ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 26 – ปีกแห่งรุ่งอรุณ 2 – หน่วยจู่โจม

26 – ปีกแห่งรุ่งอรุณ 2 – หน่วยจู่โจม

「พวกนายทั้งหมดทำได้ดี นายได้สำเร็จระดับสูงสุด นายรู้มั้ย นายทำได้อย่างที่คาด」

อีไลมอบรางวัลการเงินให้ในถุงกระเป๋า

「ชั้นได้ยินมาวานายตรงไปที่ข้างหน้า และเตะก้นพวกเขาทั้งหมด」

เขาวางแก้วสาเกไว้ตรงหน้าผม อย่างเป็นธรรมชาติ ผมดื่มมัน

「ครั้งนี้ ศัตรูได้จำนวน 200 คน ใช่มั้ย? แต่ผู้เสียชีวิตของเราประมาณ 10 นะ ชั้นเดาว่า อย่างแรกชั้นจะพูดว่า ‘ทำได้ดีมาก’」

「จากใจ ชั้นตกใจทักษะของคณะนี้และความเป็นผู้นำ เพราะในกลุ่มทหารรับจ้างเก่าเราใช้แต่กำลังล้วนๆ」

อีไลก็เทสาเกให้ตัวเขาเองด้วย

「ในตอนแรก คณะทหารรับจ้างนี้ก็เหมือนนายอธิบาย สภาพนี้ก่อตัวขึ้นแค่ก่อนที่นายจะมาที่นี่」

「การสั่งการของบลูโน่-ไทโช*น่าชื่นชมด้วย」

«TLN taicho ไทโช ผู้บัญชาการ»

「คิดแล้วว่านายต้องพูดอย่างนั้น ชั้นไม่อยากพูดเกี่ยวกับรายละเอียด แต่เขาเคยเป็นทหารในอดีต เขาใช้วิถีของทหารเพื่อสั่งการตลอด」

ไม่ต้องสงสัยวว่าทำไมเขาดูมีประสบการณ์

「และจากนั้นก็มีชั้น ที่ได้ตำแหน่งนี้ แค่เพราะชั้นเป็นขุนนาง」

อีไลหัวเราะให้คำเสียดสีของตัวเอง

「แต่ อย่างที่ชั้นได้พูดมาก่อน นี่ไม่ใช่โอกาสธรรมดา ถ้านายอยู่ที่นี่ นายมีฝันและแรงบัลดาลใจที่ได้ ที่คนทั่วไปหวังที่จะทำสำเร็จไม่ได้」

「นี่คือการพูดที่ว่า ‘นายจำเป็นต้องเป็นขุนนางก่อน’ อย่างนั้นเหรอ?」

「มันเหมือนการคุยแบบนั้น ไม่ใช่เหรอ」

การสนทนาจบลง ผมออกจากเต็นท์ผู้นำ

「เอเกอร์-ซามะ」

ผมได้ถูกทักทายโดยซีเลียที่รีบเข้ามาหาผมทันที

ผมลูบหัวเธอแล้วคุยกับมาร์ค

「รางวัลคือ 10 เหรียญทอง รับของนายไป……」 「ชั้นไม่ต้องการมัน」

ผมพยายามจะมอบทองให้มาร์ค แต่เขาดันมันกลับคืนมาสู่ผม

「วันนี้ ทั้งหมดมันเป็นเพราะนาย ชั้นไม่ต้องการรางวัลส่วนของชั้น」

ถ้าผมมอบมันให้เขาอย่างบังคับ เขาน่าจะเริ่มมองผมด้วยการดูถูก

「พรุ่งนี้ เราได้หยุดวันนึงใช่มั้ย? อยากไปดื่มมั้ย?」

「ไม่ชั้นวางแผนบางอย่างไว้ตอนเย็น」

งัน ผมจะไม่หยุดเขา

มาสนุกกับผู้หญิงในโรงแรมในเมืองหลวงเถอะ

มันใช้เวลาไม่ถึงแม้แต่ 1 ชั่วโมงที่จะไปถึงเมืองหลวงจากที่ตั้งแคมป์นี้

ถ้าผมขี่ชวาร์ซเต็มกำลัง มันไม่ได้ใช้แม้แต่ 5 นาที

เมื่อผมกลับมาที่ ผมได้ถูกโดดเข้าใส่โดยสาว 4 คน

ไม่ว่ายังไง อันเดรไม่ยอมให้ผมใช้ห้องเขา

ผู้หญิงของผมเป็นคนสวยแท้ บนนั้น ผมวิ่งไปชนกับความอิจฉาและริษยาไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมถูกล้อมโดยพวกเธอในโรงแรม

โดยเฉพาะ กายที่ดุจเทพธิดาของเมลิสซ่า

คู่มันกับเสื้อผ้าที่เกือบมองทะลุได้ เปิดเผยหน้าอกของเธอ แต่คุณเห็นทุกอย่างได้เมื่อคุณมองเธอจากมุมที่ถูกต้อง

เธอทำให้กระโปรงเธอสั้นลงเพื่อผมเหรอ? แต่โดยการยืนอยู่ที่นี่ ผมเห็นต้นขาที่อันตรายของเธอ

