ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1587 เราเจอกันหน่อยเถอะ (2)

คำพูดนี้ของหัวหน้าน้อยแสดงว่าพวกเขาหาเจ้าหญิงองค์กรโกสต์ซิตี้ตัวจริงเจอแล้วใช่ไหม งั้นก็คือเจ้าของเส้นผมตัวจริง!

“พวกนายหาเธอเจอแล้ว? งั้นก็ยินดีด้วยจริงๆ นะ ในที่สุดก็หาเจ้าหญิงตัวจริงขององค์กรโกสต์ซิตี้เจอแล้ว” เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าในเวลาแบบนี้ควรพูดคำยินดี

ไม่ว่ายังไงแล้ว เรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับเธอ แน่นอนว่าเป็นเรื่องจับพลัดจับผลูอยู่แล้ว เธอไม่กล้ารับความดีนี้หรอก

ตอนนี้ดูเหมือนว่าท่าทีของชายหนุ่มคนนั้นและหัวหน้าน้อยกำลังขอบคุณเธอสินะ?

หัวหน้าน้อยได้ยินประโยคนี้แล้วรู้สึกงงเล็กน้อย หมายความว่าอะไร ตามหาเธอเจอแล้ว?

หาใครเจอ?

ยินดีที่พวกเขาหาเจ้าหญิงตัวจริงเจอ?

พวกเขายังไม่ได้หาเลย?

ถึงแม้พวกเขาจะมั่นใจว่าเธอคือเจ้าหญิงตัวจริงขององค์กรโกสต์ซิตี้ ทว่าเรื่องนี้ยังไม่ได้ทำการแน่ชัดในตอนสุดท้ายเลย?

อีกอย่างหัวหน้าน้อยก็ฟังออกว่าเจ้าหญิงตัวจริงที่คุณหนูใหญ่ตระกูลถังพูดถึงไม่ใช่ตัวเธอเองแน่นอน

ดังนั้น คุณหนูใหญ่ตระกูลถังพูดถึงใคร?

คุณหนูใหญ่ตระกูลถังพูดว่าใครเป็นเจ้าหญิงตัวจริงขององค์กรโกสต์ซิตี้พวกเขา

ในตอนนี้หัวหน้าน้อยไม่เข้าใจจริงๆ

ไม่เพียงแต่หัวหน้าน้อยที่ไม่เข้าใจ คุณชายหานที่ขยับเข้ามาฟังก็สีหน้างงไปหมด

คุณหนูใหญ่ตระกูลถังกำลังพูดอะไรอยู่ ทำไมเขาฟังไม่ออกเลยสักคำ

“จริงๆ แล้วตอนแรกฉันไม่รู้ว่าเธอคือเจ้าหญิงองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกนาย เรื่องนี้จับพลัดจับผลูไปหมด ดังนั้นพวกนายไม่ต้องขอบคุณฉัน ตอนนั้นฉันก็ทำเพื่อตัวเอง คิดไม่ถึงว่าหาพยาบาลคนหนึ่งมาแล้วดันเป็นเจ้าหญิงองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกนาย” เวินลั่วฉิงก็ดีใจแทนพวกเขา ถึงแม้ว่าความตั้งใจของเธอจะเพื่อตัวเอง ทว่าตอนจบนี้กลับเป็นเรื่องที่ดีมากสำหรับองค์กรโกสต์ซิตี้

“คุณหนูใหญ่ตระกูลถังพูดอะไรเนี่ย? ฉันไม่เข้าใจเลย?” คุณชายหานที่ขยับมาใกล้ยิ่งไม่เข้าใจไปใหญ่ เขารู้สึกว่าเหมือนกำลังฟังหนังสือจากเทพเจ้าเลย ไม่เข้าใจแม้กระทั่งตัวอักษรและเครื่องหมายวรรคตอน

“ฉันก็ไม่เข้าใจ” หัวหน้าน้อยนำโทรศัพท์ไปไว้ข้างๆ แล้วตอบกลับคุณชายหานด้วยเสียงต่ำ คุณชายหานงง หัวหน้าน้อยยิ่งกว่าคุณชายหาน

“หัวหน้าน้อย คุณยุ่งต่อเลย ฉันไม่รบกวนแล้ว” เวินลั่วฉิงไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากทางนั้น ก็นึกถึงว่าตอนแรกที่เธอโทรมาน่าจะโทรมารบกวนตอนที่พวกเขาคุยงานกัน จึงอยากจะวางสาย

“ผมไม่ยุ่งครับ” หัวหน้าน้อยได้ยินว่าเวินลั่วฉิงจะวางสายแล้วก็รีบตอบกลับทันที

เวินลั่วฉิงที่อยู่อีกทางหนึ่งของโทรศัพท์อดเบ้ปากไม่ไหว หัวหน้าน้อยท่านนี้แปลกมากจริงๆ

คุณชายหานที่ยืนอยู่ข้างกายของหัวหน้าน้อยก็อดเบ้ปากไม่ไหว ดูเหมือนว่าไม่ได้มีเพียงแต่เขาที่จะพูดผิดต่อหน้าคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง แม้กระทั่งหัวหน้าน้อยก็เหมือนกัน

แต่ว่าหัวหน้าร้อยไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองพูดอะไรผิด มองความผิดปกติไม่ออกเลย ตอนนี้เขาไม่ยุ่งจริงๆ ตอนแรกกำลังพูดคุยเรื่องของเธออยู่ จะยุ่งก็ยุ่งเรื่องของเธอ ตอนนี้ตัวเธอโทรมาแล้ว แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่เขาต้องการมาก ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาเพิ่งได้รับเซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่

ถึงแม้ว่าเขายืนหยัดมาโดยตลอดว่าเส้นผมที่นำมาตรวจดีเอ็นเอครั้งนั้นไม่ใช่ของเธอ ทว่าสุดท้ายแล้วก็แค่คิดว่า ไม่ได้มีหลักฐาน โดยเฉพาะเส้นผมนั้นยังเป็นเส้นผมที่เจ้าเก้าและอะหานเอากลับมา จริงๆ แล้วเขาไม่ได้มีความมั่นใจสูง

เป็นเพียงความคิดของเขาทั้งหมด ทว่าตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เมื่อกี้เธอบอกเองว่าเส้นผมที่เจ้าเก้าและอะหานนำกลับมาไม่ใช่ของเธอ งั้นผลการตรวจดีเอ็นเอก็สามารถเป็นโมฆะได้

แต่ว่าตอนนี้ก็ยังต้องการเส้นผมของเธอ ทำการตรวจดีเอ็นเออีกครั้ง แล้วตรวจความมั่นใจครั้งสุดท้าย

มีความล้มเหวในครั้งก่อน มู่เฉิงรู้ดีว่าอยากจะได้ของจากบนตัวเธอมันยากยิ่งกว่าเรื่องใดๆ

“หัวหน้าน้อย คุณหนูใหญ่ตระกูลถังน่าจะเข้าใจผิดแล้ว” ในที่สุดคุณชายหานก็ได้สติกลับมาและเข้าใจความหมายของเวินลั่วฉิง

“หืม?” หัวหน้าน้อยคิดอยู่ว่าจะเอาเส้นผมของเวินลั่วฉิงมาได้อย่างไร ดังนั้นจึงไม่ได้มีความคิดในคำถามนี้มากมาย

“อาจจะเพราะว่าท่าทีของฉันดูให้เกียรติเกินไป นายก็ทำตามและเชื่อฟังคุณถังทั้งหมด คุณถังคงคิดว่าผลตรวจดีเอ็นเอตรงกัน เส้นผมที่คุณถังให้พวกเราเอากลับมาคือพยาบาลที่อยู่ในโรงพยาบาล คุณถังอาจจะคิดว่าพยาบาลในโรงพยาบาลคือลูกสาวของหัวหน้า ดังนั้นคุณถังจึงได้อธิบายกับนายว่าเส้นผมไม่ใช่ของเธอ” คุณชายหานคิดปัญหานี้มาโดยตลอด ในที่สุดตอนนี้ก็คิดออกแล้ว

