ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 799 เขาน่ากลัวอย่างนี้ เธอจะหนีไปได้หรือ(5)

หลินเป้ยสบตาถังหลินก็รู้สึกใจสั่นนิดๆ พี่ชายเคยบอกว่าผู้ชายคนนี้เก่งกาจมาก สูสีพอๆกับเย่ซือเฉินเลย

สายตาของเขาน่ากลัวมากเลย

ซึ่งในขณะนี้ มีเสียงเคาะประตูส่งเข้ามาอีกครั้ง

แววตาเย็นเยียบของถังหลินละสายตาจากไป ก่อนจะเดินไปเปิดประตู

พนักงานส่งข้าวเช้ามา ซึ่งข้าวเช้าโอชะมาก แต่จะเน้นไปในทางรสจืดเป็นพิเศษ

พนักงานยังเอายาแก้หวัดมาสองห่ออีกด้วย

ไม่ชมไม่ได้แล้วว่าถังหลินจัดเตรียมรายละเอียดยิบย่อยได้ดีเยี่ยมไปเลย！

“คุณถัง อันนี้คือยาแก้หวัดที่คุณต้องการค่ะ”พนักงานเอายามาวางเป็นพิเศษ คำพูดนี้ถึงแม้จะพูดกับถังหลิน แต่กลับพูดให้เจ้าชายน้อยฟัง

เจ้าชายน้อยได้ยินคำพูดของพนักงานพลันกะพริบตาแวววับ ถังหลินยังเตรียมยาให้เขาด้วยหรือนี่？

“อืม คุณออกไปได้”ถังหลินหยิบยามาดู จากนั้นก็วางกลับไปอีกครั้ง

พนักงานก็ออกไปอย่างรวดเร็ว

“ลุกมากินข้าวเช้าแล้วกินยาซะ”หลังจากพนักงานออกไป ถังหลินมองไปยังเจ้าชายน้อยอีกครั้ง ครั้งน้ำเสียงแข็งกระด้างกว่าเมื่อกี้มาก

เจ้าชายน้อยมองยาบนโต๊ะ มุมปากก็กระตุกแรงๆ เขาไม่กินยาไม่ได้เหรอ？

“ฉันแค่เป็นหวัดนิดหน่อย ไม่ต้องกินยา”หลินเป้ยดูยาบนโต๊ะ หัวใจของเขาก็มีแต่คำปฏิเสธ ปกติเขาเป็นคนเกลียดการทานยาอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งไม่อยากทานหนักกว่าเก่าอีก

“เป็นหวัดนิดเดียวแล้วจำเป็นต้องนอนอยู่บนเตียงไม่ลุกขึ้นไหม？”ถังหลินได้ยินคำพูดของเขา แววตาก็เคร่งขรึมขึ้นอีกเล็กน้อยในเมื่อแค่เป็นหวัดนิดหน่อย แล้วจำเป็นต้องนอนอยู่บนเตียงไหม？แม้แต่งานก็ไม่ไปทำ？

ผู้หญิงยังไม่อ่อนแอเท่าเขาเลย！

หลินเป้ย：“……”

มันเป็นเรื่องของเขา ถังหลินที่เป็นคนนอกมายุ่งอะไรกัน？

อีกทั้งเขายังเป็นเจ้าชายน้อยแห่งประเทศDอีกด้วย เป็นแขกสูงศักดิ์ของพวกเขา แต่ถังหลินกลับมีท่าทางเช่นนี้กับเขา？

“เรื่องของฉัน คุณไม่ต้องยุ่ง？”บัดนี้หลินเป้ยรู้สึกกลัดกลุ้มใจ ท่าทางถังหลินแย่มาก เขาก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจถังหลินเช่นกัน

ถังหลินมองเขาอยู่อย่างนั้น มุมปากเม้มขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร

“คุณ ทำไมคุณถึงมองฉันอย่างนั้น？”เมื่อสบตากับถังหลินหลินเป้ยไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจึงรู้สึกกลัวอย่างแปลกประหลาด พร้อมกับตัวสั่นเล็กน้อย

