช่นนั้น เจ้าจะทำหน้าที่เป็นผู้บัญชาการกองกำลังรักษาความปลอดภัยหรือไม่? มันน่าจะไม่ได้ต่างไปมากมาย จากที่เจ้าทำอยู่ตอนนี้」   

 「นี่มัน-!!」   

โดยในพื้นฐานแล้วนั่นมันจะต่างจากทุกอย่างมาจนถึงตอนนี้ ในตำแหน่งเก่าของเขา เขาตำแหน่งสูงกว่าอีริช แม้ว่าในความเป็นจริง เขาไปแทรกแซงกับกองทัพกลางไม่ได้เลย แต่ตอนนี้ ในฐานะผู้บัญชาการกองกำลังรักษาความปลอดภัย ซึ่งอย่างภายใต้ของกองทัพของอาณาจักร เขาจะตำแห่งต่ำกว่าอีริชอย่างเป็นทางกาาร

มาร์เควส ซึ่งมีตัวตนอยู่มาหลายชั่วอายุคน จะรับใช้เคาน์ที่กำลังขึ้นมาและเติบใหญ่ ไม่มีทางเลย ที่เขาจะยอมรับเรื่องนั้นได้

 「น-นั่นค่อนข้างจะไร้เหตุผลนะ……」

 「โอ้จริงหรือ ช่างเป็นคนที่เห็นแก่ตัวเสียยิ่งกระไร ถ้าเช่นนั้น ฉันจะให้เจ้าบัญชาการกองทัพสำรองระหว่างช่วงเวลารบ เคานต์ราดาห์จะต้ดสินใจว่าเจ้าจะได้รับเหล่าหรือไม่ ‘ถ้าจำเป็น’ แบบนั้นเจ้าจะมีความสุขไหม?」      

นั่นจะไม่เปลี่ยนความเป็นจริง ที่เขาจะอยู่ใต้การบัญชาการของอีริช แต่เขาจะไม่ได้รับคำสั่งเป็นปรกติ แต่จะตามเหตุการณ์ที่มันเป็น มันจะไม่แปลก สำหรับนายผลผ่านศึกที่ยอดเยี่ยม ที่ระดับสูงกว่าผู้บัญชาการสูงสุด จะประจำการในกงกำลังสำรอง ในกรณีที่เกิดเหตุฉุกเฉิน ดังนั้นศักดิ์ศรีของเขายังคงอยู่ครบ แต่จากนั้นมันก็น่าสงสัยจริงๆ ว่าเขาจะถูกเรียกซักนิดไหม

มาร์เควส ฮูเวอร์นั่งลงในเก้าอี้อย่างอ่อนแอ ระหว่างที่ผู้ติดตามใกล้ๆส่งเสียงเอะอะ มันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่แค่สำหรับเขาคนเดียว แต่กับคนเหล่านั้นที่เขานำมากับเขาด้ย

 「การสนทนานั้นถูกขัด มิใช่หรือ มาฟังอีกปัญหาหนึ่งเถิด」   

 「ครับ เกี่ยวกับการเสริมความแข็งแกร่งกองกำลังกองทัพ การเสริมความแข็งแกร่งของทหารราบนั้นดำเนินไปตามแผนได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งได้ แต่เราจะมีการขาดผู้บัญชาการระดับกลางอย่างท่วมท้น เรามีผู้ที่ยินดีที่จะมีโอกาสได้เป็น แต่ความเป็นจริงคือ พวกเค้าไม่มากนัก มีความสามารถที่จำเป็น」   

 「ผู้บัญชาการหรือ? ถ้าเช่นนั้นเราเลี้ยงดูพวกเขาขึ้นมาไม่ได้หรือ?」   

 「แม้ว่าเราจะมองข้ามประสบการณ์การต่อสู้จริงไป เราแค่ไปฝึกคนที่ไม่ได้รับการเรียนขั้นพื้นฐานจากเริ่มต้นไม่ได้」   

 「……ถ้าเช่นนั้น เราถูกจำกัดอยู่แค่เพียงตระกูลอัศวินและขุนนางที่มีอยู่ตอนนี้」   

 「ครับ」   

ลูกนอกสมรสของอัศวินและขุนนางได้การเรียนขั้นพื้นฐานที่จำเป็นมาแล้ว อย่างไรก็ตามมีขุนนางดั้งเดิมมากมาย ผู้ที่ไม่ยินดีจะเป็นส่วนหนึ่ของกองทัพกลาง เมื่ออีริช และขุนนางใหญ่คนอื่นๆได้รับตำแหน่งสำคัญๆมากมาย มันจะเป็นเรื่องที่ต่างออกไปถ้าพวกเขาจน แต่เพราะเขามีดินแดน และตระกูลของเขามีทรัพย์สินอยู่ดี ไม่มีเหตุผลที่จะเข้ากองทัพของราชาเป็นพิเศษ มันคาดถึงได้ว่าแนวโน้มแบบนี้จะดำเนินต่อไปมากขึ้นไปอีก เพราะมันมีอีริชเป็นคนที่เหนือทุกคนในกองทัพอย่างเห็นได้ชัด

 「ฉันก็จะเรียกรวมตัวสำหรับกองทัพอีกครา แต่ฉันบังคับพวกเขามิได้……การเรียน หือห์…….ฟุมุ ฉันจะทำบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนั้น ในเวลานี้ ทำให้ดีที่สุดกับสิ่งทีเจ้ามีอยู่」   

