ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1096 เขาสร้างกรรมขึ้นมาเอง ไว้ชีวิตให้ไม่ได้（1）

เพียงแต่ว่าเธอยังไม่ทันได้ก้าวออกไป จู่ๆซือถูมู่หรงก็ยื่นมือมาคว้าเธอไว้ จากนั้นก็ลากเธอกลับที่โซฟาใหม่

“โอ๊ย”จู่ๆหลิวหยิงก็ถูกลากล้มลง เธอจึงร้องออกมาด้วยความตกใจอย่างอดไม่ได้ ยังไม่ทันได้โต้ตอบอะไร ซือถูมู่หรงก็ขึ้นมาคร่อมแล้วกดเธอไว้ จากนั้นก็จูบเธอ

หลิวหยิงตกใจมาก เธอตัวแข็งทื่อไปเลย เธอเบิกตาโพลงมองเขา ถึงแม้จะใกล้กันมาก แถมยังเห็นหน้าเขาได้ไม่ชัด แต่หลิวหยิงก็ยังคงเบิกตาโพลง

เธอไม่เข้าใจ เขาไม่ใช่ว่ากำลังจะแต่งงานแล้วหรอ？เขาจะต้องไปแต่งกับคุณมู่ไม่ใช่หรอ？

อีกอย่างเขายังไปหาอาจารย์เหลียนเพื่อสั่งทำแหวนให้คุณมู่ด้วย

ในเมื่อข่าวการแต่งงานของเขาถูกประกาศออกมา แสดงว่านี่มันเป็นเรื่องที่ตัดสินใจมาแล้ว เขากำลังจะแต่งงาน แล้วทำไมถึงทำแบบนี้กับเธอ……

อีกอย่างสัญญาห้าปีของพวกเขาก็จะครบแล้วด้วย ไม่ พรุ่งนี้สิถึงจะครบ เพราะงั้นก็เลยเหลืออีกหนึ่งวัน อีกหนึ่งวันสุดท้าย

นี่เขาจะไม่ยอมเสียเวลาไปแม้แต่วันสุดท้ายเลยหรอ？

หลิวหยิงแอบถอนหายใจอยู่ในใจ จากนั้นก็หลับตาลงช้าๆ ถ้ามันเป็นแบบนี้เธอก็ทำได้แค่ยอม

โชคดีที่นี่มันวันสุดท้ายแล้ว จากนี้ไปเธอจะได้ไม่ต้องแบกรับภาระทำร้ายครอบครัวคนอื่นแบบนี้อีกต่อไปแล้ว

เมื่อเห็นเธอหลับตา ดูทำท่ายอมรับแต่โดยดี ซือถูมู่หรงก็ยิ่งร้อนใจไปอีก เขารู้สึกเหมือนกับว่าไฟมันแผดเผาอยู่ในอก มันแผดเผาร้อนลุ่มจนเขารับไม่ได้

ซือถูมู่หรงถอนหายใจออกมาแรงๆ เพื่อเป็นการบอกให้ตัวเองนิ่งไว้ ห้ามโกรธ ห้ามทำอะไรเธอทั้งๆที่ตัวเองอยู่ในอารมณ์โกรธ

สัญญาห้าปีของพวกเขากำลังจะครบกำหนดแล้ว ก็เหมือนอย่างที่เธอพูด พรุ่งนี้มันจะครบกำหนดแล้ว หลายวันมานี้เขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อรั้งเธอไว้แล้ว แต่เธอก็ยังแสดงออกว่าจะไปอย่างชัดเจน

หรือควรจะพูดว่าเธอแทบอดทนไม่ได้เพื่อที่จะได้ออกไปจากเขาเร็วๆดีนะ！！

ซือถูมู่หรงไม่ได้ทำอะไรต่ออีก เขาค่อยๆผละออก แล้วถอยเว้นระยะห่างกับเธอ แล้วยืนมองเธอ

พอรู้สึกว่าเขาหยุด หลิวหยิงก็ประหลาดใจเล็กน้อย เธอลืมตาขึ้นมาสบตากับสายตาที่อยู่ตรงหน้า