“คุณเป็นผู้ชายหรือเปล่า？”ถังหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อยๆเอ่ยปากพูด เขามองไปยังแววตาของหลินเป้ยคล้ายกับมีอารมณ์อื่นแอบแฝงอย่างเลือนรางด้วย

“ คุณ คุณหมายความว่าไง？”หลินเป้ยได้ยินก็ราวกับลูกแมวโดนเหยียบหาง อารมณ์เสียทันทีจนเกือบกระโดดลุกขึ้นมาจากเตียง

เพียงแต่วินาทีสุดท้าย หลินเป้ยยังคงอดกลั้นความรู้สึกไว้

“ฉันเป็นผู้ชายอยู่แล้ว จริงแท้แน่นอน”หลินเป้ยยืดตัวตรง จากนั้นก็รู้ตัวว่าตอนนี้เขาอยู่ใต้ผ้าห่ม ถึงแม้เขาจะยืดตัวตรงเพียงใด ถังหลินก็มองไม่เห็นอยู่ดี

“อ่อนแอกว่าผู้หญิงอีก คุณยังมีหน้าตบอกบอกว่าตนเป็นผู้ชายอีกหรือ”มุมปากถังหลินกระตุก ซึ่งมุมปากเผยรอยยิ้มคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มออกมา ดูแล้วเหมือนจะมีความล้อเลียนหลายส่วน

“ถังหลิน คุณอย่ามาข่มเหงฉันนะ”ใบหน้าหลินเป้ยแดงก่ำเล็กน้อย ดูแล้วเหมือนโกรธจนหน้าแดงอย่างไรอย่างนั้น

“อย่างคุณนี่นะ ยังต้องให้ผมข่มเหงอีกหรือ？”ถังหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย ฟังน้ำเสียงแล้วยิ่งทำให้โมโหมากขึ้น

หลินเป้ย：“……”

หลินเป้ยมองหน้าถังหลิน พลางแอบสูดลมหายใจเข้าออก ทำให้ตัวเองสงบลง ไม่เช่นนั้นเขากลัวว่าตนจะพุ่งเข้าไปตบถังหลินสักฉาด

ทว่าเหมือนเขาจะสู้ถังหลินไม่ไหว

ถังหลินเก่งกาจมาก แม้แต่พี่ใหญ่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดังนั้น เขาทนไว้จะดีกว่า

มีคำหนึ่งที่กล่าวว่าวีรบุรุษไม่กินการสูญเสียที่เกิดขึ้นทันที หาโอกาสคิดบัญชีภายหลังก็ได้

หลินเป้ยไม่ได้พูดอีก เพียงแต่เอียงหน้าไปอีกทาง ไม่มองถังหลินอีก เขายังคงนอนอยู่บนเตียง ไม่มีทีท่าจะลุกขึ้นเลย เขายังจงใจดึงผ้าห่มขึ้น ทำให้เกือบคลุมหมดทั้งหัวแล้ว

ร่างกายที่ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มมองดูแล้วผอมเล็กเป็นพิเศษ！

ถังหลินเห็นท่าทางของเขาในขณะนี้ ดวงตาทั้งคู่ก็หรี่ขึ้น เขาคิดจะเล่นลูกไม้ให้ถึงที่สุดใช่ไหม？

ถังหลินขี้เกียจพูดไร้สาระกับเขาต่อ ถังหลินเดินไปด้านหน้าเตียง ก่อนจะยื่นมือออกไปดึงผ้าห่มบนตัวหลินเป้ยออก

“ถังหลินคุณคิดจะทำอะไร คุณบ้าแล้วหรือ？”หลินเป้ยคิดไม่ถึงว่าถังหลินจะมาดึงผ้าห่มของเขาออก ทำให้ตกใจจนเกือบกระโดดขึ้น