รอยยิ้มที่น่าสนใจปรากฏขึ้นบนหน้าราชา อีริชไม่พูดอีกต่อไป เขาได้ถูกมอบหน้าที่ให้ทำเต็มที่ ในฐานะผู้บัญชาการสูงสุด อะไรอื่นที่เหนือไปกว่านั้น จะเป็นความรับผิดชอบของราชา

 「กองทัพจะมีประสิทธิภาพมากขึ้น แต่กิจการภายในนั้นก็ต้องถูกทำให้มีประสิทธิภาพมากขึ้นด้วยตามไป มันไร้ประสิทธิภาพที่จะรวมความเห็นของกิจการนอกประเทศ การเงิน การค้า การเกษตร แยกกัน และมันจะสร้างความขัดแย้งและการเข้าใจผิด ที่มิจำเป็น」   

เมื่อคิดว่ากิจการภายในเป็นหัวเรื่องต่อไป เจ้าหน้าที่พลเรือนตึงเครียด

 「รัฐมนตรีกิจการต่างประเทศบัลด์วิน เจ้าจะบริหารเหล่ารัฐมนตรี และคงอยู่ซึ่งตำแหน่งรัฐมนตรีต่างประเทศไปพร้อมๆกัน」   

 「ได้ครับท่าน ผมรู้สึกมีเกียรติอย่างแน่นอน」   

ที่มีเสียงดังอีครั้ง แต่คนที่พูดออกมา และอีริชไม่เคลื่อนไหว ทุกอย่างนั้นถูกกำหนดไว้ล่วงหน้าแล้ว เพียงแค่รอเวลาสำหรับโอกาสที่จะเปิดเผยตัวมันเอง กระนั้น มันมีความไม่พอใจที่เบาบางอยู่บนสีหน้าอีริช

 「ตำแหน่งจะเป็น……ให้มันเป็นผู้บัญชาการนครบาลเถิด ให้แต่งตั้งลอร์ดราดาห์ลเป็นผู้บัญชาการกิจการกองทัพเช่นกันด้วยเถิด ด้วยตำแหน่งใม่ทั้งสองนี้ ชาติของฉันจะพัฒนามากขึ้นไปอีก」   

ในหมูเจ้าหน้าที่พลเรือน ที่ได้ทำสีหน้าที่มีคำถาม เหล่าผู้ที่ได้รับความคุ้มครองของเคนเนธนั้นยิ้มอย่างเต็มไปด้วยความสุข และคนที่ได้รับความคุ้มครองของอีริช – ขุนนางใหม่ – นั้นก็ยิ้มด้วย

ในทางกลับกัน ผู้บัญชาการขอกองทัพหลวงเก่า และฝักฝ่ายของเขามีหน้าที่ย้อมอยู่ในความโกรธ แม้แต่ตอนนี้ พวกเขานั้นถูกล้อมไปด้วยความกระหายเลือดที่ะโจมตีบางคนที่เพียงพอแล้ว และทันทีที่การประชุมจบลง พวกเขาทั้งหมดจะจากเก้าอี้ไป โดยไม่พูดแม้แต่คำเดียว

เมื่อพูดกัน เหล่ารัฐมนตรี ที่ความสำคัญมันอยู่ที่การตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเคนเนธ มีสีหน้าที่ไม่มีความสุข แต่แสดงออกด้วยการชื่นชมอย่าไม่ได้จริงใจ ดั่งจะวางพึ้นฐานไว้ล่วงหน้าก่อน

ในแบบนี้ ตำแหน่งที่ดั้งเดิมเป็นนายกรัฐมนตรี จะถูกแบ่งเป็นพลเรือนและกองทัพ พร้อมความรับผิดชอบที่แบ่งกันระหว่างสองคน พวกเขาทั้งสองอวยพรกันอย่างดี แต่ไม่ยิ้มเลยถึงท้ายที่สุด

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】   

ณ เวลาเดียวกัน ราเฟน

 「โยกุริถูกนนน่าด่า」   

 「ใช่ มันทำให้หนูรู้สึกไม่สบายใจ ที่หนูได้ยินการด่าทอไปทุกโอกาสเลย」   

 「โยกุริซัง อาหารที่เธอไม่ได้ทำงานเพื่อให้ได้มาอร่อยมั้ย?」   

 「อ่ะร้า ออกไปข้างนอกเหรอ? ชายแบบไหนที่จะไปเจออีกล่ะครั้งนี้?」   

 「โยกุริซังดูแลตัวเองด้วยนะ เธอจะท้องจากเมล็ดพันธ์ชายคนนั้น ใช่มั้ย」   

ผมหัวเราะอย่างไม่ได้เจตนา กับการเลียนแบบที่คาร์ล่าทำด้วยเสียง คนที่เลียนแบบนนน่าได้ดีที่สุดไม่ต้องสงสัยเลยว่าคือคาร์ล่า

