ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1557 คู่รักที่ไม่แยกจากกัน （2）

แต่ไหนแต่ไรเขาให้เธอทำอะไรเธอก็จะทำสิ่งนั้น เขาไม่ให้เธอทำ เธอก็จะไม่ทำ

แม้ว่าครั้งนี้จะครบกำหนดระยะเวลาห้าปีแล้ว เขาไม่ต้องการให้เธอจากไป แม้ว่าเธอจะไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่ได้ขัดคำสั่งของเขา

แค่ใช้วิธีการเล็กๆ น้อยๆ เพื่อให้บรรลุจุดประสงค์ของการจากไป แต่เธอไม่รู้ว่ากลอุบายเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ของเธอคือทั้งหมดที่เขาชอบ แต่ว่าตอนนี้เพื่อไป๋ยี่รุ่ยเธอกลับกล้าขัดความประสงค์ของเขา

ไป๋ยี่รุ่ยสำคัญกับเธอมากขนาดนั้นเลยเหรอ？

เพื่อไป๋ยี่รุ่ยแล้ว เธอกล้าที่จะทำทุกอย่าง

“เรื่องนี้ไม่ได้” ท่าทีของหลิวหยิงในครั้งนี้หนักแน่นเป็นอย่างมาก เรื่องในครั้งนี้พิเศษมาก ไป๋ยี่รุ่ยไม่ต้องการให้คนอื่นรู้เรื่องนี้หากว่าเขาไม่ช่วยไป๋ยี่รุ่ย ก็คงจะไม่มีใครช่วยเขาแล้ว

ดวงตาของซือถูมู่หรงหรี่ลงพลางรวบรวมแสงอันเยือกเย็น ครั้งนี้เขาไม่ได้ส่งเสียงออกมา แต่กลับจ้องเขม็งเธอ

ในเวลานี้แม้ว่าเขาจะไม่พูดไม่จา ทำเพียงมองไปที่เธอ แต่ว่าสายตานั้นก็แรงพอให้คนยอมจำนน

ถูกบังคับหายใจไม่ออก

แววตาเช่นนี้ หากเป็นคนอื่น เกรงว่าขาทั้งสองข้างคงอ่อนปวกเปียกเป็นอัมพาตอยู่บนพื้น

หากเป็นช่วงเวลาปกติหลิวหยิงก็คงต้องรู้สึกกลัวอย่างแน่นอน อาจจะถอยกลับ แต่ว่าครั้งนี้ไม่ได้จริงๆ เธอมองไปที่เขาพลางพูดขึ้นอย่างยืนหยัดว่า：“ครั้งนี้ไม่ได้”

“ได้ งั้นคุณก็ลองดู” ริมฝีปากซือถูมู่หรงเผยรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมา ดี ดีมาก เธอทำเพื่อไป๋ยี่รุ่ยและไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

เธอแคร์ไป๋ยี่รุ่ยขนาดนั้นเลยเหรอ？

ในเมื่อเธอแคร์ขนาดนั้น ถ้างั้นเขา……

หลิวหยิงเงยหน้าเล็กน้อย ไม่พูดไม่จา แต่ว่าท่าทีของเธอชัดเจนมาก ไม่ถอย ไม่ยอม

“ไป๋ยี่รุ่ยลำบากมาหลายปีถึงจะมีบริษัทในวันนี้ คุณว่า ถ้าผมทำอะไรบางอย่างนิดหน่อย แล้วบริษัทของเขาจะยังคงรักษาไว้ได้อีกเหรอ？”ซือถูมู่หรงนั้นก็ไม่อยากที่จะใช้วิธีนี้ข่มขู่เธอ แต่ว่าเขาทนเห็นเธอปกป้องไป๋ยี่รุ่ยขนาดนี้ไม่ได้

ทนไม่ได้ที่เห็นท่าทีที่เธอทำเพื่อไป๋ยี่รุ่ยโดยไม่สนใจอะไรขนาดนี้ และเขาคงยอมให้เธอพบหน้ากับไป๋ยี่รุ่ยอีกไม่ได้

เขาทำอะไร แต่ไหนแต่ไรก็สนใจแต่ผลลัพธ์ ไม่ได้สนใจวิธีการ ขอเพียงผลเป็นไปตามที่เขาต้องการก็ได้ทั้งนั้น

เมื่อหลิวหยิงได้ยินเขาข่มขู่ก็ตะลึงงันครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้ม：“แล้วแต่คุณ”