「เพราะน้องเป็นสินค้าชำรุด พี่เห็นมั้ย อย่างน้อย น้องจะล่อลวงพี่ด้วยตัวของน้อง」

แม้ว่าเธอพูดมันเบาๆ เธอต้องเครียดกับมัน

แม้ว่าผมได้ทำให้เธอมั่นใจว่ามันไม่สำคัญกับผม

「เฮ้ เอเกอร์-ซัง! เราไปที่ห้องเราดีมั้ย?」

「ได้ ไปเดี๋ยวนี้」

「เฮ้! ทำได้ดีนี่ได้ทั้งสองมือของเค้าน่ะ……มันช่วยไม่ได้……ชั้นจะจับบางอย่างระหว่าง….」 「หยุดเลยบ้ากาม」

สาวๆได้ทะเลาะวิวาทว่าใครจะผมมือผมด้วยหน้าอกของเธอ จนนนน่าได้ทำเกินไป

เราดื่มสาเกนิดหน่อย หลังจากที่กลับไปที่ห้องของเรา ไฟของผมจะแผดเผาแรงกว่านี้ไม่เร็วก็ช้า

พวกเลดี้มอบความไว้วางใจตัวของพวกเธอให้ผม: ให้ผมได้นำเสื้อผ้าของพวกเธอออก ก่อนที่จะนอนพวกเธอลงที่เตียง

「มันกระตุกแล้ว」 「มันอยากได้ผู้หญิงเหรอ? หรือ มันอยากจะได้การเล่าโลมก่อน」

หืม เพราะผมกลับมาจากสนามรบวันนี้ ผมคิดว่าผมควรจะพักผ่อนให้เพียงพอ

「เปิดปากของเธอ」

「「「「ค่ะ!」」」」

หมู่เลดี้รวมกันที่ภาคใต้ของผม

มันดูเหมือนพวกเธอจะไม่รุมผม แต่จะทำผมทีละคน

「พี่ทำบางอย่างให้น้องได้มั้ย」

เมลิสซ่าม้วนผ้าชิ้นหนึ่งขณะที่มัดมันรอบหัวของผมเพื่อที่จะปิดตาผม

เพราะเธอทำอย่างนี้ เพราะมันจะทำให้ผมมีอารมณ์เร็วขึ้นเหรอ?

「เดาว่าใครจะทำกับท่าน」

เสียงสุดท้ายไม่ใช่แค่เพียงเสียงของนนน่า แต่มีเสียงดูดปนเข้ามาพร้อมความรู้สึกดีที่ภาคใต้ของผม

ยังไงซะ ความรู้สึกนี้คือ……?

「มันต้องเป็นคาร์ล่า」

「ถูกต้อง ～! ชั้นว่าแล้วว่านายต้องรู้」

ธรรมชาติของการบริการของคาร์ล่านั้นหยาบ

วิธีของเธอที่รับของของผมเข้าไปในปากเธอนั้นรู้สึกดีมากแต่ ฟันของเธอโดนของของผมบ่อยด้วย

มันดีมากจนผมช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกอยากจะน้ำแตกทันที

และต่อไป……

「นี่คือ …… มาเรียเหรอ?」

「เอ่ะเฮะเฮะ บอกได้เหรอ?」

การบริการของมาเรียคือใส่ของของผมเข้าไปในปากเธอแล้วนวดมันด้วยลิ้นของเธอ

เธอได้ลูบไล้มันอย่างทั่วถึง ด้วยแค่นั้น ความรู้สึกของการน้ำแตกมันไม่ใหญ่มาก

แต่ เมื่อผมกดหัวของเธอแล้วโยกเอว ผมน้ำแตกทันที

ทุกคนได้อิจฉาเธอระหว่างที่เธอดื่มอสุจิของผม

หลังจากมาเรียคือ ……

「นนน่า เธอได้เก่งขึ้นนี่」

「ค่ะ เพราะทั้งหมดผู้หญิงสามารถดูแลด้วยปากของเธอได้ด้วย」

วิธีของนนน่าคือบางที่ระหว่างมาเรียและคาร์ล่า แต่มันไม่ยากขนาดนั้นที่จะแยกความแตกต่างระหว่างพวกเธอ

เพราะเมื่อเธอได้ทำผม หน้าอกที่ใหญ่ของเธอโดนต้นขาผมอย่างหนัก

ตอนนี้มีคนเดียวที่เหลือแต่……

「กุ่ห์ 《อุโออออออออ้》……」

เพราะเมลิสซ่ามีทักษะกับปากของเธอ ผมตะโกนออกไปอย่างไม่ตั้งใจ

อย่างที่คาดกับโสเภณีมีประสบการณ์ เอวของผมได้สั่นจากเทคนิคที่ทรงพลังของเธอระหว่างที่เธอกลืนกินผม

ผมรู้สึกเข้มข้นจากการโม๊กเอ็นที่เธอมอบให้ผม แต่เธอยังไม่ให้ผมแตกด้วยทักษะที่หลากหลายของเธอ