 「ยังไงซะ พี่เข้าใจว่ามันความผิดของโยกุริ แต่มันไม่ดีที่จะไล่ตามเธอแบบนั้นด้วย」   

ดั้งเดิมแล้วโยกุริเป็นคนใจแข็ง และจะไม่เขินอายถอยหนี เมื่อถูกบอกบางอย่าง เหตุผลที่ผมพูดอะไรกลับไปไม่ได้ มันเพราะผมรู้สึกติดค้างเธออยู่ บวกไปกับเธอได้ถูกลงโทษไปแล้ว และถูกมอบงานให้ ดังนั้นผมรู้สึกขอโทษสำหรับการไปทำร้ายเธอไปมากกว่านั้น

 「เพราะทั้งหด คำพูดที่เฉือดเฉือนของนนน่ามันทำร้ายจริงๆ」   

ผมจำได้ว่าผมได้ยินอย่างนี้ก่อนผมจะงีบหลับไปหลังจากที่โอบกอดมิทตี้ ไม่เหมือนซีเลียและคาร์ล่า ผู้ที่หยุดหลังจากการสู้ นนน่าใช้มันอยู่ตลอดเวลา

 「นนน่ามีนิสัยดื้อรั้น…….พุดถึงแล้วไปพูดมันให้เธอฟังไม่ได้นะ โอเคมั้ย? ถ้าเธอคิดว่าโยกุริฟ้องเรื่องเธอ แบบนั้นมันจะแย่เข้าไปอีก」   

 「คาร์ล่าก็ได้รู้เกี่ยวกับรอบข้างเธอมากขึ้นนี่」   

ในอดีต สาวคนนี้จะเป็นเหมือนลูกบอลของความคิดไปเอง

 「หนูเดาว่าโยกุริที่โตแล้ว ไม่ได้เป็นเพื่อนได้เหมือนมิทตี้ ดังนั้นเอกอร์ต้องระวังเกี่ยวกับเรื่องนั้น」   

 「ใช่ พี่จะไม่มีความสุข ถ้ามีการต่อสู้ในหมู่ครอบครัวด้วย พี่จะพยายามทำให้นนน่าสงบ ไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง」   

จากคาร์ล่า นนน่าเป็นคนที่วิจารณ์โยกุริมากที่สุด และเมลอันตรายที่สุด

 「แล้วก็ มันโอเคมั้ยถ้าหนูจะไปข้างนอกซักหน่อย? คคคคุ……มันถู」   

คาร์ล่าพูด ระหว่างที่หน้าเธอบิดเบี้ยว และยกสะโพกขึ้น หลังจากการน้ำแตก ไม้เนื้อของผมอ่อนลง แต่มันไปติดอยู่กับบางอย่าง และผมดึงมันออกมาไม่ได้

 「พี่ไม่ถือ แต่มันจะไกลออกไปมั้ย?」   

 「ใช่ หนูเดาว่า มันอาจจะใช้เวลาซักอาทิตย์นึง」   

 「นั่นค่อนข้างนานนะ」   

คาร์ล่าทำการไปเที่ยวดูสิ่งต่างๆอย่างอิสระ แล้วก็วิ่งไปรอบเมืองบนม้า แต่มันไม่ใช่หนึ่งอาทิตย์ ผมเดาว่านั่นทำไมเธอก็ขออนุญาตด้วย

 「ใช่ หนูมีบางอย่างต้องทำน่ะ มันจะดีสำหรับเอเกอร์ด้วย」   

เธอจงใจพูดมันให้คลุมเครือ เธอน่าจะไม่อยากที่จะพูดเกี่ยวกับมัน

 「พี่ไม่ถือที่หนูจะไปข้างนอก แต่ไม่ใช่ว่ามันอันตรายเหรอ? พี่จะไม่ส่งเมียออกไปเดินทางที่อันตราย」   

 「อืม มันจะไม่ได้ปลอดภัยอย่างจริงแท้แน่นอน แต่ถ้ามันเป็นอย่างนั้น หนูจะไปที่ไหนไม่ได้เลย」   

 「ถ้าอย่างนั้นพี่จะให้คนคุ้มกัน-」 「ไม่มีทาง หนูไม่อยากอยู่กับคนที่ไม่คุ้นเคย」 

 「ถ้าอย่างนั้นพี่จะ-」 「ถ้าเอเกอร์จากไปตอนนี้ นนน่าจะรังแกโยกุริต่อไป」

ผมกังวลเล็กน้อย แต่ผมเดาว่ามันช่วยไม่ได้

 「อย่างน้อยขี่ชวาร์ซ เขาจะสามารถรับมือกับโจรหรือมอนสเตอร์ได้」   

และในโอกาสที่น้อยๆที่มีอะไรผิดพลาด เขาจะปกป้องผู้หญิง แม้ว่าในการแลกเด้วยชีวิตของเขา เพราะทั้งหมด เขามีความชอบพิเศษกับคาร์ล่า

 「อืม เดาว่าอย่างนั้น ถ้ามันชวาร์ซ หนูน่าจะไปที่นั่นได้ในไม่นาน」   

 「แล้วก็……อย่านอกใจพี่」   

ผมล้อเล่นกับเธอ ถ้าคาร์ล่านอกใจ ถ้าแบบนั้นผมน่าจะไปฆ่าชายอีกคน

 「หนูไม่ทำหรอก ไม่รู้เหรอว่าหนูรักพี่มากแค่ไหน เอเกอร์?」   

 「ขอโทษ พี่รู้」   

เราจูบกันอย่างเร่าร้อน รูสึกว่าแก่นกายผมแข็งอีกครั้งระหว่างที่เราจูบ คาร์ล่าพูดเล่นไปทั่ว