ตอนแรกคุณถังตั้งใจโกหกพวกเขา ไม่มีทางบอกความจริงกับพวกเขาอย่างไร้สาเหตุแน่นอน ทว่าตอนนี้คุณถังเข้าใจผิดว่าผลตรวจดีเอ็นเอของพวกเขาตรงกัน คุณถังจึงเข้าใจผิดว่าพวกเราคิดว่าเธอเป็นเจ้าหญิง ดังนั้นถึงได้รีบอธิบาย แล้วพูดความจริงครั้งก่อนออกมา

“คุณหนูใหญ่ตระกูลถังไม่เหมือนกันจริงๆ มีคนวางแผนมาปลอมตัวเป็นเจ้าหญิงองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเรา แต่ว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังกับกลัวว่าพวกเราจะเข้าใจผิด กลัวว่าพวกเราจะทำผิด” น้ำเสียงของคุณชายหานมีคำชมแฝงอยู่ “สมแล้วที่เป็นเจ้าหญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้เรา”

“หัวหน้าน้อย ตอนนี้นายคิดว่าเธอมีความเป็นไปได้สูงแค่ไหนที่จะเป็นเจ้าหญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้เรา กี่ส่วน?” นัยน์ตาของคุณชายหานในตอนนี้เต็มไปด้วยแสงสว่าง ก่อนหน้านี้เขาก็แค่ตามหัวหน้าน้อยตามความชั่ววูบ จริงๆ แล้วในใจก็ไม่ได้มีความมั่นใจ แต่ว่าตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ตอนนี้เขารู้สึกว่ามีความหวังสูงมาก

“เต็มสิบ” หัวหน้าน้อยเหลือบไปมองเขา จากนั้นก็ตอบกลับสองคำอย่างเฉยชา ฟังแล้วเป็นคำธรรมดาสองคำ ทว่ากลับมีความยืนหยัดที่ไม่ต้องสงสัยเลย

ในตอนที่เผชิญกับผลการตรวจดีเอ็นเอเขายังยืนหยัดขนาดนั้น ยิ่งไปกว่านั้นคือตอนนี้

คุณชายหานยกนิ้วโป้งไปให้กับหัวหน้าน้อยของบ้านตนเอง

“หัวหน้าน้อย งั้นเราจะตรวจความมั่นใจในตอนสุดท้ายยังไงล่ะ ฉันคิดว่าสิบส่วนไม่พอ จะต้องมีหลักฐานออกมา” คุณชายหานตั้งใจโจมตีหัวหน้าน้อย เพราะว่าปัญหานี้พวกเขาจำเป็นต้องเผชิญหน้าด้วย จำเป็นต้องรีบจัดการ

นัยน์ตาของหัวหน้าน้อยเปล่งประกายขึ้นทันที จากนั้นก็พูดกับเวินลั่วฉิงที่อยู่อีกทางหนึ่งของโทรศัพท์ว่า “คุณถัง เราสามารถพบกันหน่อยได้ไหมครับ?”

พวกเขาคุยกันไปนานมาก ปรากฏว่าแผนการทุกอย่างล้มเหลวตั้งแต่ขั้นแรก เพราะว่าอยากจะเข้าใกล้เวินลั่วฉิงนั้นยากมาก เพราะว่าเรื่องในโรงพยาบาลครั้งก่อน ตอนนี้พวกเขาจึงหาโอกาสยากที่จะเข้าใกล้เวินลั่วฉิง

หัวหน้าน้อยรู้สึกว่านี่เป็นโอกาสที่ดีมาก หากเขาสามารถนัดคนออกมาเจอได้ อยากจะคุยอะไรต่อหน้า หรือว่าอยากจะทำอะไรคงจะง่ายกว่าเยอะเลย

เวินลั่วฉิงได้ยินคำร้องขอที่หัวหน้าน้อยพูดออกมา แปลกใจมาก เขาคิดไม่ถึงเลยว่าหัวหน้าน้อยขององค์กรโกสต์ซิตี้จะมีเหตุผลที่จะนัดเจอกับเธอ

