ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1511 ชอบมากๆ （1）

ซ่างกวนหงไม่ได้พูดอะไร เขารับปากกาที่ผู้ดูแลจ้งยื่นให้ แล้วก็เซ็นชื่อของตัวเองลงไป

เจ้าหลี่เห็นว่าหัวหน้าขององค์กรโกสต์ซิตี้เซ็นชื่อด้วยตัวเอง ก็รู้สึกสบายใจขึ้นในที่สุด แน่นอนว่าเพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้คนขององค์กรโกสต์ซิตี้รู้สึกเสียใจในภายหลัง เจ้าหลี่ก็เลยรีบประทับตราอย่างรวดเร็ว

ด้วยวิธีการนี้ สัญญาก็ถือว่าสำเร็จลุล่วงแล้ว ธุระก็คุยกันจนเรียบร้อย เจ้าหลี่เป็นคนที่มีสายตาเฉียบปหลม แถมตอนนี้ยังได้เซ็นสัญญาที่สำคัญขนาดนี้ เจ้าหลี่ตื่นเต้นมาก แทบจะอดไม่ไหวที่จะได้ไปแบ่งปันกับคนในองค์กร ดังนั้น พอเซ็นสัญญาความร่วมมือเสร็จ เจ้าหลี่ก็ขอตัวกลับก่อน

แต่ว่า ถ้าเกิดว่าผู้ดูแลจ้งยังไม่ได้บอกว่าจะไป และซ่างกวนหงก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่ได้มีท่าทีจะลุกขึ้น ท่านหยวนก็ไม่สามารถไล่แขกได้

ตอนที่เจ้าหลี่ออกไปนั้น ก็ได้เจอกับผู้ดูแลของคฤหาสน์หยวน

“เจ้าหน้าที่หลี่ จะไปแล้วเหรอครับ？”พอผู้ดูแลเห็นเจ้าหลี่ก็ยิ้มทักทาย แล้วอีกอย่างคุณหญิงก็ได้สั่งไว้ว่าให้จับตาดูสถานการณ์ในห้องทำงาน คุณหญิงบอกว่าถ้าคุยธุระของท่านหยวนเสร็จแล้วให้รายงานเธอด้วย

“อืม คุยเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ เนี่ยผมจะกลับแล้ว” เจ้าหลี่กำลังอารมณ์ดี รู้สึกสุขสมหวัง เหมือนกับเดินอยู่บนก้อนเมฆ เขาตอบคำถามของผู้ดูแลไปด้วย แต่ก็ไม่ได้หยุดเดิน

“เจ้าหน้าที่หลี่ เรื่องที่คุณมาคุยในวันนี้ใช่เรื่องเดียวกับเรื่องของแขกท่านหยวนหรือเปล่าครับ？” ผู้ดูแลจำคำสั่งของคุณหญิงได้ ดังนั้นก็เลยต้องถามให้ชัดเจน

“ใช่ครับ เป็นเรื่องเดียวกัน” เจ้าหน้าที่หลี่ไม่ได้คิดอะไรมากมาย ก็เลยตอบไปอย่างรวดเร็ว

“ถ้าอย่างนั้นในเมื่อคุยเสร็จแล้ว แขกของท่านหยวนก็กำลังจะกลับแล้วใช่ไหมครับ？”คุณหญิงสั่งไว้อย่างชัดเจนว่า เย็นวันนี้ที่คฤหาสน์จะมีงานเลี้ยง ต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าจะไม่มีคนภายนอก

“แน่นอนครับ”เจ้าหน้าที่หลี่หยุดเดิน “ในเมื่อคุยเสร็จแล้ว เดี๋ยวพวกเขาก็คงกลับแล้วล่ะ ดูจากสถานะของพวกเขาแล้ว เวลาน่าจะมีค่ามาก พวกเขาไม่มีทางยอมเสียเวลาหรอกครับ”

เจ้าหน้าที่หลี่พูดอย่างแน่ใจ ความคิดของเจ้าหน้าที่หลี่กับท่านหยวนนั้นเหมือนกัน คนอย่างหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ ไม่มีทางยอมเสียเวลาอย่างแน่นอน ในเมื่อคุยธุระเสร็จแล้วก็ต้องรีบกลับแน่