 「แต่ หนูอาจจะลองของชวาร์ซด้วยความสงสัย」   

 「แสบเอ้ย- พี่จะตรวจสอบหนูทุกซอกทุกมุมเลยเมื่หนูกลับมา」   

คาร์ล่ายิ้ม และเธอม้วนบนโซฟา และนอนคว่ำหน้า

 「เมื่อหมายถึงทุกซอก พี่หมายถึงลึกแค่ไหน?」   

ตูดที่ส่ายของเธอ รูที่เปิดแต่ถูกใช้อย่างทั่วถึง และรูที่แน่นและแคบ – ผมจะทำให้ทั้งสองรูเลอะเทอะ

ผมจับสะโพกของคาร์ล่าและใช้ความเป็นชายจิ้มไปที่สูงกว่าปรกติ

 「มั่ยย~ พี่ขุดตูดหนูอยู่」   

 「เตรียมตัวเลยหนูเอ๋ย…….」   

ผมแทงสะโพกออกไป แต่ผมไม่สามารถที่จะดันตัวเองเข้าไปได้อย่างดี ผมจับตูดเธอและใส่กำลังเข้าไปข้างใน – มากจนเนื้อของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาว เมื่อผมใช้มัน ผมจะต้องบุ่มบ่ามเล็กน้อย หรือไม่อย่างนั้น ผมจะไม่สามารถดันตลอดทางเข้าไปข้างในได้

 「ก่ะะ……กุ…………กกกุ……โออออออออออออออออ่…………!!」   

เสียงของคาร์ล่าเปลี่ยนจากน่ารักเป็นเหมือนสัตว์ป่า ผมขยับสะโพกไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เพื่อให้มันใจว่าตูดเธอไม่ฉีก และในที่สุดก็ดันตลอดทางถึงโคน

 「ฮ่าาา……ฮ่าาา……ฟฟฟู่ ฟฟฟู่」   

ตัวของคาร์ล่า มีเหงื่อเย็นไหลหยด และลมหายใจของเธอแรง แต่มันไม่ได้ดูเเหมือนว่าเป็นความเจ็บปวดหรือเลือดออกเหมือนครั้งที่แล้ว

 「คาร์ล่า ช่างเป็นรูตูดที่ดี มันรู้สึกดี」   

 「มันถูกแหกโดยเอเกอร์……แม้อย่างนั้นมันยังรู้สึกแน่น……เสียวมาก แทงช้าๆนะ」   

ตามที่เธอสั่ง ผมขยับอย่างช้ามากๆ ใช้ทั้งตัวของผม เพื่อลิ้มรสรูตูดของเธอ ข้างในของรูตูดของเธอรู้สึกร้อน และทางเข้าของรูเธอบีบรัดรอบฐานของแท่งแข็งของผม ทำให้มันใหญ่เข้าไปอีก

 「อ๊าาาาา! แม้ว่ามันเจ็บ……เจ็บปวด…….มันรู้สึกดี!!」   

แม้ว่าด้วยการขยับที่เล็กน้อยที่สุด คาร์ล่ากระตุก และตะโกนออกมาดังๆ มันรู้สึกเหมือนว่าผมครอบงำเธอจริงๆ เมื่อเรามีเซ็กส์ทางทวารกัน เมือผมขยับสะโพกของผมช้าๆ ระหว่างที่รู้สึกซาดิสม์เล็กน้อย ประตูเปิดขึ้นกระทันหัน

 「มีใครอยู่ที่นี่มั้ย? ผมต้องบอกลอร์ดฮาร์ดเลตต์เกี่ยวกับการจัดระเบียบใหม่ของกองทัพ……อุว้าาาาาาา!!」   

คนที่ปรากฏขึ้นมาคือไมล่า เธอทำงานกับลีโอโพลต์ เพื่อที่จะฝึกทหารใหม่ ที่ไปวันหยุดของพวกเขาเสร็จแล้ว และมาเพื่อที่จะมอบรายงานเกี่ยวกับเรื่องนั้น

 「อย่างที่หนูเห็น หนูรอนิดหน่อยได้มั้ย?」   

 「เคาะก่อนสิอย่างน้อย…..! อู้วว เอเกอร์ ทำไมขยายล่ะ!?」   

คาร์ล่ากำลังจะบ่นกับไมล่า แต่เพราะเอ็นของผมบวมขึ้นมา เธอเสียความสงบไป มันช่วยไม่ได้ ที่ผมค่อนข้างที่จะชอบมัน เมื่อผู้หญิงมาเห็นผมเสพสมกับผู้หญิงอื่น」   

 「เคาะหรือไม่เคาะ นี่มันห้องนั่งเล่น! มามีเพศสัมพันธ์กันในที่นี่มัน……ฮฮฮฮฮฮฮฮิ้!!」   

มันคืออะไรล่ะตอนนี้?

