ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 620 คุณชายสามเย่ถูกวางยา (7)

บทที่ 620 คุณชายสามเย่ถูกวางยา (7)

กู่หยิงหยิงเข้าใกล้เย่ซือเฉิน

และในขณะนี้ เย่ซือเฉินก็ลืมตาขึ้นกะทันหัน

ขณะนี้ บนใบหน้าของกู่หยิงหยิงกำลังแนบกับหน้าเขาพอดี ฉะนั้น จู่ๆ เขาก็ลืมตาขึ้นกะทันหัน แน่นอนว่ากู่หยิงหยิงก็เห็นแล้ว

“นายตื่นแล้ว?” เธออึ้งไปสักพัก จากนั้นก็ยิ้ม รอยยิ้มที่มีเสน่ห์และน่าหลงใหล

เย่ซือเฉินรู้สึกปวดหัวมาก รู้สึกว่าร่างกายของเขาเร่าร้อน ไม่สบายและบ้าคลั่ง

เย่ซือเฉินหรี่ตา มองไปทางเธอ แต่รู้สึกว่ามองไม่ชัด เขาขยับปาก แล้วเรียก “ฉิงฉิง”

ร่างกายของกู่หยิงหยิงแข็งทื่อไปเลย ระหว่างเธอและเขายังมีระยะห่างอีกนิด ร่างกายของเขาแข็งทื่อไปเลย ไม่ได้ติดแนบลงไป

กู่หยิงหยิงกัดฟันอย่างแรง แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉา แดงกระหน่ำไปหมด

แต่ว่า เธอรู้ว่าเวลานี้ เธอรู้ว่าเวลานี้ เธอไม่สามารถปฏิเสธได้ เรื่องที่เย่ซือเฉินพูดในงานแถลงข่าววันนี้ เธอฟังไว้อย่างชัดเจน ฉะนั้น เธอรู้ว่าเย่ซือเฉินชอบเวินลั่วฉิง

ถ้าหากตอนนี้เธอพูดว่าตัวเองไม่ใช่เวินลั่วฉิง เย่ซือเฉินคงจะผลักเธอออก ถึงแม้ว่าเย่ซือเฉินจะดื่มยาแล้ว แต่ว่าเธอไม่สามารถให้เรื่องนี้มีข้อผิดพลาดใดๆ ได้

ฉะนั้น กู่หยิงหยิงไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้คัดค้าน แต่ว่าก้มหัวลง อยากจะไปจูบเย่ซือเฉิน

กู่หยิงหยิงไม่ได้ปฏิเสธ เย่ซือเฉินกะพริบตา “ฉิงฉิง คือเธอจริงหรอ?”

ขณะนี้ เย่ซือเฉินเวียนหัวมาก มีความรู้สึกไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน อีกอย่าง เขาในตอนนี้ก็ปวดหัวมาก มองภาพที่อยู่ข้างหน้าไม่เห็นเลย

“อื้ม” กู่หยิงหยิงเห็นเขาถามตลอด จึงตอบกลับไปคำหนึ่ง เสียงของเธอเบามาก อ่อนโยนมาก เธอกลัวว่าเย่ซือเฉินจะฟังออกถึงความผิดปกติของเสียงเธอ

แน่นอน เธอก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก

ในตอนที่พูด เธอก้มหน้าต่อ อยากจะไปจูบเย่ซือเฉิน

เธอรู้ เย่ซือเฉินในตอนนี้ถูกวางยาแล้ว ขอแค่เธอเริ่มก่อน เย่ซือเฉินจะต้อง….

คืนนี้เธอทำให้เรื่องเป็นไป พอพรุ่งนี้เปิดเผยเรื่องนี้ เย่ซือเฉินก็ต้องแต่งงานกับเธอแล้ว

เย่ซือเฉินได้ยินเธอตอบกลับแล้ว รู้สึกดีใจ “ฉิงฉิง คือเธอจริงด้วย….”

กู่หยิงหยิงรับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวของเขา รู้สึกดีใจ ถึงแม้จะรู้ว่าเย่ซือเฉินเห็นเธอเป็นเวินลั่วฉิง แต่ว่าขอแค่ผลออกมาตามที่เธอต้องการก็พอแล้ว

แต่ว่า วินาทีต่อมา จู่ๆ การกระทำของเย่ซือเฉินก็หยุดลง เย่ซือเฉินผลักเธอออกกะทันหัน

ผลักเธอไปทางข้างๆ เลย

“เธอคือใคร?” เย่ซือเฉินรีบลุกขึ้น มองไปทางเธอหนึ่งที ดวงตั้งทั้งสองหรี่ตาขึ้นมาทันที

