ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่900 เจ้าหญิงตัวจริงหรือตัวปลอม (5)

“ฆ่าผู้หญิงอย่างนั้นหรือ? ฉันมู่เฉิงไม่เคยฆ่าผู้หญิงมาก่อนอยู่แล้ว” ดวงตาของหัวหน้าน้อยกวาดมองไปยังไป๋หยิง ความอาฆาตที่อยู่ในก้นบึ้งของดวงตานั้นซ่อนเอาไว้อีกครั้ง แต่มุมปากของเขากลับปรากฏรอยยิ้มออกมา

“หัวหน้าน้อยต้องการจะฆ่าเย่ซือเฉิน?” ไป๋หยิงรู้สึกผิดหวังมาก แต่กลับไม่ได้รู้สึกประหลาดใจมากนัก คนแบบหัวหน้าน้อยนี้มีความคิดเช่นนี้นับว่าเป็นเรื่องปกติ

“เย่ซือเฉินไม่ได้คิดจะฆ่าก็ฆ่าได้ง่ายๆหรอกนะคะ อีกทั้งต่อให้หัวหน้าน้อยฆ่าเย่ซือเฉินไป ความสามารถอย่างถังฉิ้นเอ๋อก็จะสามารถสืบได้อยู่แล้ว การคลี่คลายคดีเป็นสิ่งที่ถังฉิ้นเอ๋อถนัดมากที่สุด ถ้าหากหัวหน้าน้อยฆ่าเย่ซือเฉินล่ะก็ ถึงตอนนั้นถูกถังฉิ้นเอ๋อสืบได้แล้ว และตอนนั้นหัวหน้าก็จำถังฉิ้นเอ๋อขึ้นมาได้อีก? ผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไงหัวหน้าน้อยก็คงจะคิดออกนะคะ?” ไป๋หยิงนับว่าฉลาดมากจริงๆ แล้วก็เข้าใจที่จะรู้จักวางแผนอย่างรอบคอบอีกด้วย

“ถ้าอย่างนั้นเธอมีวิธีดีๆอะไรอย่างนั้นหรือ?” สายตาของหัวหน้าน้อยนั้นละออกไปจากร่างของไป๋หยิง เปลือกตาหลุบต่ำลงเล็กน้อย เพื่อซ่อมอารมณ์ในดวงตา

“หาตัวลูกสาวของหัวหน้าให้เจอก่อนอะเหลียงจะแน่ใจในสถานะของถังฉิ้นเอ๋อ” นี่เป็นแผนการที่ไป๋หยิงวางเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ดังนั้นตอนที่พูดถึงเรื่องนี้เธอก็รู้สึกมั่นใจขึ้นมาอีกครั้ง

“หาตัวลูกสาวของหัวหน้าอย่างนั้นหรือ?” ไม่รู้ว่าหัวหน้าน้อยไม่เข้าใจจริงๆหรือว่าตั้งใจ ตอนเอ่ยถามนั้น น้ำเสียงของเขาดูมีความจับผิดอยู่เล็กน้อย

“ใช่ พวกเราต้องหาตัวลูกสาวของหัวหน้าให้เจอ” ไป๋หยิงมีการพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว ดังนั้นจึงตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว :

“รอให้หัวหน้ายอมรับลูกสาวคนที่พวกเราหามาให้ แล้วให้หัวหน้าเชื่อ แล้วเราค่อยคิดหาวิธีกำจัดถังฉิ้นเอ๋อ จะได้เป็นการยุติหายนะที่จะเกิดขึ้นในอนาคตด้วย”

“ทำให้หัวหน้าเชื่ออย่างนั้นหรือ? เธอคิดว่าหัวหน้าหลอกง่ายขนาดนั้นเลยรึไง?” ดวงตาของหัวหน้าน้อยมีความเยาะเย้ยออกมา ผู้หญิงคนนี้คิดเพ้อฝันมากเกินไปหรือเปล่า? เธอโผล่มาจากที่ไหนกัน?

“เพียงแค่หัวหน้าน้อยสามารถรับประกันได้ว่าผลการตรวจสอบความเป็นพ่อลูกจะไม่มีปัญหา ฉันก็สามารถรับประกันได้ว่าหัวหน้าจะต้องเชื่อแน่” ไป๋หยิงยิ้ม เห็นได้ชัดว่าเธอมีความมั่นใจกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก เนื่องจากเธอหาผู้หญิงคนนั้นคนที่เหมือนกับที่หัวหน้าวาดรูปเอาไว้ มีลักษณะท่าทางที่เหมือนกันเป็นอย่างมาก

แน่นอนว่าในสถานการณ์ที่เธอยังไม่แน่ใจเรื่องราวว่าจะสามารถเป็นประโยชน์ต่อเธอได้นั้น เธอจะไม่ยอมให้คนอื่นๆได้มาสัมผัสกับผู้หญิงคนนั้นเป็นอันขาด

“หืม?” หัวหน้าน้อยเลิกหางคิ้วขึ้น มองด้วยความสนใจขึ้นมาจริงๆแล้ว : “เธอแน่ใจอย่างนั้นหรือว่าจะสามารถทำให้หัวหน้าเชื่อได้?”

“ฉันแน่ใจ” ไป๋หยิงตอบกลับอย่างมั่นใจ ไม่มีการลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว

“ได้สิ ถ้าอย่างนั้นเธอลองบอกแผนของเธอมา” คำพูดของหัวหน้าน้อยนั้นค่อยๆพูดออกมาทีละคำๆ เบามาก แล้วก็ช้ามากด้วยเช่นกัน แต่ดวงตาคู่นั้นกลับมองไปยังจุดหนึ่งที่อยู่ทางด้านหน้า ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ฉันรับผิดชอบในการหาตัวคน หัวหน้าน้อยรับผิดชอบการตรวจสอบผลความเป็นพ่อลูกกัน เพียงแค่ทางหัวหน้าน้อยทางนี้ไม่เกิดข้อผิดพลาด เรื่องราวก็จะไม่มีทางพลาดเหมือนกัน” ไป๋หยิงได้ยินหัวหน้าน้อยที่ดูจะตอบตกลงแล้ว ในใจก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

เธอเองก็รู้ว่าไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะสามารถยอมปล่อยอำนาจในมือไปได้ ดังนั้น หัวหน้าน้อยคนนี้เป็นคนฉลาด หลังจากที่คำนึงถึงผลประโยชน์แล้วก็จะต้องร่วมมือกับเธออย่างแน่นอน

“ได้ จัดการตามที่เธอบอกก็แล้วกัน”ดวงตาของหัวหน้าน้อยไหวติงเล็กน้อย แล้วมองไปยังไป๋หยิงอีกครั้ง ดวงตาของเขาในเวลานี้นิ่งเสียจนมองไม่เห็นถึงอารมณ์ใดๆอยู่เลย

“หัวหน้าน้อยวางใจได้ ฉันจะไม่ทำให้หัวหน้าน้อยผิดหวังค่ะ” ในใจของไป๋หยิงนั้นรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงพยายามแสดงความจริงใจออกมาอย่างเต็มที่ที่สุด

“ฉันจะคอยดูแล้วกัน”มุมปากของหัวหน้าน้อยยกขึ้นมาอีกครั้ง รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นมา ทันใดนั้นเองราวกับสามารถทำให้พระจันทร์ ดวงอาทิตย์ไม่มีแสง ปกคลุมไปด้วยความมืด งดงามเสียจนทำให้หายใจไม่ออก

ผู้ชายคนหนึ่งจะงดงามได้ขนาดนี้……

ความจริงแล้วนั้นงดงามเสียจนทำให้จิตใจเบิกบานได้มากจริงๆ!!

ครั้งนี้ไป๋หยิงมองด้วยความตกตะลึงไปหมดแล้ว แผนการอะไรในตอนแรก ความแค้นความเกลียดชังได้ลอยหายเข้าไปในกลีบเมฆไปหมดแล้ว

ผู้ชายคนนี้ช่างน่าหลงใหลเกินไปแล้ว……

“แค่ก……” เจิ้งฉงมองดูท่าทางบ้าผู้ชายของไป๋หยิงแล้ว อดที่จะไอกระแอมออกมาไม่ได้ เพื่อเป็นการเตือนเธอ ถ้าไม่ใช่ว่าเธอพูดโน้มน้าวหัวหน้าน้อยได้เมื่อครู่นี้ เจิ้งฉงก็คงจะตีเธอตายไปแล้ว

ไป๋หยิงหายใจออกมาแรงๆ ถึงได้เรียกสติตัวเองกลับมาได้ในที่สุด หลังจากนั้นถึงได้นึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ : “หัวหน้าน้อย ถังหยุนเฉิงมาที่เมืองไห่พอดี คนของตระกูลกู้ก่อนหน้านี้มีติดต่อเรามา อยากจะให้เราช่วยพวกเขาจัดการกับถังหยุนเฉิงที่เมืองไห่ส่วนถังฉิ้นเอ๋อก็ไปที่ประเทศMพอดี คงจะรีบมาเร็วขนาดนั้นไม่ได้อย่างแน่นอน คุณเห็นว่าเราจะลงมือเลยไหม?”

ครั้งนี้ไป๋หยิงไม่ได้พูดความคิดของตัวเองออกมาตรงๆ ถึงอย่างไรที่นี่คือเมืองไห่ไม่ใช่เมืองA ไม่ใช่จะขึ้นอยู่กับเจิ้งฉงและยิ่งไม่ได้ขึ้นอยู่ที่เธออีกด้วย

อยากจะระดมกำลังคนของเมืองไห่ทางนี้ได้นั้น จะต้องได้รับการยินยอมจากหัวหน้าน้อยด้วย

“เอาสิ ถ้าอย่างนั้นก็ตอบตกลงกับคนของตระกูลกู้ไปเลย” ครั้งนี้หัวหน้าน้อยตอบตกลงอย่างสบายๆ ตอนที่หัวหน้าน้อยตอบตกลงนั้น มุมปากปรากฏรอยยิ้มออกมา เป็นยิ้มที่มีความหมายที่ลึกซึ้งแบบหนึ่ง

เขารู้สึกรอคอยกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้แล้ว

“แผนการในครั้งนี้จะต้องให้ทางเมืองไห่ทางนี้ให้ความร่วมมือ”ในใจของไป๋หยิงนั้นรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก คิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องราวจะราบรื่นแบบนี้ ขอเพียงแค่เรื่องราวในครั้งนี้ประสบความสำเร็จ ถังหยุนเฉิงก็จะถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ และตระกูลถังก็อย่าได้คิดจะเงยหน้าอ้าปากได้อีกตลอดไปเลย

ถึงตอนนั้นแล้วเวินลั่วฉิงสูญเสียคนสนับสนุนอย่างตระกูลถังไปแล้ว ส่วนเธอก็ได้หัวหน้าน้อย หรือแม้กระทั่งการสนับสนุนของหัวหน้า คิดอยากจะจัดการกับเวินลั่วฉิงนั่นก็เป็นเรื่องที่ง่ายมาก

ถึงตอนนั้น เวินลั่วฉิงก็จะตกอยู่ในมือของเธอ เธอคิดจะทำอย่างไรก็ทำอย่างนั้น แค่คิดไป๋หยิงก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจมากแล้ว

“วางใจเถอะ ฉันจะให้คนของเมืองไห่ทางนี้ให้ความร่วมมือกับแผนของพวกเธอเอง”ใบหน้าของหัวหน้าน้อยยังคงมีรอยยิ้มอยู่เช่นเดิม และรับปากอย่างสบายๆแบบเดิมด้วยเช่นกัน

“ขอบคุณมากนะคะหัวหน้าน้อย” ไป๋หยิงตื่นเต้นและดีใจมาก ราวกับว่าได้เห็นชัยชนะกำลังกวักมือเรียกเธอเอาไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้วเสียอย่างนั้น

เจิ้งฉงเองก็ดีใจมากเช่นกัน เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องราววันนี้จะเป็นไปอย่างราบรื่นเช่นนี้

หัวหน้าน้อยไม่เพียงแค่รับปากที่จะร่วมมือเรื่องตามหาตัวลูกสาวของหัวหน้าเพียงเท่านั้น และยังให้คนของทางเมืองไห่ทางนี้ช่วยพวกเขาจัดการกับถังหยุนเฉิงอีกด้วย

ผลลัพธ์เช่นนี้ ทำให้เจิ้งฉงเริ่มจะลอยขึ้นมาบ้างแล้ว

ไป๋หยิงและเจิ้งฉงกลับออกไปด้วยความตื่นเต้นและดีใจ

“หัวหน้าน้อย พวกเราจะช่วยพวกเขาจริงๆ…….”หลังจากที่ไป๋หยิงและเจิ้งฉงออกไปแล้วนั้น คนที่ยืนอยู่ในห้องมาตลอดก็อดที่จะเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัยไม่ได้

“ก็น่าสนใจดี ไม่ใช่หรือ?” เวลานี้รอยยิ้มบนใบหน้าของมู่เฉิงได้หายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ดวงตามีเพียงแค่แสงหนึ่งที่ดูแปลกๆไปเพียงเท่านั้น

เขาบอกว่าน่าสนใจ แต่กลับไม่ได้พูดออกมาว่าเรื่องอะไรที่น่าสนใจ

เป็นแผนการของไป๋หยิง? หรือว่าอย่างอื่น?

มู่เฉิงไม่ได้พูดให้ชัดเจน หลี่เฉียงรู้สึกงุนงงอยู่บ้าง ปกติแล้วหัวหน้าน้อยจะทำอะไรก็จะทำตามอำเภอใจอยู่แล้ว เขาติดตามหัวหน้าน้อยมาหลายปีขนาดนี้ เขาก็ยังไม่สามารถจับแนวทางของหัวหน้าน้อยได้เลย

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ผมต้องทำอะไรครับ?” หลี่เฉียงไม่เข้าใจความคิดของหัวหน้าน้อย แต่เขารู้เพียงแค่ว่าต้องฟังคำสั่งของหัวหน้าน้อยก็จะไม่ผิด แน่นอนว่าต่อจากนี้คำสั่งที่หัวหน้าน้อยสั่งให้เขาไปทำนั้น ก็จะสามารถอธิบายถึงท่าทีของหัวหน้าน้อยได้แล้ว

หัวหน้าน้อยยิ้ม หลังจากนั้นก็ส่งสัญญาณให้เขาเข้าไปใกล้ๆ และหลังจากที่หลี่เฉียงเข้าไปใกล้แล้วนั้น หัวหน้าน้อยก็เอ่ยพูดข้างๆหูเขาสองสามประโยค

สีหน้าของหลี่เฉียงเปลี่ยนไปในทันที!