 「น-ในตูด!? เป็นไปไม่ได้……ช่างผิดศีลธรรม……สกปรก!!」   

มันดูเหมือนเธอหล่นไปที่ก้น หลังจากที่ได้เห็นแก่นกายของผมแทงตูดของคาร์ล่า นี่มันไม่ได้ดูเหมือนบรรยากาศที่จะทำแบบนี้แล้ว ผมเดาว่าผมจะดึงอออกทันที

 「ดึงออกมาไม่ได้นะ! ถ้าพี่ดืงออกมาระหว่างที่แข็งเป็นหิน ไม้เนื้อจะฉีกตูดของหนูขาด!!」   

นั่นทำให้ผมจำได้ ครั้งสุดท้ายที่ผมทำมันกับคา์ล่าในตูด นนน่าเป็นคนที่รีบให้ดึงมันออกมา คาร์ล่าต้องอยู่ภายใต้การดูแลของยาทาหลังจากนั้น

 「มันเป็นอย่างนั้น ขอโทษ」   

ผมเสพสมตูดคาร์ล่าต่อ ต่อหน้าไมล่าที่มองอย่างว่างเปล่าใส่เรา ระหว่างที่คาอยู่ที่ก้น คาร์ล่าและผมกระสันมากขึ้นจากความผิดศีลธรรมของเซ็กส์ทางทวาร และขณะที่เราของคนส่งเสียงคำรามดั่งสัตว์ป่า เรามาถึงจุดสุดยอดของเรา

 「จะแตกแล้ว!」   

 「แตก~!」      

ที่ช่วงเวลาสุดท้าย และน้ำแตกไปมากมาย ข้างหน้าไมล่าที่นั่งอยู่ เปิดเผยส่วนที่เราเชื่อมต่อกัน เอ็นอุ่นของผมจมเข้าไปตลอดทางถึงโคน ใส่แรงกด เข้าไปที่ข้างในคาร์ล่า และทำให้เธอเหงื่อไหล ระหว่างที่เธอมีความสุขกับความอุดมสมบูรณ์ของเมล็ดพันธุ์ที่หลั่งไหลเข้าไปในเธอ

หลังจากการหลั่งน้ำที่ยาวนานจบลง แก่นกายของผมหดตัวหลังจากที่เติมเต็มหน้าที่ของมัน และไหลออกจากตูดเธออย่างเป็นธรรมชาติ ณ ตอนนั้น หน้าของคาร์ล่าเปลี่ยนเป็นน้ำเงิน และออกจากห้องไปอย่างช้าๆ ระหว่างที่จับท้องและตูดของเธอ หลังจากที่ใช้ตูด มันมีกฎที่ไม่ได้กล่าวกันก็คือ ให้เธอได้ใช้ห้องน้ำ โดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ผมฉีดเมล็ดพันธุ์ไปอย่างมากมาย ดังนั้นมันดูเหมือนจะมีประโยชน์ที่จะช่วยกับอาการท้องผูก

 「งั้น เธอต้องการอะไร?」   

 「……ได้โปรดเช็ดเอ็น!! ถ้าให้เริ่มพูด ได้โปรดทำมันให้เสร็จอย่างรวดเร็ว!!」   

ช่างเลือกจัง

—————————————————————   

 「เอ่ะเฮ่มม ถ้างั้นชั้นจะเริ่มการรายงาน」   

 「ไมล่า น้ำหวานบางส่วนไหลมาทางนี้」   

 「ฮฮฮฮฮฮิ้! ……การฝึกของกองทัพเป็นไปอย่างราบรื่น แต่เวลานั่นเร็วเกินไปที่จำนวนจะกลับไปที่เต็มกำลัง」   

 「พี่จะเดาว่าอย่างนั้น……」   

ผมมีอยู่ 3000 ในกองทัพส่วนตัวก่อนสงคราม แต่มันยากที่จะรักษาจำนวนไว้ โดยไม่มีเป้าหมายที่เป็นชิ้นเป็นอัน สิ่งที่สำคัญกว่านั้น พวกเขาส่วนใหญ่ไม่มีวิธีอื่นที่จะไม่มีวิธีอื่นที่จะหาเงินค่าอาหาร ดังนั้นมันเป็นไปได้ที่จะรวบรววมพวกเขา โดยไม่ต้องจ่าย ถ้าเราให้พวกเขาได้กินและมอบโอกาสที่จะรับของจากสงครามไปด้วยตัวเอง

ราเฟนก็พันฒนาไปค่อนข้างนิดหน่อยแล้ว ดังนั้นมีวิธีอื่นที่จะหากินนอกจากเป็นทหาร เพิ่มเติมจากนั้น ไม่มีแผนที่จะก่อสงครามเร็วๆนี้ มันจะตามมาอย่างเป็นธรรมชาติ ว่าเขาอยากได้เงินเดือนของคนทั่วไป หมายความว่ามัน 1 ทองต่อเดือนต่อคน มันจะเป็นค่าใช้จ่ายของเรา 3000 ทองทุกเดือน มันจะไม่ผิดปรกติ ที่ทหารที่มีทักษะจะขอเดือนละ 2 ทองด้วย มันไม่ใช่บางอย่างที่เราคงไว้แบบนี้ได้ ด้วยรายได้ของเรา

 「แล้วก็ แม้ว่าดินแดนที่ได้มาใหม่ได้เปลี่ยนมือแล้ว ปัจจุบันพวกเค้ายังไม่ได้ถูกแตะต้อง และลอร์ศักดินาของเทรียที่ยอมแพ้ให้เรา ทำการบริการของบริเวณต่อไป เป็นตัวแทนผู้ว่าเพื่อความสะดวก」   

