ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1573 ถามให้ชัดเจน (2)

“จะไม่เกี่ยวข้องได้ยังไง หากไม่ใช่เพราะฉันเซนต์ใบสัญญาฉบับนั้นกับนาย คุณพ่อของฉันก็จะไม่ถูกกระตุ้น ก็จะไม่ตาย คือฉัน ฉันเป็นคนฆ่าพ่อฉันเอง” หลิวหยิงใช้แรงกางมือของเขาออก ท่าทางของเธอใช้แรงอย่างมาก ใช้กำลังแรงมหาศาล ซือถูมู่หรงไม่อยากให้เธอหลุดออกไป ทว่าก็ไม่อยากทำเธอเจ็บ ดังนั้นซือถูมู่หรงจึงปล่อยแรงออกเล็กน้อย ให้เธอดิ้นรนออกไป

หลิวหยิงมองเขา นัยน์ตามีความโมโหแฝงอยู่ และมีความเกลียดแค้นที่ไม่เคยปกปิด เธอเกลียดเขา เกลียดเขาที่หลอกใช้เธอ เกลียดเขาที่โกหกเธอ เกลียดเขาที่โหดร้ายกับเธอ

ทำไมถึงต้องทำกับเธอแบบนี้?

และเธอกลับยังคงอยู่ข้างกายเขามาห้าปี เชื่อฟังและทำตามทุกอย่าง ให้เกียรติเขาเคารพเขาและอยู่กับเขามาห้าปี

“คือความผิดของฉัน คือความผิดของฉันทั้งนั้น ไม่เกี่ยวกับเธอเลย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ อย่าแบกรับความผิดไว้บนตัวของตนเอง” ก่อนหน้านี้ซือถูมู่หรงไม่ได้อธิบายอะไรมาก ทว่าตอนนี้เห็นเธอรู้สึกผิดขนาดนี้ เจ็บปวดขนาดนี้ เขาไม่สามารถทนได้

เขาสามารถให้ตนเองเจ็บปวดได้ ให้ตนเองเสียใจ ทว่าเขาไม่อยากให้เธอเสียใจ

“ซือถูมู่หรง นายเก็บฉันไว้ข้างกายของนาย ก็เพื่อที่จะแก้แค้น นายก็แค่จะทรมานฉัน อยากจะเหยียดหยามฉัน อยากจะให้ฉันเจ็บปวดไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้นายเห็นฉันเจ็บปวด ในใจของนายคงจะดีใจมาก สะใจมาก ทำไมถึงต้องมาเสแสร้งทำเป็นคนดีที่นี่ด้วย” หลิวหยิงหัวเราะอย่างเสียดสี เป้าหมายทุกอย่างที่เขาทำก็เพื่อที่จะให้เธอเจ็บปวด ตอนนี้เธอเจ็บปวดมาก เขาควรจะดีใจแล้ว ทำไมถึงต้องเสแสร้งเป็นคนดีมาปลอบใจเธอ

ทำไมล่ะ?

“ไม่ ฉันเปล่า” ซือถูมู่หรงปฏิเสธทันที น้ำเสียงต่ำมาก เขาเห็นสภาพของเธอในตอนนี้หัวใจจะสลายเป็นชิ้นๆ แล้ว จะดีใจได้อย่างไรกัน เธอเจ็บปวด เขาเจ็บปวดกว่าเธอเสียอีก

“เปล่า? นายกล้าพูดว่านายเก็บฉันไว้ข้างกายไม่ใช่เพราะทรมานฉัน เหยียดหยามฉันเหรอ? เรื่องในตอนนั้นที่นายทำ มีเรื่องไหนบ้างที่ไม่ใช่การทรมาน? เรื่องไหนที่ไม่ใช่การเหยียดหยาม? จำเป็นต้องให้ฉันพูดให้นายฟังทีละเรื่องไหม?” หลิวหยิงได้ยินเขาปฏิเสธแล้วในใจยิ่งโมโหไปใหญ่ เขายังกล้าพูดอีกว่าไม่ได้ทำ

เรื่องพวกนั้นที่เขาทำ หรือว่าเขาคิดว่าเธอลืมไปหมดแล้วเหรอ?

หรือว่าเขาคิดว่าการทำร้ายในก่อนหน้านี้สามารถหายไปได้?

“เป็นความผิดของฉันเอง เป็นความผิดของฉันทั้งนั้น ฉันขอโทษ” ซือถูมู่หรงที่เกรี้ยวกราดมาโดยตลอด ไม่เคยก้มหน้าให้ใคร ไม่เคยขอโทษกับใคร ทว่าขณะนี้เขากลับขอโทษด้วยความรน

เขาซือถูมู่หรงไม่ว่าจะทำเรื่องอะไรไปก็ไม่เคยเสียใจ ทว่าเรื่องนี้เขาเสียใจมากจริงๆ เขาเสียใจเรื่องทั้งหมดที่ทำกับเธอในตอนนั้น

เสียใจที่คิดหาวิธีพาเธอมาไว้ข้างกาย เสียใจที่ทำเรื่องโหดร้ายพวกนั้นกับเธอในตอนแรก เขาถึงขั้นเสียใจที่ทำให้พ่อของเธอตาย

เพื่อเธอ เขาสามารถปล่อยพ่อของเธอไปได้

ในตอนนั้นที่เขานำใบสัญญาฉบับนั้นไปให้หลิวหยูเซียนดูก็เพื่อที่จะให้หลิวหยูเซียนได้รับการกระตุ้นจริงๆ หลิวหยูเซียนทำให้พ่อของเขาตายก่อน เขาไม่มีทางปล่อยหลิวหยูเซียนไป

ทว่าเขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าตอนนั้นพอหลิวหยูเซียนเห็นใบสัญญาแล้วจะถูกกระตุ้นถึงขั้นโรคหัวใจกำเริบ เขายิ่งคิดไม่ถึงว่าหลิวหยูเซียนจะตายไปแบบนั้น

แน่นอนว่า เขาเข้าใจดีว่านี่ไม่ใช่เหตุผล ดังนั้นเมื่อกี้เขาไม่ได้อธิบายกับหลิวหยิง เพราะในใจของเขารู้ดี ถึงแม้ว่าครั้งนั้นหลิวหยูเซียนไม่ตาย เขาก็จะคิดหาวิธีอื่นทำร้ายหลิวหยูเซียน

แต่ว่า หากหลิวหยูเซียนสามารถอยู่รอดถึงเวลาสองปีแล้วยังไม่ตาย เขาอาจจะปล่อยหลิวหยูเซียนไป

เพราะว่าในตอนนั้น เขารู้สึกว่าความรู้สึกที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปแล้ว ในตอนนั้นเขาเริ่มชอบเธอแล้ว

หรือไม่ในตอนนั้นเขาอาจจะยังไม่ปล่อยหลิวหยูเซียนไป แต่ตอนนี้เขามั่นใจมากๆ มาก เพื่อเธอ เขาจะปล่อยหลิวหยูเซียน เขาจะปล่อยศัตรูที่ฆ่าพ่อของเขา

ทว่าเทวดาไม่ได้ให้โอกาสนี้กับเขา ครั้งแรกที่เขาเจอกับหลิวหยูเซียน หลิวหยูเซียนก็ตายแล้ว และยังตายเพราะถูกกระตุ้นจากใบสัญญาที่เขาเอาไป

ดังนั้น เขาเป็นคนฆ่าพ่อของเธอ จุดนี้ เขาไม่สามารถถกเถียงได้

และไม่สามารถย้อนกลับคืนได้

“หากคำขอโทษมีประโยชน์แล้วจะมีตำรวจไว้ทำไม?” หลิวหยิงจ้องเขา อารมณ์มีความอ่อนไหว เขามาขอโทษอะไรกับเธอตอนนี้ เขาทำเพื่อแก้แค้นไม่ใช่เหรอ? ก็เพราะอยากจะให้เธอเจ็บปวดไม่ใช่เหรอ?

เขามาทำเสแสร้งอะไร

“ใช่ นายซือถูมู่หรงมีประโยชน์ยิ่งกว่าตำรวจ ตอนนั้นถึงแม้ว่าพ่อของฉันจะติดคุกหนึ่งปีก็มีโอกาสอยู่รอด แต่ว่านายซือถูมู่หรงดันจะให้พ่อฉันตาย” หลิวหยิงนึกถึงเรื่องในตอนนั้น อารมณ์ของเธอก็ไม่สามารถเงียบสงบได้

ตลอดห้าปีมานี้ ไม่ว่าเขาจะทำยังไงกับเธอ ในใจของเธอก็รู้สึกขอบคุณเขามาโดยตลอด เธอคิดว่าตอนนั้นเขาเป็นคนช่วยพ่อของเธอไว้ เขาเป็นคนช่วยครอบครัวของเธอไว้

ทว่าใครจะไปคิดถึง จริงๆ แล้วทั้งหมดนี้เป็นเรื่องปลอม เขาต่างหากคือฆาตกรที่ฆ่าพ่อของเธอ และตลอดหลายปีมานี้แม่ของเธอคงจะเจ็บปวดมากๆ เพราะเรื่องนี้แน่ๆ

“ฉันเองก็สมควรแล้ว ฉันโง่เกินไป ซื่อเกินไป ถึงได้โดนนายหลอก โดนนายหลอกใช้ ตลอดห้าปีมานี้ฉันยังรู้สึกขอบคุณนายมาก ฉันมันตาบอดไปแล้วจริงๆ” หลิวหยิงแค่นึกถึงเรื่องในห้าปีนี้ ทั้งคนของเธอก็รู้สึกระเบิดอกแตก

“ประธานซือถู ห้าปีแล้ว พ่อของฉันถูกนายฆ่าตายแล้ว ตอนนี้นายยังไม่ยอมปล่อยฉันไปอีกเหรอ? ยังไม่ยอมปล่อยฉันจากไปอีก หรือว่าความเหยียดหยามในห้าปีนี้ ความทรมานที่ทำต่อฉันในห้าปีนี้ยังไม่พอเหรอ? นายยังไม่พอใจเหรอ? นายยังต้องการอะไรอีก?” หลิวหยิงในตอนนี้นึกถึงเหตุผลที่เขาไม่อยากให้เธอจากไป ทุกๆ เหตุผลล้วนสามารถคิดเชื่อมไปถึงการแก้แค้น มันคือแผนการทั้งหมด

“ไม่ ไม่ใช่” ซือถูมู่หรงกะพริบตาเบาๆ มือข้างหนึ่งรีบยื่นออกไปจับเธอไว้อีกครั้ง “เธอฟังฉันพูดนะ ก่อนหน้านี้ฉันทำเพื่อแก้แค้นจริงๆ แต่ว่าต่อมา……ฉันมีความรู้สึกกับเธอจริงๆ ฉันชอบเธอ ดังนั้นฉันถึงได้อยากเก็บเธอเอาไว้ข้างกาย”

“เฮอะๆ ……” หลิวหยิงได้ยินคำพูดของเขาแล้วหัวเราะออกมาเลย “เพราะว่าชอบฉัน ดังนั้นถึงอยากได้เก็บฉันเอาไว้ข้างกายของนายต่อ? ประธานซือถูนี่มีวิธีใหม่แปลกใหม่ในหลอกคนจริงๆ แม้กระทั่งเรื่องความรู้สึกก็เพิ่มเข้ามาแล้ว”

“ฉันพูดจริง” สีหน้าของซือถูมู่หรงในตอนนี้จริงจังมาก คำพูดนี้คือความในใจจริงๆ จริงๆ แล้วในใจของเขารู้ดี ตอนนั้นเขาไม่เพียงแต่ชอบเธอ จริงๆ แล้วเขาตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว

“หลังจากนั้นล่ะ? ให้ฉันเป็นคนรักที่ไม่มีใครรู้แล้วอยู่ข้างกายของนายต่อ และฉันก็ไม่มีความอิสระต่อไป เป็นคนรักที่ไม่มีศักดิ์ศรีและไม่สามารถบอกกับใครได้” หลิวหยิงอยากหัวเราะ ตอนนี้เธออยากหัวเราะมากจริงๆ เธอคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าซือถูมู่หรงจะพูดคำพูดที่บอกว่าชอบเธอออกมา

เขาจะชอบเธอได้อย่างไรกัน?

ตอนนั้นที่เขาพาเธอมาอยู่ข้างกายก็เพื่อที่จะแก้แค้น พ่อของเธอเป็นศัตรูที่ฆ่าพ่อของเขาเลยนะ

เขาไม่เพียงแต่เกลียดพ่อของเธอ และเกลียดเธอด้วย ไม่เช่นนั้นเขาไม่มีทางพาเธอมาอยู่ข้างกายและคิดหาวิธีเหยียดหยามเธอทรมานเธอหรอก

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้เขาจะตกหลุมรักเธอได้อย่างไร?

ช่างน่าตลกจริงๆ ช่างน่าเสียดสีจริงๆ เธอไม่รู้จริงๆ ว่าตอนที่ซือถูมู่หรงพูดโกหกใบหน้าจะตื่นตระหนกและมีความหอบ

“ไม่ ฉันจะให้ฐานะตัวตนที่เธอสมควรได้รับ……” ซือถูมู่หรงรู้ว่าเธอเข้าใจความหมายของเขาผิด เขารู้ว่าเรื่องแบบนี้ไม่ค่อยน่าเชื่อถือ ทว่าเขาก็ยังจะอธิบาย ห้ามให้เธอเข้าใจผิดแบบนี้ต่อไป

“ฐานะตัวตนที่สมควรได้รับ? ฐานะตัวตนอะไร? ขอถามหน่อยว่านาย ท่านประธานซือถูสามารถให้ฐานะตัวตนอะไรที่ฉันสมควรได้รับกับฉัน” หลิวหยิงมองเขา ขณะนี้นัยน์ของเขามีความเย็นชาแฝงอยู่ เธอเหมือนจะเงียบสงบลงแล้ว หรืออาจจะไม่มีความหวังที่ไม่ควรจะมีแล้ว ตอนนี้เธอยอมรับกับความจริงที่โหดร้ายได้แล้ว

เพราะว่ายอมรับความจริงที่โหดร้ายพวกนี้ ดังนั้นเธอในตอนนี้ได้สติเป็นอย่างดี ดังนั้นเธอในตอนนี้จึงมองดูซือถูมู่หรงพูดโกหกอย่างเงียบสงบ ดุว่าจะโกหกเธออย่างไร

“ภรรยาของฉัน” ซือถูมู่หรงสูดหายใจลึก ก็ยังพูดคำตอบแบบนี้ออกมา เขาข้าใจดีถึงความรู้สึกที่เขามีต่อเธอและยิ่งรู้ดีว่าจะไม่มีทางปล่อยเธอไปแล้ว

เขาเองก็เข้าใจดีว่าตามนิสัยของเธอแล้ว ระยะเวลาห้ามปีถึงกำหนดแล้วเธอไม่มีทางอยู่กับเขาอย่างไม่มีที่มาที่ไปแน่นอน ดังนั้นอยากจะเก็บเธอเอาไว้ มีเพียงวิธีเดียวก็คือแต่งงานกับเธอ ให้เธอเป็นภรรยาของเขา

สำหรับจุดนี้เขาเองก็ดิ้นรนอยู่ ทว่าต่อมาเขาค่อยๆ เข้าใจว่าจะดิ้นรนยังไงก็ไม่มีประโยชน์ ไม่มีอะไรสามารถสู้กับการที่ได้อยู่กับเธอ

ไม่ว่าจะความเกลียดต่างๆ ความแก้แค้นต่างๆ เขาสามารถปล่อยวางได้ทั้งหมด เขาแค่อยากเก็บเธอไว้ข้างกายของเขาต่อ

โดยเฉพาะตอนที่สิ้นสุดระยะเวลาห้าปีที่กำหนดไว้ ตอนที่เธอจะจากไป เขายิ่งเข้าใจในจุดนี้ดี ดังนั้น ไม่ว่ายังไงเขาก็จะเก็บเธอเอาไว้

อีกอย่างเขาก็คิดไว้ว่าจะเก็บเธอไว้อยู่ข้างกายอย่างโจ่งแจ้งและถูกต้องตามหลัก เขาอยากจะแต่งงานกับเธอจริงๆ อยากให้เธอเป็นภรรยาของเขาจริงๆ!!

เขาเองก็รู้ว่าอยากจะสู่ขอเธอคงจะไม่ราบรื่น ทางคุณแม่ของเขาก็ไม่ผ่านแล้ว ดังนั้นเขาจึงพยายามห้ามไม่ให้แม่ของเขากับเธอพบเจอกันมาโดยตลอด!!