ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 89 เรื่องเศร้าโศกของภรรยาตัวน้อยๆ

89 เรื่องเศร้าโศกของภรรยาตัวน้อยๆ

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

การฝึกฤดูใบไม้ผลิที่ดำเนินต่อไปหลายอาทิตย์มาถึงจุดจบ และผมเริ่มเห็นความเหนื่อยและความเบื่อจากแม้แต่พวกนั้นในกองทัพลอร์ด ที่ก่อนหน้าโอ้อวดความเครื่อนไหวเหมือนเครื่องประดับที่ยิ่งใหญ่

「ไม่ว่ายังไง รูปแบบกองทัพของนายแปลก ไม่ว่าดินแดนเราจะกว้างแค่ไหน การมีครึ่งหนึ่งของทั้งกองทัพเต็มไปด้วยทหารม้า นายจะไม่สามารถสร้างองค์ประกอบที่เกือบดี」

ในระหว่างการฝึกอีริชจะมาหาผมเมื่อไหร่ก็ตามที่เขามาได้ผมเข้าใจว่าทีมอื่นนั้นน่าเวทนาที่จะมอง แต่มีขุนนางใหม่คนอื่นที่ใช้แกนกลางของกองทัพที่มีกองทัพส่วนตัวด้วย เทียบกับพวกเขา อีริชอยู่ข้างผมในอัตราที่สูง ผมอยากจะจีบกับซีเลีย อิริจิน่าและคนอื่นๆด้วย

「มีเหตุผลที่ทำไมแบ่งกองททัพเป็นทหารราบและทหารม้าสำหรับการฝึกมั้ย?」

อย่างที่คาด แค่โดยการดูเนื้อหาของการฝึก เขาสังเกตุว่าแทนที่จะเน้นเรื่องการให้วามร่วมมือระหว่างทหารม้าและทหารราบผมใช้พวกเขาแยกกัน

「ถ้าคุณมีทหารม้าและทหารราบเดินหน้าด้วยกัน มันจะทำให้ความเร็วการเดินทัพช้าลงไป มันเลี่ยงไม่ได้สำหรับการเข้าตีแคมป์ แต่คุณใช้ทหารม้าชิงความได้เปรียบระหว่างการโจมตีตอนกลางคืน」

「มันเป็นอย่างนั้น」

ลีโอโพลต์กะซิบในหูผม และผมแค่เพิ่มเติมคำพูดสุดท้าย ในคำอธิบายของอีริช อีริชทำหน้ายอมแพ้

ถ้าหน่วยทหารม้าปรกติใช้เพื่อเสริมกองทัพ หน่วยหอกยาวที่ฝึกมากดีสามารถจะหยุดมันได้อย่างสมบูรณ์ดังนั้นองค์ประกอบนั้นไม่ได้ผล อย่างไรก็ตาม ทหารม้าธนู มีประสิทธิภาพกับหอกยาวอย่างสุดขีด ดังนั้นถ้ามันถูกใช้ร่วมกันกับทหารม้าธรรมดา แม้แต่หน่วยทหารม้าล้วนมันเพียงพอที่จะเอาชนะการป้องกันของศัตรู

แต่ถ้าผมอธิบายเรื่องนี้กับเขา เขาจะถามคำถามมากกว่านี้ ดังนั้นผมไม่พูดอะไร อิริจิน่าจับหว่างขาและรออีริชให้ออกไป มันดูเหมือนอสุจิจำนวนมากที่ผมยิงออกไปก่อนหน้าเล็ดออกมา

「รูปแบบไหนก็ดีหมด แค่ทำการฝึกที่จะทำให้พวกเค้าอยู่ได้ในการต่อสู้จริงๆ……แค่เว้นชั้นจากชื่อพวก ‘แสงศักดิ์สิทธิ์’ หรือ ‘ลมหวน’ หรืออะไรก็ตาม」

อีริชดูเหมือนเขาหมดความอดทนแล้ว รอยยิ้มเล็กปรากฏบนหน้าผม แต่ผมเปลี่ยนสีหน้าไปซีเรียสทันที อย่างน้อย น้ำหวานขาวบริสุธิ์ที่ไหลลงจากต้นขาอิริจิน่าก็เยอะ ถ้าให้ผมพูดเอง

「ที่ชั้นกำลังจะพูดจากจุดนี้ไป แบ่งปันกันแค่คนที่อยู่ตรงนี้」

ซีเลียนำสมุดโน๊ตของเธอออกมา

「ชั้นไม่คิดว่าชั้นต้ออธิบายแต่……มันจะไม่นานก่อนที่เทรียและชาติของเราจะทำสงครามกัน」

ผมเงียบระหว่างที่พยักหน้า มันไม่ใช่บางอย่างที่ต้องอธิบายจริงๆ

「เทรียดูเหมือนจะทิ้งการป้องกันในดินแดนอาร์คแลนด์เก่า ขุนนางและพ่อค้าใหญ่ๆ ก็อพยพและกลับไปที่ประเทศบ้านเกิดทีละคนทีละคน งานของการซ่อมกำแพงเมืองของอาร์คแลนด์ เมืองหลวงเก่าก็ได้หยุดด้วย」

「พวกเค้าทิ้งดินแดนที่ได้ปกครองและมุ่งความสนใจไปที่บ้านเกิดของพวกเค้าเหรอ?」

มันแน่นอนว่าพวกเขาทำให้กิจการภายในและการรักษาความปลอดภัยมั่นคงได้ถ้าขนาดมันเล็กลง

「ไม่ การกดดันที่ไม่หยุดยั้งจากภาษีที่หนักและกบฎในอดีตก็ยังอยู่ แทนที่จะทิ้งกฎของเค้า พวกเค้าแค่ตัดสินใจทางกลยทธ์ ว่าจะเตรียมตัวสำหรับสถานการณกับประเทศของเรา」

「มีปราสาทในบริเวณทิศเหนือของบ้านเกิดเทรีย?」

「อุมุ มีเส้นของป้อมปราการในเมืองทางเหนือที่ปกป้องพวกเค้าจากอาร์คแลนด์ แต่ไม่นานมานี้มัดูเหมือนว่าเส้นของป้อมปราการได้ถูกซ่อมและเสริมความแข็งแกร่ง」

ฟุมุ ดังนั้นนั่นหมายถึงพวกเขาเข้าสู่สภาพเฉยเมยอย่างสมบูรณ์

「มันยังมีความจริงที่ว่าพวกเค้าเกณฑ์ทหาร และเสริมกำลังกองทัพของตัวเอง ในเรื่องนั้น จังหวะการเสริมกำลังของชาติเราเร็วกว่า…… แต่ ป้อมปราการนั่นมีเกราะหนามาก ซึ่งได้ถูกป้องกันมาใกล้กับ 100 ปี ถ้ามันถูกปรับแต่งไปแบบที่พวกเค้าทำงานร่วมกันได้กับปราสาทอื่น แม้ว่ากองทัพจะใหญ่ เราจะไม่สามารถเอาชนะเขาได้ในระยะเวลาสั้นๆ」

「มันมีความจำเป็นต้องผ่านทางหลวงทิศตะวันตกอย่างเชื่อฟังและไร้เดียงสามั้ย?」

ไม่ว่ามันจะเป็นป้อมปราการแบบไหน มัจะไม่ยืดออกไปอย่างไม่มีที่สิ้น สุดส่วนเดียวของการป้องกันของมันน่าจะเป็นทางหลวงหลักในทิศทะวันตกและบริเวณที่ราบ และมันไม่ยืดไปสูภูมิภาคตะวันออก

「ยั้งไงซะ สิ่งต่างๆ เราทำนั่นไม่ได้ด้วยเหมือนกัน ทางหลวงเดียวที่ถูกดูแลรักษาอย่างดีเป็นทางทิศตะวันออก ดังนั้นถ้าเราไปทางทิศตะวันตก เราต้องอ้อมไปยาว ไม่ต้องพูดถึงมันเป็นป่าเขาดังนั้นมันจะใช้เวลานานขึ้นอย่างมาก ถ้ามันไม่มีเมืองใหญ่ไปตามทาง เราจะไม่สามาถเติมเสบียงกองทัพด้วยเหมือนกัน」

ตอนนี้ กองทัพกลางได้ขยายไปใกล้กับขนาด 70 000 แค่เรื่องอาหารของกองทัพจำเป็นที่เราจะต้องเก็บตัวอยู่ในเมืองใหญ่ ยกเว้นว่าเราจะใช้ทางหลวง มันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะส่งเสบียงจากดินแดนหลักโกลโดเนียซึ่ง เมื่อพูดนั่นแล้ว มันไม่ใช่ความคิดที่ฉลาดที่จะแยกกองกำลังของเราและอ้อมไป กลางแคมป์ของศัตรูด้วย

「แต่มันไม่ติดกันและมันไม่ได้ยาวไปไม่จบไม่สิ้น ใช่ม้ย?」

「แต่มันไม่มีจุดอ่อนไหนเลยจริงๆ แน่นอนว่า มันมีช่องว่าง แต่บริเวณพวกนั้นมันเป็นหนองน้ำและหน้าผา ถ้าเราพยาายามจะโจมตีจากที่นั่นพวกเค้าจะโจมตีเราในทีเดียว」

ผมได้ยินมาว่าเทรียเก่งในการใช้กลยุทธ์ป้องกันตั้งแต่ดั้งเดิม มันหมายถึงพวกเขามีความได้เปรียในป้อมปราการ

「งั้นนั้นหมายถึงการตีฝ่าจากข้างหน้า?」

「ตอนนี้ ชั้นเชื่อว่าทางเลือกที่พึ่งพาได้ที่สุด เรารวมช่างและให้พวกเค้าทำเครื่องดีดหินใหญ่หรือบาริสต้าแต่มันอาจจะใช้เวลาบ้าง」

นั่นทำให้ผมนึกได้ มันไม่มีอาวุธตีเมืองในกองทัพของผม มีแค่ท่อที่ยิงไฟ แต่ผมจะแบ่งมันกับเขาหลังจากนี้อีกหน่อย

「พวกเค้าก็เริ่มที่จะสร้างแคมป์ป้องก้นในทิศตะวันตกของดินแดนของเรา ชั้นไม่คิดว่านายจะสามารถตีฝ่าพวกเค้าไปได้อย่างง่ายเหมือนครั้งที่แล้ว แต่ชั้นอยากให้นายกดดันเค้าจากทิศตะวันออกและล่อกองกำลังกลุ่มหนึ่งออกจากป้อมปราการ」

「ชั้นรู้」

ผมรู้เกี่ยวกับเรื่องเล็กน้อยที่พวกเขาทำอย่างช้าๆใกล้กับชายแดน มีบางคนที่ยืนกรานว่าเราก็ควรสร้างแคมป์ป้องกันเพื่อเทียบกับพวกเขา แต่การป้องกันไม่ใช่นิสัยของผม มันดีกว่าที่จะโจมตีพวกเขาก่อนที่จะโจมตี

อีริชพูดว่าถ้ามีการเปลี่ยนของสถานการณ์เขาอาจจะเชิญผมกลับไปที่เมืองหลวงหลังจากการฝึก หลังจากประกาศการเตือนที่แปลกแบบนี้ เขาจากไป ซีเลียจำการสนทนาที่เรามีโดยใช้สมุดโน๊ตในหัว และปิดตาของเธอและคิดลึกๆ อิริจิน่าเปลี่ยนเป็นแดงหลังจากที่รู้ว่าเมล็ดพันของผมเล็ดออกมาหมดแล้ว

「ลีโอโพลต์ มีอะไรที่นายำได้เกี่ยวกับที่เราเพิ่งคุยกัน?」

「ใช่ รายละเอียดจะมาหลังจากนี้ แต่พูดมันคร่าวๆ-」

「เข้าใจ แล้ว เราต้องมีอาวุธตีเมืองที่ทรงพลังมั้ย?」

ถ้ามันจำเป็น ผมจะไปร้องกับอีริช

「นั่นจะไม่จำเป็น……ยังไงก็ตาม มันจะไม่แย่ที่จะมีมัน ได้โปรดขอเค้า」

อะไรวะ? เขาคิดว่ามันฟรีที่ผมต้องคำนับหัวแบบนี้?

「ตั้งแต่ทีแรก…… ไม่ว่ามันจะใหญ่ขนาดไหน มันถูกรู้กันทั่วกันโดยความจริงที่ว่าป้อมปราการที่ขยับไม่ได้ไม่สามารถเอาชนะกองทัพที่เคลื่อนไหวได้ ถ้าไม่มียักษ์ที่ไหนขยับมันได้ งั้นคนตัวเล็กๆจะกำจดมันได้」

ถ้าเขามั่นใจขนาดนี้ มันจะออกมาดีผมจะฉีดอสุจิเข้าไปในรูลูน่าต่อถ้างั้น

—————————————————————

ไม่กี่วันต่อมา หลังจากที่การฝึกจบ เมืองหลวงโกลโดเนีย

「「「เชียส」」」

การฝึกจบลง เราเลยอยู่ในบาร์ที่เมืองหลวง เราไม่สามารถเรียกทหารทั้งหมดให้มาได้ แต่คนที่มาเป็นส่วนของผู้บัญชาการ ระหว่างที่ทหารคนอื่นจะได้แอลกอฮอล์ที่กองประจำการ ผู้หญิงจะถูกจ่ายด้วยเงินของพวกเขาเอง

「ได้โปรดกินอีกแก้ว หัวหน้า」

「ขอบคุณ」

ลูน่าเทแอลกอฮอล์อยู่ข้างผม ผมให้ซีเลียและอิริจิน่ากลับบ้านไปก่อน มันไม่ต้องพูดสำหรับซีเลียที่ทนแอลกอฮอล์ไม่ได้ แต่ถ้าอิริจิน่าดื่ม เหวไร้ก้นของเธอจะทำให้ร้านแอลกอฮอล์หมด บวกกับ ถ้าผมถูกล้อมโดยผู้หญิงมากเกินไป ผมจะเสียโอกาศที่จะได้เจอคนใหม่ๆ

「อ่ะนี่」

「อ้า ขอบคุณณณณ……เธอมีตูดสวยนะ สาว มาเล่นกับชั้นซักรอบมมั้ย?」

คริสตอฟเป็นแค่นายทหาร เขาควรจะอยู่ในกองประจำการ แต่เขาเป็นเพื่อนจากในอดีต และได้อยู่กับผมมาซักพักแล้ว กองทำส่วนตัวยังขาดไปเล็กน้อย ดังนั้นผมได้ให้คนเหล่านั้นที่เหมาะสมควบคุมหน่วยซ้ายและขวาไม่ว่าคนนั้นยังเป็นนายทหารธรรมดาหรือไม่ ดังนั้น นั่นมันอธิบายถึงตัวมันเอง

「ใช่ ใช่ ถ้านายจะลูบตูดชั้นอย่างน้อยที่นายทำได้คือดื่มด้วยเงินของนายเอง」

มันดูเหมือนแม้แต่สาวที่บาร์ก็เย็นชากับเขา ขณะที่คริสตอฟไหล่ตกอย่างสลดใจ ผู้หญิงหลายคนขึ้นไปที่เวทีที่ดูดีตรงกลางในบาร์และเริ่มเต้น พวกเธอไม่ได้แค่เปิดเผยตัวที่เปลือยของพวกเธอ แต่มีรอยแยกลึกในเสื้อผ้าที่พวกเธอใส่ ซึ่งเปิดเผยเนื้อหนังเยอะ และการเต้นที่กล้า พวกเธอกระตุ้นความรู้สึกใคร่ ก่อนที่ผมจะรู้ตัว มีสาวที่น่าจะเป็นโสเภณี ใส่ชุดเดียวกับแดนเซอร์ในมุมของบาร์ รอให้ชายควบคุมความอยากของพวกเขาไม่ได้

「หน้าอก! ให้ชั้นดูหัวนม!! แค่อีกนิดนึงชั้นจะเห็นมันแล้ว!!」

「…………」

「……หยาบคายจัง」

แม้แต่ลูน่า ที่ปรกติไม่พูดร้ายๆกับคน แสดงความดูถูกคริสตอฟ ผมไม่ใช่คนที่มีบรรยากาศแบบนั้นด้วย แต่มันค่อนข้างย่ำแย่ครั้งนี้

「อุโยยยยย้~~!! ช่างเป็นตูดที่เด้ง! ให้ชั้นดูดมัน!!」

「อืม……วิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์ซามะมีคววามสุขกับตัวเองเหรอ?」

สาวบาร์จากก่อนหน้านี้นั่งในเก้าอี้ของคริสตอฟ ซึ่งว่างหลังจากที่เขาเข้าไปใกล้เวทีเพื่อดูนักเต้น

「ใช่ มันมีอะไร?」

「ขอบคุณที่เลือกร้านเราคืนนี้ ท่านได้มอบรายได้นึ่งเดือนจาการขายให้พ่อชั้น ซึ่งเค้ามีความสุขเกี่ยวกับมันด้วย」

มันไม่เหมือนว่าผมมีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษให้ผมทำอย่างนั้น มันแค่ดูเหมือนนี่เป็นที่ที่ใกล้วังมากที่สุด หลังจากที่ผมรับรายงาน

「ท่านก็ได้จ่ายมาเป็นจำนวนมากล่วงหน้าฮาร์ดเลตต์-ซามะช่างเป็นขุนนางที่มีเมตตา」

ในทางปฏิบัติแล้วมันเกิดขึ้นบ่อยครั้งที่ขุนนางไม่จ่ายเงิน โดยเฉพาะถ้ามันแพง อีริชได้คร่ำครวญกับผมว่ามันเป็นที่นิยมสำหรับขุนนางใหม่ที่ขึ้นมาจากกองทัพ

 「มันปรกติที่ะจ่ายค่าแอลกอฮอล์ บรรยากาศมันก็ค่อนข้างดีด้วย ไม่มีเหตุผลที่ต้องขอบคุณชั้น」

 「โวววว~~~!! ชั้นเห็นหัวนมเธอ~~~!!」      

 「「…………」」   

ผมควรจะโยนไอ้โง่นี่ออกไปจากที่นี้มั้ย? โสเภณีเรียกหาชายที่ดูนักเต้นด้วยความใคร่ทีละคน แต่เมินคริฟตอฟ อย่างที่คาด พวกเธอก็เลือกคนที่จะไปนอนกับพวกเธอ

 「เฮฮฮ้ ฮาร์ดเลตต์-ซามะ มีคนแปลกๆอยู่ที่นี่ ดังนั้นถ้าพี่ชอบหนูมอบคำขอบคุณพิเศษได้ที่ชั้นสองด้วย……」

ผมชำเลืองมองลูน่าและเธอพยักหน้าเบาๆ มันดูเหมือนเธอผ่อนปรนมากกว่าซีเลีย เมื่อมันเป็นเรื่องการเล่นไปทั่วกับสาวคนอื่น และไม่ถือมันมาก ผมโอบมือไปที่รอบสาวบาร์ และเธอนำผมไปที่บันไดที่ไว้ไปชั้นสอง

 「……ฟุฟุฟุ หนูก็เล่นไปทั่วค่อนข้างมาก ดังนั้นได้โปรดชิมหนูมากๆ พี่กล้ามโต」         

 อย่างที่ผมชอบ   

—————————————————————   

 「อ๊าาาาา~~~!!ันใหญ่มากกกกก!! มันแข็งงงงง!! นี่มันอะไรกันวะ?!! หนูจะตายยยย!! ม่ายยยย!!」   

 「ชั้นยังไม่แตกเลยทนมันนานกว่านี้อีกนิด」   

 「เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปม่ายด้ายยยยย!! ฮฮฮฮฮฮฮฮิ้! มันเจ็บ แต่มันรู้สึกดดดดดี!!」   

ผมจับสะโพกของผู้หญิงที่งอเหมือนกุ้งและแทงอย่างรุนแรง เธอพูดว่าเธอเล่นไปทั่ว ดังนั้นตัวของเธอพัฒนาไปมาก เมื่อผมสร้างความรักกับเธอ ตัวของเธอมีความไวสูง แต่รูของเธอแน่น ตอนนี้ ผมแหวกเธอออกด้วยกำลัง และข้างในของเธอตอบสนองมาดีกับเรื่องนั้น ผมเลยแทงลึกเข้าไปข้างในเพื่อทำให้เธอพอใจ เธอไม่ใช่สาวที่สวยที่สุด แต่วิธีที่เธอครางและเกาะผมมนน่ารัก ผมเลยจะแรกกับเธออีกนิดหน่อย

 「อ๊า…………อ๊าาา……อออ…….」 

หลังจากที่สาวโยกสะโพกของเธอไปซักพัก เธอยนออกไปใต้ผม ผมอยากจะแตกประมาณตอนนี้ ผมเดาว่า

 「เฮ้ ชั้นอยากจะแตกตอนนี้ มันโอเคที่จะพ่อไปข้างในเธอแบบนี้มั้ย」    

 「อออออุ……รู้สึกดี……หนูจะพัง……」   

สาวพูดแบบจับใจความไม่ได้และทำการสนทนาที่ถูกต้องไม่ได้ ผมไม่คิดว่าเธอใช้ยาคุมกำเนิด แต่มันอาจจะเป็นโชคชะตาบางอย่าง อะไรก็เหอะ

 「อออุ」   

 「…………อะอออออุ」   

ผมจับสะโพกเธอให้อยู่กับที่และแทงไม้เนื้อของผมน้ำแตกข้างในเธอ ผมเข้าลึกไปในตัวเธอและไปดันกับมดลูกของเธอ ขณะที่การน้ำแตกจบลง ผมห่อเธอด้วยผ้าสำหรับการคุยบนหมอนหลังจากนั้น เข้าของเธอแหวกออกและเธอแลบลิ้นออกมา ทำให้เธอดูเละเกินไปเธอน้ำลายหยดอย่างไม่จบไม่สิ้นลงไปบนผ้าปูเตียง เธอน่าจะไม่ตื่นอีกซักพักใหญ่

 「ชั้นจะกลับไปแล้ว เธอค่อนข้างดีนะ」   

ผมจูบเธอเบาๆและผมลงบันได มันดูเหมืองานเลี้ยงจะจบลงแล้ว เหล่าชาย ไม่กลับไปที่กองประจำการเพื่อนอนก็ไปที่โรงแรมกับโสเภณี

 「ยินดีต้อนรับกลับมา ทำได้ดีมากวันนี้」   

มันดูเหมือนลูน่ารอผม ทำให้ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อยเมื่อเธอพูดว่า ‘ทำได้ดีมาก’ หลังจากที่ผมนอนกับผู้หญิงอีกคน

 「ใช่ขอบคุณสำหรับการรอเราควรจะไปเร็วๆนี้……」   

ผมกำลังจะพูดกลับกันเถอะ แต่บางอย่างที่น่าสนใจเข้าตาผม

 「……」   

มีสาวตัวน้อยๆดึ่มเหล้าอย่างเงียบๆที่มุมของร้านที่เละเทะเล็กน้อยหลังจากงานเลี้ยง ถ้ามันไม่ใช่บางคนที่ผมรู้จักผมจะทุบหัวเธอและบอกเธอว่าเด็กต้องรีบกลับไปนอน อย่างไรก็ตาม สาวนั้นเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว……ถ้าผมจำไม่ผิด เธอควรจะอายุ 20 แล้ว

 「นาตาลี ทำอะไรน่ะเวลานี้?」   

สาวเป็นภรรยาของสำราญผู้ลามก อังเดร ทุกๆครั้งที่ผมเธอไม่ได้ดูมากกว่า 10 ขวบ

 「โอ้ ฮาร์ดเลตต์-ซามะ……ไม่ธรรมดามากท่มาเจอนายในที่แบบนี้」   

 「มันงานฉลองหลังจากการฝึก ชั้นควรจะถามเธอว่าเธอมาทำอะไรที่นี่?」   

นาตาลีดูหดหู่ไปโดยไม่พูดอะไร ดูเหมือนผมต้องฟังเธอซักพัก ผมหยิบถังที่มีเหล้าเหลืออยู่ข้างในและนั่งข้างเธอ ผมรู้สึกแย่ที่ให้ลูน่ารอ ผมจึงให้เงินเธอและส่งเธอกับบ้าน ถ้ามีคนมากเกินไปเธอจะไม่สามารถพูดได้ดีๆ

ตอนแรกนาตาลีพูดอ้อมค้อม แต่ขณะที่เะอกระดกเหล้าและบอกผมสิ่งที่เธออยากจะปล่อยมันออกมาอย่าช้าๆ

 「ชั้นไม่รู้สึกเหมือนเป็นคนของบ้านเลย……ผู้หญิงตัวเล็กๆ ลิลลี่ เพิ่งจะคลอด และตอนนี้ออเรเลีย-ซังได้มาอยู่กับเราไม่นานมานี้……」      

 「แต่ชั้นคิดว่ามาสเตอร์ค่อนข้างจะหลงเธอนะ」   

 「เพราะเรื่องนั้น เค้าไมฟังชั้นมากอีกต่อไปแล้ว สองคนนั้นปฏิบัติกับเค้าเหมือนสามีและขับไล่ชั้นออกไป และไม่เพียงแต่สามีของชั้นแต่เด็กคนอื่นก็ไม่ฟังชั้นด้วย」   

ฟุมุ งั้นนั่นคือทำไมเธอถึงมาที่ไกลแบบนี้ แทนที่จะอยู่ที่บาร์ในบ้านของเธอ ผมเห็นน้ำตาเอ่อขึ้นมาตาของเธอ เพราะเธอดูเด็กมาก มันเหมือนเด็กร้องไห้อยู่ แต่สถานการณ์มันค่อนข้างซับซ้อน

 「เธอยกโทษให้เค้าไม่ได้เหรอ? เค้ามี……ความชอบเล็กน้อยกับเด็กๆ แต่ถ้าเธอมองข้ามเรื่องนี้ไปเค้าไม่ใช่คนที่แย่นัก」   

 「ในครั้งนี้ จริงๆ……」   

นาตาลีมองลงไปและไม่พูด นี่มันเรื่องยุ่งยากแต่ผมแค่พูดว่า ‘ปล่อยเรื่องผัวๆเมียๆให้ชั้น’

 「กล้าไว้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นชั้นจะอยู่ที่นี่เพื่อช่วยเธอ」   

การพูดอย่างนี้คือผมทำดีที่สุดแล้ว

 「จริงๆเหรอ? ……นายจะช่วยชั้นเหรอ?」   

นาตาลีคลานมาที่ผมและมองขึ้นมาหาผมด้วยตาที่เต็มไปด้วยนน้ำตา หืม? สิ่งตางๆดำเนินไปในทิศทางที่แปลกๆนะ

—————————————————————   

 「มันโคเคถ้าเธอดู」   

 「ชั้นทำได้เหรอ?」   

สถานะการมันพลิกไปในทางที่ประหลาด และด้วยเหตุผลบางอย่าง คนสองคน อยู่ด้วยกันในโรงแรมตอนนี้ ไม่ต้องพูดถึงเราทั้งสองนั้นเปลือย และนาตาลีปิดแค่ส่วนที่สำคัญของเธอด้วยผ้า ผมนั่งอยู่ที่เตียง พร้อมที่เปิดเผยทุกอย่าง

เมื่อผมชำเลืองมองนาตาลี เธอเปลื้องผ้าออกอย่างเขินอายเพื่อเปิดเผยหน้าอกของเธอและเปิดรอยแยกของเธอเล็กน้อย ในทางปฏิบัติแล้วเธอมีหน้าอกที่แบนราบ เธอมีลานนมสีดำ ที่บ่งบอกว่าเป็นเมียที่ให้กำเนิดและตรงกลางของหัวนมที่ชูชัน หว่างขาเธอชัดเจนมากว่าไม่มีขนและไม่ไม่สิ่งที่บ่งบอกว่าเธอโกน ดังนั้นเธออาจจะยังไม่โตมันตั้งแต่เริ่ม รอยแยกของเธอก็เหมือนเส้นเนื้อบางๆ และแม้ว่ามันให้กำเนิดมา มันดูเหมือนมันเป็นของเด็กสาว แม้ว่าผมมองดูผู้หญิง เอ็นของผมไม่แข็ง

 「กายนี้……ไม่สร้างความใคร่ ใช่มั้ย? อย่างที่คิด มีแค่พวกกบ้ากามที่ชอบกายนี้」   

นาตาลีกำลังจะร้องไห้อีกครั้ง ผมอับอายที่ผมทำให้เด็กสาวแบบนี้ร้องไห้ ผมไม่มีทางเลือกนอกจากจะให้มันแข็ง

 「นาตาลี เธอทำมันด้วยปากได้มั้ย」   

 「ได้……คนนั้นก็สอนชั้นมานิดหน่อย」   

ผมรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ถ้าผมโยนเธอออกไปตอนนี้เธออาจจะตกเป็นเหยื่อของคนบ้ากามคนอื่น ผมจะตั้งมั่นและปลอบโยนเธอ

 「งั้นชั้นจะหวังพึ่งเธอนะ」   

ผมนั่งนาตาลีในระหว่างขาของผมและนำเอ็นผมออกไป ไม่ว่าผมจะมองมันอย่างไรมันเหมือนฉากของบ้ากามบางคน แต่เธอจริงๆแล้วอายุ 20 ปี ดังนั้นผมจะเมินมัน

 「มันใหญ่มาก……หรือเพราะผัวของชั้นเล็ก?」   

นาตาลีจับเอ็นที่เหี่ยวๆด้วยมือที่เล็กๆของเธอจากนั้นเธอลูบไล้มันโดยการคลานลิ้นไปทั่วมัน

 「มันตรงนี้เหรอ?」   

 「ต่ำนิดนึง」   

 「แบบนี้?」   

 「ตรงนั้นดี……โออ้……」   

เมื่อผู้หญิงเลียเอ็นของคุณ มันจะแข็ง ไม่ว่าเธอจะดูเป็นอย่างไร นาตาลีได้ช็อคไปเมื่อเธอเห็นเอ็นผมบวมขึ้นมาอย่างช้าๆ

 「ม-มันมีผู้หญิงที่สามารถจะใส่อะไรที่ใหญ่ขนาดนี้เข้าไปในตัวพวกเธอเหรอ?」   

ผู้หญิงทุกคนที่บ้านผมใส่มันเข้าไปได้ อย่างไรก็ตาม อย่างที่คาด ผมไม่รู้เกี่ยวกับนาตาลี

 「ได้โปรด……ให้หนูลืมทุกอย่าง」   

นาตาลีแยกปากของเธอจากเอ็นของผมเมื่อเธอเห็นมันแข็ง และกระโดดเข้ามาที่อก เธอมองขึ้นมาหาผมและเมื่อสายตาเธอสบกับผม เธอปิดตาของเธอ

 「นึนน!」   

ริมฝีปากของเราเจอกันและลิ้นของเราพันกันและกัน ลิ้นของเธอเล็กเหมือนตัวของเธอ แต่เธอคุ้นเคยกับการจูบ เธอเลียพันลิ้นของเธอกับผมอย่างมีทักษะ และกลืนน้ำลายเข้าไป หลังจากที่จูบกันอย่างต่อเนื่องซักพัก ริมฝีปากของทั้งสองเราแยกจากกันและนาตาลีขึ้นไปนอนที่เตียง แหวกขาของเธอ มันดูเหมือน ในที่สุดเธอก็ขอให้ผมแทงมันเข้าไป

 「ผ่อนคลายนะ เคมั้ย」   

เหมือนหยิบกิ่งไม้เล็กๆ ผมจับขาที่บางของเธอและแหวกมันออกไกลที่สุดเท่าที่มันจะไปได้หยดน้ำลายลงบนเธอระหว่างที่จูบอวัยวะเพศของเธอ ผมพยายามจะแทงนิ้วเข้าไปเพื่อชิมรูขอเธอ แต่ผมใส่นิ้วหนึ่งแทบจะไม่ได้

ในท่ามิชชันารี ผมวางเอ็นของผมที่ทางเข้าและดันมัน มือหนึ่งถูกผิวที่ราบและลื่น ระหว่างที่อีกมือชักเอ็นของผม ถ้าผมไม่กระตุ้นมันอย่าต่อเนื่อง มันจะเหี่ยว เพราะมันจะเข้าไปในเด็ก

 「ได้โปรดไม่ต้องออมมือและกระแทกมันเข้าไปในหนู ทำให้หนูลืมทุกอย่าง」   

 「อึนนน……」   

ผมพยายามจะดันปลายเข้าไปในรอยแยก แต่มันไม่ได้ดูเหมือนว่ามันจะเข้าไป นาตาลีดูเหมือนจะเธอจะอยู่ในความเจ็บปวด แต่เธอกัดผ้าปูเตียง

 「ฮึบ-」   

ผมพยายามจะใส่กำลังเข้าไปหลังสะโพกของผมอีกและดันอีกครั้งหนึ่ง ด้วยเสียงแฉะ ปลายสามารถจะแทรกตัวมันเข้าไปข้างในรูของเธอเธอเล็กน้อย

 「อั่กกกกกุ!!」   

แม้ว่ามันจะแค่นั้น นาตาลีถึงขีดจำกัดและส่งเสียงของเธอระหว่างที่กัดผ้าปูเตียง ถ้าผมดันมันเข้าไป รูของเธอจะขยายเพื่อให้เข้ากับขนาดของเอ็นผม และมันจะไม่กลับไปแบบเดิม

 「นาตาลี นึกซิ……กลับไปเมื่อเวลาที่มาสเตอร์ ไม่ อังเดรนอนกับเธอ」   

 「นะ-นั่นอะไรน่ะจู่ๆ? ทิ้งเรื่องนั้นไปและดันมันเข้ามาเร็วๆเถอะ」   

 「ไม่แต่นึกย้อนลับไป – เมื่อเค้านอนกับเธอครั้งแรก มันเป็นคืนแรกที่เธอเพิ่งแต่งงานเหรอ?」      

 「นั่นใช่แล้ว……แต่เรื่องแบบนั้นไม่เกี่ยวกับตอนนี้ ไม่ใช่เหรอ?」   

ผมจับเอวของเธอขึ้นในแบบที่ว่าเราทั้งสองคนเห็นอวัยวะเพศของเราได้ แม้ว่าเธอจะนอนหงายหลัง

 「ถ้าของของชั้นเข้าไปในเธอ นี่จะเป็นการมีชู้อย่างสมบูรณ์ เราจะทรยศอังเดร เค้าอาจจะไม่อยากนอนกับเธออีกครั้ง แม้อย่างนั้น เธอโอเคกับเรื่องนี้?」   

 「……ไม่นานมานี้้ ยังไงเค้าก็ไม่ได้นอนกับหนูเลยซักนิด」   

 「งั้นชั้นจะแทเข้าไปตลอดทางเลย รู้มั้ย? รูของเธอจะแหวกออกและหลอมเป็นขนาดของเอ็นชั้น เธอโอเคกับเรื่องนั้น?」   

ผมช้าลงเพื่อที่จะให้เธอดูและฝังไม้เนื้อของผมเข้าไปในเธออย่างช้าๆ จากนั้นผมหยุดดันสะโพกของผมเมื่อเวลาที่ทั้งหัวกำลังจะฝังเข้าไปในเธออย่างสมบูรณ์ ด้วยอีกแค่แรงที่เล็กน้อย มีสัญญานของความไม่สงบและความกังวลใจบนหน้าของนาตาลี

 「พี่เข้าใจ นาตาลี พี่จะทำให้หนูเป็นผู้หญิงของพี่」   

ผมจับสะโพกที่บางของเธอ แรงกว่าที่ผมทำมาจนถึงตอนนี้มาก และให้เธอรู้ว่มันจะเป็นการแทงเข้าไปลึก นาตาลีวางมือของเธอไว้กับหน้าอกของผม

 「ม่ายยย!! หยุดดดด!!」   

แขนที่ไร้กำลังของเธอไม่มีผล แต่ผมแยกตัวเธอกับผม

 「หนูไม่อยากได้มัน……หนูไม่อยากเป็นเมียของอังเดร……」   

ผมนั่งลงที่เตียงและเอาผ่าห่มปิดตัวของนาตาลี ที่เริ่มมันไปได้ดี อย่างไรก็ไม่รู้ ถ้าเธอบอกให้ผมขโมยเธอไป ผมจะไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อด้วยเรื่องนี้ ความสัมพันธ์ระหว่าผผัวและเมียอาจจะดีขึ้นอีกนิด

 「นี่ รีบเข้าแล้วใส่เสื้อผ้าแล้วไปเถอะ ชั้นมันใจว่าเธอไม่อยากพูดอะไรกับเค้า ดังนั้นเค้าต้องกังวลเกี่ยวกับเธอจนป่วยแล้วแน่ๆ」   

แต่นาตาลีไม่ขยับแม้แต่นิ้้วหนึ่ง

 「พี่ได้คิดเกี่ยวกับความรู้สึกหนูจริงๆ ไม่ใช่เหรอ」   

ผมไม่นอนกับผู้หญิงที่ไม่เต็มใจ นั่นคือทั้งหมด

 「หนูจำความรู้สึกที่อังเดรมีกับหนูได้แล้ว หนูขอบคุณสำหรับสิ่งที่พี่ทำ」   

นาตาลีคำนับผม ที่นั่งอยู่บนเตียง แยกขาผมออกและนั่งขึ้นบนผม

 「หืม? แล้วนี่มันอะไรกัน?」   

 「พี่ออกไปด้วยของนี้อย่างนี้ไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ? เมื่อมันใหญ่แบบนี้ พี่จะไม่สามารถใส่เสื้อผ้าได้ด้วยเหมือนกัน」   

มันดูเหมือนนาตาลีจะดูแลความต้องการทางเพศของผมแต่เมื่อเธอนั่งบนผมแบบนี้ ผมเห็นได้แค่เด็กนั่งอยู่บนตักพ่อ

 「หนูจะถูเอา เค๊?」   

มันเหมือนเธอนั่งอยู่บนเอ็นของผม ที่บวมนิดหน่ออย และจากนั้นเธอใช้ทั้งสองมือเพื่อถูมันขึ้นและลง

 「อ่ะฮ่าฮ่า มันเกือบจะเหมือนหนูมีเอ็นเลย」   

เธอถูมันอย่างรุนแรงและรวดเร็วเพื่อที่จะให้อสุจิปะทุออกไปจากผม ทำให้เอ็นของผมกรกระตุก และทำให้นาตาลีสะดุ้งทุกครั้งที่มันทำ

 「มันใหญ่จริงๆ แม้ว่าในหมู่ผู้ชาย มันใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ ไม่ใช่เหรอ?」   

 「ชั้นไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้น ชั้นไม่ทำบางอย่างที่ไม่น่าสบายเหมือนดูของชายคนอื่น แต่ชั้นถูกบอกมาค่อนข้างบ่อยว่ามันใหญ่」   

 「หนูว่าแล้ว……เพราะมันแม้แต่หนากว่าแขนหนู งั้นชายทั่วไปขนาดเท่าไหนกัน」   

ผมไม่รู้สิผมไม่อยากจะดูเอ็นอื่นนอกจากของผมด้วยเหมือนกัน

 「อังเดรใหญ่เท่านี้」   

นาตาลีเอานิ้วกลางให้ผมดู จากนั้นหลังจากที่คิดเกี่ยวกับมันซักพัก เธอเปลี่ยนเป็นนิ้วชี้ อังเดร……งั้นมันมีเหตุผลที่ทำร้ายหัวใจว่าทำไมนายเอาแต่เด็กสาว ผมท่วมไปด้วยความเศร้าใจขณะที่ไม้เนื้อของผมถูกถูโดยนาตาลี และในที่สุดมันไปถึงจุดที่ว่ามันเกือบพร้อมที่จะระเบิดออกมา

 「ว้าา มันขยับ พี่กำลังจะแตก」   

 「ใช่ชั้นจะแตกแล้ว นี่ มันมาแล้ว-!!」   

ผมเอื้อมไปหาหน้าอกแบนราบของนาตาลีอย่างไม่ได้ตั้งใจ และหยิกหัวนมของเธอ ผมดันสะโพกของผมขึ้นระหว่างที่เธอยังขี่อยู่ข้างบนและเริ่มน้ำแตก แม้ว่าไร้การสอดใส การปลดปล่อยนั่นค่อนข้างที่จะทรงพลัง สำหรับการที่มันถูกแหย่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น และจำนวนมากที่ปล่อยออกมา ทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้แตกซักครั้งในวันน้

 「ฮฮฮฮฮิ้! เพดาน! มันพ่นไปในห้องทุกที่เลย……ทำไมมันออกมามากขนาดนี้?」   

หลังจากเสียงพ่นน้ำ ห้องถูกปกคลุมไปด้วยน้ำหวาน และอสุจิลายไปตลอดทางถึงเพดาน มันหยดกลับมาที่เตียงและนาตาลีเปื้อนกลิ่นผู้ชาย

 「มันยิงเหมมือนน้ำพุเลย……」   

ผมเช็ดหน้าที่มึนงงของนาตาลี เราใส่เสื้อผ้าและออกจากห้อง ผู้หญิงวัยกลางคนที่มาทำความสะอาดห้องกรีดร้องเมื่เธอเห็นภาพ ผมจึงควรจะรีบและออกไปจากที่นี่

—————————————————————   

 「นาตาลี! หนูโอเค!」   

 「อังเดร……หนูขอโทษ」   

เมื่อผมส่งนาตาลีตลอดทางจนไปถึงศาลาต้มสุก อังเดรที่มองดูรอบๆบริเวณนั้นกอดเธอ สาวอีกสองคนก็ดูกังวลด้วย

 「ให้มันปานกลางนะที่ทะเลาะกันน่ะ」   

 「ขอบคุณที่ดูแลหนู」   

 「ขอบคุณ」   

เมื่อคู่แต่งงานลดหัวของพวกเขาหัวในผมรู้สึกค่อนข้างมีปัญหา มาสเตอร์แค่คิดว่าผมเจอนาตาลีที่ดื่มอย่างสิ้นหวังและมาส่งเธอเป็นเพื่อนกลับมาที่นี่ แต่ในความเป็นจริง ผมขโมยริมฝีปากของเธอ ให้เธอเลียไม้เนื้อของผม และยังให้เธอช่วยให้ผมน้ำแตกระหว่างที่เปลือยอย่างสมบูรณ์ แต่เพราะมันไม่มีการแทงจริง ผมยังไม่ได้ชู้กับเธอผมเดาว่า

หลายอย่างได้เกิดขึ้น และมันเกือบพระอาทิตย์ขึ้นแล้วเมื่อผมกลับไปที่บ้าน แต่สาวๆยังรอผมอยู่ แม้ว่าพวกเธอเกือบจะสัปหงก ผมฝังหน้าของผมเข้าไปที่หน้าอกใหญ่ๆของนนน่า และแทงไม้เนื้อของผมเข้าไปตลอดทางที่คอของเมลิสซ่า จากนั้น ผมใช้ทั้งสองมือเพื่อขยำหน้าอกของแคทเธอรีนและริต้า จากข้างหลัง ลูน่าและซีเลียแข่งขันกันเพื่อเลียรูตูดผม ขณะที่ผมคิด ผู้หญิงมันต้องเป็นแบบนี้

มันเป็นบางอย่างที่ผมได้ยินจากนาตาลีภายหลัง แต่คืนนั้น พวกเขามีเซ็กที่มีราคาที่ห่างเหินไปนาน และมาสเตอร์จะรักใคร่กับทั้งสามคนและจะโอบกอดทั้งสามคนตั้งแต่ตอนนี้ไป อีกสองคนไม่ได้มีประสบการกับชายอื่นนอกจากอังเดร ดังนั้นพวกเธอเชื่อว่าเอ็นของผู้ชายมันใหญ่ประมาณนิ้ว ผมไม่ควรจะไปทำให้ดินแดนในอุดมคติของเขาเสีย

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 21 ปี ฤดูใบไม้ผลิ

(วิธีนับอายุแบบดั้งเดิม)

สถานะ: วิสเคาน์อาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาของบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์ ราชาของภูเขา

กองทัพใต้บัญชาการ: กองทัพอิสระตะวันออก 2000 กองทัพส่วนตัว 3000 ทหารม้าธนู มากที่สุด 6000

สินทรัพย์: 8700 ทอง (6400) (วัตถุดิกิจการภายใน -200 ทอง) (แรงงาน -400) (งานเลี้ยง & ค่าแอลกอฮอล์ -50)

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), ริต้า (แม่บ้าน?), แคทเธอรีน (ลามก), เมลิสซ่า, มาเรีย, เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่า), มิตตี้, อัลม่า, ครอลล์

ลูก: ซู , มิว, อีคาเธอรีน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ้ (ลูกชาย), คู, รู, โรส (อุปถัมภ์)

ดินแดน: คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), โยกุริ (แค่กินอาหาร)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), แคลร์ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 52, เด็กที่เกิดแล้ว: 9

—————————————————————   

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord