ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 845 เขามีลูกสาวหนึ่งคน (1)

แต่เขารู้ดีว่ามันเป็นเพียงการเพ้อฝันเท่านั้น

สวรรค์ช่างโหดร้ายเหลือเกิน ไม่ให้เขามีความหวังเลยแม้แต่เศษเสี้ยว

ร่างกายที่ยืนตรงของเขาเริ่มโยกกะทันหัน ริมฝีปากบางอ้าขึ้น ก่อนจะสำลักเลือดสดออกมา

“หัวหน้า……”อะจ้งตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี รีบตรงเข้าไปเพื่อประคองเขา：“หัวหน้าครับ ผมส่งคุณไปโรงพยาบาลนะครับ”

“ไม่ต้องหรอก”ซ่างกวนหงยืนตัวตรง สุ้มเสียงแผ่วเบาราวกับลมที่พัดกระจัดกระจาย เป็นการล่องลอยที่ไม่ค่อยมีจริงเท่าใดนัก

อะจ้งยิ่งรู้สึกช็อก สภาพในตอนนี้ของหัวหน้าทำให้เขารู้สึกกลัว เขากลัวว่าหัวหน้าจะ……

“อะจ้ง ผมอยากไปหาเธอ”อะจ้งกำลังใช้ความคิด สุ้มเสียงของซ่างกวนหงก็ค่อยๆดังขึ้น ซึ่งเสียงดังขึ้นเล็กน้อย แต่ฟังดูแล้วยิ่งเหมือนไกลห่างกว่าเดิม

อะจ้งชะงัก หลายปีมานี้หัวหน้าตามหาเธอมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่หรือ？ที่มาเมืองAในครั้งนี้ก็เพื่อตามหาเธอไม่ใช่หรือ แล้วสิ่งที่หัวหน้ากล่าวในเวลานี้หมายความว่าอย่างไร？

บัดนี้เขาไม่ค่อยเข้าใจความหมายของหัวหน้ามากนัก หัวหน้าเสียใจจนพูดเหลวไหลแล้วหรือ？

“แต่ผมกลัว ผมกลัวว่าผมตายแล้วยังหาตัวเธอไม่เจออีก”ซ่างกวนหงเงยหน้ามองจุดสุดสูงของตึก ใบหน้าของเขาถูกแสงแดดสอดส่อง มันช่างน่ามองยิ่งนัก แต่กลับให้ความรู้สึกเลือนรางเสียจนเกือบไม่มีแล้ว

เดิมทีเขาเป็นคนที่ดึงดูดสายตาผู้อื่นนับล้านชีวิต เป็นผู้สูงศักดิ์มาโดยตลอด แต่ ณ ตอนนี้กลับทำให้ตัวเองทรุดโทรมด้วยเหตุเพียงเพราะออกตามหาเธอแล้วไม่เจอ

หลายปีมานี้ เขาเคยคิดว่าเธออาจเสียชีวิตแล้ว ดังนั้นเขาจึงเคยมีความคิดที่ว่า หากเขาตายไปคงได้เจอเธอ แต่เขาก็ยังกลัวว่าถึงแม้เขาจะตายแล้ว แต่ก็ยังคงไม่เจอเธออยู่ดี

เขาไม่กลัวตาย กลัวเพียงไม่เจอเธอเท่านั้น

“หัวหน้าไม่ได้เด็ดขาดเลยนะครับ”อะจ้งเข้าใจความหมายของเขาก็ต้องตัวสั่นเทาด้วยความตกใจ รู้สึกเย็นหนาวไปทั่วร่าง

“หัวหน้าครับ พวกเราออกตามหาต่อเถอะครับ มันต้องมีหวังอยู่แล้วครับ……”อะจ้งรู้ดีว่าคำเกลี้ยกล่อมของเขานั้นไร้น้ำหนักมาก ไม่มีผลในการโน้มน้าวใจหัวหน้ามากนัก เพราะหัวหน้าตามหามายี่สิบห้าปีแล้ว แต่ยังคงไร้ความคืบหน้าใดๆ

ทว่า เขาทนมองหัวหน้ามีใจใฝ่หาความตายไม่ได้

“มีหรือ？”ใบหน้าของซ่างกวนหงที่มีพระอาทิตย์ส่องแสงรู้ความซีดเผือดเล็กน้อย เกิดความรู้สึกไม่ใช่ความจริงหลายส่วน

“มีครับ ต้องมีแน่ๆ หัวหน้าอย่าเพิ่งท้อแท้ใจสิครับ ครั้งนี้พวกเราเพิ่งมาถึงเมือง Aนะครับ ยังไม่ทันได้เริ่มตามหาเลย ไม่แน่ครั้งนี้อาจเจอตัวคุณนายก็ได้ครับ”อะจ้งไม่มั่นใจเลยสักนิด แต่เขาจำเป็นต้องพูดเช่นนี้ หัวหน้าท้อใจ เขาจะท้อใจตามไม่ได้

ทว่าสิ่งที่อะจ้งเป็นกังวลมากที่สุดในตอนนี้ก็คือ เขาเกรงว่าหากตามหาตัวคุณนายไม่เจอ หัวหน้าจะยืนหยัดต่อไปไม่ไหว……

เวลานี้อะจ้งไม่รู้ว่าตัวเองเกลี้ยกล่อมให้หัวหน้าออกมาครั้งนี้จะเป็นเรื่องถูกหรือผิดกันแน่？

หวังเพียงสวรรค์เมตตา ครั้งนี้ได้โปรดดลบันดาลให้หัวหน้าได้เบาะแสคุณนายด้วยเถอะ

“อะจ้ง นายติดตามผมมากี่ปีแล้ว？”ซ่างกวนหงหันไปมองพ่อบ้านคนสนิทที่เก่าแก่ สายตาราบเรียบ น้ำเสียงแผ่วเบาและเนิบช้า

ฟังดูเหมือนเป็นการพูดคุยทั่วไป

อะจ้งกลับตกตะลึงจนเหงื่อชุ่มกาย เขารู้ดีว่าหัวหน้าคงไม่ถามโดยไร้สาเหตุ

“หัวหน้าครับ ผมติดตามท่านตั้งแต่อายุสิบหกปีครับ ตอนนี้ก็สามสิบห้าปีแล้วครับ”อะจ้งตื่นตระหนกตกใจ แต่ก็ยังคงตอบคำถาม ระหว่างที่อะจ้งตอบ สีหน้ามีความอ่อนโยนหลายส่วน

หัวหน้าช่วยชีวิตเขาไว้เมื่อตอนเขาอายุสิบหกปี นับจากนั้นมา เขาก็ติดตามอยู่ข้างกายหัวหน้าเสมอมา ร่วมเรียนรู้ ฝึกฝน บุกน้ำลุยไฟไปทั่วโลกกับหัวหน้าด้วยกัน

เขาเห็นทุกการพัฒนาของหัวหน้ามากับตา หัวหน้ารับช่วงดูแลองค์กรโกสต์ซิตี้ต่อเมื่ออายุยี่สิบปี ภายในเวลาอันสั้นห้าปี หัวหน้าทำให้อิทธิพลขององค์กรโกสต์ซิตี้ที่แข็งแกร่งอยู่แล้ว ยิ่งขยายใหญ่ขึ้นเกินสองเท่าตัว

ระยะเวลาห้าปี หัวหน้ากลายเป็นที่รู้จักของคนทั้งโลก

ตอนหัวหน้าอายุยี่สิบห้าปีถูกสหายคนสนิททรยศ ตอนนั้นหัวหน้าหลบหนีมาอยู่ในเมือง Aคนเดียว จากนั้นหัวหน้าตกหลุมพราง โดนคนอื่นวางยา

และเวลานั่นเองที่หัวหน้าได้พบเจอกับคุณนาย

หากตอนนั้นไม่เจอคุณนาย หัวหน้าคงไม่อาจรักษาชีวิตไว้ได้

เสียดายที่ต้องแคล้วคลาดจากกันกับคุณนาย ต่อมาหัวหน้าก็บาดเจ็บสาหัส พอหัวหน้าฟื้นสภาพร่างกายแล้วมาตามหาคุณนาย แต่ก็ไม่พบเสียแล้ว

“ต่อไป องค์กรโกสต์ซิตี้ก็มอบให้นายดูแลแล้วนะ”ซ่างกวนหงมองพ่อบ้านที่ติดตามมากว่าสามสิบห้าปี แววตาพลันเผยความซาบซึ้งออกมา หลังเผชิญกับการทรยศเมื่อครั้งยี่สิบห้าปีก่อน เขาก็ไม่ปักใจเชื่อใครง่ายๆอีกต่อไป แต่อะจ้งกลับเป็นคนที่เขาเชื่อใจที่สุดเสมอมา

“หัวหน้าครับ ไม่ได้ครับ……”ตอนแรกอะจ้งก็แค่คาดเดา แต่เมื่อได้ยินหัวหน้าสั่งเสียอย่างนี้ ชั่วเวลานี้เขาจึงตกใจจนต้องสูดลมหายใจ ร่างกายก็เริ่มสั่นเล็กน้อย

“อะจ้ง ครั้งนี้มาเมืองA ผมไม่คิดจะกลับไปแล้ว”สายตาของซ่างกวนหงค่อยๆหันไปมองตึกใหญ่ตรงหน้าอีกครั้ง เสียงอันแผ่วเบาและเนิบช้าเหมือนพูดให้อะจ้งฟัง และยังเหมือนพูดให้ตัวเองฟังอีกด้วย

ครั้งนี้เขามาเมืองAแล้วก็ไม่อยากกลับไปอีก ไม่ว่าจะหาเธอเจอหรือไม่ เขาก็จะไม่กลับไปแล้ว

เขาอยู่รั้งอยู่ที่นี่ต่อ ไม่ว่าจะเป็นจะตายเขาก็จะอยู่ที่นี่ เพราะที่นี่อยู่ใกล้เธอเพิ่มขึ้น

เขาไม่กล้าเพ้อฝันอะไรอีกต่อไป ความปรารถนาของเขาริบหรี่มาถึงขั้นนี้แล้ว

ร่างกายของอะจ้งแข็งค้างกะทันหัน บัดนี้เขารู้สึกเสียใจที่เกลี้ยกล่อมให้หัวหน้ามองเมืองAอีกครั้ง

ตอนแรกเขายังรู้สึกปลาบปลื้มที่หัวหน้ายินยอมมาเมืองA แต่ตอนนี้เขากลับเต็มไปด้วยความกลัว

“หัวหน้าครับ ผมจะให้คนไปตามหาคุณนายเดี๋ยวนี้เลยครับ ครั้งนี้พวกเราต้องหาคุณนายเจอแน่ๆครับ เจอแน่ๆครับ”ตอนนี้อะจ้งไม่กล้าจินตนาการถึงผลลัพธ์อย่างอื่นแล้ว สิ่งเดียวที่เขาทำได้ในตอนนี้คือการออกตามหาตัวคุณนายให้พบ อีกทั้งครั้งนี้ต้องหาคุณนายให้เจอด้วย

ถึงแม้จะหาตัวคุณนายไม่เจอ แต่ก็ต้องได้ข้อมูลที่เกี่ยวกับคุณนายบ้าง

ไม่เช่นนั้น เกรงว่าหัวหน้าคงหมดอาลัยตายอยากจริงๆเสียแล้ว

ซ่างกวนหงยังคงยืนตรงอยู่อย่างนั้น ไม่ได้ขยับกาย ไม่ได้พูดคุย ดวงตาของเขาจับอยู่แต่ด้านหน้า สายตามองอยู่ในระยะใกล้ๆเช่นนี้

แต่กลับรู้สึกไกลห่างมาก เพราะเขาไม่เห็นสิ่งที่เขาอยากเห็น……

“หัวหน้าครับ อำนาจของพวกเราในเมืองAยิ่งขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ครับ ครั้งนี้พวกเรามีผู้คุมกันลับคอยติดตามคุณมาจำนวนมาก ครั้งนี้ถึงแม้พวกเราต้องพลิกเมือง Aขึ้นมา พวกเราก็ต้องหาตัวคุณนายให้เจอจนได้เลยครับ”อะจ้งเห็นหัวหน้าของตนไม่พูดไม่ขยับ จึงรู้สึกเป็นห่วง ตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้คือพยายามสุดความสามารถ เพื่อที่จะปลอบใจหัวหน้าของตน พยายามให้หัวหน้าเห็นความหวังบ้าง

ถึงแม้อะจ้งก็รู้ว่าความหวังริบหรี่เพียงใด ห่างไกลเพียงใด ความหวังที่เขาเอ่ยถึงสำหรับหัวหน้าแล้วมันช่างลวงตา ประหนึ่งงมเข็มในมหาสมุทร แต่มีความหวังก็ยังดีกว่าไร้ความหวัง

หากในใจหัวหน้าไร้ความหวังแม้เพียงเศษเสี้ยว เขาเกรงว่าหัวหน้าจะไม่อาจยืนหยัดใช้ชีวิตต่อไปได้

หลายปีมานี้ เพื่อออกตามหาคุณนาย หัวหน้าฝึกฝนคนกลุ่มหนึ่งเพื่อตามหาคุณนายในเมือง Aโดยเฉพาะ หลังผ่านมากว่ายี่สิบห้าปี

อำนาจนี้ก็แผ่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