นัยน์ตาของเขาแฝงไปด้วยความรู้สึกซับซ้อนมากมาย ทำให้เธอดูไม่ออก

“ข่าวการแต่งงานบนอินเทอร์เน็ตของผม……”ซือถูมู่หรงพยายามข่มอารณ์ให้ตัวเองนิ่งที่สุด เขายังคงอยากอธิบายให้เธอฟังอย่างชัดเจน ถึงแม้จะรู้ว่าเธอไม่สนใจก็ตาม ถึงแม้จะรู้ทั้งรู้ว่าเธอมีความสุขที่ได้เห็นข่าวแบบนั้น

“คุณไม่ต้องอธิบายให้ฉันฟังหรอก ฉันเข้าใจทุกอย่าง”หลิวหยิงตาเป็นประกายเมื่อมองสายตาของเขาคู่นั้นที่กำลังสับสน มุมปากของเธอกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย

“เธอเข้าใจอะไร？”ซือถูมู่หรงที่กำลังจะพูดอธิบายถูกเธอขัดจังหวะขึ้นมาอีกรอบ เขาค่อยๆหรี่ตาลง แล้วจ้องมองไปที่เธอโดยตรง

เธอบอกว่าเธอเข้าใจ？！

แล้วเธอเข้าใจอะไรกัน？

สุดท้ายแล้วเธอเข้าใจอะไรกันแน่？

“ ตอนแรกที่เซ็นสัญญาห้าปีไว้มันมีเขียนกำกับไว้อย่างชัดเจนว่า ฉันจะไม่มีผลใดๆต่อคุณทั้งสิ้นไม่ว่าจะเรื่องใดก็ตาม ซึ่งรวมไปถึงเรื่องแต่งงานของคุณด้วย”เวินลั่วฉิงกระตุกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ทำให้ดูไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน เธอจำเนื้อหาในสัญญาได้อย่างชัดเจน

เพราะว่าทุกๆข้อในสัญญาตอนนั้นมันทำให้เธอสุดจะทนมาก มันทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่ากว่าสิ่งของอีก

แต่ว่าพอเวลาผ่านมาห้าปี เธอก็สงบลง และถึงตอนนี้จะหยิบยกเนื้อหาข้างในนั้นมาพูดอีก เธอก็สบายใจกว่าแต่ก่อนมากแล้ว

หรือว่าสัญญาแบบนั้นมันดีสำหรับเธอที่สุดแล้วนะ มันทำให้เธอจดจำตัวตนของเธอได้อย่างชัดเจนมาตลอดห้าปี เธอที่ต้องคอยรักษาทุกอย่างไว้ จนทำให้มีวันนี้ที่สามารถถอนตัวเองออกไปได้ทั้งตัว

ซือถูมู่หรงได้แต่อึ้งพร้อมกับเบิกตาโต“มีสัญญาข้อนี้ด้วยหรอเนี่ย？”

ตอนนั้นเขาร่างสัญญาแบบนี้ด้วยหรอ？ทำไมเขาถึงจำไม่ได้

ตอนนั้นเขาเขียนสัญญาโง่ๆแบบนั้นลงไปจริงๆหรอ？

“อื้ม”หลิวหยิงพยักหน้ารับช้าๆ“มี สัญญาข้อที่เก้า เขียนไว้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง”

หลิวหยิงไม่เพียงแต่จะจำเนื้อหาข้อมูลได้ แต่เธอยังจำได้อย่างชัดเจนว่ามันอยู่ข้อไหน

ซือถูมู่หรงมองไปที่เธอพลางกะพริบตาถี่ๆ นี่เธอจำได้แม่นขนาดนี้เชียว

เขาเป็นคนเขียนสัญญาเมื่อห้าปีก่อนขึ้นมาเอง แล้วเธอก็เป็นคนเซ็น เขาแทบจำรายละเอียดในสัญญาไม่ได้แล้ว แต่ว่าเธอกลับจำมันได้อย่างชัดเจน？