คนนี้รู้จักมารยาทบ้างไหม？รู้จักความสุภาพไหม？

โจร！！

โรคจิต！！

เวลานี้หลินเป้ยใส่ชุดนอนแบบแยกเสื้อกับกางเกง เมื่อชุดนอนมาอยู่บนกายเขาก็กว้างหลวมเล็กน้อย เผยรูปร่างที่ผอมเล็กอย่างชัดเจน

“ประเทศDของพวกคุณจนถึงขั้นเลี้ยงคุณไม่ไหวเลยหรือ？”ปกติถังหลินเป็นคนพูดน้อย แต่ตอนนี้เห็นเขาผอมแห้งขนาดนี้ก็อดว่าเขาไม่ได้

“ฉันทำไม？ฉันก็แค่ผอมนิดหน่อย？มันหนักหัวคุณหรือไง？”บัดนี้หลินเป้ยยืนอยู่บนเตียง ดังนั้นดูแล้วสูงกว่าถังหลิน ดังนั้นตอนนี้เขาสามารถตัดปัญหาด้านส่วนสูงออก

ถังหลินมองท่าทางของเขาแล้วรู้สึกตลกเล็กน้อย：“ไม่มีความเป็นผู้ชายเลยสักนิด……”

“ใครว่าฉันไม่มีความเป็นผู้ชาย ฉันยังมีขนที่ขาเลย คุณมีไหม？”หลินเป้ยมองถังหลินอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็รีบดึงกางเกงเพื่อเผยขาเล็กของตนหนึ่งท่อน

เป็นอย่างที่เขาพูด ขาเล็กของเขามีขนขาจริงๆ แต่ต่อมาเขาก็ปล่อยกางเกงลง ถังหลินจึงได้เห็นแค่แวบเดียว เห็นว่าขาของเขาดำเล็กน้อย ซึ่งเหมือนขนขาจริงๆ

อีกทั้งยังมีขนขาไม่น้อยเลย

หลินเป้ยมองถังหลิน พลางเปล่งเสียงด้วยความกระหยิ่มใจ จากนั้นก็ยืดอกขึ้น

“คุณนี่จะยืดอกไปทำไม？คุณไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย หรือยืดไปแล้วจะมีอะไรออกมา？”ถังหลินเห็นเขายืดอก ดวงตาเป็นประกาย มุมปากเผยรูปเรเดียนที่คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

เขาพบว่าสนุกดีที่ได้แหย่คนนี้

อืม สนุกมากๆเลย！！

วินาทีต่อมาหลินเป้ยก็หดหน้าอกกลับไปด้วยจิตใต้สำนึก หน้าแดงอย่างน่าสงสัย

เห็นท่าทางจิตใต้สำนึกของหลินเป้ย ดวงตาถังหลินก็หรี่ขึ้น

เมื่อกี้เขาแค่พูดล้อเลียนหนึ่งประโยค จำเป็นต้องตื่นเต้นไหม？แถมยังบอกกลับไปด้วยจิตใต้สำนึกอีก？

ดูจากการกระทำของเขาแล้วเหมือนพยายามปกปิดอะไรสักอย่างน่าสงสัย

“ฉันไปล้างหน้า”หลินเป้ยเห็นแววตาของถังหลินมีความสงสัยแวบผ่าน จึงรีบลงจากเตียง แล้วตรงเข้าที่ห้องอาบน้ำ

ถังหลินเห็นเขาวิ่งเข้าห้องอาบน้ำ พลางขมวดคิ้วอีกครั้ง

ดวงตาถังหลินมองไปยังเตียงของหลินเป้ย ซึ่งบนเตียงสะอาดมาก ไม่มีของใช้ส่วนตัวของหลินเป้ยเลยสักชิ้น มีเพียงร่องรอยที่เขาเพิ่งนอนเมื่อกี้

แววตาถังหลินเป็นประกาย พลางมองไปยังหมอน จากนั้นถังหลินก็เห็นเส้นผมบนหมอนที่หลินเป้ยใช้หนุนนอน