ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1577 เขายอมแพ้แล้ว? (2)

สถานที่พักของเขาแน่นอนว่าไม่ได้มีเพียงรถคันนี้คันเดียว หากเขาขับรถตามออกไปตอนนี้แน่นอนว่าตามเธอทันอยู่แล้ว

ทว่าประโยคสุดท้ายของเธอกลับทำให้เขาไม่กล้าทำอะไรวู่วาม สีหน้าที่อารมณ์แตกสลายของเธอในเมื่อกี้ทำให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น มีความเป็นไปได้ที่เธอจะสู้สุดชีวิตกับเขาจริงๆ

ตอนนี้เธอรู้ความจริงหมดแล้ว เป็นช่วงเวลาที่อารมณ์อ่อนไหวที่สุด เป็นช่วงเวลาที่อารมณ์ไม่คงที่มากที่สุด ดังนั้นตอนนี้เขาห้ามตามเธอไป อย่างห้ามบังคับเธอในตอนที่เธอขับรถอยู่

เพื่อที่จะป้องกันไว้ก่อน ซือถูมู่หรงยังโทรหาหลิวปิงว่าอย่าไปตามหลิวหยิง กลัวว่าหลิวหยิงจับได้แล้ว จะทำให้เธอถูกกระตุ้น

หากเกิดอะไรขึ้นจริงๆ เขาเสียใจก็คงไม่ทันแล้ว

รอให้เธอสงบสติอารมณ์ลงแล้ว เขาค่อยไปหาเธอ สำหรับเธอ เขาไม่มีทางปล่อยมือ ดังนั้นสุดท้ายแล้วเธอก็ต้องกลับมาอยู่ข้างกายของเขา

เขารู้ว่าการที่เธอจะกลับมาด้วยตนเองอย่างเต็มอกเต็มใจคงจะยากมาก แน่นอนว่าขอแค่ทำให้เธอกลับมาได้ เขาสามารถใช้ทุกวิถีทาง

หลิวหยิงออกจากวิลล่า เห็นว่าข้างหลังไม่มีรถตามมา ซือถูมู่หรงไม่ได้ตามมา คนๆ ที่สะกดรอยตามเธอก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ตามมา หลิวหยิงจึงจะโล่งอก

หลิวหยิงให้อารมณ์ของตนเองค่อยๆ เงียบสงบลง เธอรู้ว่าเรื่องราวกลายเป็นเช่นนี้แล้ว การหลบหนีไม่ใช่เรื่องที่ถูก ดังนั้นเรื่องทั้งหมดเธอจะเป็นต้องเผชิญหน้าด้วย ความจริงจะโหดร้ายเพียงไหน เรื่องราวจะย่ำแย่แค่ไหน เธอก็หนีไม่พ้น

งั้นต่อจากนี้ก็คือว่าเธอจะเผชิญกับเรื่องทั้งหมดนี้อย่างไร จะไปจัดการกับเรื่องพวกนี้อย่างไร

หลิวหยิงรู้ว่าสู้ซือถูมู่หรงไม่ไหวแน่นอน หากซือถูมู่หรงไม่ยอมปล่อยเธอไป เธอไม่มีทางหนีรอดไปได้แน่นอน

แล้วก็ยังมีเรื่องของไป๋ยี่รุ่ย ตอนนี้ตัวเธอเองเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ยิ่งไม่มีสติไปช่วยไป๋ยี่รุ่ยแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าสถานการณ์ของไป๋ยี่รุ่ยในตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้ว?

หลิวหยิงกำลังคิดอยู่ จู่ๆ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ตอนแรกเธอคิดว่าซือถูมู่หรงจะโทรมา มีความต่อต้านเล็กน้อย ทว่าพอเห็นหน้าจอแสดงขึ้น นัยน์ตาของเธอก็เปล่งประกายขึ้นทันที จากนั้นก็รีบรับสายทันที

“หยิงเอ๋อ เรื่องที่เธอให้ฉันสืบฉันสืบเจอแล้ว วันนี้มีคนหนึ่งไปมอบตัวที่สถานีตำรวจเมืองฝั่งตะวันตก บอกว่าฆ่าคนแล้ว ชื่อไป๋ยี่รุ่ย ไม่รู้ว่าใช่คนที่เธอตามหาหรือเปล่า?” คนที่โทรมาคือเพื่อนร่วมงานที่หลิวหยิงขอความช่วยเหลือพอดี

ตอนนั้นหลิวหยิงไม่ได้พูดอะไรกับเธอมากมาย ทว่าข่าวที่เธอฟังมาคือไป๋ยี่รุ่ยพอดี

“เธอรู้ไหมว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?” หลิวหยิงแอบสูดหายใจลึก ถามด้วยเสียงเบา

“ฉันถามแล้ว เขาไปมอบตัวด้วยตนเอง ท่าทีการยอมรับผิดดีมาก เขาขอให้จัดการเรื่องอย่างถ่อมตน ทางผู้ตายก็ไม่มีญาติพี่น้อง ดังนั้นเรื่องนี้น่าจะไม่ถูกแพร่ออกไป ทว่าผลการตัดสินไม่ได้ออกมาเร็วขนาดนั้น หากคนนี้เป็นเพื่อนของเธอ เธอสามารถลองคิดหาวิธีในช่วงนี้ได้ น่าจะสามารถลดโทษได้นะ” เพื่อนร่วมงานเป็นคนที่เป็นมิตร ไม่ได้ถามอะไรมาก ทว่าเขาบอกข่าวทุกอย่างให้กับหลิวหยิงหมดแล้ว

“โอเค ฉันรู้แล้ว ขอบใจนะ” หลิวหยิงได้ยินข่าวแบบนี้แล้วก็ค่อนข้างจะวางใจลง ข่าวแบบนี้ในตอนนี้สำหรับไป๋ยี่รุ่ยถือว่าดีมากแล้ว และนี่ก็คือผลที่ไป๋ยี่รุ่ยต้องการ

สำหรับเรื่องคิดหาวิธีช่วยลดโทษให้ไป๋ยี่รุ่ย ถึงแม้เพื่อร่วมงานจะไม่พูด หลิวหยิงก็ต้องหาวิธีไปทำอย่างสุดความสามารถแน่นอน

“กับฉันจะมาเกรงใจอะไร ไม่มีอะไรแล้วฉันวางก่อนนะ มีเวลาไว้เจอกัน” เพื่อนร่วมงานเป็นคนที่รู้กาลเทศะมาก ไม่ได้ถามอะไรมากมายเลย และไม่ได้พูดอะไรมั่วๆ วางสายไปเลย

หลิวหยิงวางสาย ตอนแรกเขาอยากขับตรงไปที่สถานีตำรวจเมืองฝั่งตะวันตก ทว่าเอในสภาพแบบนี้ไม่ดีจริงๆ

เมื่อกี้เธอร้องไห้หนักมาก ตอนนี้ดวงตาทั้งแดงทั้งบวม เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอทั้งยับทั้งยุ่ง ผมก็ยุ่ง สิ่งที่สำคัญคือตรงคอของเธอยังมีบาดแผลด้วย เลือดไหลอีกด้วย

หากเธอไปสถานีตำรวจในสภาพแบบนี้ ตำรวจต้องคิดว่าเธอไปแจ้งความแน่นอน

อีกอย่างหากเธอไปเจอไป๋ยี่รุ่ยในสภาพแบบนี้ เกรงว่าจะช่วยอะไรไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้ แถมยังทำให้ไป๋ยี่รุ่ยเป็นห่วงอีก

เธอจำเป็นต้องหาสถานที่หนึ่งจัดการกับตัวเองก่อน

ตอนนั้น หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นกับคุณพ่อแล้ว ตระกูลหลิวล้มละลาย ทรัพย์สมบัติในบ้านถูกนำไปคืนหนี้ทั้งหมด ไม่เหลืออะไรไว้แล้ว

ตอนนั้นคุณแม่ไปต่างประเทศ แล้วไม่ได้กลับมาอีก ตอนนี้ภายในประเทศเธอไม่มีญาติเลยแม้แต่สักคน และไม่มีที่พักสำหรับเธอเลย

และบนตัวของเธอก็ไม่ได้มีเงินมากมาย เธออยู่กับซือถูมู่หรงมาห้าปี ซือถูมู่หรงเคยให้เงินกับเธอ และเคยให้บัตรกับเธอ ทว่าเธอไม่ได้เอา ไม่เคยใช้เลย วางอยู่ตรงลิ้นชักหัวเตียงมาโดยตลอด

ซือถูมู่หรงรู้ ทว่าหลังจากนั้นซือถูมู่หรงก็ไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็ไม่ได้เอาบัตรกลับคืนไป

ในปีที่สามที่เธออยู่กับซือถูมู่หรง เธอก็เริ่มไปทำงาน หาเงินได้เล็กน้อย และมีเงินเก็บเป็นของตัวเองเล็กน้อย เธอเตรียมตัวจะหาโรงแรมที่ราคาค่อนข้างถูกไปก่อน จากนั้นก็ให้คนส่งเสื้อผ้ามา แต่งตัวเรียบร้อยแล้วไปที่สถานีตำรวจเมืองฝั่งตะวันตก

หลิวหยิงหาโรงแรมเชนที่ราคาถูกมากๆ ในตอนที่เธอจอดรถหน้าโรงแรม รปภ.นอกประตูเบิกตาโตเลย รปภ.รู้จักรถยี่ห้องนี้ ราคาสิบล้านอัพเลย โรงแรมของพวกเขาไม่เคยมีลูกค้าที่ขับรถราคาสิบล้านอัพเลย

ทว่าหลิวหยิงลงจากรถแล้วก็ทำเอา รปภ.ตกใจมาก นี่เกิดอะไรขึ้น?

“คุณผู้หญิงท่านนี้ครับ มีอะไรต้องการให้ช่วยไหมครับ? ต้องการให้เราแจ้งตำรวจให้ไหมครับ?” รปภ.คนนี้ค่อนข้างฉลาด นึกว่าหลิวหยิงถูกตามฆ่า แต่ว่าสภาพของหลิวหยิงดูแล้วเหมือนค่อนข้างแย่มาก

“ไม่ต้อง ฉันต้องการห้องหนึ่ง” หลิวหยิงรู้ว่าเธอในสภาพแบบนี้ดูแล้วค่อนข้างน่าตกใจ ไม่โทษที่ รปภ. กระต่ายตื่นตูม

“ครับ ได้ครับ” เธอบอกเองว่าไม่เป็นอะไร รปภ.ก็ไม่ได้ถามอะไรมากแล้ว

รปภ.หันไปมองรถหรูอีกครั้ง รถดีขนาดนี้น่าจะไม่ได้ขโมยมาหรอกมั้ง?

แต่ว่าเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ดูอ่อนแอและอ่อนโยน น่าจะไม่ใช่

หลิวหยิงเดินไปทำเอกสารที่หน้าเคาน์เตอร์ จากนั้นก็หยิบบัตรห้องแล้วขึ้นตึกไป หลังจากที่เธอเข้าห้องแล้ว เธอโทรหาเจ้าของร้านเสื้อผ้าที่เธอซื้อบ่อยๆ เป็นอันดับแรก ให้เขาช่วยส่งเสื้อผ้ามาชุดหนึ่ง

จากนั้นก็ไปอาบน้ำ

หลังจากที่หลิวหยิงอาบน้ำเรียบร้อยแล้วเสื้อผ้าก็ส่งมาถึงแล้ว เธอจึงเปิดโทรศัพท์ ตรวจดูข่าวตามนิสัย

เมื่อเธอเปิดเว็บข่าวขึ้นมา ในตอนที่เห็นข่าวหน้าแรก ทันใดนั้นหลิวหยิงตะลึงไปเลย มีแวบหนึ่ง ที่หลิวหยิงรู้สึกว่าเลือดในร่างกายของเธอเหมือนแข็งทื่อไปเลย

ข่าวฉบับนั้นเกี่ยวข้องกับไป๋ยี่รุ่ย อีกอย่างเป็นข่าวที่ไป๋ยี่รุ่ยฆ่าคน

หัวข้อข่าวก็คือประธานไป๋ยี่รุ่ยของบริษัทฉิงรุ่ยกรุ๊ปเป็นฆาตกรฆ่าคน คนที่เขาฆ่าคือพี่สาวพ่อเดียวกันแต่คนละแม่

หลิวหยิงอ่านข่าว มือที่ถือโทรศัพท์สั่นไม่หยุด ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ทำไมถึงถูกแพร่ออกมา?

ไป๋ยี่รุ่ยไปมอบตัวแล้วแท้ๆ ร้องขอให้จัดการแบบถ่อมตน เมื่อกี้ตอนที่เพื่อนร่วมงานโทรหาเธอพูดไว้อย่างชัดเจน ท่าทีที่ไป๋ยี่รุ่ยยอมรับผิดดีมาก ทางไป๋หยิงก็ไม่มีญาติๆ มาวุ่นวาย ดังนั้นทางตำรวจก็คงจะอยากจัดการแบบถ่อมตน

ทว่าตอนนี้ทำไมเรื่องถึงใหญ่โตขนาดนี้ กลับเป็นพาดหัวข่าวด้วย

นี่พึ่งผ่านไปไม่นาน คอมเมนท์ข้างล่างก็ละลุหมื่นแล้ว ทุกคนต่างก็ด่าไป๋ยี่รุ่ย ด่าไป๋ยี่รุ่ยโหดร้ายไม่มีจิตใจ สัตว์เดรัจฉานยังไม่ได้ ฆ่าแม้กระทั่งพี่สาวของตัวเอง

หลิวหยิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอไม่รู้ว่าเรื่องนี้ถูกแพร่ออกไปได้ยังไง

เธอเห็นภาพนี้แล้วก็รู้สึกเศร้าใจ รู้สึกเพียงแค่ว่าเย็นแข็งไปทั้งตัว สถานการณ์แบบนี้หากพึ่งพาแต่เธอคงจะจัดการได้ไม่ดีแน่นอน

ไป๋ยี่รุ่ยไม่อยากให้เรื่องนี้แพร่ออกไปอยู่แล้วแต่แรก หลักๆ คือไป๋ยี่รุ่ยไม่อยากให้เวินลั่วฉิงรู้

ทว่าตอนนี้เรื่องราวใหญ่โตขนาดนี้แล้ว เวินลั่วฉิงน่าจะรู้แล้ว

ภายใต้สถานการณ์ในตอนนี้ก็มีเพียงแต่เวินลั่วฉิงสามารถช่วยได้ มีแต่เวินลั่วฉิงที่สามารถจัดการได้ดี

ตอนนี้ถูกแพร่ออกมาแค่เรื่องที่ไป๋ยี่รุ่ยฆ่าไป๋หยิง หากพอถึงเวลาขุดเรื่องอื่นขึ้นมาอีกล่ะ?

ไม่ว่ายังไงแล้วเป็นเพราะไป๋หยิงวางยาให้ไป๋ยี่รุ่ย หลังจากนั้นทั้งสองก็เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ไป๋ยี่รุ่ยถึงได้ฆ่าไป๋หยิง ก่อนที่ไป๋ยี่รุ่ยจะฆ่าไป๋หยิง ระหว่างทั้งสองเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมาก่อน

เรื่องหากมีคนรู้เข้าแล้ว ถูกเผยแพร่ออกไป เรื่องนั้นต้องหนักมากแน่ๆ

ไม่ ห้ามให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเด็ดขาด ห้ามเด็ดขาด

เธอจำเป็นต้องรีบคิดหาวิธี ตอนนี้มีเพียงแต่ฉิงฉิงที่สามารถช่วยไป๋ยี่รุ่ยได้แล้ว

มือของหลิวหยิงสั่นไม่หยุด เธอกดเบอร์หนึ่งออกมา แล้วโทรออกไป

โทรศัพท์ดังไปสักพักทางนั้นก็มีคนรับสาย

“ฉิงฉิง เธอเห็นข่าวหรือยัง? ข่าวเกี่ยวกับไป๋ยี่รุ่ย” หลิวหยิงไม่รอให้เวินลั่วฉิงพูดก็พูดติดต่อกันก่อนแล้ว เสียงของเธอทั้งเร็วทั้งรีบ ชัดเจนเลยว่ายังมีความรนและตื่นเต้นแฝงอยู่ แค่ฟังก็รู้ว่าเรื่องหนักหนาสาหัสเพียงไหน!!