หากเป็นเมื่อก่อน ซือถูมู่หรงข่มขู่เธอ เธอจะต้องเป็นกังวล แน่นอนว่าเธอนั้นรู้ว่าหลายปีมานี้ไป๋ยี่รุ่ยนั้นไม่ง่ายเลย

ตอนนั้นคุณพ่อไป๋เสียชีวิต ตระกูลไป๋สูญสิ้นทุกอย่าง ไป๋ยี่รุ่ยสร้างตัวด้วยสองมือเปล่า เพิ่งพาตัวเองค่อยๆทำทีละเล็กทีละน้อย อีกทั้งการที่ไป๋ยี่รุ่ยพยายามจนประสบความสำเร็จในวันนี้นั้นมีจุดประสงค์อื่น นั้นก็คือแก้แค้นให้กับตระกูลไป๋

แน่นอน ตอนนี้ความแค้นของไป๋ยี่รุ่ยก็ได้รับการสะสางแล้ว เวินจีหยันทำชั่วได้ชั่ว ได้รับผลกรรมไปแล้ว

ตอนนี้บริษัทเวินซื่อกรุ๊ปอยู่ในมือของเวินลั่วฉิงแล้ว นี่เป็นสิ่งที่ไป๋ยี่รุ่ยยินดีที่จะเห็นอย่างที่สุด

เมื่อก่อนซือถูมู่หรงข่มขู่เธอขนาดนี้ เธอจะต้องคำนึงถึงสถานการณ์ของไป๋ยี่รุ่ย ต้องยอมจำนนอย่างแน่นอน

เหมือนกับครั้งก่อนๆที่ผ่านๆมา แต่ว่าตอนนี้ไม่ต้องแล้ว เพราะว่าไม่มีความจำเป็นอะไรอีกต่อไปแล้ว

ไป๋ยี่รุ่ยฆ่าไป๋หยิง พรุ่งนี้ก็จะไปมอบตัว แม้ว่าจะหาทนายความเก่งขนาดไหน ก็ต้องติดคุกอย่างแน่นอน อีกทั้งก็คงไม่ใช่ระยะเวลาเพียงสั้นๆ แน่นอนว่าไป๋ยี่รุ่ยคงไม่ได้สนใจทรัพย์สินภายนอกแล้ว

แล้วเธอจะยังต้องกังวลอะไรอีกล่ะ

ซือถูมู่หรงตะลึงงัน คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับเช่นนี้ เขายังจำได้ว่าครั้งก่อนพอเขาพูดถึงไป๋ยี่รุ่ย และใช้ไป๋ยี่รุ่ยข่มขู่เขา ในเวลานั้นเธอยอมจำนน แต่ว่าครั้งนี้กลับไม่กลัวแล้วเหรอ？

ไม่กลัวแล้ว หรือว่าเธอคิดว่าเขาไม่กล้าทำ？

เป็นความจริงที่เมื่อสักครู่นี้เขาเพียงต้องการที่จะข่มขู่เธอเท่านั้น ไม่ได้คิดที่จะทำจริงๆ ที่จริงในใจของเขานั้นชัดเจน หากเขาทำอะไรกับไป๋ยี่รุ่ยขึ้นมาจริงๆ เธอคงไม่ให้อภัยเขาอย่างแน่นอน

เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าในใจของเธอนั้นชอบไป๋ยี่รุ่ย

“คุณคิดว่าผมไม่กล้าเหรอ？”ซือถูมู่หรงไม่อยากให้เธอมองความคิดของเขาทะลุปรุโปร่ง และจะให้เธอรู้ไม่ได้ว่าที่จริงเขาก็ไม่กล้าทำ

พูดไปก็น่าขัน เขาที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน แต่กลับไม่กล้าทำเรื่องเช่นนี้

“ฉันไม่ได้หมายความว่าคุณไม่กล้า คุณซือถูมู่หรงมีอะไรที่ไม่กล้าทำบ้าง คุณอยากทำอะไรก็ทำเถอะ”แต่ไหนแต่ไรหลิว หยิงไม่เคยคิดเลยว่ามีเรื่องอะไรที่เขาไม่กล้าทำ เธอรู้ว่าไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้แคร์เรื่องพวกนี้ ดังนั้นจึงไม่ได้เป็นกังวล

“ดังนั้นล่ะ？ความหมายของคุณก็คือคุณจะต้องไปพบไป๋ยี่รุ่ยให้ได้ แม้ว่าผมจะทำลายบริษัทของไป๋ยี่รุ่ย？”ซือถูมู่หรงตะลึงงันเล็กน้อย การตอบสนองกลับเช่นนี้ของเธอไม่ค่อยสมเหตุสมผล