「ฟุฟุฟุ มันรู้สึกดีมั้ย～?」

「พี่อยากได้มากกว่านี้ ทำต่อเลย! พี่อยากจะแตก」

「ได้เลย งั้นเตรียมตัวนะ」

เธอเคลื่อนไหวรวดเร็วกว่าคาร์ล่า และฟันของเธอไม่โดนของของผม

แม่แต่เสียงก็เพิ่มความตื่นเต้นให้ผม

「ว้าว……」 「มันแม้แต่มีเสียง จุ่โป๊ะ-จุ่โป๊ะ」 「ชั้นอายอ่ะ」

เมื่อผมเริมขยับเอวของผม ผมไม่จำเป็นต้องกดหัวเธอที่จะดันของของผมลึกเข้าไปในคอของเธอ

โดยที่ผมไม่ขยับเลยซักนิดเธอได้ดูดอสุจิผมออกอย่างหนัก

「โออ้!」

「น่ะมมมุ! ฮึนอึมมม……」

เธอดูดมันทั้งหมดออกไป เพียงแค่มอบทางปากให้ผมเท่านั้น หลังจากเธอได้จบคอลึก เธอจูบเอ็นของผม

นำผ้าปิดตาออกแล้วเห็นทุกคนมองดูเมลิสซ่าอย่างเคารพ

โดยเฉพาะซีเลียที่กระตือรือร้น มันดูเหมือนว่าเธออยากถูกสอนไม่ว่าอย่างไร

ถ้ามันเป็นแค่การเล้าโลม บางทีผมรับการเห็นด้วยจากเธอได้

ทุกวันนี้ ผมแหย่ซีเลียเป็นงานอดิเรกของผม

จู่ๆ นนน่าก็ขี่ผม ผมเลยตัดสินใจจะมีความสุขกับหน้าอกของเธอ

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

「ภารกิจวันนี้ กำจัดมอนสเตอร์บนเส้นทางการค้า」

อีไลตะโกนคำสั่งให้ทหารรับจ้างทุกคนตรงหน้าเขา

「จากเมืองหลวง มุ่งหน้าไปที่ทิศตะวันตกบนเส้นทางการค้าเพื่อหามอนสเตอร์ นายจะปฏิบัติภารกิจนี้ ด้วยทั้งทีม! นายจะกระจายตัวกันสู้รอบข้างและกำจัดมอนสเตอร์ทั้งหมด!」

「มอนเตอร์นี้คือ: ก็อบลิน หมาป่าหิวโหย และกูลที่ซ่อนอยู่ตรงกลาง แต่หน่วยข่าวกรองรายงานว่ามีออร์คด้วย! อย่าผ่อนคลายการป้องกัน และนำอาวุธหนักไปด้วย!」

มันผิดปรกติที่มอนสเตอร์ปรากฏตัวใกล้ชานเมืองเมืองหลวงขนาดนี้ ผมคิดว่ามอนสเตอร์ปรกติแล้วโผล่มาในถ้ำและอันเดดโผล่มาในสนามรบโบราณ

「ผม…ผมไม่ค่อยได้สู้กับมอนสเตอรเลย……」

ซีเลียรู้สึกไม่สบายใจ แม้ว่าเราได้สู้กับมอนสเตอร์เล็กๆ ตราบใดที่ตัวใหญ่ไม่ออกมา ผมมั่นใจว่าเธอจะโอเค

「นายไม่ต้องกังวล ด้วยระดับทักษะของนาย ถ้าตัวใหญ่ออกมา แค่ซ่อนข้างหลังชั้น」

ผมปัดผมเธออย่างอ่อนโยน แม้ว่าเธอหนีจากเงื้อมมือของผมเมื่อผมพยายามจะใส่มือเข้าไปในกางเกงเธอ

ผมลืมไปว่ามาร์คอยู่ข้างผม

บลูโน่-ไทโชหารือกลยุทธ์กับเราหลังจากที่การอธิบายทั้งหมดได้จบลง

「ชั้นอยากให้นายเป็นเป็นหน่วยสำรองในภารกิจนี้」

อะไร? ทำไมผมต้องเป็นหน่วยสำรองในภารกิจนี้?

บลูโน่อธิบายให้ผมอย่างเร่งรีบหลังจากที่เห็นหน้าที่ไม่พอใจของผม

「สำหรับการปราบก็อบลิน ทหารธรรมดานั้นเพียงพอแล้ว นายจะอยู่ข้างหลังในกรณีที่มีฝูง หรือตัวใหญ่ออกมา จากนั้นนายไปและสกัดกั้นมัน」

ถ้ามันเป็นแบบนั้น ผมไม่คัดค้าน

ผมจะไม่รู้สึกพอใจแม้ว่าผมกำจัดมอนสเตอร์ตัวเล็กๆ

「ถ้านายพูดถึงตัวใหญ่ นายหมายถึงออร์คเหรอ?」

「พยานบอกว่ามันมีออร์ค แต่นายต้องระวังเผื่อไว้เพราะมันมีตัวตนที่สูงกว่า」

「ยังไงซะ ถ้ามันมีตัวนึง ชั้นแค่ต้องฆ่ามัน ใช่มั้ย」

บลูโน่หัวเราะ

「นายจะโอเคถ้างั้น จนกว่าหน้าที่ของนายจะมา นายจีบกับสาวตัวน้อยตรงนั้นได้」

ภารกิจที่สองของผมในฐานะส่วนหนึ่งของ ‘ปีกแห่งรุ่นอรุณ’; สมาชิกทั้งหมดกำจัดมอนสเตอร์ทิศตะวันตกของเมืองหลวง…《เริ่ม!》

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

「ชั้นเบื่อ」

「ได้โปรดอย่าจับตัวของผมระหว่างที่พูดอย่างนั้น」

มือผมอยู่ระหว่างต้นขาของซีเลีย พร้อมกับนิ้วของผมเขี่ยเข้าและออกช่องคลอดที่เล็กของเธอ

อย่างผิดคาด มือของผมได้ขยับอย่างราบรื่น และได้ยินเสียง ‘คุ่ชุ่-คุ่ชุ่’

แม้ว่าเธอเป็นเด็ก เธอเปียกง่ายอย่างผิดคาด

「แม้ว่าเราไม่ได้อยู่บนเตียง ทำไมท่านทำนี่กับผมในที่สาธารณะ! อ๊านน!」

「เพื่อที่ชั้นจะสู้ได้ดีขึ้น และมันทำให้ตัวชั้นนี้พร้อมพวกพวกเค้าต้องการชั้น」

นี่คือฐานของกองทหารที่ 2 ข้างบนภูเขา บลูโน่ก็อยู่ที่นี่ด้วย

หน่วยทั้งหมดได้เข้าร่วมภารกิจนี้ ดับนั้นระยะของการเคลื่อนกำลังพลนั้นกว้าง ทิวทัศน์จากที่นี้นั้นดี; แม้ว่าเราเห็นบางอย่างจากที่นี่ได้ ทั้งหมดเป็นจุดดำๆที่ขยับ ดังนั้นเราไม่เข้าใจสถานการณ์บนสนามรบ

「อ๊ะ! อ๊าาา! อ๊าาาาาาา!」

หืมม ซีเลียได้เริ่มจับมือผมแล้วกดมันเข้าไปข้างใน

แต่ บรรยากาศได้เปลี่ยนไป

ผมดึงหอกของผมเพื่อยืนยันบางอย่าง

「เออออ๋!? ทำไมท่านหยุดตอนนี้ล่ะ? ท่านโหดร้าย」

หน่วยสอดแนมไม่ได้พูดอะไร และจุดดำไม่ได้ทรุดไปหรืออะไรบางอย่าง พวกเขาควรจะโอเค ใช่มั้ย?

「แค่อีกนิดเดียว หนูอยากจะรู้สึกดี……」

การเคลื่อนไหวจากหน่วยสอดแนม

「อออุ…ดีหนูจะทำมันเอง」

「ปีกขวาได้อยู่ในความวุ่นวาย จำนวนของศัตรูมีมากเกินไป ถอยทัพ!」

บลูโนและผมได้ยินเสียงตะโกนของหน่วยสอดแนม

「ซีเลีย หยุดการช่วยตัวเอง เราจำเป็นต้องไปแล้ว」

「อะไร! ได้โปรดอย่าพูดมันเสียงดัง!」

เราได้พุ่งลงจากผู้เขาพร้อมกับ 10 คนจากหน่วยทหารม้า

เข้าใจแล้ว มีก็อบลินประมาณ 100 ตัวอยู่ที่นั่น เราจะมีปัญหาถ้าเราไปถึงแค่ 20 คน

แต่ก็อบลินมีมีดหยาบและขวาน พลังกายของมันเหมือนเด็ก พวกมันจะหยุดการพุ่งเข้าใส่จากทหารม้าไม่ได้

เรา หน่วยทหารม้า พู่งเข้าไปด้วยหอกที่ชี้ไปข้างหน้าม้า จากนั้นเราแทงจากด้านข้างเพื่อฆ่าก็อบลินที่วิ่งตามทหารราบ

เราได้ยินเสียงร้องของก็อบลินนับไม่ถ้วน ขณะที่เราได้แทงตัวเล็กๆของมันด้วยหองของเราต่อ และขณะที่มันได้ถูกเหยียบย่ำภายใต้เกือกม้าของเรา

ชวาร์ซไม่มีปัญหากับบางอย่างเหมือนก็อบลิน เมื่อผมเห็นฝูงของก็อบลิน ผมด้วย เหวี่ยงหอกของผม ทิ้งศพไว้มากมายข้างหลัง

สถานกาณ์การต่อสู้ได้เปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์

ก็อบลินได้แยกย้าย และทหารราบได้กลับมาแล้วเริ่มล่าพวกมันต่อ

「เท่านี้พอแล้ว เรากลับไปที่ฐาน」

ผมพูดกับซีเลียและมาร์ค

ซีเลียฆ่าก็อบลินไป 3 ตัว ระหว่างที่มาร์คฆ่าไป 5 ตัว

「เราจะต้องทำมันอีกครั้งหลังจากที่เรากลับไปที่ฐาน ผมหวังว่าท่านจะได้การเลื่อนตำแหน่งครั้งหน้า」

ซีเลียทำให้ม้าของเธอวิ่งอย่างเร็วกลับไปที่ฐาน

หลังจากนั้น เราได้มุ่งหน้าลงอีกหลายครั้ง และความหงุดหงิดของซีเลียได้เติบโตมากขึ้น และจู่ๆ หน่วยสอดแนมก็พูดว่ามีตัวใหญ่ได้ออกมา

「ปีกซ้าย! ตัวใหญ่ได้มา! มีออร์ค 3 ตัว!」

「เอเกอร์! 《ไป》 แต่ อย่าทำตัวนายเองบาดเจ็บล่ะ」

บลูโน่-ไทโชได้ไร้เหตุผลที่พูดว่าผมไม่ควรได้รับบาดเจ็บ

เราวิ่งลงจากภูเขาเล็กๆ จนถึงตอนนี้ สถานการณ์ได้เหมือนกัน แต่ตอนนี้มันต่างออกไป ขณะที่เราไปถึงสนามรบของจริง

มีหัวของทหารราบมากมายได้กลิ้งอยู่ครั้งนี้ แต่ละคนของทหารม้าได้ถูกขยี้ โดยกระบอง

ผู้บัญชาการออร์คอยู่ตรงกลางมีความสูงเกือบจะ 3 เมตร ถือท่อนไม้ใหญ่เป็นกระบองในมือของมัน

ปรกติแล้วเราจะล้อมมันด้วยหน่วยนักธนู ถ้าเรารู้สึกปลอดภัย อย่างโชคร้าย หน่วยนี้ไม่มีนักธนูหรือผูใช้ปืนธนู

「ซีเลีย ตามหลังชั้น」

ชวาร์ซวิ่งตรงเข้าไปที่ออร์ค

ผมปัดป้องกระบองของมันด้วยหอกของผม จากนั้นผมฟันท้องของมัน ผสมกับแรงของม้าพุ่ง ผมสามารถฉีกท้องของมันเป็นชิ้นๆ

หลังจากนั้น ซีเลียได้พุ่งไปฟันท้องของมันอีกครั้ง มากกว่านั้น เธอฟันต่อและฟันมือมัน

แม้การโจมทีของเราได้ฟันท้องของมัน มันยังไม่พอเพราะมันมีไขมันและกล้ามเนื้อที่หนา

แต่พวกแผลใหญ่ขนาดนี้ มาร์คตีออร์คที่เดินโซเซด้วยค้อนศึก

หลังจากนั้นในที่สุดออร์คก็ได้ร่วงลงไป ทุกคนตะโกนในความสุข แต่นั้นเป็นเพียงแค่ออร์คตัวเดียว มันยังมีอีก 2 ตัว ออร์คที่ตามทหารที่วิ่งอยู่เหวี่ยงกระบองของมัน

หลังจากที่มันสังเกตผม มันได้สายเกินไปแล้ว

บัลดิชของผมฟังคอที่หนาของออร์คและเลือดได้พุ่งออกมาดั่งน้ำพุ

เมื่อผลเลื่อนระยะสายตาไปที่ตัวสุดท้าย ซีเลียได้เหวี่ยงมีดของเธอไปที่ตาออร์ค เมื่อตาของออร์คตัวสุดท้ายได้ถูกแทง มันหล่นไปที่เข่า

หลังจากนั้น หอกทั้งหมดของทหารพวกเดียวกันได้แทงมันรัวๆ จนมันตาย

ภาพลักษณ์ของซีเลียได้แปลกเมื่อเรากลับมาที่ฐาน ผมได้หยุดแหย่เธอตลอดเมื่อเราต้องไปสู้ ตอนนี้ตาของเธอได้แดงก่ำ ผมกังวลว่าเมื่อเธอเห็นท่อนล่างผม เธอจะลองโจมตีผม

ซีเลียที่น่าสงสาร ตอนนี้ผมไม่มีเวลาจะปลอบเธอ ผมจะต้องทำให้เธอรอจนกว่าสิ่งนี้จะเสร็จ

「ออร์คตัวใหญ่ได้ปรากฏตัว มันต้องเป็นหัวหน้าของฝูงมอนสเตอร์นี้แน่」

ซีเลียชี้มีดของเธอไปที่ภาคใต้ผม ในที่สุดเธอก็รั้งตัวเธอไว้ไม่ได้ หลังจากที่ผมได้ยินการตะโกนของหน่วยสอดแนม

พวกเขาพูดว่ามอนสเตอร์ที่ไม่ธรรมดาที่มีความแข็งแกร่งและความฉลาดที่เหนือกว่า บัญชาการมอนสเตอร์ตัวอื่นได้

และบางที พวกเขาพบว่าเมื่อเทียบมอสเตอร์แบบเดียวกันกับหัวหน้า พวกมันมีความแข็งแกร่งที่เหนือกว่า

นั่นอธิบายว่าทำไมมันมีออร์คที่ฉลาดที่นำมอนสเตอร์ได้มากมายในชานเมืองเมืองหลวง

「ในที่สุดก็มีนักธนูกับผู้ใช้ปืนธนูอยู่ที่นี่แล้ว นายยังอยากมากับชั้นมั้ย?」

ผมรู้ว่าที่ไม่จำเป็นต้องให้ข้อมูลพวกเขา แต่ผมเคารพหัวหน้าของพวกเขา

ผมทำซีเลียที่เกือบจะเอื้อมไปที่หว่างขาเธอ และว่างเธอไว้บนชวาร์ซ

「ล้อมพวกมัน! อย่าเข้าหาโดยไม่ระวัง! ฆ่าพวกมัน」

ใหญ่

ความสูงมันสูงกว่าไปที่ 1 เมตรเมื่อเทียบกับออร์คธรรมดา ความหนาของแขนและขามันเพิ่มขึ้นด้วย

มันถือกระบองใหญ่เท่าเสาบ้านของคฤหาสน์

มีศพมากมายรอบตัวมัน มันทุบม้าและคนอย่างเท่าเทียม

แต่ ชีวิตมันกำลังจะจบ

มันถูกล้อมด้วยพลหอก 2 คนและมีแผลธนูเป็นโหล มันได้ถูกทำโดยคนมากมาย

มีเสียงคำรามต่ำๆมากมายล้อมรอบมัน

น่าสมเพช

นั่นคือที่ผมคิด

ทหารเป็นมุนุษย์ที่อ่อนแอ ที่รุมบางอย่างเพื่อฆ่ามัน แต่กระนั้นพวกเขายังได้รับบาดเจ็บ

เมื่อผมสังเกตสิ่งนี้ ผมลงจากชวาร์ซเพื่อช่วยพวกเขา

「เฮ้ย อย่าเข้าไปหามัน นายจะถูกฆ่า」

「ไม่มีปัญหา อย่ามาหยุดชั้นจากการฆ่ามัน เฮ้ย ล้อมรอบมัน」

ผมเผชิญหน้าออร์คและพร้อมหอกเพื่อฆ่ามัน

「มา! ชั้นจะให้เกียรติแกด้วยลมหายใจสุดท้ายของแก」

มันมีเป้ามาที่ผม? แม้ว่าจะถูกล้อมโดยคนที่ล้อมมันมากมาย มันยังมองมาแค่ผม

ออร์คเหวี่ยงกระบอง ใหญ่-เท่า-เสาบ้านลงข้างล่าง ทุกคนรู้ว่าการตีนั้นแรงขนาดไหน

แต่ ผมรับการตีนั้นด้วยหอกของผม

แม้มันใหญ่ หอกผมยังทำให้มันร้าว เพราะทั้งหมดมันเป็นกระบองไม้

คนรอบข้างหายใจเฮือกด้วยความตกใจเมื่อพวกเขาเห็นนั่น

แต่ ผมยังไม่ตาย ผมจะไม่ถูกฆ่าด้วยการตีด้วยแค่แรงเพียงเท่านี้

ออร์คถอยไปในความตกใจเมื่อกระบองไม่ทำให้ผมสั่นไหว

ผู้คนรอบปากเปิดกว้างในความตกใจ

ตอนนี้ มันตาผมโจมตี

ออร์ครับการเหวี่ยงของผม แต่ไม่เหมือนการเหวี่ยงปรกติของผม ครั้งนี้มีพลังทั้งหมดของผมอยู่หลังมัน

1 ที 2 ที ขณะที่มันถอย ผมได้เหวี่ยงหอกผมต่อไป

ในการเหวี่ยงครั้งที่หก กระบองได้แตกตรงกลาง

ผมกวัดแกว่งหอกผม และออร์คยกกระบองที่สั้นลงและเราปะทะกัน

กระบองที่แตกเฉี่ยวแก้มผมและเลือดเล็กน้อยได้กระจาย

หอกผมแทงท้องมันและมันฉีกไขมันและกล้ามเนื้อ

ของข้างในไหลเผละออกมาที่พื้น ระหว่างที่มันคุกเข่า

ประติแล้ว ออร์คไม่มีความรู้สึกถึงความเจ็บปวด เนื่องจากตัวที่หนาของมัน

ยกเว้นว่าจะเป็นแผลถึงแก่ชีวิต มันยังจะสู้ต่อไปได้

แม้ว่าท้องของมันได้ถูกตัด มันจะไม่หยุดทันที

แต่ ออร์คตัวนี้มองผมมาอย่างโง่ๆ จากนั้นมองท้องของมัน

มันได้รู้ตัวว่ามันจะตายในนาที หรือบางทีมันไม่อยากจะตายโดยทหารที่ล้อมรอบ?

ผมไม่รู้ แต่ผมเดาว่ามันอยากให้เราหยุด

ผมพร้อมหอกของผม

「บาย」

ผมแทงหอก

หอกของผมแทงกระโหลกมันจนกวามันจะออกมาจากหลังหัว มันกระตุกทีหนึ่ง จากนั้นทรุดไป

ผมเหวี่ยงหอก เพื่อให้เลือดกระเด็นออกไปจากส่วนใบมีด และจากนั้น ผมมองรอบข้างและทหารที่อยู่รอบๆผม

「เราจะทำอะไรกับตัวนี้ล่ะ?」

เสียงเชียร์ระเบิดขึ้นทันที

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

「หลังจากที่เรากำจัดฝูงของมอนสเตอร์ ด้วยกันกับหัวหน้า มอนสเตอร์ที่หนีก็โดนกำจัดด้วย ดังนั้นทั้งภาคได้ฟื้นฟูอย่างดี」

อีไลประกาศว่าภารกิจนั้นสำเร็จหลังจากที่กลับมาถึงเมืองหลวง

「ชั้นได้ยินเกี่ยบกับการรับใช้ที่ยิ่งใหญ่ในภารกิจ ชั้นยังได้ยินมาว่านายลุยเดี่ยวกับหัวหน้าตัวสุดท้าย」

เมื่อมาคิดดูแล้ว เขาพูดว่าผมต้องไม่ได้รับบาดเจ็บ

「มันคือทั้งหมดที่นายทำเหรอ? นายเพิ่มผลงานทางการทหาร นั่นคือความจริง」

เค้ามอบเงินรางวัล

คณะทหารรับจ้างนี้จ่ายดี

ผมรู้ว่าทำไมหลายคนรวมกันอยู่ที่นี่

「ความจริงคือ นายไม่ได้ทำแค่นั้น ใช่มั้ย? ในภารกิจนี้ นายได้ทำงานของทหารม้า 30 คนรวมกันง่ายๆเลย…โดยตัวนายเอง แล้วก็นายฆ่าออร์คระดับหัวหน้าด้วย」

「ไม่ใช่นั่นคำสั่งนายเหรอ?」

「ไม่ใช่ คำสั่งดั้งเดิมแล้วคือเพื่อกำจัดฝูงของมอนสเตอร์ แต่การสั่งการกองทหารที่ 2 คือ กำจัดมอนสเตอร์ระดับหัวหน้าด้วย」

เขายังเพิ่มด้วยว่า ‘อย่ามาเป็นลูกน้องชั้น’

「ในสงคราม ความสามารถขององค์กร และความเป็นผู้นำเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด แต่ ความแข็งแกร่งของการทหารก็สำคัญด้วย นายเป็นคนที่ยังไม่มีตำแหน่งบนอย่างหลัง」

「ถ้าพูดง่ายๆ นายอยากจะให้ชั้นเป็นคนที่พุ่งเข้าไปข้างหน้าแล้วบ้าคลั่งไปเลย?」

「บางอย่างแบบนั้น」

อีไลหัวเราะ

แน่นอนว่านายจะได้รับเงินเยอะขึ้น แล้วมีเต็นท์เป็นของตัวเองด้วย…นายทำบางอย่างกับผู้หญิงได้ง่ายขึ้น

ดูเหมือนเขารู้ว่าซีเลียเป็นผู้หญิง

หน้าผมดูเหมือนบางคนทีมีอารมณ์อยู่ตลอดเหรอ? นายให้เครดิตผมเยอะไปแล้ว

แต่ผมไม่มีเหตุผลจะปฏิเสธมันนะ

「โอเค ชั้นเอาด้วย」

「ตำแหน่งใหม่ของนายต่ำกว่ากัปตันปรกติ แต่สูงกว่าผู้บัญชาการที่ออกคำสั่งกับ 10-20 คน ชั้นจะละเว้นรายละเอียด แต่อย่าสร้างปัญหาอะไรล่ะ นั่นคือทั้งหมด」

เรายังได้มีความสุขกับการพักร้อนในเมืองหลวงเพื่อฟื้นฟูความเสียหายมาด้วย

ผมจะมีเซ็กส์กับผู้หญิงอื่นเพื่อทำให้ซีเลียรวมความต้องการเธอในความเจ็บปวด

เธอจะทนมันได้หรือเธอจะใช้มือเพื่อทำให้ตัวเธอพอใจ?

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

ภาคต่อของการต่อสู้ของเลดี้: แผนการของคาร์ล่า [จากมุมมองของ นนน่า]

「เดี๋ยวนี้ สายตาของลูกค้าโรงแรมหนักขึ้นนะ มีใครรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้มั้ย?」

ใช่ เดี๋ยวนี้ ลูกค้าที่อยู่ที่โรงแรมได้ตาหวานใส่หน้าอกของฉันเหมือนพวกเขาดูถูกบางอย่าง แต่กลัวเกินไปที่จะทำมันตรงๆ

บางที พวกเขาอาจจะพบว่าเราไม่มีประสบการณ์ แม้พวกเขาจะผิดในส่วนนั้น

มาเรียและเมลิสซ่า ดูจะหลบเลี่ยงเกี่ยวกับมัน และฉันไม่เคยได้ยินอะไรจากบ้ากามนั่น

「สวัสดียามเช้า」

「ฮฮฮิ้! สวั-สวัสดี…ยามเช้า」

อีกแล้ว…สาวตัวน้อยวิ่งหนี

ไม่มีอะไรผิดปรกติเมื่อฉันมองดูตัวเองในกระจก

เมื่อฉันได้กินอาหารในห้องโถง ฉันเห็นบ้ากาม

ปรกติแล้ว ฉันจะหงุดหงิดแต่ ฉันยังต้องทักทายเธอ

「อ่ะร้า สวัสดียามเช้า」

「ฮฮฮิ้! ชั้นขอโทษ! ขอตัว!」

คาร์ล่าหนีไปหลังจากตะโกนขอโทษใส่ฉัน

ฉันต้องทำอะไรผิดไปแน่ มันน่าหงุดหงิดจริงๆ

「มันจริง จริงๆ!」 「มันโกหก….แม้ว่าเธอสวยมาก…」

ฉันได้ยินพนักงานโรงแรมพูด

มันเป็นเพราะนิสัยขุนนางของฉันเหรอ? ความสามารถในการฟังเสียงเบาๆของฉันยังดีอยู่

「ชั้นขอโทษที่รบกวน เราคุยบางอย่างหน่อยได้มั้ย?」

แม้ว่าพวกเธออยากจะหนี ฉันจับพวกเธอคนนึงอย่างอ่อนโยน

「ชั้นจะไม่โกรธ เธอเลยบอกชั้นได้มั้ยว่าเธอพูดเรื่องอะไรกันเมื่อกี้นี้? ชั้นสัญญาว่าจะไม่โกรธ」

ฉันลากพนักงานไปที่ห้องฉัน

「ทำไมทุกคนมองชั้นแปลกๆ? แม้ว่าสาวน้อยนั้นยังดูกลัวชั้น….」

ฉันคะยั้นคะยอให้พนักงานพูดเพราะเธอลังเล

「นั่น…นนน่า-ซัง….ไม่ นนน่า-ซามะ นั้นรังแกคาร์ล่าซังตลอด…」

หืม ถ้ามันแค่นั้น ฉันรู้เกี่ยวกับมันแล้ว ฉันไม่รู้เกี่ยวกับสาวอื่นนะ แต่ฉันมีความรู้สึกที่ไม่ดีเกี่ยวกับมัน

「ชั้นทำอะไรกับคาร์ล่าในข่าวลือนี้? เธอได้โปรดให้ชั้นกระจ่างได้มั้ย」

หน้าของสาวได้แดง

「….ว่าท่านถอดเสื้อผ้าในที่สาธารณะ ท่านพูดสกปรกตลอด และปรกติแล้วท่านทำให้ตัวเองอับอายโดยการขับถ่ายต่อหน้าคนรัก….」

「ผู้หญิงคนนั้นหยุดพูดอะไรก็ตามที่เธอพูดได้มั้ยเนี่ย!!」

「ฮฮฮิ้! หนูขอโทษ!」

「นอกจากนั้นล่ะ? ชั้นรู้ว่ายังมีอีก!」

「คะ-ค่ะ! ท่านดื้อด้านและชอบดูถูกชายอื่น ท่านชอบมีเซ็กส์กับมอนสเตอร์และสัตว์ด้วย」

ช่างเป็นคำโกหกที่ไม่น่าเชื่อ

「ค-ใครเป็นคนพูดนั่น?」

「คาร์ล่า-ซังเองเลยค่ะ! ไม่กี่วันที่แล้ว เธออธิบายว่าเธอได้ถูกลงโทษให้ฉี่นอกโรงแรม ถ้าเธอไม่ทำอย่างนั้น เธอจะได้รับการลงโทษที่หนักกว่านี้….」

เธอโทษฉันเมื่อคนอื่นพบเกี่ยวกับงานอดิเรกของเธอ

「นนน่า-ซัง! ไม่ว่าเค้าจะอ่อนโยนแค่ไหน เค้าจะออกมาเป็นศัตรูของคุณ แม้ว่าคาร์ล่า-ซังที่นิสัยดี เธอได้ออกมาเป็นอย่างนี้ ในท้ายที่สุด เธอเป็นบ้ากามด้วย」

บ้ากามนั้น! ถ้าข่าวลือนี้ไปถึงหูเอเกอร์-ซามะ

「ชั้นจำเป็นต้องคุยกับคาร์ล่า」

ขณะที่ฉันอยากจะพูดกับคาร์ล่า พนักงานโรงแรมได้เกาะฉัน

「หยุดนะคะ! ม้ามันไร้เดียงสา! เธอจะพัง เธอจะพัง!」

「ปล่อยชั้น! ชั้นต้องลงโทษอีบ้ากามนั่น!」

จากข้างนอกห้องพนักงานได้ยิน “หยุด” “ม้า” “พัง” “บ้ากาม” และ “ลงโทษ” เธอร้องไห้ให้ภาพของความโหดร้ายที่เพื่อนของเธอโดนกระทำ

ข่าวลือที่ว่า “นนน่าฝึกคู่แข่งทำความรักของเธอ คาร์ล่า อย่างรุนแรง” จะไม่หายไปเวลาไหนเร็วๆนี้

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

—————————————————————

ชื่อ│:│ เอเกอร์

—————————————————————

อาชีพ│:│ ปีกแห่งรุ่งอรุณ; กัปตันของกองทหารจู่โจม

—————————————————————

เงิน│:│ 30 เหรียญทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ) (เงินได้ถูกหักสำหรับค่าเดินทางโดยไม่ได้ถูกพูดถึงในเรื่อง การประมาณการแบบหยาบ)

—————————————————————

อาวุธ│:│ แอ่งคู่ (ดาบยาว), บัลดิชใหญ่ (หอก)

—————————————————————

ชุดเกราะ│:│ เกราะโซ่, บูทหนังสูง, ผ้าคลุมสีดำ(ต้องสาป)

—————————————————————

พวกพ้อง│:│ ชวาร์ซ (ม้า), ซีเลีย (ผู้ติดตาม), มาร์ค

—————————————————————

พวกพ้องที่รออยู่ที่โรงแรม│:│ นนน่า อีเล็คตร้า, เมลิสซ่า, มาเรีย, คาร์ล่า

—————————————————————

จำนวนคู่นอน│:│ 28

—————————————————————

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord