ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1070 เป็นพ่อแท้ๆจริงๆ (1)

เธอจงใจยั่วโมโหเหมียวเหยียน เธอจะดูว่าเหมียวเหยียนถูกเธอยั่วโมโหแล้วจะทำยังไง……

แววตาฉู่หลิงเอ๋อเผยความตื่นเต้นดีใจหลายส่วน เธอรอชมละครเด็ดละครดังอยู่！！

เวินลั่วฉิงรู้ทันความคิดของฉู่หลิงเอ๋อ เธอไม่ได้พูดอะไร แค่ยืนมองอยู่ข้างๆ

“ฉู่หลิงเอ๋อ คุณอย่าพูดมั่วๆ……”ไป๋หยูหนิงได้ยินฉู่หลิงเอ๋อพูดพลันชะงักอย่างเด่นชัด เค้นเสียงพูดเช่นนี้ออกมา

ทำไมฉู่หลิงเอ๋อถึงพูดแบบนี้？ฉู่หลิงเอ๋อจะทำให้รุ่นพี่เข้าใจผิดได้

ช่วงนี้เธออยู่กับคุณฟู่ตลอด แต่เธอกับคุณฟู่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

อีกทั้งเธอยังคิดหาวิธีหนีไปจากเงื้อมมือคุณฟู่ด้วย และไม่มีทางเกิดเรื่องอย่างอื่นแน่ๆ

“ฉันพูดผิดเหรอ？ช่วงนี้คุณกับคุณฟู่ไม่ใช่อยู่ด้วยกันตลอดเวลาหรอกหรือ？หรือพวกคุณไม่ได้อยู่ด้วยกันกินด้วยกัน แม้แต่นอนก็ยังนอนด้วยกัน？”หางคิ้วฉู่หลิงเอ๋อยกขึ้นเล็กน้อย จงใจพูดคลุมเครือด้านความรักมากขึ้น

สีหน้าเหมียวเหยียนยิ่งแย่กว่าเก่า เหมียวเหยียนกำมือข้างตัวไว้แน่น ดวงตาที่มองไป๋หยูหนิงไม่มีความอ่อนโยนอีกต่อไป แต่เป็นความโกรธเข้ามาทดแทน“หนิงเอ๋อร์จริงหรือ？เธอพูดจริงหรือเปล่า？”

บัดนี้เหมียวเหยียนรู้สึกโกรธจริงๆ เขารู้ว่าไม่มีทางปิดบังอารมณ์ของตัวเองได้หมดจดแล้ว โดยเฉพาะตรงหน้าเวินลั่วฉิง ดังนั้นเหมียวเหยียนจึงไม่ได้ปิดบังอีกต่อไป เผยความเคียดแค้นออกมาโดยตรง

เขาได้ยินอย่างนี้แล้วโกรธ กลับยิ่งทำให้เห็นชัดว่าเขาแคร์ไป๋หยูหนิงอยู่

เพียงแต่ทำไมเขาถึงโกรธกันแน่ งั้นก็มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้

“รุ่นพี่ คุณฟังฉันอธิบายนะ ฉันกับเขาไม่มีอะไร……”ไป๋หยูหนิงอยากอธิบายด้วยจิตใต้สำนึก แต่ดันอธิบายไม่กระจ่างซะงั้น

“หนิงเอ๋อร์ ตอนนี้คุณกลับไปพร้อมกับผม ผมจะไม่ถือสาเรื่องอื่น”เหมียวเหยียนเห็นไป๋หยูหนิงอธิบายไม่ชัดเจน หัวใจก็ยิ่งหนักอึ้ง เขารู้ว่าตอนนี้เขาจำเป็นต้องพาไป๋หยูหนิงกลับโดยด่วน

ขอเพียงสามารถพาไป๋หยูหนิงกลับไปได้ เขาก็มีวิธีจัดการเรื่องนี้ เขาก็มีวิธีไม่ได้ไป๋หยูหนิงกับคุณฟู่ท่านนี้เจอหน้ากันอีก

ไป๋หยูหนิงมองไปยังเหมียวเหยียน ชั่วขณะนั้นไม่ได้พูดอะไร ไม่รู้ว่ากำลังใคร่ครวญสิ่งใดอยู่

“คุณเหมียว หยูหนิงพูดชัดเจนแล้ว เธอไม่อยากกลับกับคุณ ทำไมคุณต้องบังคับหยูหนิงด้วย”ฉู่หลิงเอ๋อกลัวว่าเหมียวเหยียนจะหลอกพาไป๋หยูหนิงกลับไปได้

“หนิงเอ๋อร์ ผมขอถามคุณครั้งสุดท้าย คุณไม่กลับกับผมจริงๆหรือ？”เหมียวเหยียนไม่ได้แยแสฉู่หลิงเอ๋อ แต่เป็นการถามไป๋หยูหนิงโดยตรง ปัญหาอื่นไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่ สิ่งสำคัญตอนนี้คือไป๋หยูหนิงยอมตกลงกลับไปกับเขา

“หนิงเอ๋อร์ ผมชอบคุณ ดังนั้นผมไม่อยากเห็นคุณอยู่กับผู้ชายคนอื่น มันเป็นความรักที่ผู้ชายอยากครอบครองคนเดียว ผมรักคุณ ดังนั้นผมทนให้คุณอยู่กับผู้ชายคนอื่นไม่ได้ ……”

เหมียวเหยียนหยุดพูด เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็พูดอีกครั้งว่า “หนิงเอ๋อร์ตอนนี้ผมให้คุณเลือกระหว่างผม……กับเขา”

เหมียวเหยียนบีบให้ไป๋หยูหนิงรีบตัดสินใจโดยไว ใช้คำว่า‘รัก’ในแบบฉบับของเขาบีบบังคับไป๋หยูหนิง

ไป๋หยูหนิงอึ้ง จ้องมองเหมียวเหยียนตาค้าง

“หนิงเอ๋อร์ ผมรักคุณ ดังนั้นบางเรื่องผมก็ทนไม่ได้”เหมียวเหยียนเสริมอีกหนึ่งประโยค ใช้คำว่า รัก ช่างพูดได้ลอยหน้าลอยหน้าตาอย่างสมเหตุผลเหลือเกิน

“ดังนั้นหนิงเอ๋อร์อย่าโทษผมที่บีบบังคับคุณเลย มันเป็นเพราะผมรักคุณมากเกินไป”ถ้อยคำรักของเหมียวเหยียนยิ่งพูดยิ่งลื่นไหล ยิ่งพูดยิ่งซาบซึ้ง ยิ่งพูดยิ่งตรงเข้าไปทุกที

เมื่อสักครู่เหมียวเหยียนบอกว่าชอบไป๋หยูหนิง ไป๋หยูหนิงก็ตื่นเต้นซาบซึ้งแล้ว ตอนนี้เหมียวเหยียนบอกว่ารักเธอ เหมียวเหยียนบอกว่ารักเธอมาก……

ไป๋หยูหนิงอึ้งไปชั่วขณะ ลืมตอบสนองทุกสิ่งอย่าง

ฉู่หลิงเอ๋อก็มึนไปหมด เธอคาดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ ผู้ชายคนนี้ช่าง ช่าง ……ร้ายกาจจริงๆ！！

เดิมทีไป๋หยูหนิงก็รักเขามากอยู่แล้ว จะต้านทานการขายขนมจีบของเขาได้อย่างไร

เวินลั่วฉิงเม้มปาก ย้ายสายตามองไปยังคุณฟู่แวบหนึ่ง

เหมียวเหยียนสู้ให้ถึงที่สุดอย่างนี้แล้ว ไม่รู้ว่าคุณฟู่จะรับมือไหวหรือไม่？

ตอนนี้เหมียวเหยียนกระตือรือร้นขนาดนี้ คุณฟู่กลับนั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหว หรือไม่กลัวไป๋หยูหนิงจะถูกเหมียวเหยียนหลอกกลับไป?

“หนิงเอ๋อร์ ผมกำลังรอคำตอบจากคุณ”เหมียวเหยียนรู้ว่าเป้าหมายของตัวเองลุล่วงแล้ว ก้นบึ้งหัวใจของเขาลำพองใจหลายส่วน ไป๋หยูหนิงรักเขาขนาดนั้น ขอเพียงเขายินดี ไป๋หยูหนิงจะรอดพ้นเงื่อมมือของเขาได้หรือ

ไป๋หยูหนิงไม่ได้ตอบคำถามเหมียวเหยียนทันที เธอหันไปมองคุณฟู่อีกครั้ง

เหมียวเหยียนตะลึงเล็กน้อย ดวงตาทั้งคู่หรี่ขึ้น เขาคิดไม่ถึงว่าตัวเองทำถึงขั้นนี้แล้ว ไป๋หยูหนิงยังไม่ยอมกลับไปกับเขา ยังไปมองคุณฟู่คนนี้อยู่อีก？！

“ถ้าคุณอยากกลับกับเขาก็กลับไปเถอะ เรื่องที่คุณรับปากผม ……”คุณฟู่ยังคงถือแก้วไวน์อยู่เช่นเดิม เพียงแต่ไวน์ในแก้วเหลือไม่มากแล้ว เขาไม่ได้เขย่าอีกต่อไป แค่ถือไว้เฉยๆ

ดวงตาของเขามองไปหยูหนิง คล้ายกับตั้งใจคิด จากนั้นก็ยิ้มอีกครั้ง “ถ้าคุณอยากกลับคำก็กลับคำเลย”

บัดนี้ยังคงเป็นเพียงรอยยิ้มธรรมดาเท่านั้น แต่รอยยิ้มนี้ให้ความรู้สึกไม่เหมือนกับยิ้มก่อนหน้านี้ รอยยิ้มก่อนหน้านี้ทำให้รู้สึกสว่างเจิดจ้าและอบอุ่น

ทว่ารอยยิ้มตอนนี้กลับชวนให้รู้สึกเศร้าใจอย่างแปลกพิลึก กระทั่งทำให้รู้สึกสงสาร

เวินลั่วฉิงชะงักชั่วครู่ จากนั้นมุมปากก็อดยกขึ้นไม่ได้ คุณฟู่เก่งกาจจริงๆ ไม่เสียแรงที่เป็นคนที่เย่ซือเฉินเชิญมา

เห็นได้ชัดว่าคุณฟู่รู้จักไป๋หยูหนิงดี ไป๋หยูหนิงเป็นคนรักษาสัจจะ เห็นคุณธรรมเป็นที่ตั้ง และเป็นคนใจอ่อนคน

ณ ตอนนี้ ประโยคนี้ของคุณฟู่จู่โจมจุดอ่อนของไป๋หยูหนิงอย่างไร้ที่ติ

ไป๋หยูหนิงชอบเหมียวเหยียนและชอบมาหลายปีแล้วด้วย แต่ไป๋หยูหนิงไม่ใช่คนที่ทิ้งหลักการเพราะความรัก

ดวงตาฉู่หลิงเอ๋อเปล่งประกายระยิบระยับ อึ้งไปถนัดตา เงียบอย่างหาชมได้ยาก

“ฉัน สิ่งที่ฉันรับปากแล้วไม่มีทางกลับคำเด็ดขาด”ใบหน้าไป๋หยูหนิงเผยความอึดอัดทำตัวไม่ถูก เธอละสายตาจากไป ระดับเสียงของเธอเบามาก แต่กลับทำให้คนที่อยู่ด้วยได้ยินอย่างชัดเจน

คุณฟู่ก็ได้ยินเช่นกัน มุมปากของเขายกขึ้น ผลลัพธ์เช่นนี้ เขาพอใจมาก

ฉู่หลิงเอ๋อกะพริบตารัวๆ แล้วกะพริบตาอีก โอ้โห คุณฟู่ท่านนี้เก่งกาจไม่เบาเลยแฮะ ……

มันเก่งเกินไปแล้วหรือเปล่า

“ฉิงฉิง คุณฟู่เป็นใครกันหรือ？”ฉู่หลิงเอ๋อเข้าไปกระซิบถามข้างหูเวินลั่วฉิงหนึ่งประโยค ตั้งแต่แรกฉู่หลิงเอ๋อก็รู้ว่าคุณฟู่คนนี้ไม่ธรรมดา