ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 544 คุณชายสามเย่เกือบถูกระเบิด (5)

บทที่ 544 คุณชายสามเย่เกือบถูกระเบิด (5)

แต่กับเธอ เขาก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว เคยคำนึงถึงเสียที่ไหน?

เดิมที่เธอขายตัวเองให้แก่เขา สำหรับเขาเธอมีไว้แค่ใช้ประโยชน์แบบนี้อยู่แล้ว

มู่หรงซือถูรู้สึกถึงความใจลอยของเธอในตอนนี้ นัยน์ตาคู่หนึ่งจึงลุ่มลึกขึ้น ทันใดนั้นก็ขบเข้าที่มุมปากของเธอ

หลิวหยิงรับรู้ถึงความเจ็บจึงอุทานออกมาอย่างไม่รู้ตัวทันที แม้เสียงของเธอไม่ได้ดังมาก แต่หลายคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็ได้ยิน จึงพากันลากสายตามองมา เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์เช่นนี้ก็ต่างพากันตะลึง บนหน้าหลายคนมีทั้งสีหน้าตกใจและเย้ยหยัน

ดวงตาของเสี่ยวชีเบิกกว้าง นี่มันเป็นภาพที่เด็กไม่ควรดู เขาควรหลีกเลี่ยงไหม?

คุณชายห้าฉิงมุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ได้ยินมาตลอดว่ามู่หรงซือถูมีพฤติกรรมบ้าบิ่น ไม่ผิดไปเลยแม้แต่น้อยจริงๆ

ถังหลินและเย่ซือเฉินกลับทำราวมองไม่เห็น ไม่มีท่าทีตอบสนองอะไร

หลิวหยิงตัวแข็งค้าง ในใจเยือกเย็นลงเล็กน้อย นี่เขาตั้งใจทำให้เธอลำบากใจ?

โชคดีที่เขาปล่อยเธอแล้ว หลิวหยิงรีบยืนตัวตรงด้วยความรวดเร็ว ขยับฝีเท้าสร้างระยะห่างจากเขาเล็กน้อย

มู่หรงซือถูเห็นการกระทำของเธอ นัยน์ตาเย็นชาล้ำลึกหรี่ลงเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดอะไรและไม่ได้ทำอะไรอีก

หลิวหยิงเห็นว่าเขาไม่ทำอะไรตามอำเภอใจอีก จึงถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เธอมองไปทางเย่ซือเฉินอีกครั้ง แววตาฉายแววโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด คราวก่อนตอนอยู่บนเครื่องบินเย่ซือเฉินยังคบกับฉิงฉิง ตอนนั้นฉิงฉิงพูดชัดเจนว่าเย่ซือเฉินคือสามีของเธอ

ตอนนั้น เธอยังคิดว่าเย่ซือเฉินดีกับฉิงฉิง เธอคิดว่าเย่ซือเฉินชอบฉิงฉิง

แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเย่ซือเฉินถูกใจคุณหนูของตระกูลถัง?

แล้วฉิงฉิงล่ะ? ฉิงฉิงจะทำอย่างไรดี? เย่ซือเฉินเอาฉิงฉิงไปไว้ตรงไหน?

มากเกินไปแล้วจริงๆ!!

หลิวหยิงยิ่งคิดก็ยิ่งเดือดดาล ความโมโหในดวงตายิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ถ้าไม่ใช่เพราะไม่ถูกกาลเทศะ เธอต้องเข้าไปถามให้ชัดเจนแน่ๆ

ก่อนหน้านี้บังเอิญเจอฉิงฉิงบนเครื่องบิน ตอนนั้นฉิงฉิงได้ทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้เธอ แต่ต่อมาเมื่อเธอโทรไป เบอร์ของฉิงฉิงได้ปิดการใช้งานไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถติดต่อฉิงฉิงได้อีกเลย

ตอนนี้เธออยากถามให้ชัดเจนก็หาฉิงฉิงไม่พบ ดังนั้นตอนนี้หลิวหยิงจึงทั้งโกรธทั้งร้อนรน

หลิวหยิงในตอนนี้โมโหชัดเจนมากเกินไป ชัดเจนจนเย่ซือเฉินจนปัญญาทำมองข้ามได้ เย่ซือเฉินลากสายตาหันมามองเล็กน้อย เมื่อเห็นเธอเย่ซือเฉินก็ชะงักค้างไปเล็กน้อย

นี่ใช่ผู้หญิงที่เขากับเวินลั่วฉิงบังเอิญเจอบนเครื่องบินครั้งนั้นใช่ไหม?

เหมือนจะเป็นเพื่อนเล่นตั้งแต่เด็กของเวินลั่วฉิง เป็นเพื่อนสนิทของเวินลั่วฉิง

เขาจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้เสียงดังเอะอะยิ่งกว่าภรรยาของเขา

เธอเป็นผู้หญิงของมู่หรงซือถู? เย่ซือเฉินมองไปทางมู่หรงซือถู มุมปากยกยิ้มลึกล้ำน่าสนใจ

มีผู้หญิงแบบนี้ ชีวิตของซือถูในแต่ละวันต้องน่าตื่นเต้นอย่างแน่นอน

เขาได้ยินว่าข้างกายของซือถูมีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เหมือนจะห้าปีแล้ว ต้องเป็นเธอแน่นอน

แต่ก่อนหน้านี้บนเครื่องบิน ผู้หญิงคนนี้ยังให้เวินลั่วฉิงแนะนำแฟนหนุ่มให้เธอ?

ผู้หญิงของมู่หรงซือถูอยากหาแฟนหนุ่ม? นี่มันรนหาที่แล้ว?

มู่หรงซือถูหรี่ตาลงเล็กน้อย มองหลิวหยิงที่สายตาจ้องตรงไปที่เย่ซือเฉิน แววตาฉายประกายเยือกเย็น เขารวบเธอเข้ามากอดอีกครั้ง ริมฝีปากโน้มลงไปใกล้ใบหูเธอแล้วค่อยๆ เอ่ยเสียงเบา: “ทำไม? เขาดูดีกว่าผม?”

ผู้หญิงคนนี้เห็นผู้ชายที่ดูดีหน่อยก็ละสายตาไม่ได้ นิสัยเสียนี้เมื่อไหร่ถึงจะสามารถแก้ไขได้

หลิวหยิงตกใจเล็กน้อย หัวคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสับสนเล็กน้อย ใคร? ใครดูดีกว่าเขา?

“ถ้าคุณกล้ามองเขาอีก คืนนี้กลับไปอย่าหวังว่าจะได้นอน” หลิวหยิงกำลังงงงวย เสียงของมู่หรงซือถูก็ดังขึ้นข้างหูอีกครั้ง เสียงนั้นทั้งมีเลศนัยทั้งอันตรายอย่างถึงที่สุด

หลิวหยิงตัวแข็งค้างก่อนจะสั่นน้อยๆ แต่ก็เข้าใจความหมายของเขา เธอโมโห เดือดดาลเพราะเรื่องของฉิงฉิง ตอนนี้เย่ซือเฉินในสายตาเธอเป็นแค่คนเฮงซวย คนนิสัยไม่ดี มีอะไรให้มู่หรงซือถูโกรธกัน?

จริงๆ เลย！

แต่เรื่องนี้ เธออธิบายให้ชัดเจนในเวลาสั้นๆ ไม่ได้ หลิวหยิงจึงทำได้แค่ก้มหน้าลง ไม่มองเย่ซือเฉินอีก

เธอแอบคิดในใจ ต้องหาทางติดต่อฉิงฉิงให้ได้ จะให้ฉิงฉิงโดนคนเฮงซวยนี่หลอกไม่ได้เด็ดขาด

มู่หรงซือถูรู้สึกถึงท่าทางใจลอยของเธอ นัยน์ตาก็เย็นชามากขึ้น “มีสติหน่อย คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบให้ผู้หญิงของผมคิดเรื่องอื่นหรือว่าผู้ชายคนอื่นตอนอยู่ในอ้อมแขนของผม หืม?”

“ฉันไม่ได้คิด” หลิวหยิงเงยหน้ามองเขา ในที่สุดก็อธิบายออกมา เพราะเธอรู้ว่าถ้าไม่อธิบายให้ชัดเจน คืนนี้กลับไปเขาจะทรมานเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างที่พูดไว้จริงๆ

ผู้ชายคนนี้เป็นแบบนี้มาตลอด

“ไม่ได้คิดก็ดี เด็กดี” มู่หรงซือถูมุมปากยกขึ้นยิ้มเล็กน้อย ยื่นมือข้างหนึ่งออกไปลูบผมเธอเบาๆ นัยน์ตาเจือแววอบอุ่นอยู่ลึกๆ เบาบาง

หลิวหยิงลอบถอนหายใจ เธอรู้สึกเหมือนเป็นสัตว์เลี้ยงของเขาอย่างไรอย่างนั้น ห้าปีมานี้เป็นแบบนี้มาตลอด ตอนเขาอารมณ์ดีก็ลูบเธอแบบนี้ ตอนที่เขาอารมณ์ไม่ดีก็ทรมานเธออย่างโหดร้าย

ห้าปีแล้ว เป็นแบบนี้มาตลอด แต่ตอนนั้นเพื่อที่จะช่วยพ่อแม่เธอถึงขายตัวเองให้เขา ดังนั้นไม่ว่าเขาจะปฏิบัติอย่างไรกับเธอ เธอก็ต้องอดทนและยอมรับ

แต่เธอขายให้กับเขาแค่ห้าปี เวลาห้าปีนี้ในที่สุดก็ใกล้จะหมดลงแล้ว เธอเองในที่สุดก็จะได้อิสระกลับคืนมา อีกไม่นาน อีกไม่นานจริงๆ

เวินลั่วฉิงอยากไปเข้าห้องน้ำจึงออกจากห้องโถงใหญ่ไป

เย่ซือเฉินมองเธออยู่ตลอดและรอโอกาสแบบนี้อยู่ ดังนั้นเมื่อเย่ซือเฉินเห็นเวินลั่วฉิงออกจากห้องโถงใหญ่แล้วจึงรีบตามออกไปทันที

หลิวหยิงแววตาวาววับ ลอบถอนหายใจแล้วมองมู่หรงซือถูก่อนจะรีบพูดอย่างรวดเร็ว “ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ”

มู่หรงซือถูลากสายตามามองเธอด้วยสายตาเยือกเย็นลง เขาเห็นเย่ซือเฉินพึ่งออกไป แต่เขาก็ยังพยักหน้าเล็กน้อย “อืม”

หลิวหยิงเห็นเขาอนุญาตแล้ว รีบก้าวเท้าไปทางด้านนอกอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าตามทิศทางที่เย่ซือเฉินพึ่งออกไป

มู่หรงซือถูมุมปากกระตุกเล็กน้อย กำแก้วเหล้าในมือแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เกิดอะไรขึ้น วันนี้ผู้หญิงตัวเล็กๆ ของเขาถูกใจเย่ซือเฉินเข้าจริงๆ?

ปกติเธอเห็นผู้ชายที่ดูดีอย่างมากก็แค่มอง คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะยังมีการเข้าหาด้วย?

นับวันยิ่งกล้ามากขึ้นเรื่อยๆ!!

เมื่อมู่หรงซือถูเห็นหลิวหยิงออกจากห้องโถงใหญ่แล้ว ก็ยกเหล้าในแก้วขึ้นดื่มในครั้งเดียว จากนั้นก็ออกจากห้องโถงใหญ่ตามออกไป

เวินลั่วฉิงเข้าไปในห้องน้ำแล้วกำลังจะปิดประตู เย่ซือเฉินก็ขวางประตูเอาไว้

“คุณจะทำอะไร?” เวินลั่วฉิงมองเขา ออกแรงดันประตูไม่ให้เขาเข้ามา

แต่แรงของเย่ซือเฉินต้องมากกว่าเธออยู่แล้ว แค่ออกแรงผลักประตูก็เปิดออกแล้วแทรกตัวเข้ามา