ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1111 ถูกจับได้แล้ว ผลที่ตามมาจากความโมโหของเขา（2）

“ท่านประธานครับ คุณต้องการอะไร ผมไปซื้อให้ดีกว่าไหมครับ？”คนขับรถหลี่รู้ว่าเวลาของท่านประธานมีค่า ปกติเวลาที่ท่านประธานต้องการอะไร ก็จะมีเลขาเป็นคนจัดหามาให้ ท่านประธานไม่จำเป็นต้องไปซื้อด้วยตัวเอง

“ไม่ต้อง ผมจะไปซื้อเอง”ซือถูมู่หรงปฏิเสธข้อเสนอของคนขับรถหลี่ มือถือเธอ เขาอยากไปซื้อให้ด้วยตัวเอง และเขาก็หวังว่า ในอนาคตข้างหน้าของของเธอทุกอย่างเขาจะเป็นคนไปซื้อมันด้วยตัวเอง

“ท่านประธานจะซื้อของให้คุณหลิวเหรอครับ？”คนขับรถหลี่เป็นคนฉลาด คิดได้ในทันที

“ผมแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยหรือ？”ซือถูมู่หรงนิ่งอึ้งไป มุมปากยกหยักขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“ครับ ชัดเจนมาก มีเพียงเรื่องของคุณหลิวเท่านั้น ที่ท่านประธานจะลงมือจัดการด้วยตัวเอง เหมือนแหวนแต่งงานที่ท่านก็เป็นคนสั่งทำให้คุณหลิวด้วยตัวเอง” คนขับรถหลี่เห็นว่าท่านประธานของตัวเองอารมณ์ดี เขาเองก็เบาใจลงมาก “ครั้งนี้ท่านประธานจะไปซื้ออะไรให้คุณหลิวเหรอครับ ？”

“ซื้อโทรศัพท์มือถือ”ตอนนี้ซือถูมู่หรงอารมณ์ดีจริงๆ ตอบกลับทุกคำถาม

“แล้วท่านประธานจะซื้อแบบไหน ? รุ่นไหนครับ ? คุณหลิวเธอชอบแบบไหนเหรอครับ ?”ปรกติคนขับรถหลี่ก็เป็นคนช่างคุยอยู่แล้ว แต่เพราะท่านประธานนั้นเย็นชาเกินไป เขาจึงไม่กล้าพูดอะไรมากเท่าไร วันนี้วันดีมีโอกาสต่อบทสนทนาร่วมกัน

แต่ว่า คำถามนี้ของคนขับรถหลี่ก็ทำให้ซือถูมู่หรงต้องชะงักไป

เธอชอบรุ่นไหน ? ชอบแบบไหน ? เรื่องพวกนี้ เขาเองไม่รู้จริงๆ อีกทั้งเมื่อกี้เขาก็ลืมถามเธอไปด้วย

หรือไม่ เขาถามเธอตอนนี้ ?

แต่เพราะเขาทำโทรศัพท์เธอพัง อยากจะโทรไปก็ติดต่อไม่ได้

“กลับวิลล่า”ซือถูมู่หรงพูดกับคนขับรถหลี่ในเมื่อติดต่อไม่ได้ งั้นเขาก็กลับไปถามเธอด้วยตนเอง

ในเมื่อโทรศัพท์นี้ซื้อให้เธอ ก็ต้องเลือกในแบบที่เธอชอบ เพราะฉะนั้น เขาต้องรู้ว่าเธอชอบแบบไหนถึงจะถูก

โทรศัพท์เครื่องนั้นของเธอก็ใช้มานานหลายปีแล้ว และก็ไม่เคยเปลี่ยนมัน รุ่นที่เธอใช้ตอนนี้เขาเลิกผลิตไปแล้ว เพราะฉะนั้นเขาจะซื้อรุ่นเดิมให้เธอก็คงจะเป็นไปไม่ได้

เพื่อให้เธอมีความรู้สึกดีๆด้วย ซือถูมู่หรงที่ไปได้ครึ่งทางแล้วก็ต้องเลี้ยวรถกลับ เพียงเพราะต้องการถามความเห็นจากเธอ