“ดังนั้น คุณไม่ต้องอธิบายหรอก และก็ไม่ต้องกังวลด้วย”หลิวหยิงเห็นว่าเขาไม่พูด มุมปากก็ยกขึ้นอีกรอบ ดูเหมือนเธอจะยิ้มออกมาบางๆ แต่ว่าไม่ได้ฉีกยิ้มกว้างอย่างนั้น เพราะยังไงมันก็เคยเป็นความอับอายของเธอ แล้วที่ตอนนี้เธอพูดกับเขาได้อย่างสบายๆ มันก็ไม่ได้แปลว่าในใจของเธอไม่ได้สนใจอะไรเลยทั้งหมด

การที่จะลืมความอึดอัดและความอับอายขายขี้หน้าตลอดห้าปีนี้มันไม่ง่ายหรอก

แต่โชคดีที่ทุกอย่างมันจบลงแล้ว

“เดิมฉันก็เคยคิดถึงสถานการณ์แบบนี้นะ ฉันคิดว่า รอสักวันที่คุณต้องแต่งงาน ยังไงฉันก็ต้องจากไป เพียงแต่ว่าสัญญาห้าปีของเรานั้นมันค่อนข้างที่จะยุ่งยาก แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่กังวลอะไรแล้ว สัญญาของพวกเราก็กำลังจะหมดพอดีเลย ดังนั้นคุณไม่ต้องอธิบายให้ฉันฟังหรอก”พอหลิวหยิงพูดถึงตรงนี้ ในใจก็รู้สึกโล่งมาก จบแบบนี้และคงจะดีที่สุด

ซือถูมู่หรงมองไปที่เธอ ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงเบาๆ จู่ๆเขาก็รู้สึกเจ็บคอเล็กน้อยราวกับว่าถูกไฟที่สุมอกแผดเผาขึ้นมา

เขาอยากจะโมโห อยากจะโกรธ แต่นี่เป็นกรรมที่เขาก่อไว้เอง เธอไม่ได้ผิดอะไรเลย คนที่ผิดมาโดยตลอดก็คือเขา

ตอนแรกเขาจงใจจะแก้แค้น จงใจร่างสัญญาโง่ๆแบบนั้นออกมาเพื่อทรมานเธอ ทำให้เธออับอายขายหน้า เขาเป็นคนทำทุกอย่างเอง

แต่พอได้ยินเธอพูดว่าจะจากไปด้วยท่าทีเรียบเฉย เขาไม่ยอม เขาไม่ยอมแน่ๆ

“บอกมานะว่าตลอดห้าปีที่ผ่านมาคุณคิดจะจากผมไปอยู่ตลอดเวลาเลยหรอ？”ซือถูมู่หรงกัดฟันกรอดเบาๆ สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะถามคำถามนี้ออกไป ที่จริงเขาก็รู้อยู่แก่ใจ

แต่เขาอยากได้ยินมันออกจากปากเธอ

หลิวหยิงมองไปที่เขาพร้อมกับกะพริบตาปริบๆ เห็นได้ชัดว่ากำลังงุนงงและไม่เข้าใจ

“ตอนแรกพวกเราเซ็นสัญญากันไว้ห้าปี ถ้ายังไม่ครบห้าปี ฉันก็คงไม่หนีไปไหนแน่นอน”หลิวหยิงไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเขาถึงถามแบบนี้ แต่เธอก็ยังตอบออกไปตามตรง

ตอนแรกที่เขาให้เงินเธอ ช่วยเธอจัดการแก้ไขปัญหาที่บ้าน เธอก็เลยตกปากรับคำว่าจะอยู่กับเขาห้าปี ถ้าไม่ถึงห้าปีเธอก็ไม่ไปไหนหรอก

“เพราะงั้นคุณรอให้ถึงวันที่ครบกำหนดห้าปีมาตลอดเลยสินะ”ซือถูมู่หรงแอบถอนหายใจออกมาเงียบๆ เขาไม่รู้แล้วว่าตอนนี้ตัวเองจะต้องรั้งอะไรไว้