อดอล์ฟก็พูดมันด้วย ไม่ว่ายังไง เราขาดมือและเงินตอนนี้ ดังนั้นเราต้องปล่อยไว้ให้พวกเขา และเราจะทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน หลังจากที่เราสร้างที่หายใจให้ตัวเราเองแล้ว

 「ถ้าเรารวมทหารได้ 1000 คนนในฤดูใบไม้ผลินี้ และรวมพวกเค้าพกับทหารม้าธนู 1000 คน เราจะไปอ้อมภูมิภาคทางใต้ได้ นี่จะเป็นวิธีแสดงออก ว่าใครคือลอร์ดศักดินาใหม่ และให้พลเมืองได้รู้จักพี่ และมันจะเป็นโอกาส ที่จะเปลี่ยนผู้ว่าปัจจุบันคนไหนก็ได้ หรือขยี้การต่อต้าน เมื่อพี่ตัดสินใจที่จะทำให้คนนั้นหวั่นไหว」   

เมื่อถึงระหว่างเวลาสงคราม ดินแดนใหม่ ถูกเก็บกวาดโดยกองทัพกลาง ในเวลานั้น กองกำลังของพวกเราได้ถูกนำไป ดังนั้น 2000 ควรจะเพียงพอสำหรับเรา

 「ถ้าอย่างนั้นเราจะปรับคน ระหว่างที่ข่มขู่พวกเขา」   

 「นั่นใช่แล้ว ลีโอโพลต์โดโนะพูดว่าเค้าจะขอบคุณถ้าพี่ทำให้พวกเค้าอารมณ์เสีย」   

นั่นดูเหมือนค่อนข้างจะเป็นเขาเลย มันจะเป็นเรื่องที่ง่ายจริงๆ สำหรับลอร์ดศักดินาเก่า ที่ทำหน้าที่เป็นตัวแทนผู้ว่า ที่จะเข้าใจ ถ้าเราขู่ที่จะฆ่าเขา และทั้งครอบครัวของเขา

 「และนี่เป็นข้อเรียกร้อง และการแนะนำจากหนูแต่……」   

 「หืม? บอกพี่」   

 「มอบความไว้วางใจทหารม้าเบาให้หนูไม่กี่คน และทหารเบาประมาณ 30 คนได้มั้ย?」   

 「จะใช้มันสำหรับอะไร?」   

จะใช้มันสำหรับอะไร

ไมล่าจ้องมองผมเล็กน้อย ผมจำไม่ได้ถึงการที่ไปทำอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกโกรธ

 「เพื่อทำศีลธรรมของเมืองราเฟนให้ถูกต้อง! เราจะกลั่นกรองคนที่เข้าซ่องและแก้ไขโสเภณีบนถนน! เราจะโยนพวกอันธพาลออกจากเมืองและ

เปลี่ยนบาร์ที่ดูน่าสงสัยให้เป็นร้านค้าที่เห็นแล้วน่าพอใจ!」   

 「ไม่ได้」   

 「ทำไมล่ะ!? ถ้าเป็นแบบนี้ ไม่ใช่แค่คฤหาสน์นี้ แต่ทั้งเมืองจะกลายเป็นคุกแห่งความลามก!」   

 「มันมีชายหนุ่มอยู่มากมายที่นี่ ดังนั้นจะรับมือกับพวกเค้ายังไง เมื่อซ่องและร้านเซ็กส์หายไป? นั่นทำไมเธอมีสาวที่ยอมให้พวกเขาเอา」   

 「น-หนูจะจบเรื่องนั้นซะ โดยการลงโทษเค้าอย่างหนัก เพื่อที่เรื่องนั่นจะไม่เกิดขึ้น!!」   

 「เธอจะได้อะไรมาจากการทำให้เหล่าผู้ชาย ที่ทำงานอย่างร่าเริงและซื้อผู้หญิง ไปอยู่ในคุก? นั่นเป็นที่ที่เราระบาย…… นอกจากนี้ ถ้าเธอกวาดล้างซ่อง โสเภณีจะไม่มีที่ทำกิน พวกเธอไม่มีทางเลือกนอกจากจะไปนั่งข้างถนน และอ้าขาเพื่่อเหรียญทองแดงไม่กี่เหรียญ」   

 「น-หนูจะจัดเตรียมอาชีพอื่นไว้ให้พวกเธอ」   

 「สำหรับผู้หญิง ที่รู้จักแค่การนอนกับผู้ชายน่ะเหรอ? การศึกษาแบบนั้นมันไม่ใช่ความคิดที่แย่ แต่มันเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเธอเลย ที่จะทำแบบนั้นทันที ถ้าผู้คนไม่กินหนึ่งอาทิตย์ พวกเธอจะตาย」   

เนื่องจากการได้ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีของไมล่า และนิสัยที่ซื่อตรง เธอเชื่อ ว่าทุกอย่างที่ไปทางเพศนั้นไม่งาม โดยเฉพาะเธอไมชอบอะไรแบบโสเภณี และแหล่งซ่องสุมความลามกเหมือนบาร์    

 「พี่จะไม่อนุญาตให้หนูแก้ตามใจ แต่ความคิดน่ะมันไม่ได้แย่ หนูให้บางคนไปทำมันแทน ดังนั้น ถ้าหนูเจอร้านแปลกๆ บอกให้พี่รู้」   

ซ่องธรรมดามันโอเค แต่ขณะที่เมืองใหญ่ขึ้น สิ่งต่างๆก็เริ่มเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน มันอาจจะมีที่ที่เด็กเล็กๆถูกกระทำชำเรา หรือที่ที่ใช้ทาสที่เก็บอย่างผิดกฎหมาย การที่จะขยี้สถานที่แบบั้น มันเป็นเรื่องที่ถูกต้อง และบางทีผมช่วยสาวที่สวยงามได้ และพวกเธอจะมาเป็นผู้หญิงของผม

 「แน่นอน! ทุกอย่างที่มันผิดกฎหมายจะถูกเก็บกวาดออกไป!」   

ไมล่าออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วด้วยความมุ่งมั่นที่ใส่เข้ามาใหม่ ผมสงสัยว่าเธอจะโอเคจริงๆหรือเปล่า

ผมรู้สึกหิวเล็กน้อย ช่วงเวลามันแปลกนิดหน่อย แต่ผมจะบอกพ่อครัวและให้เขาทำอะไรบางอย่างเบาๆมา หลังจากที่ยืดตัว ผมเดินบนทางเดินไปสู้ห้องทานอาหาร และผมได้ยินเสียงที่โหยหวน……นั่นมันนนน่าเหรอ?

 「โยกุริซัง! เธอเดินไปทั่วอีกแล้วในตอนบ่ายเหรอ!?」   

 「ธ-เธอผิดแล้ว หนูแค่หิว หนูเลยจะไปเอาขนมปัง」   

 「โอ้ชั้น เธอพยายามจะคบชู้กับพ่อครัวงั้นเหรอ?」   

 「หนูจะไม่ทำบางอย่างแบบนั้น! ทำไมพี่ถึงพูดอย่างนั้นล่ะ!!?」   

 「ว้ายย!? จะตีชั้นเหรอ? อีป่าเถื่อน อีคบชู้ ช่างสิ้นหวัง……」   

 「หนูยังไม่ได้ขยับแม้แต่มือเลย……」   

อาา งั้นมันเป็นบางอย่างแบบนี้ ช่างมีปัญหา

เมื่อผมปรากฏตัว ผมแกล้งทำเป็นไม่สังเกต นนน่าชำเลืองมมองผม ก่อนจะกระโดดเข้ามาในอกของผม

 「เอเกอร์ซามะขา! ผู้หญิงคนนี้น่ะ เมื่อหนูเตือนเธอว่า อย่าขี้เกียจนะ เธอรุนแรงกับหนูเลยล่ะ」   

 「ไม่มีทางน่า……」   

 「พี่เข้าใจ พี่จะเตือนน้องเค้าดังนั้นไปที่ห้องนั่งเล่นก่อนนะ」   

นนน่าจูบก่อนจาก แต่เมื่อผมกำลังจะเตือนโยกุริ รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเจตนาร้าย ปรากฏขึ้นบนหน้าของนนน่า ระหว่างที่เธออย่ที่มมุมของโถงทางเดิน ฝั่งที่ชั่วร้ายเล็กน้อยของธอก็น่ารักด้วย

 「อืม โยกุริ」   

 「ค่ะ……หนูขอโทษ」   

 「หนูยังไม่ได้ทำอะไรที่จำเป็นจะต้องขอโทษนี่ ใช่มั้ย? พี่ได้ยินมันนะ」   

โยกุริมองผมในความโล่งใจ แต่น้ำตา ยังอยู่ในตาของเธอ เธอมีนิสัยตรงไปตรงมา ดังนั้นเธอน่าจะไม่คุ้นชินจากการโดนแขวะแล้วแขวะอีกแบบนี้

 「หนูเข้าใจว่าหนูผิด……ดังนั้นหนูจะทนมัน」   

 「หนูโดนทำโทษไปแล้ว พี่ไม่ถือมัน……ยังไงก็ตาม อย่าตีนนน่าหรือสาวคนอื่นคนใดทั้งสิ้น ไม่ว่าพวกเธอจะพูดอะไรกับหนูอย่างแน่นอน พี่จะดูแลหนูไม่ได้แล้วถ้าหนูทำแบบนั้น」   

 「โอเค หนูรู้」   

ได้เลย แบบนั้นดี ผมจะยื่นมือช่วยเหลือ

 「เมลิสซ่าพูดว่า ถ้าหนูจะใช้ชีวิตอย่างถูกต้อง เธอจะไม่โทษหนูอย่างดื้อรั้น ถ้าหนูอยู่ในปัญหา เธอจะช่วยหนู」   

บ่อยครั้งที่เมลิสซ่าอยู่ด้วยกันกับแคทเธอรีนและมาเรีย มาเรียก็มีนิสัยเมตตาด้วย ดังนั้นเเธอจะไม่ปฏิบัติกับโยกุริแย่ๆ ถ้าเธอไม่ไปขี้เกียจอีกครั้ง เธอจะไม่เหงาด้วย ถ้าอย่างน้อยมีซักสองคนคุยกับเธอ

 「ขอบคุณ……」   

 「แล้วก็ อิริจิน่าเป็นสาวที่น่าสนใจ」   

เพราะทั้งหมดเธอมันบื้อ เธอแม้แต่จำไม่ได้ว่าทำไมพวกเธอเถียงกันตั้งแต่ทีแรก

 「ถ้าหนูยังรู้สึกว่ามันแรง ให้พี่รู้ และพี่จะทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน」   