“ค่ะ” หลิวหยิงเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย เป็นคำตอบหนึ่งคำที่เรียบง่ายและหนักแน่น

ดวงตาของซือถูมู่หรงหรี่ขึ้น มองไปที่เธอ หน้าอกค่อยๆยืดขึ้น ผู้หญิงคนนี้มันน่าโมโหจริงๆ

ไป๋ยี่รุ่ยสำคัญกับเธอขนาดนั้นเลยเหรอ？เธอถึงต้องพบหน้ากับไป๋ยี่รุ่ยให้ได้

แต่สิ่งที่ทำให้เขาโกรธเกลียดมากที่สุดก็คือตัวเอง เขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าเธอชอบไป๋ยี่รุ่ย ในเวลานี้เขาเห็นเธอขัดต่อเจตจำนงของเขา เพื่อไป๋ยี่รุ่ยต่อหน้าต่อตา แต่เขากลับไม่กล้าทำอะไรเลย

ในเวลานี้เขาอยากที่จะบีบคอเธอให้ตายจริงๆ แต่ว่ามือของเขาที่อยู่บนลำตัวของเธอ กลับทำใจไม่ได้ที่จะออกแรง

ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาโมโหจนแทบจะกระอัก แต่เขากลับไม่กล้าทำร้ายเธอเลยแม้แต่น้อย

“คุณทำแบบนี้ไป๋ยี่รุ่ยเห็นด้วยเหรอ？คุณไม่แคร์ แล้วไป๋ยี่รุ่ยก็ไม่แคร์ด้วยงั้นเหรอ？นั้นเป็นสิ่งที่ไป๋ยี่รุ่ยพยายามอย่างสุดชีวิตกว่าจะได้มันมา” สุดท้ายซือถูมู่หรงก็ถอนหายใจอย่างเงียบๆ

เขาไม่สามารถทำอะไรเธอได้จริงๆ อีกทั้งดูท่าทีของเธอในเวลานี้ก็ยิ่งไม่เข้าใจ

แต่ว่าเธอนั้นไม่แคร์ แล้วไป๋ยี่รุ่ยก็ไม่แคร์ด้วยงั้นเหรอ สำหรับผู้ชายคนหนึ่งแล้ว งานนั้นสำคัญขนาดไหนเขานั้นรู้ดี

อีกทั้งธุรกิจของไป๋ยี่รุ่ย หลายปีมานี้เขาก็แลกมาด้วยชีวิต

ซือถูมู่หรงไม่คิดว่าเพื่อเธอแล้วไป๋ยี่รุ่ยจะยอมละทิ้งบริษัท

“เขาไม่มีความเห็นใดแน่นอน ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้แล้ว” เกี่ยวกับจุดๆนี้หลิวหยิงสามารถให้คำตอบที่แน่ชัดได้

“เขาไม่แคร์เรื่องพวกนี้แล้ว？งั้นเขาแคร์อะไร？แคร์คุณ？” สีหน้าของซือถูมู่หรงเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย นัยน์ตาคู่หนึ่งเต็มไปด้วยหลากหลายอารมณ์อย่างรวดเร็ว

ริมฝีปากของหลิวหยิงเม้มเล็กน้อย ไม่พูดไม่จา เพราะเรื่องฆ่าคนตายไม่ใช่เรื่องดีอะไร อีกทั้งไป๋ยี่รุ่ยก็ไม่ต้องการให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ การที่ไป๋ยี่รุ่ยรีบร้อนที่จะไปมอบตัว ก็เพื่อต้องการให้ตำรวจจัดการกับเรื่องนี้อย่างไม่ให้เป็นจุดสนใจ สุดท้ายจัดการอย่างเงียบๆ ไม่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่โต

ดังนั้นในเวลานี้คงไม่ดีแน่หากหลิวหยิงบอกเรื่องนี้กับซือถูมู่หรง

แต่ว่าในเวลานี้ การที่หลิวหยิงนิ่งเงียบ สายตาของซือถูมู่หรงกลับมองว่าเธอยอมรับ

เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าหลิวหยิงชอบไป๋ยี่รุ่ย แต่ว่าเขาก็รู้มาว่าไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้ชอบหลิวหยิง คนที่ไป๋ยี่รุ่ยชอบก็คือเวินลั่วฉิง ดังนั้นเขาก็เลยไม่ได้รีบร้อนอะไร

แต่ว่าเมื่อดูจากความหมายของหลิวหยิงเมื่อสักครู่นี้ หรือว่าไป๋ยี่รุ่ยจะหันมาชอบหลิวหยิงแล้ว？

ซือถูมู่หรงใจสั่นอย่างรุนแรง เดิมทีหลิวหยิงก็ชอบไป๋ยี่รุ่ย หากไป๋ยี่รุ่ยก็ยอมรับหลิวหยิง ถ้าอย่างนั้นทั้งสองคนก็คงจะได้อยู่ด้วยกันสมปรารถนาทั้งคู่

หากเป็นเมื่อก่อน ตอนนี้สัญญาห้าปียังไม่สิ้นสุดลง เขาก็คงไม่เป็นกังวล เพราะว่าเขารู้ว่าขอเพียงสัญญาของพวกเขายังไม่สิ้นสุดลง หลิวหยิงก็จะไม่ไปจากเขา อีกทั้งขอเพียงสัญญาของพวกเขายังไม่สิ้นสุดลง หลิวหยิงก็จะไม่ทำเรื่องที่ผิดต่อเขาอย่างแน่นอน

แต่ว่าตอนนี้สัญญาของพวกเขาสิ้นสุดลงแล้ว หลายวันมานี้เธออยากที่จะจากไปมาโดยตลอด

เมื่อซือถูมู่หรงคิดมาจนถึงจุดนี้ หน้าอกก็รู้สึกอัดแน่น

“ดังนั้น ตอนนี้พวกคุณทั้งสองก็ต่างฝ่ายต่างเห็นพ้องต้องกัน” ในเวลานี้ซือถูมู่หรงโกรธเป็นอย่างมาก แน่นอนว่าน้ำเสียงไม่ดีอย่างแน่นอน แสดงให้เห็นชัดว่าแฝงไว้ด้วยการเย้ยหยัน

หลิวหยิงไม่ได้โง่ แน่นอนว่าฟังคำเย้นหยันของเขาออก หลิวหยิงยิ้มพลางจงใจพูดขึ้นว่า：“ขอให้ประธานซือถูทำตามที่ปรารถนาด้วย”

ตลอดระยะห้าปีที่เธออยู่กับเขา เธอทำตามความต้องการของเขามาโดยตลอด แต่ว่าตอนนี้สัญญาของพวกเขาก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว แล้วทำไมจะต้องทำตามสิ่งที่เขาต้องการด้วย

ตอนนี้เขาเหน็บแนมคนอื่นไปทั่ว แล้วเธอจะต้องยอมให้เขาเย้ยหยันเหมือนเมื่อก่อนงั้นเหรอ？

ซือถูมู่หรงกัดฟัน กัดเสียงดัง มุมปากของเขาขยับพลางค่อยๆพูดขึ้นทีละคำด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก：“คุณอย่าได้คิด”

“ทำไมผมจะต้องทำตามที่คุณต้องการ？ผู้หญิงของผมทำไมผมจะต้องเสียเปรียบให้กับคนอื่น”ในเวลานี้ซือถูมู่หรงโกรธจนดวงตาใกล้จะพ่นไฟแล้วระบายความโกรธออกมา ใช้คำพูดค่อนข้างรุนแรง

หลิวหยิงตะลึงงันแววตามืดมน แต่ว่าริมฝีปากกลับเผยรอยยิ้มออกมา เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาเป็นแบบนี้ และรู้ตั้งแต่แรกว่าเขาไม่ยอมปล่อยเธอไปเพราะเกียรติในตนเอง เขาต้องการลงโทษเธอ！！

แต่ว่าเธอก็รู้สึกเสียใจกับคำพูดที่ว่าเสียเปรียบให้กับชายอื่นของเขา แต่ว่าก็ไม่สำคัญ เมื่อก่อนคำพูดที่เขาพูดและการกระทำของเขาทำร้ายคนมากเสียกว่าตอนนี้อีก เธอก็ยังอดทนมาได้

“หลิวหยิง จำไว้นะ คุณเป็นผู้หญิงของผม ดังนั้นอย่าคิดไปมั่วซั่วข้างนอก” ซือถูมู่หรงมองไปยังริมฝีปากยิ้มของเธอ ในใจยิ่งโกรธกว่าเดิม เขาไม่ชอบเห็นเธอทำท่าทางเฉยเมยเป็นที่สุด！