ผู้ดูแลก็สบายใจ แล้วก็ไปส่งเจ้าหน้าที่หลี่ที่ประตู

เดิมทีผู้ดูแลของคฤหาสน์หยวนอยากจะรอให้แขกของท่านหยวนลงมาก่อน แล้วก็ส่งเขาที่ประตู แต่ว่ามันมีเรื่องให้ต้องไปจัดการพอดี ดังนั้นเขาก็เลยออกไปก่อน

ตอนที่ผู้ดูแลกลับมาอีกครั้งนั้น ก็เห็นรถของท่านหยวนขับออกไปพอดี

“ท่านหยวนออกไปข้างนอกเหรอ？”ผู้ดูแลถามคนที่กำลังทำความสะอาดลานบ้านอยู่

“หา? อ้อ” จริงๆแล้วเมื่อกี้คนนั้นก็ไม่ได้ตั้งใจมองเท่าไหร่นัก แต่ว่าเขาก็เห็นว่ารถของท่านหยวนออกจากบ้านไป แล้วเมื่อกี้ก็เห็นว่าคนขับรถของท่านหยวนก็รีบวิ่งไปเหมือนกัน ดูท่าทางค่อนข้างรีบร้อน เป็นไปได้ว่าท่านหยวนน่าจะมีธุระด่วนก็เลยต้องรีบออกไป

“แขกของท่านหยวนก็ไปด้วยเหรอ? ”ผู้ดูแลจำฐานะของคุณหญิงของตัวเองได้ ตอนนี้ก็เลยสนใจเรื่องของแขกเป็นพิเศษ

“ท่านหยวนก็ไปแล้ว แขกของเขาก็ต้องออกไปด้วยสิ”คนคนนั้นตอบ เขารู้สึกว่าคำถามของผู้ดูแลค่อนข้างแปลก เจ้าบ้านไปแล้ว แล้วแขกของเขาจะยังอยู่ที่บ้านหรือยังไง？！

มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

“ดี ดี ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว”ผู้ดูแลไม่รู้ว่าคนคนนั้นแค่ตอบตามความคิดของตัวเอง นึกว่าแขกกลับไปแล้วจริงๆ

แต่ว่าผู้ดูแลก็ยังไม่วางใจเท่าไหร่นัก เขาเดินเข้าไปในบ้าน ขึ้นไปชั้นบน ห้องทำงานอยู่ฝั่งซ้ายของบันได ผู้ดูแลยืนอยู่ครู่หนึ่ง ก็ไม่ได้ยินเสียงของการขยับเขยื้อนใดๆ จากข้างใน ไม่มีเสียงอะไรเลย แล้วก็ไม่มีคนพูดคุยกันด้วย

ผู้ดูแลก็ยิ่งแน่ใจว่าแขกกลับไปอีกแล้ว

พอผู้ดูแลลงมาชั้นล่างก็โทรหาคุณนายหยวน บอกคุณนายหยวนว่าแขกกลับไปเรียบร้อยแล้ว

ตอนนี้คุณนายหยวนกำลังซื้อข้าวของอยู่ แต่ว่าเธอก็กำลังกังวลเกี่ยวกับเรื่องของแขกอยู่พอดี เพราะว่าตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงแล้ว ถ้าเกิดว่าแขกยังไม่กลับ เธอก็ไม่รู้จริงๆ ว่าเธอจะจัดการงานปาร์ตี้เย็นวันนี้ยังไง

ถ้าเกิดว่าแขกยังไม่กลับ คุณนายหยวนก็วางแผนจะเปลี่ยนไปจัดงานปาร์ตี้วันอื่นแทน ยังไงซะทางฝั่งของตระกูลถังก็ให้ความสำคัญกับเรื่องของเด็กน้อยทั้งสองมาก ต้องห้ามประมาทโดยเด็ดขาด

และในเวลานี้ผู้ดูแลก็โทรมาบอกเธอพอดีว่าแขกกลับไปแล้ว คุณนายหยวนก็เลยรู้สึกโล่งอก ก็เลยเลือกซื้อของขวัญให้เด็กน้อยทั้งสองได้อย่างสบายใจ

ในเมื่อแขกกลับไปแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องเลื่อนวันจัดงานปาร์ตี้แล้ว