กู่หยิงหยิงอึ้งไปเลย มองเขาด้วยดวงตาทั้งสอง มีความไม่อยากจะเชื่อ เธอไม่อยากเชื่อว่า เวลานี้เย่ซือเฉินกลับผลักเธอออก

อีกอย่างเมื่อกี้เย่ซือเฉินก็ไม่ได้เห็นใบหน้าที่ชัดเจนของเธอ เธอยิ้มรับแล้วว่าเธอคือเวินลั่วฉิง ทำไมเย่ซือเฉินถึงยังสงสัยเธออีก

กู่หยิงหยิงมองไปทางเขา ดวงตารีบกะพริบขึ้นทันที เธอไม่ได้พูดอะไร แต่ว่ารีบใช้ร่างกายของตัวเองทับไปทางเขา

หุ่นของเธอดีมาก เธอในตอนนี้ยังอยู่ในท่าแบบนี้อีก เธออดยิ้มไม่ได้เลย

เธอในขณะนี้มีความมั่นใจสูงมาก

แต่ว่า กู่หยิงหยิงคิดไม่ถึงว่า เธอยังไม่ทันทับลงบนตัวของเย่ซือเฉิน เย่ซือเฉินกลับหยิบไฟที่อยู่บนหัวเตียง ทุบลงบนศีรษะของด้านหลังของเธอ

กู่หยิงหยิงรู้สึกเพียงแค่ว่าสมองมึนตึ้บไปเลย จากนั้นข้างหน้าก็มืดไปหมด สลบไปเลย

โชคดีที่เย่ซือเฉินในตอนนี้โดนวางยา บนตัวไม่ได้มีแรงมากเท่าไหร่ ไม่เช่นนั้น เขาคงจะทุบตีกู่หยิงหยิงจนตาย

เย่ซือเฉินรู้สึกว่าภาพข้างหน้าของตัวเองยังมึนอยู่ มองอะไรไม่ชัด และเวียนหัวหนักมาก อีกอย่างร่างกายก็รู้สึกแย่มาก

เย่ซือเฉินใช้แรงหยิกไปที่แขนของตัวเอง เจ็บจนทำให้เขาตื่น

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา รีบหาเบอร์โทรศัพท์หนึ่งออกมา แล้วกดโทรออกไป

ดังไปไม่กี่เสียง ทางนั้นไม่มีคนรับ บนใบหน้าของเย่ซือเฉินมีความกระวนกระวายเล็กน้อย ตอนนี้เขาได้สติกลับมาครึ่งหนึ่งแล้ว ถือว่ามีสติอยู่ ฉะนั้น เขารู้ว่ายาที่อยู่ในน้ำชาเมื่อตอนเย็นคือยาอะไร

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ มีเพียงคนเดียวที่สามารถช่วยเขาได้ นั่นก็คือฉิงฉิง

โทรศัพท์วางสายลงอัตโนมัติ เวินลั่วฉิงไม่รับสาย

เย่ซือเฉินสูดหายใจลึก โทรต่อ

ขณะนี้ เวินลั่วฉิงกำลังสระผมให้เจ้าเด็กถังจื่อซีที่ห้องน้ำ เขาได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังแล้ว แต่ว่าผมพึ่งสระไปครึ่งหนึ่ง เธอไม่สามารถทิ้งจื่อซีไว้แล้วไปรับสายได้

ขณะนี้ ถังจื่อโม่ยังไม่กลับมา ยังต่อโมเดลอยู่ที่ห้องทำงาน

โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง แววตาของเวินลั่วฉิงประกายขึ้นทันที

“คุณแม่ โทรศัพท์คุณแม่ดังอีกแล้วค่ะ” ถังจื่อซีปิดตา แล้วเตือนเธอ

“อื้ม ได้ยินแล้ว เดี๋ยวแม่ล้างผมหนูให้สะอาดก่อนนะ” ขณะนี้หัวของถังจื่อซีเต็มไปด้วยฟองสบู่ ถ้ายังไม่ล้างอีกก็จะเข้าตาแล้ว

เวินลั่วฉิงช่วยถังจื่อซีล้างผม ได้ยินเสียงโทรศัพท์หยุดดังแล้ว แต่พอผ่านไปไม่ถึงสองวินาที ก็ดังอีกแล้ว

ฝั่งนั้น เวินลั่วฉิงไม่รับโทรศัพท์ เย่ซือเฉินยิ่งอยู่ก็ยิ่งกระวนกระวาย เขาจัดเสื้อผ้าของตัวเอง อยากจะลงจากเตียง แต่กลับรู้สึกว่าขาของเขาในขณะนี้ไม่มีแรงเลย ไม่สามารถเดินได้เลย