ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่894 คุณชายสามเย่โมโหแล้ว ผลที่ตามมาร้ายแรงมาก (3)

ถ้าหากเขามองไม่ผิด ตอนแรกที่เธอเห็นเขานั้นเหมือนกับอยากจะหนีไปเสียด้วยซ้ำ?

“สามีคะ คุณดีจริงๆเลยนะ” เวินลั่วฉิงมองเขา ยิ้มอ่อนหวาน มองดวงตาที่ยิ้มอยู่นั้นราวกับยังมีแสงประกายออกมาแปลกๆด้วย

ตอนที่เห็นเขานั้น เธอตกตะลึงมาก เธอยอมรับว่าในใจของเธอตอนนั้นปฏิกิริยาของจิตใต้สำนึกก็คือคิดอยากจะหนี แต่หลังจากที่เธอตั้งสติได้แล้ว ในใจของเธอนั้นก็รู้สึกซาบซึ้งมากจริงๆ

ผู้ชายคนนี้เป็นเพราะเพียงแค่ข้อความเดียวของเธอก็ตามเธอมาประเทศMจากระยะทางตั้งไกลขนาดนี้ เธอจะไม่รู้สึกซึ้งใจได้อย่างไร?

ในใจของเธอนั้นรู้ดี ที่เขารีบตามมาขนาดนี้ ก็เพราะเป็นห่วงเธอ กลัวว่าเธอจะเกิดเรื่องขึ้น

เป็นเพราะแบบนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกซึ้งใจ

ดังนั้น ประโยคนี้ เป็นคำพูดที่จริงใจที่มาจากใจของเธอจริงๆ และแน่นอนว่า คำเรียกสามีนั้นเธอก็พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว

คุณชายสามเย่ตะลึงไป ความเย็นชาและความเย่อหยิ่งที่มีอยู่บนใบหน้านั้นได้ถูกทำลายลงในทันที และนาทีต่อมานั้นเขาก็ก้มหน้าลงแล้วจูบลงบนริมฝีปากของเธอ

เวลานี้จูบของเขามีความรุนแรงแต่กลับมีความอ่อนโยนกินใจ เขารีบมาขนาดนี้ก็เพราะเธอ เธอสามารถเข้าใจจิตใจของเขาได้ว่าเขารู้จักพอ

แต่เวลานี้ได้ยินคำพูดแบบนี้ของเธอ คำเรียกแบบนี้ หัวใจของเขารู้สึกหวานชื่น และอารมณ์ของเขาก็รู้สึกฮึกเหิมด้วยเช่นกัน

หลังจากที่จูบไปทีหนึ่งแล้ว เย่ซือเฉินก็กอดเธอเอาไว้ในอ้อมกอดแน่น ลมหายใจติดขัด น้ำเสียงแหบพร่า : “เรียกอีกครั้งสิครับ”

เสียงที่เรียกคำว่าสามีของเธอเมื่อครู่นี้ทำให้เขาสั่นไปหมด ตอนที่พวกเขาแต่งงานกันเมื่อก่อน ถึงแม้ว่าเธอจะเคยเรียกเขาว่าสามี แต่ตอนที่เรียกเขาในตอนนั้นมักจะเป็นการเรียกผ่านๆแบบขอไปทีหรือไม่ก็มีจุดประสงค์อื่น

ไม่เหมือนกับความรู้สึกเมื่อครู่นี้

“อะไรคะ?” เวินลั่วฉิงมองเขา พลางกระพริบตา สีหน้าท่าทางดูน่ารัก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะที่เขาจูบเมื่อครู่ทำให้สับสนหรือว่าแสร้งทำกันแน่

“เวินลั่วฉิง” เย่ซือเฉินกัดฟัน หลังจากนั้นริมฝีปากบางก็เปิดออกเล็กน้อย แล้วฟันของเขาก็มาอยู่บนคอของเธอ แต่ก็ตัดใจที่จะงับลงไปไม่ได้ เดิมทีอันตรายที่ดูรุนแรงเปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบกระซาบเบาๆ : “อย่าดื้อสิครับ เรียกอีกครั้งนะ”

“ไม่ค่ะ” เวินลั่วฉิงเรียกแบบนั้นก็เพื่อปลอบประโลมความโกรธของเขา และก็เป็นเพราะความวู่วาม ที่ถูกลมหายใจที่เขาจูบนั้นทำให้วุ่นวายอีกด้วย ตอนนี้อารมณ์โกรธของเย่ซือเฉินก็ได้หายไปแล้ว ให้เธอต้องมาเรียกเย่ซือเฉินแบบนั้นต่อหน้าคนอื่นอีก? เธอยืนยันว่าจะไม่เรียกอีกแล้ว

ถึงอย่างไรเธอกับเย่ซือเฉินก็หย่ากันแล้ว ไม่ได้จดทะเบียนสมรสกันอีกแล้ว

“เวิน ลั่ว ฉิง” เย่ซือเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย คำพูดเขาที่เว้นวรรคแต่ละคำๆเห็นได้ชัดถึงความอันตราย ผู้หญิงคนนี้จะโกรธที่ว่าเขาตามมาได้อย่างไรกัน

นี่เธอรู้สึกว่าเขาไม่โมโหแล้วก็จะไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องปลอบใจเขาอีกแล้วอย่างนั้นหรือ?

ทำไมเขาอยากจะบีบคอเธอขนาดนี้กันนะ

“พรืด” คนขับรถที่อยู่ข้างหน้าอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ เขารู้จักเย่ซือเฉินมาตั้งนานขนาดนี้ เห็นลักษณะที่น่าเกรงขามที่ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้เสียจนชินแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นต้องมาถูกทำให้พ่ายแพ้แบบนี้

ไม่ใช่เพียงแค่คำเรียกเท่านั้นเองหรอกหรือ เย่ซือเฉินก็ขอมาไม่ได้ เขากลั้นยิ้มมาตั้งนานแล้ว

แต่สามารถได้มาเห็นเย่ซือเฉินถูกทำให้พ่ายแพ้แบบนี้แล้ว ทำไมถึงได้รู้สึกฟินแบบนี้กัน?

เย่ซือเฉินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นเหลือบมองไปยังคนขับรถด้านหน้า ในดวงตานั้น ดูเหมือนจะเยือกเย็นเสียจนทำให้คนแข็งไปได้เลยอย่างไรอย่างนั้น

“ไป……” มุมปากของเวินลั่วฉิงกระตุกเล็กน้อย จากนั้นก็บอกที่อยู่ขึ้นมา : “ขอบคุณค่ะ”

เธอรู้ว่าเย่ซือเฉินตั้งใจรีบมาหาเธอ เย่ซือเฉินจะต้องมาช่วยเธออย่างแน่นอน ดังนั้นตอนนี้เธอเองก็ไม่ได้เกรงใจกับเย่ซือเฉินอีกแล้ว

แน่นอนว่าในใจของเวินลั่วฉิงนั้นรู้ดี ถ้าหากเวลานี้เธอไม่ให้เย่ซือเฉินตามไปด้วย เย่ซือเฉินอาจจะโมโหขึ้นมาจริงๆแล้ว ก็เป็นประเภทที่สามารถเกลี้ยกล่อมได้ยากแบบนั้นอีกด้วย

เธอไม่รู้ว่าเยว่หงหลิงเกิดเรื่องอะไรขึ้น เยว่หงหลิงก็ไม่ให้บอกคนอื่นอีก หรือบางทีเย่ซือเฉินจะสามารถช่วยได้

“โอเคครับ คุณพี่สะใภ้วางใจได้ รับประกันจะไปถึงให้เร็วที่สุดเลยครับ” เมิ่งเฉิงที่ขับรถให้นั้นรับปากอย่างสบายๆ เขารู้ดีว่าลูกพี่รีบมาที่นี่ก็เพื่อเรื่องของพี่สะใภ้ และเมื่อครู่นี้เขาเองก็เห็นตำแหน่งของลูกพี่ตอนที่อยู่ตรงหน้าของพี่สะใภ้กับตาตัวเองแล้วด้วยเช่นกัน

ตำแหน่งที่อยู่ตรงหน้าพี่สะใภ้ของลูกพี่คืออะไร?

ไม่มีตำแหน่งอะไรเลยอย่างสิ้นเชิง!!

ดังนั้นเวลานี้พี่สะใภ้พูดอะไรเขาก็จะเชื่อฟัง

“ระหว่างทางระวังหน่อยนะ อย่าให้คนอื่นตามมาได้” เวินลั่วฉิงคิดได้ถึงว่าเรื่องนี้เยว่หงหลิงไม่ได้บอกแม้แต่ฉู่หลิงเอ๋อแล้วนั้น ในเมื่อเยว่หงหลิงไม่อยากให้ใครรู้ จะต้องมีสาเหตุอย่างแน่นอน ก่อนที่จะรู้เรื่องทุกอย่างชัดเจน เธอจำเป็นที่จะต้องระมัดระวังรอบคอบเสียหน่อย

“พี่สะใภ้วางใจได้ครับ” ครั้งนี้เมิ่งเฉิงก็ยังคงตอบรับอย่างรวดเร็วเช่นเคย เพียงแค่น้ำเสียงนั้นมีความจริงจังขึ้นมา

“เยว่หงหลิงอยู่ที่ไหน?”ใบหน้าของเย่ซือเฉินเองก็จริงจังขึ้นมาด้วยเช่นกัน เธอบอกในข้อความอย่างชัดเจนแล้วว่าที่เธอมาก็เพราะเรื่องของเยว่หงหลิง ในเมื่อเธอมาถึงประเทศMแล้วก็รีบไปยังสถานที่แห่งนี้ นั่นก็แสดงว่าเยว่หงหลิงก็คงจะอยู่ที่นั่น

เพียงแต่คนที่เขาให้คอยจับตามองเยว่หงหลิงนั้นกลับหาตัวเยว่หงหลิงไม่เจอ คิดไม่ถึงว่าเยว่หงหลิงจะมาอยู่ที่ใจกลางเมืองที่มีความเจริญรุ่งเรืองเช่นนี้

“อืม” เวินลั่วฉิงตอบรับ คิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าคิดถึงอะไรอยู่?!

“รู้ว่าเป็นเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?”เย่ซือเฉินจับมือของเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย แต่กลับกระชับให้แน่นขึ้น ผู้หญิงของเขา เขาหวังว่าเธอจะอยู่ข้างๆเขาได้อย่างปลอดภัย เพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาทั่วๆไป

“ยังไม่รู้ชั่วคราวค่ะ”เวินลั่วฉิงรู้สึกกังวลก็เป็นเพราะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอกังวลว่าเรื่องนี้จะมีการวางแผนร้ายเอาไว้

“เรื่องนี้คงไม่เกี่ยวกับถังไป๋เชียน”ราวกับว่ามองเห็นความกังวลนี้ของเธอ เย่ซือเฉินเอ่ยพูดเสริมขึ้นมา ความจริงแล้วเขาไม่ได้อยากจะพูดแทนถังไป๋เชียน เขาเพียงแค่ไม่อยากให้เธอเป็นกังวลเพียงเท่านั้น

เวินลั่วฉิงหันมามองเขาอย่างรวดเร็ว เห็นสีหน้าท่าทางที่ดูไม่สบอารมณ์ของเขาแล้วก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เธอเงยหน้าขึ้นมา แล้วจูบลงบนใบหน้าของเขา จากนั้นก็เข้าไปใกล้ข้างๆหูเขา พลางเอ่ยขึ้นเบาๆ : “ขอบคุณนะคะ”

ดูแล้ว เขาทำเพื่อเธอมาเยอะมากจริงๆ เพียงแค่มาที่นี่เพื่อเธอโดยเฉพาะเท่านั้น ยังสืบหาเรื่องราวให้ชัดเจนก่อนเสียอีก

สิ่งเหล่านี้ที่เขาทำนั้นทำให้หัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา และยิ่งรู้สึกปลอดภัยมากอีกด้วย

มุมปากของเย่ซือเฉินนั้นอดที่จะยกขึ้นมาไม่ได้ แต่น้ำเสียงกลับตั้งใจที่จะแสดงความไม่พอใจออกมา : “คุณจะขอบคุณผมอย่างไรครับ? คุณยังสามารถทำแบบขอไปทีได้อีกไหม?”

“จัดการเรื่องนี้เสร็จแล้ว หลังจากที่พวกเรากลับไปก็ไปจดทะเบียนกันนะคะ” เวินลั่วฉิงมองเขา ยิ้มออกมาอย่างสดใส สำหรับเรื่องนี้ตอนนี้เธอไม่ต้องมีการปฏิเสธใดๆแล้ว เธอรู้สึกว่าจะไปจดทะเบียนสมรสเมื่อไหร่ก็ได้ตลอดเวลา ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว หลังจากที่กลับไปแล้วก็ไปจดทะเบียนสมรสเลยก็แล้วกัน