สุดท้ายนั้นผมยังจะให้ความสำคัญกับภรรยาผมกกว่าโยกุริ แต่ผมเก็บให้พวกเธอให้มีความสุขได้ ระหวางที่ช่วยโยกุริด้วย

 「อออุ ทำไมหนูไปมองชายอื่น เมื่อหนูมีผู้ชายดีๆแบบนี้…….」   

โยกุริสะอื้นและกอดผม หน้าอกที่นุ่มนิ่มของเธอดันกับหน้าอกผม

 「นั่นถูกต้อง ตกหลุมรักพี่ให้มากขึ้น มากขึ้นเสียจนหนูไม่สามารถจะเห็นชายอื่นได้เลยนะ」   

 「จ้ะ หนูจะตกหลุมรักไปถึงจุด ที่หนูจะเสนอร่างกายและวิญญานหนู……」   

ผมลูบหัวโยกุริที่เกาะอยู่ กลุ่มที่มีเสียงดังวิ่งมาที่โถงทางเดิน มันคือเมลที่อุ้มท้องอยู่ตรงกลาง และเด็กทั้งสอง คูและรู ที่ช่วยพยุงเธออยู่ สาวๆเห็นว่าผมกอดไหล่ที่สั่นของโกุริ ระหว่างที่เธอร้องไห้ และหลังจากที่ทักทายผมสั้นๆ พวกเธอผ่านไปอย่างรวดเร็ว เดินผ่านเรา

 「อย่าคิดเกินตัว」   

มันเป็นเสียงต่ำ ที่ที่มานั้นไม่ทราบได้ ผมรีบมองไปรอบๆ หาเคซี่ แต่เธอแค่อยู่ที่ระเบียงนี้เอง และหลับระหว่างที่อาบแดดอยู่่

 「ฮฮฮฮิ้!」   

 「…….ยังไงซะ มันอาจจะดีกว่าที่จะไม่ไปเข้าใกล้เมล」   

หลังจากนั้นบางคนไปบอกนนน่า ว่าโยกุริร้องให้ในอ้อมออกของผม และมันค่อนข้างจะมีปัญหาอยู่บ้าง ที่จะทำให้นนน่าที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟใจเย็นลง

ทุกอย่างไม่ได้งดงามที่สุด แต่โยกุริลดหัวของเธออย่างไร้เดียสา และใหเมลิสซาและมาเรียคอยดูแลเธอได้ เลี่ยงการถูกแยกมาอยู่คนเดียวไม่ด้วยวิธีใดก็วิธีหนึ่ง

พูดถึงแล้วผมได้อ่านเรื่องราวที่โยกุริเขียนระหว่างเวลาว่าง แต่ประโยคของเธอเหมือนเด็กอย่างย่ำแย่ และไม่สามารถที่จะอ่านได้ แม้ว่าบทพูดมันน่าสนใจอยู่บ้าง ถ้าเธอได้ไปเรียนรู้วิธีที่จะสื่อตัวเธอเองและพัฒนาแนวงานเขียน มันจะเป็นการอ่านที่ดี

ในที่สุดมันก็ถึงประมาณเวลาเมื่อฤดหนาวจบ

 「ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย มาสเตอร์ท่านได้รับจดหมาย」   

 「เซบาสเตียน งั้นเหรอ?」   

หนึ่งในจดหมายมาจากเมืองหลวง สั่งให้ผมประชุมสำหรับฤดูใบไม้ผลิ ลอร์ดศักดินาขุนนาง ที่รกติแล้วจะอยู่ในดินแดน จำเป็นที่จะต้องมุ่งหน้าไปที่เมืองหลวงปีละครั้ง ทักทายราชา และยืนยันความเป็นบริวาร ผมได้เจอราชาไปแล้วในฤดูหนาวนี้ เมื่อสงครามจบลง แต่มันดเหมือนผมต้องทำตามประเภณี และไปในตอนฤดูใบไม้ผลิด้วยเช่นกัน ยังไงซะ นั่นโอเคน่า มันจะไม่เสียหาย ที่จะฟังคำสั่งปีละครั้ง

 「อีกใบล่ะ……?」   

 「แค่หนึ่ง」   

ผมถอนหายใจกับอะไรที่ดูเหมือนจดหมาย 50 ฉบับที่กองกันอยู่ตรงหน้าของผม

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูหนาว

สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

กองทัพที่บัญชาการ: กองทัพส่วนตัว –  1380 (ทหารม้าธนู – 1000 – กำลังจัดระเบียบ

สินทรัพย์: 7700 ทอง (แรงงาน -200) (เงินก้อนที่เรียกรวมพล -300) หนี้: 20 000 ทอง

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (เดินทางทางธุรกิจ), เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรักที่ท้อง), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสเซ็กส์), โยกุริ (ปรับปรุงนิสัย), เคซี่ (ผี), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), มิตตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์, ปีปี้ (ผู้ติดตาม)

ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ (ลูกชาย), คู, รู, โรส (บุญธรรม)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก), ไมล่า (เจ้าหน้าที่เพื่อสันติสุข), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (ผู้คุ้มกัน), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 99, เด็กที่เกิดแล้ว: 9

—————————————————————   

 เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook