ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 218 เขาเป็นผู้ชายใน 5 ปีก่อน (2)

บทที่ 218 เขาเป็นผู้ชายใน 5 ปีก่อน (2)

เขาไม่เข้าใจจริงๆ ตอนแรกเขาเป็นคนคุมเกมส์อยู่แท้ๆ ทำไมเพิ่งจะเริ่มปะทะเขาก็เป็นรองเสียแล้ว?

ในเมื่อเย่อหยู่เฟิงพูดถึงเรื่องนี้ก็คิดจะบอกเธออยู่แล้ว แต่ เขายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกหดหูใจ ทำไมทุกครั้งที่พบเธอก็รู้สึกจ่อย ก่อน เขาเป็นลูกผู้ชายจะเป็นแบบนี้ไม่ได้

“คุณคิดจะคุยกันตรงนี้หรือ? “เย่อหยู่เฟิงเปลี่ยนคำพูด เขาบอกเธอแน่ แต่ไม่ใช่สภาพที่หดหูใจเช่นนี้

“แล้วคุณคิดจะไปคุยที่ไหนกัน? “เวินลั่วฉิงขมวดคิ้ว เธอดู ความคิดของเย่อหยู่เฟิงออก จึงไม่แปลกใจที่เย่อหยู่เฟิง เปลี่ยนใจกะทันหัน ถ้าเขาตอบอย่างเชื่อฟังคงไม่ใช่เย่อหยู่ เฟิงแล้ว

เย่อหยู่เฟิงไม่ใช่ไป ยี่ ลุ่ย เธอตัดขาดกับไปยี่รุ่ยแล้ว ถึงแม้ ไปยี่ลุ่ยจะกวาดซื้อหุ้นของบริษัทเวินชื่อกรุ๊ปไปร้อยละ 56 ก็ตาม เธอจะไม่มีทางตอบตกลงไปคุยกับไป๋ยี่รุ่ยตามลำพัง เด็ดขาด

ถึงแม้ว่าเย่อหยู่เพิ่งจะเป็นคนที่อันตราย แต่เขาเคยช่วย เธอถึงสองครั้ง เธอจึงต้องคิดถึงบุญคุณนี้เข้าไว้

ถึงแม้จะผ่านไปนาน 5 ปี แต่เย่อหยู่เฟิงในสายตาของเธอก็ยังคงเป็นผู้ชายที่หยิ่งผยองเหมือนเดิม

แน่นอน เธอรู้ดีว่าหากวันนี้เธอไม่คุยกับเย่อหยู่เฟิงดีๆ ด้วยนิสัยของเย่อหยู่เฟิงคงต้องทำเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

แน่ๆ

ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ปฏิเสธเย่อหยู่เฟิง

“ยังไงซะก็ต้องหาสถานที่ที่โรแมนติก ปูด้วยพรมสีแดง โรยด้วยกุหลาบที่สวยงาม และมีดนตรีที่ไพเราะ …”เย่อหยู่ เฟิงเริ่มบรรยายด้วยสีหน้าที่เคลิบเคลิ้ม

เงินลั่วชิง

ทำไมเธอรู้สึกว่ายิ่งพูดยิ่งเหมือนบรรยากาศในงาน แต่งงาน? คนนี้ช่างเป็นเพ้อฝันจริงๆ

เป็นลั่วจิงเงยหน้าขึ้นมองเย่อหยู่เฟิง มือค่อยๆกำหมัดไว้ แล้วขยับไปมาอย่างสบายๆ”เย่อหยู่เฟิง อันที่จริงฉันไม่ ถือสาที่จะคุยด้วยวิธีอื่นนะ คุณว่าไงล่ะ? ”

เย่อหยู่เฟิงเป็นคนฉลาด ถึงแม้ว่าเธอจะไม่พูดอย่างชัดเจน แต่เขาก็เข้าใจความหมายของเธอทันที คืนนั้นเขาได้เห็น ความร้ายกาจของเธอมาก่อนแล้ว

เย่อหยู่เฟิงถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้ง บิดมุมปากอย่างไม่ ค่อยจะยินดีสักเท่าไหร่”ข้างหน้ามีร้านกาแฟอยู่ร้านหนึ่ง พวกเราไปนั่งกัน”
ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่โรแมนติกสักเลย! ! !

เป็นลั่วนิ่งมองดูร้านกาแฟต้านหน้าที่อยู่ไม่ค่อยไกลนัก แล้วไม่ได้พูดอะไรต่อก็ไปกับเขาที่ร้านกาแฟ

เมื่อเข้ามาในร้านกาแฟ เย่อหยู่เฟิงอยากจะสั่งห้องส่วนตัว หนึ่งห้อง แต่เป็นลั่วนิ่งก็ไปนั่งตำแหน่งที่ใกล้หน้าต่างในห้อง

โถง

เย่อหยู่เฟิงมองเธอด้วยสีหน้าที่จะพอใจ แต่เห็นเธอไม่ได้ สนใจอะไร จึงไปนั่งตรงหน้าเธอ

เงินลั่วชิงไม่ได้สนใจเขา สั่งกาแฟให้ตัวเองหนึ่งแก้วแล้ว เอานิตยสารบนโต๊ะขึ้นมาอ่าน ไม่ได้เอ่ยถามถึงผู้ชายใน 5 ก่อนเลย

เป็นลั่วนิ่งรู้ดีว่า หากเธอรีบถาม เย่อหยู่เฟิงคงจะเล่นตัวไม่ ตอบเธออย่างรวดเร็วแน่ๆ

เธอรู้ดีว่าเย่อหยู่เพิ่งเป็นคนขี้สงสัยขนาดไหน ดังนั้นเมื่อ เธอทำเช่นนี้ เย่อหยู่เฟิงก็จะยิ่งทนไม่ไหว

เย่อหยู่เฟิงรู้ว่าเธอจงใจทำ เขาตัดสินใจอดทนไว้ หากเธอ ไม่ถาม เขาจะไม่พูดเป็นอันขาด

แต่เขาเห็นเงินลั่วชิงตั้งใจดูนิตยสารมาก ไม่ได้เงยหน้าสัก ครั้งเลย จึงรู้สึกหดหูใจยิ่งนัก ไม่เข้าใจว่านิตยสารเล่มนั้นจะ น่าดูกว่าเขาเหรอ?
เย่อหยู่เฟิงเป็นผู้ชายที่น่ามองมาก ดวงตาดั่งตอกท้อชวน หลงใหลยิ่งนัก และบวกกับความเปิดเผย อ่อนเยาว์ กระปรี้กระเปร่า ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีแต่คนสนใจมอง

ผู้หญิงที่ชอบเขานับไม่ถ้วนเลย แต่เขาไม่เข้าใจว่า เมื่อมา อยู่ตรงหน้าเธอ ทำไมเธอถึงไม่มองแม้แต่แวบเดียวล่ะ?

เธอเด็กกว่าเขาหลายเดือนแท้ๆ ยังทำตัวอย่างกับเป็น

ผู้ใหญ่!

เย่อหยู่เฟิงยิ่งคิดก็ยิ่งหดหูใจ จึงเอานิตยสารขึ้นมาดูด้วย มุมปากเวินลั่วชิงยกขึ้น ไม่เลวนี่ พัฒนาขึ้นเยอะเลย ยัง หุบปากได้อยู่?

“นางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ คุณกล้ามายั่วคู่หมั่นของฉันเหรอ”แต่ ว่า ขณะนี้มีผู้หญิงคนนี้โผล่เข้ามาจ้องมองเวินลั่วฉิงด้วย สายตาที่โกรธเคือง

เงินลั่วชิงเงยหน้าขึ้นมองเย่อหยู่เพิ่งแวบหนึ่งไม่ได้พูด อะไร จากนั้นก็ก้มหน้าดูนิตยสารต่อ

“ใครเป็นคู่หมั้นของคุณ” ดวงตาของเย่อหยู่เฟิงลุ่มลึก มองผู้หญิงคนนั้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังทีละคำอย่าง ชัดเจนว่า

“ซุนหรูถง คุณฟังให้ดีๆนะ ผมไม่มีความเกี่ยวพันอะไรกับ คุณทั้งนั้น ผมไม่มีวันแต่งงานกับคุณหรอก”
“คุณดุฉันเพราะยัยคนนี้เหรอ? “ฝ่ายหญิงหยุดชะงัก ข้องให้ออกมาด้วยความเสียใจ แต่การรับรู้ของผู้หญิงคนนี้ จะไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าฟังไม่เข้าใจในสิ่งที่เย่อหยู่เฟิง พูด? หรือแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจกันแน่?

เงินลั่วชิงดูนิตยสารของเธอต่อไปอย่างเงียบๆ

เห็นได้ชัดว่าขุนหรูถงไม่กล้าใส่อารมณ์กับเย่อหยู่เฟิง จึง คิดจะมาใส่อารมณ์กับเวินลั่วเฉิง เธอเห็นเวินลั่วฉิงมีท่าทางที่ เหมือนไม่เกี่ยวกับตัวเอง จึงยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ เธอจ้องมอง เป็นลั่วนิ่งแล้วตะคอกพูดว่า “นางจิ้งจอกที่ไม่มียางอาย ฉันจะ ไม่ปล่อยคุณแน่ๆ”

บังเอิญที่เวลานี้พนักงานได้ยกกาแฟมาเสิร์ฟ ผู้หญิงคนนี้ ใจร้อนจนเอาแก้วกาแฟขึ้นมาจะสาดใส่เวินลั่วฉิง

มุมที่เธอสาดมันพอดีกับใบหน้าของเวินลั่วฉิงเลย หาก สาดลงมาเช่นนี้ น้ำกาแฟเกือบทั้งหมดคงต้องโดนที่หน้าของ เวินลั่วฉิงแน่ๆ

ถึงแม้เงินลั่วชิงไม่ได้เงยหน้า แต่ก็รับรู้ได้ถึงภัยอันตรายที่ จะมาเยือน ดวงตาของเธอลุ่มลึกคิดจะที่หลบไปข้างๆ และ ในขณะนั้นจู่ๆเย่อหยู่เฟิงก็ลุกขึ้น ใช้ท่อนร่างของเขาเกือบ ทั้งหมดมาบังตรงหน้าเธอ

จากนั้นกาแฟร้อนทั้งแก้วจึงสาดเข้าตัวของเย่อหยู่เฟิง
เย่อหยู่เฟิงขมวดคิ้ว เจ็บ โอ้ เจ็บจังเลย!

เวินลั่วฉิงตกตะลึงเล็กน้อย ดวงตากะพริบแล้วตอบสนอง ด้วยสัญชาตญาณ เธอรีบใช้แรงดึงเสื้อของเย่อหยู่เฟิงออก

การกระทำเช่นนี้ของเวินลั่วฉึงคือการได้รับการฝึกฝนมา เป็นอย่างดีในสถานการณ์ที่เจอกับอันตรายทั้งปวง เมื่อกี้ กาแฟที่สาดออกมามีอุณหภูมิประมาณ 90 องศา

สามารถคิดออกว่าเมื่อน้ำกาแฟทั้งแก้วเทใส่ตัวของเย่อห ยู่เฟิงจะเป็นอย่างไร

ขณะนี้เย่อหยู่เฟิงใส่เสื้อเพียงหนึ่งตัวเท่านั้น การถอดเสื้อ ของเย่หยู่เฟิงออกเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะลดการถูกทำร้ายลงไป ได้บ้าง

หลังจากที่เป็นลั่วนิ่งถอดเสื้อของเย่อหยู่เฟิงออกก็สังเกตดู บาดแผลของเขา เพราะเมื่อกี้เธอมีไหวพริบที่ดีและตอบ สนองเร็ว ดังนั้นแผลของเย่อหยู่เฟิงจึงมีเพียงรอยแดงๆ เท่านั้น ไม่ได้สาหัสแต่อย่างใด

เฉียวหยูหนานที่ยืนอยู่ตรงมุมห้องเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ทั้งหมด ตอนแรกเธอแค่ดู แต่ตอนที่เป็นลั่วฉิงตรวจดู บาดแผลของเย่อหยู่เฟิงอยู่นั้น เธอก็รีบถ่ายรูปเก็บไว้หลาย ใบ

รูปภาพทั้งหมดที่เฉียวหยูหนานถ่ายมันช่าง..งง
เวินรั่วจึงเป็นคนมีความระมัดระวังตัวสูงอยู่ตลอดเวลา จึง รู้ว่ามีคนกำลังแอบถ่ายอยู่ มุมปากของเธอจึงยกยิ้มขึ้น

พี่ซือเฉินค่ะ วันนี้ฉันออกจากบ้านเห็นพี่สะใภ้ด้วยค่ะ เฉียวหยูหนานพิมพ์ข้อความพร้อมรูปที่เพิ่งถ่ายเมื่อกี้ส่งให้

เยซื้อเฉิน