ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1570 ความโมโหของเขา（1）

หลิวปิงที่ตามมาข้างหลังก็หยุดรถ รอให้ประธานของตนมาก่อน！！！！

ที่จริงหลิวหยิงรู้ว่าเป็นรถของหลิวปิงที่ขับตามมาตั้งแต่แรกแล้ว เพราะว่าก่อนหน้าตอนที่อยู่บนรถแท็กซี่ คนขับก็ได้บอกกับเธอแล้ว

หลิวหยิงไม่ได้สนใจ เข้าไปในคฤหาสน์ทันที หลังจากที่เข้าไปยังห้องโถง เธอก็ไม่ได้ขึ้นไปข้างบน แต่กลับนั่งลงบนโซฟา หลังจากที่นั่งลงบนโซฟา เธอจึงได้พบว่าร่างกายของตนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอนั้นว่างเปล่า ตัวของเธอก็ว่างเปล่าเช่นกัน

เธอนอนลงบนโซฟา น้ำตาก็อดไม่ได้ที่จะไหลออกมาอีกครั้ง อีกทั้งตอนนี้ที่นี่ก็ไม่มีคน เธอก็ไม่จำเป็นที่ต้องอดทนอดกลั้น จึงเริ่มร้องไห้ออกมา

แต่ไหนแต่ไรเธอไม่เคยเสียใจขนาดนี้ ห้าปี ห้าปีที่ผ่านมาทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นการหลอกลวง

คนที่อยู่กับเธอมาห้าปีหลอกลวงเธอตั้งแต่ต้นจนจบ

เพราะอะไร？ทำไมถึงต้องหลอกลวงเธอด้วย？

ทำไมต้องทำร้ายเธอขนาดนี้ด้วย ？

เธอทำอะไรผิด？

ซือถูมู่หรง……

ทำไมถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้

เธอคิดว่าตอนนี้เธอควรที่จะโกรธ ไม่ควรที่จะเสียใจ แต่ว่าน้ำตาของเธอก็อดที่จะไม่ไหลออกมาไม่ได้

เธอเสียใจ เธอเศร้าใจ ทรมานราวกับถูกคนควักหัวใจเธอออกมา

เธอกลับมาเพราะต้องการรอให้ซือถูมู่หรงกลับมาแล้วถามเขาให้กระจ่างแจ้ง แต่ว่าตอนนี้เธอกลับต้องการเพียงร้องไห้ แค่อยากจะร้องไห้ดีๆออกมาสักครั้งหนึ่ง

เพื่อตนเอง บางทีอาจจะเพื่อเวลาห้าปีที่ผ่านมา บางทีอาจจะเพื่อสาเหตุอื่น

สรุปเพื่ออะไรกันแน่ ในเวลานี้หลิวหยิงไม่สามารถแยกแยะให้ชัดเจนได้ เธอคิดว่ามันไม่ได้สำคัญแล้ว

ตอนนี้เธอร้องไห้จนตาบวม เจ็บคอ และเริ่มรู้สึกปวดหัว

อันที่จริงเธอเป็นหญิงสาวที่เอาแต่ใจตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ฐานะทางบ้านของเธอก็ไม่เลว อีกทั้งพ่อแม่ของเธอก็รักและเอ็นดูเธอเป็นพิเศษ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยต้องทนทุกข์กับความลำบากใด ดังนั้นความจริงแล้วเธอจึงเป็นคนที่ค่อนข้างบอบบาง

เพียงแต่ว่าต่อมา เกิดเรื่องที่บ้าน ทำให้เธอต้องเริ่มทำตัวเข้มแข็ง เธอจำเป็นต้องคิดหาทุกวิถีทางเพื่อช่วยครอบครัวของเธอ

จากนั้นเธอก็หาซือถูมู่หรงจนพบ ตอนเริ่มแรกซือถูมู่หรงปฏิบัติต่อเธอเลวร้ายแค่ไหน เธอก็พยายามกัดฟันอดทน ต่อให้เจ็บ ทุกข์ ทรมานแค่ไหน เธอก็อดทน แต่ไหนแต่ไรเธอไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าซือถูมู่หรง

เพราะว่าเธอจำเรื่องเรื่องหนึ่งได้มาโดยตลอดว่า ซือถูมู่หรงใช้เงินซื้อเธอ อีกทั้งซือถูมู่หรงยังช่วยพ่อของเธอ ดังนั้นสิ่งเหล่านี้เธอจำเป็นต้องอดทน

อดทนครั้งแล้วครั้งเล่าก็กลายเป็นความเคยชิน ห้าปีที่ผ่านมานี้เธอพยายามอดทนมาโดยตลอด ไม่ยอมร้องไห้ ไม่ยอมให้ตนเองต้องอ่อนแอ

แต่ว่าตอนนี้เธอไม่สามารถอดทนได้อีกแล้ว เพราะเหตุผลเดียวที่สนับสนุนเธอได้พังทลายลงแล้ว

ความจริงเช่นนี้ นั้นโหดร้ายกับเธอมาก！！

แล้วจะไม่ให้เธอร้องไห้ได้ยังไงกัน？

ซือถูมู่หรงกลับมาเห็นหลิวหยิงนอนร้องไห้อยู่บนโซฟาท่ามกลางความมืด

เสียงเปิดประตูของซือถูมู่หรงไม่ดังมาก หลิวหยิงยังร้องไห้หนักมาก ดังนั้นหลิวหยิงจึงไม่ได้ยินความเคลื่อนไหว

ซือถูมู่หรงมองไปยังคนที่นอนอยู่บนเตียง หัวไหล่สั่นอย่างเห็นได้ชัด ดูก็รู้ว่าท่าทางของหลิวหยิงนั้นเสียใจเป็นอย่างมาก ฝีเท้าของเขาชะงักลง ดวงตาค่อยๆหรี่ขึ้น

เพื่อไป๋ยี่รุ่ยแล้ว เธอเสียใจได้ถึงขนาดนี้ ร้องไห้อยู่ข้างนอก กลับบ้านมาก็ยังร้องไห้ไม่หยุด

เมื่อเห็นเธอร้องไห้จนแทบจะสลบไปแล้ว เขากลับมาเธอก็ไม่ได้ยิน ตอนนี้เขายืนอยู่ตรงนี้ เธอก็ไม่รู้

ในใจของเธอมีเพียงไป๋ยี่รุ่ย？เพราะไป๋ยี่รุ่ยร้องไห้จนแม้แต่ชีวิตก็ไม่ต้องการ？

ไป๋ยี่รุ่ยฆ่าคนคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ？แต่ก็ยังไม่ตายไม่ใช่เหรอ？เธอจำเป็นที่จะร้องไห้เพื่อไป๋ยี่รุ่ยขนาดนี้ไหม？

หลังจากที่ซือถูมู่หรงยืนอยู่พักหนึ่ง เขารู้สึกว่าตนยืนอยู่นานแล้ว แต่หลิวหยิงก็ยังนอนร้องไห้อยู่บนโซฟา อีกทั้งยังร้องไห้อย่างหนัก

ซือถูมู่หรงหายใจเข้าลึก เขาอยากเข้าไปบีบคอเธอให้ตายจริงๆ

เขาเขยิบก้าวเข้าไปหนึ่งก้าว จากนั้นยืนอยู่หน้าโซฟา หลิวหยิงแค่เงยหน้าขึ้นมาก็สามารถเห็นเขายืนอยู่ได้แล้ว

แต่หลิวหยิงเอาหน้าซุกโซฟา และยังคงร้องไห้เหมือนเดิม ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ดังนั้นเธอจึงยังไม่เห็นซือถูมู่หรงเช่นเดิม

ในเวลานี้ตำแหน่งที่ซือถูมู่หรงนั่งอยู่ สามารถเห็นหลิวหยิงได้อย่างชัดเจน เพราะว่าร้องไห้หนักมาก ร่างกายจึงสั่นเล็กน้อยเขายังเห็นโซฟาที่น้ำตาของเธอทำให้เปียกอย่างชัดเจน

แต่ว่า เสียงร้องไห้ของเธอเบามาก เห็นได้ชัดว่าเป็นเสียงที่พยายามอดกลั้น

เธอกลับมาถึงบ้านก่อนเขาไม่นาน เธอต้องเสียใจขนาดไหน ถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้

มือของซือถูมู่หรงกำแน่น หากไม่ได้เป็นเพราะอดทนอดกลั้นอยู่ทุกขณะ เขาก็คงยื่นมือออกไปบีบคอของเธอ และบีบคอเธอจนตายไปแล้ว

เพื่อไป๋ยี่รุ่ย ร้องไห้ขนาดนี้ เธอนี่มันจริงๆเลย！！

“ร้องไห้พอแล้วหรือยัง？”แม้ว่าซือถูมู่หรงจะไม่เต็มใจยอมรับ แต่ว่าไม่ยอมรับความจริงเรื่องนี้ก็คงจะเป็นไปไม่ได้

หากจะรอให้เธอเห็นเขา เกรงว่าคงจะเป็นไปไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ยังคงร้องไห้อยู่ท่ามกลางความมืด ไม่ได้สนใจอย่างอื่นเลยแม้แต่น้อย

ดังนั้น เขาจึงทำได้เพียงเอ่ยปาก เขาเห็นเธอร้องไห้จนกลายเป็นแบบนี้ ในใจรู้สึกอารมณ์เสียอย่างมาก เพื่อผู้ชายคนอื่นแล้วเธอกลับร้องไห้ต่อหน้าเขาจะเป็นจะตายขนาดนี้ เขารู้สึกว่าการที่เขาไม่บีบคอเธอให้ตาย ก็ถือว่าเขาใจกว้างมากแล้ว

หลิวหยิงที่นอนร้องไห้อยู่บนโซฟาเสียใจเป็นพิเศษ ร่างกายแข็งทื่อ จากนั้นในที่สุดก็เงยหน้าขึ้น แล้วมองไปยัง ซือถูมู่หรงที่อยู่เบื้องหน้า

ในเวลานี้เธอนอนร้องไห้อยู่บนโซฟา ดังนั้นจำเป็นต้องพยายามเงยหน้าขึ้นมาจึงจะมองเห็นหน้าของซือถูมู่หรง

เมื่อเธอเห็นหน้าของซือถูมู่หรงก็ตะลึงงันครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นนั่งในทันที เธอรีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้าให้แห้ง และสีหน้าก็ขรึมลงทันที

เมื่อซือถูมู่หรงเห็นปฏิกิริยาของเธอก็กัดฟันอย่างเงียบ ได้ เธอนี่มันจริงๆ

เพื่อไป๋ยี่รุ่ยแล้วร้องไห้จะเป็นจะตาย แต่พอเห็นเขากลับรีบทำหน้าขรึม ทำหน้าบึ้งใส่เขา

“ร้องพอแล้วเหรอ”ในเวลานี้น้ำเสียงของซือถูมู่หรงเต็มไปด้วยความโมโห พอเขาคิดว่าเธอร้องไห้เพื่อผู้ชายอื่นอย่างมืดฟ้ามัวดิน เขาก็ไม่สามารถระงับไฟที่ปะทุอยู่ในอกได้

หลิวหยิงเหลือบมองเขาครู่หนึ่ง ไม่พูดไม่จา ในใจเธอคิดว่าควรที่จะเอ่ยปากยังไงดี เพราะเธอรู้ดีถึงความฉลาดหลักแหลมของซือถูมู่หรง ดังนั้นเธอควรถามยังไงถึงจะทำให้ซือถูมู่หรงไม่สามารถเถียงอย่างข้างๆคูๆได้？

เมื่อสักครู่นี้เธอเอาแต่ร้องไห้ ยังไม่ทันได้คิดถึงเรื่องนี้ เพราะเธอคิดไม่ถึงว่าซือถูมู่หรงจะมาในเวลานี้ เธอคิดว่าเขาจะกลับมาตอนเย็น

ดังนั้นเธอยังมีเวลาอีกมาก เดิมทีเธอวางแผนว่าจะร้องไห้สักรอบ หลังจากร้องไห้เสร็จแล้วค่อยคิดเรื่องนี้ให้ดี

แต่ว่าตอนนี้ซือถูมู่หรงกลับมาแล้ว เธอจำเป็นที่จะต้องเผชิญกับปัญหาในตอนนี้ ซือถูมู่หรงนั้นเจ้าเล่ห์ เธอควรถามยังไงดี？

เธอจะไม่ยอมให้เขาหาข้ออ้างมาโกหกเธอได้อีก เขาหลอกเธอมาห้าปีแล้ว เธอจะไม่ยอมให้โอกาสเขาโกหกเธออีก ไม่ยอมอย่างเด็ดขาด

หลิวหยิงคิดถึงเรื่องพวกนี้ สีหน้าก็ขรึมลงเล็กน้อย ดังนั้นตอนที่เธอมองไปยังซือถูมู่หรงแววตาจึงเผยความเย็นชาออกมาเล็กน้อย

ซือถูมู่หรงตะลึงงันเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะออกมา ปฏิกิริยาของเธอคืออะไร？

ทำหน้าบูดบึ้งใส่เขา มองเขาด้วยสายตาเย็นชา？

เพื่อไป๋ยี่รุ่ยร้องไห้จะเป็นจะตายขนาดนี้ เขายังไม่ได้ว่าอะไรเธอเลย แต่เธอกับใส่อารมณ์กับเขา

ดูเหมือนว่าในช่วงเวลานี้เขาจะตามใจเธอมากไปจริงๆ

“พูดมาสิว่าทำไมถึงได้ร้องไห้？”แม้ว่าในใจของซือถูมู่หรงมีคำตอบอยู่แล้ว แต่ว่าในตอนนี้เขาก็ยังถามเธอ หรือว่าบางทีอาจจะไม่ได้ร้องไห้เพราะไป๋ยี่รุ่ย

แต่ว่าในใจเขาจะรู้ว่าโอกาสเป็นไปได้น้อยมาก ในใจของเขาก็อยากได้ยินคำตอบที่ไม่เหมือนกับที่เขาคิด

หลิวหยิงมองไปที่เขา ดวงตาที่เย็นชาและแฝงไว้ด้วยความโกรธแต่เดิมก็เผยความเกลียดชังออกมาเล็กน้อย เพราะว่าก่อนหน้านี้ได้ข่าวที่เป็นเรื่องน่าสะเทือนใจเธอเป็นอย่างมาก ในเวลานี้เธอไม่สามารถปกปิดความรู้สึกของตนได้

อีกทั้งเธอก็ไม่ได้อยากปกปิด เธอกลับมาในครั้งนี้ก็เพราะต้องการถามเขา แล้วจะปิดบังอีกทำไม เธอไม่สามารถเสแสร้งอย่างคุณนายซือถูได้

แต่ว่าตอนนี้เขาถามเธอว่าทำไมเธอต้องร้องไห้ คำถามนี้ยิ่งแทงใจของหลิวหยิงให้เจ็บปวดมากขึ้น เธอไม่ควรร้องไห้

ถูกเขาหลอกมาห้าปี เธอควรโกรธ ควรเกลียด ไม่ควรร้องไห้

ในเวลานี้หลิวหยิงไม่ได้ร้องไห้แล้ว น้ำตาบนใบหน้าเหือดแห้งแล้ว น้ำตาในดวงตาก็เหือดแห้งเช่นกัน ดังนั้นในเวลานี้ซือถูมู่หรงเห็นความโกรธในแววตาของหลิวหยิงได้อย่างชัดเจน……กระทั่งยังมีความเกลียดปะปนอยู่

ซือถูมู่หรงตะลึงงัน เธอโกรธเขาเข้าใจดี เขาไม่ยอมให้เธอไปพบไป๋ยี่รุ่ย การที่เธอจะโกรธก็เป็นเรื่องปกติ แต่ว่าเธอเกลียดเขา？

เพราะว่าเขาไม่ยอมให้เธอไปพบไป๋ยี่รุ่ย เธอก็เลยเกลียดเขางั้นเหรอ？

“หลิวหยิง ผมตามใจคุณมากไปใช่ไหม”ในเวลานี้ซือถูมู่หรงโกรธขึ้นมาจริงๆแล้ว เขาอดทนมามากพอแล้ว เขายอมถอยให้มากพอแล้ว เมื่อวานตอนเย็นเขาได้บอกเธออย่างชัดเจนแล้วว่าไม่ให้เธอไปพบกับไป๋ยี่รุ่ยอีก

แต่ว่าเขาก็ไม่ได้จำกัดอิสระของเธอ ไม่ได้ห้ามไม่ให้เธอออกไปข้างนอก วันนี้เธอก็เพิ่งออกไปข้างนอกมาไม่ใช่เหรอ？เขาก็ไม่ได้ขัดขวางเธอ！