“อื้ม”หลิวหยิงคิดไปคิดมา จากนั้นก็พยักหน้ารับ

เมื่อห้าปีที่แล้ว สิ่งที่เขาทำกับเธอทั้งหมดมันทำให้เธออับอายถึงขีดสุด และทำให้เธอรับไม่ได้ถึงขีดสุด แค่หนึ่งวันมันก็เหมือนหนึ่งปีสำหรับเธอ

ซึ่งเธอก็ตั้งตารอมาตลอดว่าอยากให้ทุกอย่างมันสิ้นสุดลงในเร็ววัน

ต่อมา เขาเปลี่ยนไปมาก ไม่ได้ทรมานเธออีก แล้วก็ไม่ได้ทำให้เธออับอายอีก ตอนนั้นเองเธอถึงรู้สึกว่าทุกอย่างมันดีขึ้นมาหน่อย

แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น เธอก็ยังตั้งตารอว่าระยะเวลาห้าปีนี้มันจะจบลงภายในเร็ววันนี้

เมื่อเห็นเธอพยักหน้า หัวใจของซือถูมู่หรงก็เย็นวาบไปถึงก้นบึ้งทันที นี่คือความจริง ความจริงที่ว่าเธอไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย แถมยังคิดอยากจะรีบออกไปจากเขาเร็วๆอีก

ความร้อนระอุในอกของซือถูมู่หรงยังคงคุกรุ่นอยู่เรื่อยๆ ทว่าในใจเขากลับเย็นยะเยือกไปหมด ทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมา

เธออยากจะจากเขาไปอยู่ตลอดเวลา แล้วสิ่งที่เขาทำพวกนั้นมันยังมีประโยชน์อยู่ไหม?

“หลิวหยิง สำหรับเธอห้าปีมานี้คืออะไร？”ซือถูมู่หรงข่มตาลงเบาๆ น้ำเสียงในตอนนี้ก็ดูเคร่งขรึมมากกว่าปกติ เขาอยากจะรู้ว่าตลอดห้าปีมานี้ เขาเป็นอะไรในใจเธอ

“ฉันจำได้ในสัญญาเขียนไว้ว่า ในระยะเวลาห้าปีนี้คุณจะต้องเป็นที่หนึ่งในใจฉันตลอด ถ้าคุณให้ฉันทำอะไรฉันก็ต้องทำ ถ้าเรื่องที่คุณไม่ให้ฉันทำ ฉันก็ทำไม่ได้เด็ดขาด……”หลิวหยิงมองซือถูมู่หรงด้วยสายตาแปลกๆ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมาถามอะไรพวกนี้ตอนนี้ แต่ว่าในสัญญาของพวกเขามันก็เขียนไว้อย่างชัดเจน

ดังนั้นมันไม่จำเป็นเลยที่จะถามคำถามพวกนี้

“ห้ามหยิบเรื่องสัญญามาพูดกับผมอีก นี่เป็นสิ่งที่ผมถามคุณ ผมถามคุณว่าใจคุณคิดยังไง”จู่ๆซือถูมู่หรงก็พูดขัดเธอ อารมณ์ที่ข่มไว้เมื่อกี้มันฉุดไว้ไม่อยู่แล้ว มันระเบิดออกมาทันที

เขาไม่อยากได้ยินเธอพูดเรื่องสัญญาอีก เขาไม่อยากรับรู้ไอ้เรื่องสัญญาบ้าๆนั่นอีกแล้ว

เขาไม่รู้ว่าตอนแรกตัวเองมันโง่ขนาดไหนกัน ถึงได้ตั้งกฎเกณฑ์ไว้เยอะขนาดนี้

“ฉันทำตามที่สัญญาเขียนไว้มาโดยตลอด”หลิวหยิงมองเขาด้วยดวงตาคู่สวย จากนั้นก็ตอบออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ และสีหน้าที่ไร้เดียงสา

ก็ที่เธอพูดมันเป็นความจริงทั้งหมดนี่นา！！