ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1495 ต้องเป็นเธอเท่านั้น (1)

หัวหน้าหมายความว่าอะไร? หัวหน้าคิดอะไรอยู่กันแน่? หรือควรจะพูดว่าหัวหน้าอยากทำอะไร?

“หัวหน้า ทำไมถึงไม่ต้องการแล้วครับ?” ผู้ดูแลจ้งในขณะนี้ไม่เข้าใจความหมายของหัวหน้าบ้านคนเอง ทว่าขณะนี้หน้าตาของหัวหน้าช่างทำให้น่าตกใจเป็นพิเศษจริงๆ ดังนั้นผู้ดูแลจ้งต้องถามให้เข้าใจว่าหมายความว่าอะไรกันแน่?!

ครั้งนี้ซ่างกวนหงไม่ได้ตอบ ทว่านัยน์ตาคู่หนึ่งมองไกลออกมา แต่แววตานั้นเหมือนจะไม่มีจุดโฟกัส ไม่เหมือนว่ากำลังมองอะไรบางอย่าง

“หัวหน้า” ผู้ดูแลจ้งเห็นสภาพหน้าของหัวหน้าบ้านตนเองแล้วก็ตกใจมาก

ซ่างกวนหงยังคงไม่ตอบเหมือนเดิม ราวกับว่าไม่ได้ยินคำพูดของเขา

“หัวหน้า เราหาวิธีตามหาเจ้าหญิงใหม่กันเถอะครับ หาเจ้าหญิงเจอแล้วก็ต้องมีข่าวของคุณนายแน่นอนครับ” ผู้ดูแลจ้งไม่สามารถมองดูหัวหน้าตนเองเป็นแบบนี้ต่อไปได้ ผู้ดูแลจ้งจำเป็นต้องให้หัวหน้าเห็นความหวังสักเล็กน้อย

ในเมื่อหัวหน้ารู้สึกว่ามีเจ้าหญิงอยู่ท่านหนึ่ง งั้นก็ต้องมีแน่นอน ขอแค่เจ้าหญิงยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ก็ต้องตามหาจนเจอแน่นอน

ก่อนหน้านี้อาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขาให้ความสนใจกับคุณหนูใหญ่ตระกูลถังมากเกินไป แล้วก็ยังมีเฉิงโหรวโหรวที่เข้ามาวุ่นวาย ดังนั้นจึงตามหาเจ้าหญิงตัวจริงไม่เจอ

ตอนนี้ขอแค่พวกเขาพยายามสุดความสามารถจะต้องตามหาเจอแน่นอน

ผู้ดูแลจ้งคิดว่าเขาพูดแบบนี้ หัวหน้าจะต้องมีการตอบสนองแน่นอน อย่างน้อยหัวหน้าคงไม่ท้อแท้ตายใจอยู่แบบนั้น ไม่ว่ายังไงแล้วคำพูดในเมื่อกี้ของเขาก็ได้พูดถึงเจ้าหญิง และยังพูดถึงคุณนายอีกด้วย

อีกอย่างคำพูดนี้ของเขาก็มีเหตุผลมากๆ เจ้าหญิงต้องอยู่กับคุณนายแน่นอน หาเจ้าหญิงเจอแล้วแน่นอนว่าก็ต้องมีข่าวของคุณนายแล้ว

ทว่าสิ่งที่ทำให้ผู้ดูแลจ้งแปลกใจก็คือ ซ่างกวนหงก็ยังคงไม่มีการตอบสนองใดๆ ไม่รู้ว่าได้ฟังคำพูดของเขาเข้าไปจริงๆ หรือเปล่า หรือว่าได้ยินแล้ว แต่ไม่ใส่ใจ

“หัวหน้า ผมไปตามหาตอนนี้เลย ผมต้องหาเจ้าหญิงเจอแน่นอน” ผู้ดูแลจ้งรู้สึกว่าหัวใจดวงหนึ่งของตนเองเหมือนตกลึกเข้าไปอยู่ในน้ำแข็ง เย็นเฉียบมากๆ เขากลัวที่จะเห็นหัวหน้าเป็นแบบนี้มากที่สุดแล้ว

ผู้ดูแลจ้งเห็นหัวหน้าบ้านตนเองแล้วยังคงไม่มีการตอบสนองใดๆ เขาเดินไปข้างหน้า มือข้างหนึ่งโบกไปมาตรงหน้าของซ่างกวนหง

ในที่สุดซ่างกวนหงก็มีการตอบสนองแล้ว นัยน์ตาคู่หนึ่งค่อยหันมองโดยไม่มีจุดโฟกัส หันไปทางผู้ดูแลจ้ง มองผู้ดูแลจ้ง ผู้ดูแลจ้งกลับยังคงรู้สึกได้ว่านัยน์ตาของหัวหน้าบนตนเองไม่มีจุดโฟกัส

หัวหน้ามองเขา แต่ก็เหมือนว่าจะมองไม่เห็นเขา!!

“หัวหน้า ท่านอย่าถอดใจไปเลยครับ อย่าหมดหวัง ผมไปตามหาตอนนี้เลย ผมจะรีบแจ้งอะเหลียง ให้อะเหลียงไปตามหา ผมจะแจ้งหัวหน้าน้อย ให้หัวหน้าน้อยขับเคลื่อนพลังทั้งหมดขององค์กรโกสต์ซิตี้แล้วไปตามหา” ผู้ดูแลจ้งรู้สึกว่า ตอนนี้สามารถวางเรื่องทุกอย่างในองค์กรโกสต์ซิตี้ลงแล้วทำเพียงแต่เรื่องเดียว นั่นก็คือไปตามหาเจ้าหญิง

ขอให้ตามหาเจ้าหญิงเจอแล้ว จึงจะสามารถช่วยหัวหน้ากลับมาได้!!

ในขณะเดียวกันที่ผู้ดูแลจ้งพูดก็ได้หยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมโทรหาอะเหลียงและหัวหน้าน้อย

“ไม่ต้องการแล้ว” นัยน์ตาของซ่างกวนหงมองไปทางผู้ดูแลจ้ง ทว่าแววตานี้กลับทำให้รู้สึกว่างเปล่า เขาเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงมีความแหบอยู่ด้วย น้ำเสียงฟังแล้วก็เหมือนมีความว่างเปล่าด้วยเช่นกัน

ท่าทีที่จะกดโทรของผู้ดูแลจ้งได้หยุดลง นัยน์ตาคู่หนึ่งมองตรงไปทางหัวหน้าบ้านคนเอง เมื่อกี้คำพูดของหัวหน้าเบาเกินไป เขาฟังไม่ค่อยชัดเจน

“ไม่ต้องการแล้ว” ซ่างกวนหงเอ่ยปากพูดซ้ำประโยคเมื่อกี้อีกรอบ คำพูดของเขาหยุดไปชั่วครู่ จากนั้นก็พูดเสริมอีกประโยคว่า “ฉันก็ไม่อยากได้แล้ว”

เขาไม่อยากได้แล้ว ไม่อยากไปหวังอีกแล้ว เพราะเขารู้ว่าการที่เขาหวังมากเกินไปล้วนจะไม่ได้รับกลับมา

ตลอดยี่สิบห้าปีนี้ เขาเข้าใจในเหตุผลข้อนี้ดี และตอนนี้เรื่องนี้ก็แค่ทำให้เขารับรู้ถึงเหตุผลนี้อย่างลึกซึ้งมากยิ่งขึ้นเท่านั้นเอง

ดังนั้น เขาไม่หวังอีกแล้ว ไม่ฝืนอีกแล้ว พอแค่นี้เถอะ

“หัวหน้า อะไรคือไม่อยากเอาแล้วครับ? นั่นคือเจ้าหญิง หัวหน้าจะไม่เอาแม้กระทั่งเจ้าหญิงแล้วเหรอครับ?” ผู้ดูแลจ้งตกใจตะลึงงันไปเลย อะไรคือไม่อยากได้แล้ว?

นี่หัวหน้าหมายความว่าอะไรกันแน่?

แม้กระทั่งเจ้าหญิงก็ไม่เอาแล้วเหรอ?

“อาจจะไม่มีอยู่แล้วตั้งแต่แรก……” ซ่างกวนหงค่อยๆ เบ้ปากขึ้น มีความเยาะเย้ยตนเองแฝงอยู่เล็กน้อย ตอนแรกเขามั่นใจในความคิดแบบนั้นของตนเองมากๆ เพราะว่าทุกครั้งที่เขามีความคิดแบบนั้น เหมือนว่าจะมีเสียงเสียงหนึ่งบอกกับว่า ว่านั่นเป็นเรื่องจริงแน่นอน ไม่มีทางผิดแน่นอน ให้เขาไม่ต้องสงสัย

ก่อนหน้านี้ เขาเองก็มั่นใจมาโดยตลอด โดยเฉพาะตอนที่เห็นรูปของถังฉิ้นเอ๋อ เขาถึงขั้นมีความเชื่อใจมากๆ ทว่าวินาทีนี้ เขากลับสงสัยแล้ว

เขาสงสัยว่านั่นเป็นความคิดอันว่างเปล่าที่เกิดจากความคาดหวังในใจเขาจริงๆ

“ไม่ ไม่หรอกครับ หัวหน้าบอกว่ามีก็ต้องมีแน่นอน ไม่มีทางไม่มีครับ” ผู้ดูแลจ้งรู้สึกว่าขณะนี้มีความอดกลั้นจนหายใจไม่ค่อยทัน หัวหน้าห้ามมีความคิดแบบนี้เด็ดขาด ห้ามเด็ดขาด

หัวหน้าเป็นคนที่น่าภูมิใจขนาดนั้น บ้าระห่ำขนาดนั้น หัวหน้าจะสงสัยตัวเองได้ยังไง

ยิ่งไปกว่านั้นคือผู้ดูแลจ้งรู้ดีใน ‘ความสามารถพิเศษ’ นี้ของหัวหน้า ไม่มีทางผิดพลาดแน่นอน

ไม่เช่นนั้นผู้ดูแลจ้งคงไม่ยืนหยัดและไม่สงสัยในเรื่องของเจ้าหญิงตั้งแต่แรก

ผู้ดูแลจ้งรู้ดี ตอนแรกเป็นเพราะเรื่องของเจ้าหญิง ถึงทำให้หัวหน้ามีความหวัง ถึงทำให้หัวหน้าเดินออกมาจากความท้อแท้และโดดเดี่ยว และในที่สุดหัวหน้าเริ่มมีความสนใจต่อเรื่องอื่นๆ ใหม่อีกครั้ง

แต่ว่าตอนนี้หัวหน้าเองก็ปฏิเสธเรื่องของเจ้าหญิงแล้ว งั้นเขาจะยังสามารถหาความหวังใหม่ให้กับหัวหน้าได้อีกที่ไหน?

เขาจะช่วยหัวหน้าของพวกเขาได้ยังไงอีก!!

ไม่ ห้ามเป็นแบบนี้เด็ดขาด!!

เรื่องราวไม่เป็นเช่นนี้แน่นอน!!

“ผมไปตามหา ต้องหาเจอ ต้องหาเจอแน่นอน เจ้าหญิงและหัวหน้ามีสายเลือดเดียวกัน เป็นครองครัวของหัวหน้า ยังไม่รู้เลยว่าตอนนี้เจ้าหญิงมีชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบไหน หัวหน้าจะยอมแพ้ได้ยังไง” ความเร็วในการพูดของผู้ดูแลจ้ง ณ ตอนนี้ค่อนข้างเร็ว ขณะนี้ผู้ดูแลจ้งเป็นห่วงมากจริงๆ รนมากจริงๆ

ผู้ดูแลจ้งอยากลองให้ความหวังอีกนิดกับหัวหน้าบ้านตนเอง ถึงแม้จะไม่เห็นความหวัง ถึงแม้จะมีความนึกถึงเล็กน้อยก็ได้ คงดีกว่าการท้อแท้ถอดใจในตอนนี้

“หากชีวิตในตอนนี้ของเจ้าหญิงเหนื่อยมากและลำบากมาก หัวหน้าจะทนได้เหรอครับ” ผู้ดูแลจ้งพูดโน้มน้าวหัวหน้าบ้านตนเอง ขณะนี้เขาตั้งใจพูดแบบนี้แหละ

ผู้ดูแลจ้งคิดว่าเขาพูดแบบนี้หัวหน้าบ้านตนเองต้องมีการตอบสนองแน่นอน ไม่ว่ายังไงแล้วในตอนที่พวกเขาคิดว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังเป็นเจ้าหญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้ หัวหน้าแค่ได้ยินข่าวไม่ดีของคุณหนูใหญ่เล็กน้อยก็จะมีการตอบสนองแล้ว

