ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 818 เขาทำตัวอันธพาลอย่างเปิดเผยเหมือนเป็นสิ่งเที่ยงตรง (3)

ส่วนทางหลินเป้ย เจ้าชายใหญ่รู้ดีว่าถ้าหลินเป้ยไม่อยากพูด เขาจะถามไม่ได้ความสักคำเดียว

เจ้าชายใหญ่ลูบจมูก จากนั้นก็กลับเข้าห้องนอนของตัวเอง

สองคนนี้แปลกประหลาดยิ่งนัก！！！

บ่ายสอง ทั้งสามคนออกจากโรงแรมตามนัดหมายด้วยกัน

หลินเป้ยไม่เหลียวมองถังหลินแม้แต่แวบเดียว

ครั้งนี้ถังหลินไม่ได้แสดงความไม่พอใจเลยสักนิด ไม่มีความมืดครึ้มบนใบหน้าเลย มุมปากกลับยกขึ้นเสียด้วยซ้ำ

เสแสร้งเหรอ เขาจะดูสิว่าหลินเป้ยจะเสแสร้งไปถึงเมื่อไหร่？！

หลินเป้ยยิ่งจงใจทำเช่นนี้ ยิ่งแสดงว่ามีพิรุธ……

เนื่องจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ทำให้เจ้าชายใหญ่เกิดความสงสัย ดังนั้นจึงจับตามองถังหลินกับหลินเป้ยเป็นพิเศษ ทว่าเจ้าชายใหญ่ต่างฝ่ายต่างเดินของตัวเอง ไม่เสวนากันเลยสักประโยค

ดูแล้วเหมือนคนแปลกหน้ากันทั้งสองคน

ไม่ถูก สองคนนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากลเป็นแน่！！

“หลินเป้ย ตอนกลางวันคุณถังเป็นห่วงอาการป่วยของน้อง จึงไปดูน้อง ทำไมน้องถึงไม่เปิดประตูให้คุณถังล่ะ？”ดวงตาเจ้าชายใหญ่เปล่งประกาย ทันใดนั้นก็ถามหลินเป้ยหนึ่งประโยค

เจ้าชายใหญ่รู้ว่าถ้าเขาถามตรงๆ สองคนนี้คงไม่ตอบแน่ ดังนั้นเขาอยากรู้เรื่องราวรายละเอียดยิบย่อยก่อน

หลินเป้ย：“……”

พี่ชาย พี่เป็นผู้เชี่ยวชาญในการแกล้งน้องชายใช่ไหม？

ไม่ใช่สิ เป็นผู้เชี่ยวชาญ่ในการแกล้งน้องสาว！

เขาเป็นคนพูดไม่รู้จักกาลเทศะเอาเสียเลย

ถังหลินได้ยินเจ้าชายใหญ่พูด มุมปากพลันยกขึ้นอย่างชัดแจ้ง หันสายตาไปมองหลินเป้ย แต่แค่ยิ้มไม่พูดอะไร

เจ้าชายใหญ่ถามถูกใจเขามาก

เขาจะดูสิว่าหลินเป้ยจะตอบยังไง เพราะพี่ชายแท้ๆเป็นคนถามทั้งที

“ไม่อยากเปิดก็ไม่เปิด มีปัญหาอะไร？”หลินเป้ยเงยหน้ามองถังหลินที่มุมปากเป็นรูปเรเดียนที่คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม จากนั้นก็รู้สึกหดหู่ใจขึ้นมา ทำไม？ทำไมเธอเห็นถังหลินก็ระงับความโกรธไม่อยู่？！

ทำไมถังหลินน่ารังเกียจอย่างนี้？

หลินเป้ยตอบอย่างดื้อดึงสุดๆ ด้วยความสัมพันธ์ของพวกเขาเช่นนี้ คำสนทนาเช่นนี้ถือว่าไม่เหมาะสมนัก แต่ปกติหลินเป้ยอยู่ด้านนอกจะมีอากัปกิริยาดีงามมาโดยตลอด

ถังหลินมองไปยังหลินเป้ยแวบหนึ่ง อืม ดีงาม ดื้อรั้นมาก มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว！！

“ไม่มีปัญหา น้องดีใจก็พอ”เจ้าชายใหญ่ชะงัก จากนั้นก็หัวเราะร่า วันนี้น้องชายเขากินระเบิดมาหรือไงนะ

ธุระตอนบ่ายไม่ค่อยสำคัญเท่าใดนัก หลังจัดแจงธุระเสร็จเรียบร้อย เจ้าชายใหญ่ก็เสนอว่าอยากไปขี่ม้า

ถังหลินไม่มีข้อโต้แย้งใดๆอยู่แล้ว เพียงแต่ชำเหลืองมองหลินเป้ยโดยเฉพาะแวบหนึ่ง รูปร่างหลินเป้ยผอมแห้งขนาดนี้ จะขี่ม้าไหวเหรอ？

ตอนที่ถึงลานขี่ม้า ถังหลินคิดอยากช่วยหลินเป้ยเลือกม้าตัวเล็กสักหน่อย แต่ตัวหลินเป้ยเองกลับเลือกม้าตัวใหญ่โต

ถังหลินเห็นหลินเป้ยจูงม้าออกมา ดวงตาก็หรี่ขึ้น ม้าในลานขี่ม้าผ่านการฝึกฝนเป็นอย่างดี ไม่มีทางทำให้พลาดท่าตกลงมาจากหลังม้าง่ายๆ

แต่หลินเป้ยรูปร่างเล็กดันเลือกม้าตัวใหญ่อย่างนี้ เขาจะปีนขึ้นไปได้หรือ？

ถังหลินกำลังใช้ความคิดก็เห็นหลินเป้ยกระโดดขึ้นขี่บนหลังม้าอย่างว่องไว

ท่าทางราวกับก้อนเมฆและสายน้ำ คล่องแคล่ว งดงาม และสง่ายิ่งนัก

ด้วยท่วงท่าของหลินเป้ยเมื่อกี้ มีความองอาจดั่งเช่นผู้ชายหลายส่วนจริงๆ

ถังหลินมองไปยังเขา ดวงตาทั้งคู่ค่อยๆหรี่ขึ้นทีละนิด ส่วนลึกของแววตากำลังใช้ความคิดหลายส่วน

เห็นทีเจ้าชายน้อยไม่ธรรมดาเอาเสียเลย！！

แน่นอน ถังหลินก็ยังมีเหตุผลเชื่อได้ว่า ตอนนี้หลินเป้ยจงใจแสดงความสามารถต่อหน้าเขา หลินเป้ยจงใจแสดงความองอาจให้เขาดู

“คุณชายถังอย่าได้ดูแคลนน้องชายคนนี้ของผมเชียวนะ ศิลปะการขี่ม้าของเขายอดเยี่ยมมากเลย แน่นอน ไม่เพียงแต่ขี่ม้าชำนาญ เรื่องยิงธนูก็ชั้นหนึ่งเหมือนกัน แล้วยังมีการแข่งรถอีก เขาเล่นได้ดีมากๆเลยนะ เทคนิคการขับรถแข่งของเขาเทียบเท่ากับนักแข่งมืออาชีพเลยนะ”เจ้าชายใหญ่เห็นถังหลินมองหลินเป้ยอย่างตะลึงงัน เขาเลยเดินเข้าไป ซึ่งดูคล้ายไม่ได้ตั้งใจ แต่เหมือนไปทางโอ้อวดมากกว่า

ถังหลินหันไปมองเจ้าชายใหญ่ เห็นใบหน้าโอ้อวดของเจ้าชายใหญ่ ดวงตาถังหลินพลันเปล่างประกายระยิบระยับ

โอ้อวดอะไร？น่าอวดตรงไหน？

อนาคตจะเป็นคนของใครยังไม่แน่เลย？！

ทว่าสิ่งที่เจ้าชายใหญ่กล่าวมานั้น ถังหลินฟังเข้าหูหมดแล้ว สิ่งที่เจ้าชายใหญ่พูดมาทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นกิจการชมชอบของผู้ชายทั้งหมด

ดังนั้น หลินเป้ยจงใจแสดงความสามารถอันโดดเด่นทางด้านนี้ เพื่ออำพรางสถานะที่แท้จริง？

ศิลปะการขี่ม้าของหลินเป้ยนั้นไม่เลวจริงๆ ถังหลินกับหลินเป้ยแข่งกันหนึ่งครั้ง ถังหลินพบว่ามาตรฐานของหลินเป้ยเกือบเทียบเท่าเขาแล้ว

สุดท้ายถังหลินชนะมาด้วยปัจจัยได้เปรียบอย่างสูสี

“ศิลปการขี่ม้าของเจ้าชายน้อยเก่งกาจมากจริงๆ”หลังแข่งขันจบสิ้น ถังหลินมองหลินเป้ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ซึ่งถังหลินชมหลินเป้ยจากใจจริง

“ขอบคุณคุณชายถังที่ชม”หลินเป้ยไม่ได้ถ่อมตน แถมยังชูหน้าด้วยความกระหยิ่มใจ

“เมื่อกี้ผมได้ยินเจ้าชายใหญ่บอกว่าเจ้าชายน้อยว่ายน้ำเก่งมาก บังเอิญที่ผมก็ชอบการว่ายน้ำเป็นชีวิตจิตใจเหมือนกัน ที่นี่มีสระว่ายน้ำพอดี งั้นพวกเราลองแข่งกันดูอีกสักครั้งเป็นไง”ถังหลินมองหลินเป้ยด้วยรอยยิ้มเบาๆ พลางเชื้อเชิญด้วยความจริงใจ

หลินเป้ยตะลึงเล็กน้อย มองใบหน้ายิ้มแย้มของถังหลิน เธอก็ต้องแอบถอนหายใจ เธอรู้ว่าถังหลินจงใจแน่นอน

พี่ใหญ่รู้ว่าเธอไม่เคยว่ายน้ำมาก่อน ร่างกายเธอเป็นหญิง ซึ่งต้องแต่งเป็นผู้ชายมาโดยตลอด แล้วจะไปว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำได้อย่างไร？

เพื่อปฏิเสธการว่ายน้ำ เธออ้างว่าตนกลัวน้ำเสมอมา

ดังนั้นพี่ใหญ่ไม่มีทางพูดแบบนี้กับถังหลินแน่นอน

ถังหลินกำลังพูดโกหกอยู่ชัดๆ

ถังหลินคนนี้ต่ำช้าไร้ยางอาย อีกทั้งยังอำมหิตสุดๆ

“ขออภัย ฉันกลัวน้ำมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นจึงว่ายน้ำไม่เป็น พี่ชายฉันรู้เรื่องนี้ดี ดังนั้นคุณชายถังคงฟังผิดแล้วล่ะ”หลินเป้ยรู้ดีว่าถังหลินกำลังพูดปด เธอยังรู้ดีว่าถังหลินคิดจะหยั่งเชิงเธอ

แน่นอน เธอยังรู้อีกว่า การปฏิเสธของเธอจะยิ่งทำให้ถังหลินสงสัยมากขึ้น แต่ถ้าหากเธอรับปาก พอลงสระว่ายน้ำจริงๆ ทุกอย่างก็ปิดไม่ได้อีกต่อไป

ดังนั้นแม้นรู้อยู่เต็มอกว่าหลังเธอปฏิเสธจะทำให้ถังหลินสงสัยมากขึ้น เธอก็ยังต้องปฏิเสธอยู่ดี เพราะเธอไร้หนทางอื่นให้เลือก

“กลัวน้ำมาตั้งแต่เด็ก？”ถังหลินมองไปยังเธอ หางคิ้วยกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใกล้หลินเป้ยกะทันหัน พลางกดเสียงให้ต่ำลง：“คุณกลัวน้ำ？หรือกลัวคนอื่นจะรู้ว่า……”

ตอนที่ถังหลินพูด สายตาจงใจมองประเมินร่างกายของเธอ

สุดท้าย สายตาของเขาหยุดอยู่ตรงด้านหน้าของเธอ

ตอนนี้ดูแล้ว ด้านหน้าของเธอยังคงแบนเรียบเหมือนเดิม แต่เขาจำได้ดีว่าผู้หญิงในคืนนั้นหุ่นแสบมาก……

ดังนั้น เธอทำการปลอมแปลงร่างกาย เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ความจริง เธอจึงโหดร้ายกับตัวเองไม่ใช่ย่อย

แต่ทว่า ยังแสดงให้เห็นว่าผู้หญิงคนนี้ละเอียดรอบคอบมาก