แต่ว่าสิ่งที่คุณนายหยวนไม่รู้ก็คือ ในห้องทำงานของคฤหาสน์หยวน มีผู้ชายทั้งสามคนนั่งอยู่ ไม่มีใครพูดอะไร และก็ไม่ขยับไปไหน นิ่งกว่าขาตั้งซะอีก

ท่านหยวนก็ไม่มีทางเลือก ในเมื่อหัวหน้าขององค์กรโกสต์ซิตี้ไม่บอกว่าจะกลับ เขาก็จะไล่แขกกลับไปก็ไม่ได้

อีกอย่าง เขาพูดอ้อมค้อมก็แล้ว แม้แต่เชิญหัวหน้าขององค์กรโกสต์ซิตี้ไปกินข้าวที่โรงแรมด้วยกัน ถึงขนาดโทรไปจองแล้วด้วย แต่ว่าหัวหน้าไม่ตอบรับ ผู้ดูแลก็เลยปฏิเสธไป

ปฏิเสธก็ปฏิเสธไปแล้ว การที่หัวหน้าขององค์กรโกสต์ซิตี้ปฏิเสธที่จะไปกินข้าวกับเขา ท่านหยวนก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องปกติ เป็นเรื่องที่คาดเดาได้

แต่ปัญหาก็คือ เขาปฏิเสธแต่ไม่ยอมพูดว่าจะกลับแล้ว ได้แต่นั่งอยู่ตรงนั้น เหมือนพระพุทธรูปยังไงยังงั้น

ท่านหยวนไม่เข้าใจการกระทำของหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้เลยจริงๆ นี่เขาหมายความว่ายังไงกันแน่?

เขาพูดอ้อมค้อมก็ตั้งหลายครั้ง แต่ว่าหัวหน้าไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย เหมือนกับว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูดยังไงยังงั้น

ท่านหยวนรู้สึกว่าหัวหน้าหน้าจะไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูดจริงๆ เพราะเขารู้สึกเหมือนกับว่าหัวหน้าจะเงียบสงบอยู่ในโลกของตัวเอง เหมือนไม่ได้รับผลกระทบจากโลกภายนอกเลย ท่านหยวนคิดว่าการรบกวนเขาตอนนี้เป็นเรื่องที่ผิด

ถึงแม้ว่าตอนที่หัวหน้าเงียบสงบอยู่ในโลกของตัวเองนั้น แต่ว่าท่าทางของเขายังคงดูบีบคั้น ท่านหยวนแทบจะทนไม่ไหวอีกต่อ สุดท้ายก็เลยได้แต่รักษาความเงียบเอาไว้

เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าหัวหน้าจะนั่งนิ่งโดยไม่ขยับได้อีกนานแค่ไหนกัน?

ท่านหยวนไม่เชื่อหรอกว่า เขาจะนั่งนิ่งอยู่แบบนี้ไปได้ตลอด เขาไม่เหนื่อยเหรอ?

แต่ว่า ท่านหยวนก็รอไปเรื่อยๆ จนเขาไม่รู้แล้วว่าตัวเองรอมานานแค่ไหนแล้ว หัวหน้ายังคงนั่งนิ่งไม่ขยับอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว

สัญญาก็เซ็นเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ท่านหยวนเลยมุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่ตัวของหัวหน้า ท่านหยวนรับรองได้เลยว่า ตอนนี้มันผ่านไปชั่วโมงหนึ่งแล้ว ที่หัวหน้าไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว แม้แต่นิ้วก็ไม่ขยับ

จนท่านหยวนเริ่มสงสัยแล้วว่าหรือว่าความจริงหัวหน้าเสียชีวิตไปแล้วรึเปล่า？！

ท่านหยวนอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเวลา ตอนนี้เกือบจะหกโมงแล้ว หกโมงแล้ว อีกไม่นานงานเลี้ยงก็จะเริ่มขึ้นแล้ว แขกที่จะมาก็คงจะเริ่มมากันแล้ว

ท่านหยวนนึกถึงเรื่องขององค์กรโกสต์ซิตี้กับตระกูลถัง ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นห่วง ท่านหยวนคิดว่าควรจะบอกคุณนายหยวนสักหน่อย ดูว่าควรส่งข้อความแจ้งตระกูลถังหรือไม่

แต่ว่าตอนนี้ท่านทั้งสองคนยังนั่งอยู่ในห้องนี้ ท่านหยวนจะโทรหาคุณนายหยวนก็ไม่ได้ ก็เลยต้องส่งข้อความไปแทน

แต่ว่า ตอนที่ท่านหยวนหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อส่งข้อความนั้น จู่ๆ ผู้ดูแลจ้งก็หันมามอง ท่านหยวนรู้สึกขี้ขลาดขึ้นมาในทันที ก็เลยหยุดการกระทำของเขา แล้วก็หันกลับไปมองผู้ดูแลจ้ง เห็นได้ชัดว่าเขากำลังรอให้ผู้ดูแลจ้งพูดอะไรบางอย่าง

“ท่านหยวนจัดห้องทำงานได้ไม่เลวเลยนะครับ” ความจริงแล้วผู้ดูแลจ้งก็ไม่ได้มีอะไรจะพูดกับท่านหยวนหรอก แต่ว่าการที่ท่านหยวนมองเขาแบบนี้ ถ้าเขาไม่พูดอะไรสักหน่อยก็คงจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่นัก

“สไตล์ไม่เลวเลย” ผู้ดูแลจ้งตั้งใจคิดอย่างจริงจังแล้วก็พูดเสริมอีกว่า “หัวหน้าของผมก็ชอบสไตล์แบบนี้”

ท่านหยวนอึ้งไป แล้วก็อดไม่ได้ที่จะกะพริบตาปริบๆ หัวหน้าชอบสไตล์การตกแต่งห้องทำงานของเขาอย่างนั้นเหรอ?

เขามองไม่ออกแม้แต่นิดเดียวเลยจริงๆ ตอนที่หัวหน้าเข้ามาในนี้เขาได้มองการตกแต่งด้วยเหรอ?

น่าจะไม่ได้มองนะ? ท่านหยวนจำได้อย่างชัดเจนว่าหลังจากที่หัวหน้าเข้ามาแล้วนั่งลงนั้นก็เริ่มเหม่อลอย ไม่ได้มองไปรอบๆ เลยด้วยซ้ำ

ผู้ดูแลจ้งพูดแบบขายผ้าเอาหน้ารอดจริงๆ

“เพื่อนผมช่วยออกแบบห้องทำงานนี้ให้น่ะครับ ถ้าเกิดว่าหัวหน้าชอบ แล้วอนาคตมีแผนจะตกแต่งใหม่เดี๋ยวผมจะแนะนำให้นะครับ” ถึงแม้ว่าท่านหยวนจะมองไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียวว่าหัวหน้าชอบสไตล์การตกแต่งห้องทำงานของเขา แต่ว่าไหนๆผู้ดูแลจ้งก็พูดออกมาแบบนี้แล้ว เขาก็ต้องตอบรับ

“ครับ ครับ” ผู้ดูแลจ้งพยักหน้ารับ หลังจากนั้น……ไม่มีหลังจากนั้นแล้ว ทุกอย่างก็เข้าสู่ความเงียบเหมือนเดิม

ท่านหยวนพยายามหายใจเข้าลึกๆ ทั้งสองท่านนี้หมายความว่ายังไงกันแน่ หรือว่าห้องทำงานของเขามันสบายมาก ดังนั้นหัวหน้าก็เลยไม่อยากกลับ?

นี่มันกำลังจะหกโมงแล้ว ถ้าเกิดว่าเขายังไม่กลับก็จะไม่ทันการแล้ว คนอื่นๆ ยังไม่เท่าไหร่หรอก แต่ที่สำคัญคือตระกูลถัง

ดังนั้น ท่านหยวนก็เลยคิดว่าเขาจำเป็นต้องส่งข้อความหาตระกูลถัง

ท่านหยวนหยิบโทรศัพท์ออกมาอีกครั้ง เริ่มพิมพ์ข้อความ น้อยครั้งมากที่ท่านหยวนจะส่งข้อความ ดังนั้นการพิมพ์ของเขาเลยค่อนข้างช้า แล้วท่านหยวนก็ต้องคอยสังเกตสถานการณ์ของผู้ดูแลจ้งกับหัวหน้าด้วย