ทว่า สิ่งที่ทำให้ผู้ดูแลจ้งตกใจก็คือ ถึงแม้เขาจะต้องใจพูดให้น่าสงสารแค่ไหน หัวหน้าบ้านตนเองก็ยังคงไม่มีการตอบสนองใดๆ ราวกับว่าเรื่องราวทั้งหมดไม่เกี่ยวข้องกับหัวหน้าเลย

ผู้ดูแลจ้งอึ้งไปเลย มีความตกใจเล็กน้อย แต่กลับไม่เข้าใจ ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?

เมื่อก่อนพอพูดถึงคุณหนูใหญ่ตระกูลถังหัวหน้าก็จะมีการตอบสนอง ก่อนหน้านี้ แค่ได้ยินเรื่องเล็กน้อยที่เกี่ยวกับคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง หัวหน้าก็จะให้ความสนใจมากๆ

ทำไมตอนนี้หัวหน้าถึงไม่มีการตอบสนองแล้ว?

หรือว่าการตอบสนองของหัวหน้า การสนใจของหัวหน้า ให้เพียงแต่คุณหนูใหญ่ตระกูลถังคนเดียว?

ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเจ้าหญิงองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเขา?

ทว่านี่ก็ไม่สัมพันธ์กันแล้ว หากคุณหนูใหญ่ตระกูลถังไม่ใช่เจ้าหญิงองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเขา ทำไมหัวหน้าถึงต้องสนใจ?

“หัวหน้า หรือว่าท่านไม่อยากตามหาเจ้าหญิงแล้ว ไม่อยากสนใจเจ้าหญิงแล้วเหรอครับ?” จริงๆ แล้วจากการตอบสนองของหัวหน้าบ้านตนเองผู้ดูแลจ้งก็มีคำตอบแล้ว ทว่าผู้ดูแลจ้งไม่เชื่อ เขาไม่อยากเชื่อ

“นายออกไปเธอ” ขณะนี้ซ่างกวนหงไม่อยากพูดคุยปัญหานี้อย่างชัดเจน เอ่ยปากไล่คนออกไปเลย นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมา

ผู้ดูแลจ้งอยู่กับหัวหน้ามาสี่ปี นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาถูกหัวหน้าไล่ออกไป เมื่อก่อนตอนที่หัวหน้าคิดถึงคุณนายเขาอยู่ข้างกายหัวหน้ายังไม่เคยไล่เขาไปเลย ตอนนี้กลับไล่เขาออกไป?

“หัวหน้า พวกเราไปตามหาเจ้าหญิงกันเถอะครับ พอหาเจ้าหญิงเจอแล้ว……” ผู้ดูแลจ้งน่าจะเสียใจเพราะถูกไล่ ทว่าขณะนี้ผู้ดูแลจ้งไม่มีเวลามาเสี่ยใจ เขายังมีเรื่องสำคัญต้องทำอีก เขาห้ามให้หัวหน้าบ้านตนเองดิ่งลงเหวแบบนี้

“ออกไป” น้ำเสียงของซ่างกวนหงสูงขึ้นกันทันหัน ในน้ำเสียงยังมีความเงียบสงบแฝงอยู่ ทว่ากลับให้ความรู้สึกเหมือนไม่กล้าคัดค้าน

นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ซ่างกวนหงใช้น้ำเสียงเช่นนี้คุยกับผู้ดูแลจ้ง

ซ่างกวนหงและผู้ดูแลจ้งมีความสัมพันธ์แบบเจ้านายและคนใช้ ทว่าทั้งสองเติบโตกันมาตั้งแต่เด็กๆ เหมือนดั่งครอบครัวเดียวกัน ซ่างกวนหงเองก็ไม่เคยเห็นผู้ดูแลจ้งเป็นคนใช้

ผู้ดูแลจ้งตะลึงไปเลย สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน เขาเห็นหน้าตาของหัวหน้าบ้านตนเองแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้ผู้ดูแลจ้งจะเป็นห่วงมากๆ ทว่าขณะนี้ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก ได้แต่ค่อยๆ ถอยออกไป