เป็นไปได้ว่าการตรวจดีเอ็นเอจากเส้นผมที่เธอให้พวกเขาเอากลับมาจากเธอนั้นถูกต้อง พวกเขาจะคิดว่าเธอเป็นเจ้าหญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้

ทว่าเรื่องนี้เมื่อกี้เธอก็อธิบายให้พวกเขาชัดเจนแล้ว เธอพูดอย่างชัดเจนว่านี่ไม่ใช่ผมของเธอ ตอนแรกเธอยังคิดอยู่ว่าอยากจะบอกพวกเขาว่าเป็นของพยาบาลในโรงพยาบาล

ทว่าเมื่อกี้หัวหน้าน้อยบอกว่าพวกเขารู้แล้ว งั้นก็ไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว งั้นตอนนี้พวกเขาก็รู้ดีแล้วว่าเธอไม่ใช่เจ้าหญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้พวกเขา

ทำไมหัวหน้าน้อยถึงต้องนัดเจอเธอ?

ฐานะตัวตนของเธอในตอนนี้ ความสามารถของเธอในตอนนี้ อาจจะมีผลกระทบเล็กน้อย ทว่าเวินลั่วฉิงไม่รู้สึกว่าเรื่องพวกนี้จะส่งผลกระทบต่อหัวหน้าน้อย เรื่องพวกนี้ไม่ถึงขั้นต้องให้หัวหน้าน้อยขององค์กรโกสต์ซิตี้นัดเจอเธอ

“ทำไมเหรอ?” เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเมื่อกี้พูดอย่างชัดเจนแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นต้องเจอหน้ากันแล้ว ฝ่ายตรงข้ามคือหัวหน้าน้อยขององค์กรโกสต์ซิตี้ องค์กรโกสต์ซิตี้ที่มีตัวตนของความลึกลับและเก่งกาจ เธอรู้สึกว่าสามารถหลบได้ก็หลบเถอะ

“ถึงแม้ว่าเรื่องที่เจิ้งฉงและไป๋หยิงทำจะมาได้หมายถึงองค์กรโกสต์ซิตี้ แต่ไม่ว่ายังไงเจิ้งฉงก็เป็นคนขององค์กรโกสต์ซิตี้ องค์กรโกสต์ซิตี้เราจัดการคนไม่เข้มงวดเอง ผมที่เป็นหัวหน้าน้อยมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ ดังนั้นผมจึงอยากอธิบายกับคุณถังต่อหน้า แล้วขอโทษ……” หัวหน้าน้อยคิดเหตุผลเรียบร้อยแล้ว

“อันนี้ไม่จำเป็นแล้วค่ะ” เรื่องทั้งหมดเวินลั่วฉิงได้สืบชัดเจนแล้ว เรื่องทั้งหมดเจิ้งฉงและไป๋หยิงเป็นคนทำ และเป็นความหมายของไป๋หยิงจริงๆ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับคนอื่นๆ ในองค์กรโกสต์ซิตี้เลย ไม่เกี่ยวข้องกับหัวหน้าน้อยท่านนี้ด้วย

ดังนั้น การขอโทษของหัวหน้าน้อยไม่จำเป็นเลย!!

คุณชายหานได้ยินคำพูดของเวินลั่วฉิงแล้ว หัวไปมองสีหน้าของหัวหน้าน้อยตนเองต่อ จู่ๆ ก็อยากหัวเราะ แต่ว่าคุณชายหานก็ทนไว้แล้ว

หากเขาหัวเราะออกมาตอนนี้ เดี๋ยวหัวหน้าน้อยไม่ปล่อยเขาไปแน่

แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกเลยที่หัวหน้าน้อยบ้านคนอื่นถูกปฏิเสธ และยังถูกผู้หญิงปฏิเสธอีกด้วย หากไม่เห็นกับตาคุณชายหานไม่มีทางเชื่อแน่นอน!!