ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 446 ความจริงในห้าปีก่อนกระจ่างเสียที (1)

บทที่ 446 ความจริงในห้าปีก่อนกระจ่างเสียที (1)

เธอรู้ว่าต้องเป็นแผนการของเย่ซือเฉินเป็นแน่ ไม่เช่นนั้นเลขาหลิวคงไม่กล้าทำเช่นนั้นหรอก

เธอจำได้ว่าตอนหลังเธอคิดจะเดินออกมา แต่ก็พบเย่ซือเฉินเข้า

เธอยังจำได้ดีว่าได้ด่าเย่ซือเฉินก่อนที่เธอจะสลบไสลไป

ในใจลึกๆของเวินลั่วฉิงนั้นตื่นตระหนกตกใจ มองสำรวจเสื้อผ้าในตัวเธอด้วยสัญชาตญาณ ซึ่งเธอยังคงสวมใส่เสื้อผ้าเมื่อวานอยู่ ร่างกายของเธอก็ไม่มีสิ่งผิดปกติแต่อย่างใด

ฉะนั้น เมื่อคืนไม่ได้เกิดอะไรขึ้นทั้งนั้น

สามารถพูดได้ว่าเมื่อคืนเย่ซือเฉินนั้นสุภาพบุรุษอยู่ในขอบเขตมาก แม้กระทั่งเสื้อผ้าของเธอก็ไม่ได้แตะต้อง ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายเธอก็ไม่มีร่องรอยของคู่สวาทแต่อย่างใด

เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าไม่เหมือนนิสัยของเย่ซือเฉินเลย แต่เธอก็ยังแอบถอนหายใจหนึ่งครั้ง ถ้าหากเมื่อคืนเย่ซือเฉินฉวยโอกาสตอนเธอมึนเมามาล่วงเกินเธอ เธอจะต้องฆ่าเขาแน่ๆ

ไม่ เธอจะหั่นน้องชายเขาทิ้งเลย

ฉะนั้น คุณชายสามเย่จึงรับรู้อนาคตได้โดยที่ไม่ต้องทำนายเลย ซึ่งคาดเดาได้อย่างแม่นยำอีกด้วย

แน่นอน ถึงแม้เมื่อคืนเขาไม่ได้แตะต้องตัวเธอ แต่เรื่องนี้ก็ยังไม่จบ เวินลั่วฉิงยังคงจำเรื่องสัญญาที่แปลกประหลาดฉบับนั้นได้ดี และยังจำเรื่องที่เย่ซือเฉินผสมเหล้าในน้ำดื่มของเธอได้ดี

เวินลั่วฉิงพลิกตัวมานั่งมองเย่ซือเฉิน พบว่าเย่ซือเฉินนอนอยู่ด้านข้างเธอกำลังลืมตาจ้องมองเธอ

“เย่ซือเฉินคุณหมายความว่ายังไง？”เวินลั่วฉิงเห็นหน้าเขาก็อดโมโหไม่ได้ บัดนี้เธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เลย

“อะไรหมายความว่าไง？”เย่ซือเฉินมองหน้าเขา พลางยกคิ้วขึ้นด้วยสีหน้าไร้เดียงสา

เขาในตอนนี้ไม่ได้ขยับเขยื้อน นอนหงายอยู่อย่างนั้น มองเธอด้วยรอยยิ้มดุจดวงตาที่เปล่งประกายและปากที่คล้ายกับหยกที่ผ่านการแต่งแต้มเติมสีมาแล้ว มันช่างเซ็กซี่เย้ายวนใจยิ่งนัก

เวินลั่วฉิงหยุดชะงักเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียงพูดของเขาหรือเป็นเพราะ ‘รูปโฉมที่ดึงดูดใจ’กันแน่

เวินลั่วฉิงรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นถี่เร็วขึ้นเล็กน้อยของตัวเองกะทันหัน

“สัญญาที่พูดถึงเมื่อวานคืออะไร？”นาทีต่อมาเวินลั่วฉิงก็ได้สติกลับคืนมา รับรู้ได้ถึงความบ่ายเบี่ยงไม่ยอมรับของเขา ในเมื่อเขาไม่ยอมรับก็ถามตรงไปตรงมาเลยล่ะกัน

“สัญญาอะไร”แต่ทว่าเย่ซือเฉินยังคงทำหน้าไร้เดียงสา หางคิ้วยังจงใจยกขึ้นเล็กน้อยราวกับไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น

“……”เวินลั่วฉิงหยุดชะงัก คนนี้กำลังความหมายว่ายังไงกันแน่？เห็นได้ชัดว่าเมื่อวานเป็นความคิดของเขา และที่สำคัญเขาเซ็นสัญญาฉบับนั้นตอนเธอสมองสะลึมสะลืออยู่ ต้องเป็นฝีมือชั่วๆของเขาแน่ ตอนนี้เขากลับทำเป็นไม่รู้อิโหน่อิเหน่ซะงั้น？

ไม่ เขาไม่อยากยอมรับต่างหาก

“เมื่อวานคุณใช้เลขาหลิวเอาสัญญามาพบฉัน แถมยังบอกว่าจะฟ้องร้องฉันอีก ทำไม？ผ่านไปแค่คืนเดียวก็จำไม่ได้แล้วเหรอ？”บัดนี้ในใจเวินลั่วฉิงโมโหมาก ทำไมคนนี้ถึงได้ตอแหลขนาดนี้นะ？เขากลายเป็นคนอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？

“ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูดไม่มีสัญญาอะไรทั้งนั้น และยังมีอีก ผมจะฟ้องคุณได้ยังไงกัน？ผมจะทำลงคอได้ไง？”บัดนี้เย่ซือเฉินคิดจะตอแหลให้ถึงที่สุด

เขาสร้างสัญญาขึ้นมาเพียงเพื่อให้เธอออกมาหา เพื่อจะพาเธอมาที่นี่ ตอนนี้ก็ได้บรรลุเป้าหมายแล้ว เขาจึงไม่มีทางยอมรับเรื่องสัญญาเด็ดขาด

เมื่อคืน เขาได้ทำลายหลักฐานทั้งหมดด้วยตัวเองแล้ว

เขาไม่ได้โง่เขลาจนทิ้งร่องรอยให้เธอมาคิดบัญชีกับเขาหรอก？

เวินลั่วฉิงจ้องมองเขาอย่างโมโหที่สุด จนมือของเธอกำหมัดไว้แน่น เธออยากจะกระทืบเขาแรงๆสักครั้งหนึ่งจังเลย

เมื่อวานเขาหลอกล่อเธอออกมาจนทำให้เธอเมา ตอนนี้กลับไม่ยอมรับหน้าตาเฉย？

เมื่อวานเธอเห็นสัญญาฉบับนั้นกับตา เป็นเพราะเห็นเนื้อหาในสัญญา ฉะนั้นเธอจึงตกลงออกมาพบเจอเลขาหลิว

ฉะนั้น จะให้เรื่องนี้ผ่านไปโดยไม่รู้สาเหตุไม่ได้ เธออาจไม่ถือสาเขาในเรื่องอื่นๆ แต่เธอต้องทำความเข้าใจกับเรื่องสัญญาฉบับนั้นให้ได้

“สัญญาฉบับนั้นมันเป็นยังไงกันแน่？”เวินลั่วฉิงข่มอารมณ์ความโกรธเคืองเอาไว้ ถามขึ้นมาอีกหนึ่งรอบ บัดนี้เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของเธอนั้นเริ่มเคร่งขรึมขึ้นมาเล็กน้อย เพราะในใจเธอกำลังเกิดเพลิงแห่งความโกรธอยู่จึงมีน้ำเสียงบุ่มบ่ามไว้ด้วย

“ผมรับรองได้ไม่มีสัญญาอะไรทั้งสิ้น อย่าคิดไปเรื่อย”บัดนี้ถึงจะตีเย่ซือเฉินให้ตายก็ไม่ยอมรับเรื่องสัญญาอย่างแน่นอน

“เย่ซือเฉิน คุณ คุณ……”เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าตนเองโมโหจนจะระเบิดอยู่แล้ว เอ่ยแต่คำว่า คุณตั้งนมนานก็ยังพูดประโยคที่สมบูรณ์ออกมาไม่ได้เสียที

“ที่รัก อย่าโกรธเลย”เย่ซือเฉินราวกับทนดูไม่ลง ลุกขึ้นเพื่อไปปลอบประโลมเธอ

เขาได้ห่มผ้านวมไว้ตอนที่เขานอนอยู่ บัดนี้จู่ๆเขาก็ลุกขึ้น ผ้านวมบนร่างกายของเขาจึงลื่นไหลลงไป ท่อนบนที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้าของเขาจึงเปิดเผยออกมาจบหมดเปลือง

จากนั้นเวินลั่วฉิงก็เห็นร่องรอยพวก‘น่าเวทนาเกินกว่าจะทนดูได้’

“ทำไมตัวคุณจึงเป็นเช่นนี้？”บัดนี้เวินลั่วฉิงกำลังโกรธอยู่ แต่เมื่อเห็นบนตัวเขาอยู่ในสภาพ ‘น่าเวทนาเกินกว่าจะทนดูได้’สมองก็ถูกกระตุ้นจนหลุดปากพูดคำนี้ออกมา

เมื่อสิ้นเสียงของเวินลั่วฉิง เธอจึงรับรู้ได้อะไรบางอย่างว่าตนไม่ควรถามเช่นนี้ ไม่น่าถามเลยจริงๆ ถามแล้วจะต้อง……

แต่เมื่อเธอได้สติก็สายเกินไปเสียแล้ว

“ก็คุณกัดไง”ตอนแรกเย่ซือเฉินก็จงใจลุกขึ้นยืนในเวลาอย่างนี้เพื่อให้เธอเห็นทันที ฉะนั้นเมื่อเธอถาม เขาก็ต้องตอบ แถมยังถามทันทีเสียด้วย

เวินลั่วฉิงตกใจ เธอกัดเหรอ เธอไปกัดตั้งแต่เมื่อไหร่？

ใช่แล้ว เมื่อคืนเธอเมาเหล้า หลังที่เธอเมาแล้วจะคลุ้มคลั่งเป็นอย่างมาก มีความเป็นไปได้ที่จะทำอะไรต่อมิอะไรขึ้นมา

ฉะนั้น นี่หมายความว่าเธอกัดตอนที่เมาอย่างนั้นเหรอ？

“พวกนี้เป็นฝีมือคุณตีล้วนๆ พวกนี้ก็เป็นรอยที่คุณกัดหมดเลย”มือของเย่ซือเฉินชี้ไปยังร่องรอยบนตัวด้วยสีหน้าที่น่าโศกเศร้า

เวินลั่วฉิงมองตามรอยบนตัวเขา ดวงตาก็กะพริบแล้วกะพริบอีก จากนั้นถุยน้ำลายกะทันหัน “เมื่อคืนฉันเมา ไม่สิ เพราะคุณมอมเหล้าฉันเอง”

ขณะที่เวินลั่วฉิงพูดคำนี้ออกมานั้น น้ำเสียงไม่ได้มีความรู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย แต่แอบใจเสียด้วยซ้ำ “ฉะนั้น คุณก็สมควรโดนแล้ว”

เห็นรอยแผลบนตัวเขา เวินลั่วฉิงก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง รู้สึกได้รับความยุติธรรมจึงไม่ได้โกรธมากแล้ว เธอกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าหากมีในอาการปกติ เย่ซือเฉินทำอย่างนั้นกับเธอ อันที่จริงเธอก็ทำอะไรกลับเย่ซือเฉินไม่ได้

เธอเคยคิดอยากจะทุบตีเขานับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่กล้าลงมือทำ

เพราะเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่ซือเฉิน

คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่เธอเมาจะกล้าทุบแรงเขาแรงๆอย่างนี้

ความรู้สึกนี้ช่างสะใจเหลือเกิน

เย่ซือเฉินทำตาขาวใส่เธอ ด้วยความสามารถในการดื่มเหล้าของเธออย่างนั้น จำเป็นต้องมอมเหล้าด้วยเหรอ？

แต่ทว่าเมื่อคืนเขาเสียใจจริงๆที่ทำให้เธอเมา ใครจะรับรู้ได้ว่าเขาต้องได้รับผลกรรมเช่นไร？

เห็นดวงตาของเธอเกือบจะทนไม่ไหวหัวเราะออกมา เย่ซือเฉินก็รู้ว่าตอนนี้เธอไม่ได้โกรธแล้ว และรู้ว่าเขาสามารถเบี่ยงเบนความสนใจของเธอสำเร็จแล้ว

วันนี้เขามีเรื่องสำคัญจะต้องคุย！