หากเป็นเมื่อก่อนซือถูมู่หรงไม่ทำแบบนี้แน่นอน

“กลับวิลล่า？” คนขับรถหลี่เองก็ตกใจ แต่ก็เข้าใจได้ในทันที แล้วรีบรับคำ “ได้ครับ จะเลี้ยวรถกลับวิลล่าเดี๋ยวนี้ครับ ”

ท่านประธานกลับวิลล่าในเวลานี้ ก็คงเป็นเพราะคุณหลิวดูแล้วท่านประธานจะให้ความสำคัญกับคุณหลิวมากขึ้นเรื่อยๆ

ในตอนที่ซือถูมู่หรงกลับมาถึงที่วิลล่านั้น หลิวหยิงนั่งเงียบอยู่ที่โซฟาคนเดียว จากทิศทางของซือถูมู่หรงเห็นเพียงแผ่นหลังของเธอ ไม่เห็นใบหน้าของเธอ และไม่รู้ว่าเธอกำลังดูอะไรอยู่

ซือถูมู่หรงที่มองแผ่นหลังบางของเธออยู่ก็นิ่งอึ้งไป การเคลื่อนไหวของเขาหยุดลงโดยไม่รู้ตัว หญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาในตอนนี้ให้ความรู้สึกโดดเดี่ยว ราวกับว่าดอกไม้ที่เบ่งบาน แม้กลีบจะยังไม่ร่วงโรย แต่ก็ราวกับกลีบที่กระจัดกระจายไปทั่ว ทุกกลีบบานอยู่เพียงลำพัง

ทุกอย่างในห้องยังเหมือนตอนที่เขาออกไป หรือแม้แต่กับถ้วยชามบนโต๊ะก็ยังอยู่ที่เดิมไม่ได้ถูกเก็บไปไหน เมื่อก่อนเขาจ้างแม่บ้าน แต่เพราะเธอไม่อยากให้ใครมาวุ่นวาย จึงได้เลิกจ้างไป และทุกอย่างจึงเป็นเธอที่ต้องเก็บกวาดทำความสะอาดเอง

เวลาที่เธออยู่บ้านนั้นก็จะขยันเป็นพิเศษ ธรรมดาเวลาปรกติของพวกนี้เธอเก็บกวาดจนสะอาดเรียบร้อยหมดแล้ว

ซือถูมู่หรงยืนอยู่ที่หน้าประตู มองดูแผ่นหลังของเธอ จู่ๆก็รู้สึกกดดันอย่างอึดอัด อึดอัดราวกับจะทำให้เขาหายใจไม่ออก

เขารู้ว่าเธอต้องการจะจากไป ไม่อยากอยู่กับเขาอีก และเขาเองก็รู้ว่าการที่เขาฝืนใจเธอให้อยู่ต่อนั้น มันทำให้เธอไม่มีความสุข

แต่สภาพเธอในตอนนี้ ทำให้ใจเขาสั่น ราวกับมีบางอย่างทิ่มแทงเข้าไปที่ใจของเขา

ในตอนนี้เอง เขาเดินเข้าไปหาอย่างกล้าๆกลัวๆเล็กน้อย

แม้ว่าเสียงเปิดประตูเมื่อครู่จะไม่ได้ดังมาก เธอในตอนนี้ก็นั่งอยู่เงียบๆ และภายในห้องเองก็เงียบไม่มีเสียงอะไร เธอน่าจะได้ยิน แต่กลับไม่รู้สึกตัวอะไรเลย

ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ?

การที่ให้เธออยู่กับเขามันทำให้เธอต้องอึดอัดมากถึงเพียงนี้เลยเหรอ ? ไม่มีความสุขขนาดนี้เลยเชียวเหรอ ?

แต่ว่า ถึงจะเป็นอย่างนั้น เขาก็ไม่อยากที่จะปล่อยเธอไป！！

เขากลัวว่าหากเขาปล่อยเธอไป เขาจะต้องสูญเสียเธอไปตลอดกาล

ซือถูมู่หรงถอนหายใจเงียบๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปหาเธอ คราวนี้ซือถูมู่หรงจงใจลงส้นเท้าให้หนักขึ้น ทำให้เกิดเสียงดัง แต่หลิวหยิงที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ยังคงนั่งเงียบ ไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆ เห็นชัดว่าเธอยังไม่รู้สึกตัวว่าเขาอยู่ตรงนี้ด้วย

ดวงตาของซือถูมู่หรงมืดมน ความกดดันที่มีก็ยิ่งทวีมากขึ้น

จนกระทั่งซือถูมู่หรงเดินมาอยู่ที่ด้านหลังของเธอ เธอเองก็ยังไม่รู้ตัว

ซือถูมู่หรงยืนอยู่ข้างหลังของเธอ เห็นมือเธอไม่ได้ถืออะไร และเธอเองก็ไม่ได้ดูอะไรอยู่เช่นกัน เธอเพียงแค่นั่งเหม่อลอย

เธอนั่งเหม่อลอยเพียงลำพัง ราวกับจะขังตัวเองเอาไว้ และกันทุกคนเอาไว้ด้านนอก

“คุณกำลังคิดอะไรอยู่ ? ”ซือถูมู่หรงกักเก็บอารมณ์ขุ่นมัวในใจ พูดเสียงแผ่ว น้ำเสียงไม่ได้ดังมาก และค่อนข้างที่จะระวัง ราวกับกลัวว่าจะทำเธอตกใจ

หลิวหยิงรู้สึกประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด เธอรีบหันกลับมา เมื่อเห็นซือถูมู่หรง ดวงตาก็หรี่ลง จ้องมองมาที่เขา เธอไม่ได้ขยับไปไหน และไม่ได้พูดอะไร

ไม่รู้ว่าเพราะยังไม่ได้สติ หรือเพราะคิดว่าที่เห็นนั้นเป็นเพียงภาพลวงตา

“เหม่อลอยอะไรอยู่？”ซือถูมู่หรงยื่นมือไป ดีดนิ้วไปที่หน้าผากของเธอเบาๆ มุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อย แล้วยิ้มออกมา มีเพียงตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้ว่าในใจเขาตอนนี้นั้นเป็นทุกข์มาก

“ทำไมคุณกลับมาอีก ? ” หลิวหยิงที่เหมือนจะเพิ่งได้สติ ราวกับเพิ่งรู้สึกตัวว่าซือถูมู่หรงยืนอยู่ข้างหลังเธอจริงๆ ไม่ใช่ภาพลวงตา แต่ว่า เธอก็ยังประหลาดใจอยู่ดี ซือถูมู่หรงที่เพิ่งจะออกจากบ้านไป ทำไมถึงได้กลับเข้ามาอีก ?

“คุณชอบมือถือรุ่นไหน ?”ซือถูมู่หรงนึกขึ้นได้ถึงจุดประสงค์ที่เขากลับมา จากนั้นก็ถามออกไป แน่นอนว่า เขาก็อยากทำลายความรู้สึกอึดอัดเมื่อครู่ด้วย ความรู้สึกเมื่อกี้ เขาไม่ชอบมันเลย ไม่ชอบจริงๆ ！！

“ได้ทั้งนั้น คุณซื้อแบบไหนมาก็ได้ ขอแค่โทรออกได้ก็พอ” หลิวหยิงตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะกลับมาเพียงแค่จะถามเรื่องแค่นี้ แต่เธอเองก็ไม่ได้เรื่องมากอะไร เขาซื้อแบบไหนมาก็ใช้แบบนั้น

เมื่อก่อน เขาเคยซื้อของหลายอย่างมาให้เธอ แต่ไม่เคยถามความเห็นเธอเลย และไม่เคยถามว่าเธอชอบหรือไม่ชอบด้วย

วันนี้ถึงขั้นย้อนกลับมาเพื่อมาถามเธอว่าเธอชอบแบบไหน ?

ซือถูมู่หรงที่เป็นแบบนี้เธอไม่ชินเอาซะเลย ? นี่ไม่ใช่ซือถูมู่หรงที่เธอรู้จัก เธอไม่ชอบความแปลกแบบนี้ มันเป็นอะไรที่คาดเดาไม่ได้！！