ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1611 พิสูจน์ว่ารักเธอ
ซือถูมู่หรงวาดภาพในหัวอย่างช้าๆ เขาอยากจะใช้เด็กคนหนึ่งในการรั้งหลิวหยิงเอาไว้ ขอแค่มีลูกเพียงคนเดียว ระหว่างพวกเขาก็จะมีความเป็นไปได้มากขึ้น！
การที่เขาอยากจะมีลูก ไม่ใช่แค่เพื่อจะรั้งหลิวหยิงไว้เท่านั้น แต่ก็เพื่อให้หลิวหยิงได้มีตัวตน หรือจะบอกว่า ให้หลิวหยิงยอมให้เขาได้มอบอีกตัวตนหนึ่งกับเธอ……ซือถูมู่หรงหวังมาตลอดว่าอยากจะมีลูกให้เหมือนกับหลิวหยิง เขาก็จะได้คอยเฝ้ารักและเอ็นดู และทำให้พวกเขาได้เดินต่อไปเรื่อยๆ
น้ำตาของหลิวหยิงไหลลงมาไม่หยุด มีลูกแล้วเหรอ? แค่นี้ชีวิตของเธอยังน่าขันไม่พออีกเหรอ? ยังจะเอาลูกมาคอยเย้ยหยันเธออีกหรือยังไง? ยังไม่ต้องพูดเรื่องที่ว่าเขาจะให้ลูกกับตัวเองหรือเปล่า แต่ว่าลูกคนนี้ เธอจะสามารถยอมรับเขาได้หรือเปล่านั่นคือปัญหา เด็กที่ไม่ได้เกิดออกมาจากความรักและความคาดหวัง จะมีความหมายอะไรกัน? ถ้าซือถูมู่หรงอยากจะมีลูก ก็มีผู้หญิงมากมายที่ยินยอมจะมีลูกให้กับเขา แล้วทำไมต้องมายุ่งเกี่ยวกับเธอด้วย? ไม่อยากจะมีความเกี่ยวข้องอะไรกับซือถูมู่หรงอีกแม้แต่นิดเดียว！ เรื่องมีลูก ยิ่งเป็นเรื่องที่เพ้อเจ้อไปกันใหญ่! เธอไม่สามารถปล่อยให้ลูกของตัวเองเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้และต้องเผชิญกับความทุกข์ได้ ถ้าเกิดว่ามีวันหนึ่งที่เธอจะมีลูก มันต้องเป็นเพราะว่าความรัก เพราะว่าเธอกับพ่อของลูกต่างรอคอยการมาเกิดของลูกคนนี้ ！เธอจะมอบครอบครัวที่สมบูรณ์ให้กับลูก ทำให้ลูกของเธอมีชีวิตที่ดี และดีมาก！เธอจะต้องดูแลปกป้องลูกของตัวเองให้ดี อย่างน้อยก็ไม่ต้องเป็นเหมือนกับเธอ ที่ไม่มีแม้แต่อิสระ！ถ้าเกิดว่าเกิดมาแล้วต้องเป็นแบบเธอ……มันจะมีความจำเป็นอะไรให้ต้องมีชีวิตอยู่ต่อด้วยล่ะ？
“ซือถูมู่หรง พอแค่นี้เถอะ ระหว่างพวกเรามันเป็นไปไม่ได้หรอก นายปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากนาย ไม่ได้ต้องการอะไรเลย ถ้าเกิดว่านายไม่อยากเห็นหน้าฉัน ฉันก็จะไปจากที่นี่ ไปประเทศอื่นและไม่มีวันกลับมาอีก！นายจะสามารถมีภรรยาที่เพอร์เฟค ได้มีลูก ได้ในสิ่งที่นายต้องการทุกอย่าง ถ้าไม่มีฉัน นายก็จะได้ทั้งหมด ！แล้วทำไมถึงต้องเก็บฉันไว้ข้างในด้วยล่ะ? นายไม่รู้สึกว่าฉันเป็นส่วนเกินเหรอ？”หลิวหยิงอ้อนวอน ชีวิตของเธอ ถ้าเกิดไม่แยกออกจากซือถูมู่หรง เธอก็สามารถมองเห็นจุดจบได้แค่ในช่วงพริบตาเดียวเท่านั้น ตลอดชีวิตของเธอต้องอยู่ข้างๆ ซือถูมู่หรง ไม่มีอิสระอย่างที่ตัวเองต้องการ ไม่มีความสุขและไม่มีความทุกข์ใดๆ เพราะว่าซือถูมู่หรงไม่ได้ต้องการ เขาต้องการแค่ผู้หญิงที่รู้เรื่องรู้ราวและอ่อนแอเพียงเท่านั้น แต่ว่าเธอทนมีชีวิตแบบนั้นไม่ได้ นี่มันไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ！
ซือถูมู่หรงไม่คิดเลยว่าเธอจะพูดเยอะขนาดนี้ หลิวหยิงยังไม่เปลี่ยนใจแม้แต่นิดเดียว และเธอก็ไม่ได้มีความปรารถนาในตัวเขาเลยสักนิด ไม่มีความอยากครอบครอง เขาเป็นแค่คนที่จะมีหรือไม่มีก็ได้ หรือแม้แต่ ไม่มีซะยังจะดีกว่า！ซือถูมู่หรงรับไม่ได้ เขาทนต่อการที่หลิวหยิงละเลยเขาไม่ได้ เขาจ้องไปที่หลิวหยิงเขม็ง สายตาเยือกเย็น จนทำให้คนอื่นหายใจไม่ออก ในเมื่อตอนนี้เธอทิฐิสูงขนาดนี้ เอาแต่คิดอยากจะไปจากเขา……ไม่เป็นไร สุดท้ายเขาก็มีวิธีนั่นแหละ！
“ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปหรอก นอกจากเรื่องนี้ ฉันสามารถตกลงได้ทุกอย่าง！”ซือถูมู่หรงไม่อยากจะคุยกับหลิวหยิงอีกต่อไปแล้ว เขายืนขึ้นและก็เตรียมจะเดินออกไป
“ทำไม หรือว่านายตกหลุมรักฉันดังนั้นเหรอ？”หลิวหยิงจงใจ จงใจจะประชดประชันซือถูมู่หรง เพราะว่านี่มันเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว และผู้ชายอย่างซือถูมู่หรงคนนี้ ไม่มีทางอนุญาตให้ตัวเองมาตกหลุมรักคนอย่างฉันหรอก สุดท้ายแล้ว ความรู้สึกของทั้งสองคนมันก็ไม่เท่ากัน ไม่มีความจริงใจต่อกันอยู่แล้ว
“ใช่！ฉันตกหลุมรักเธอ ดังนั้นฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปอย่างแน่นอน！”ถึงแม้ไม่อยากจะยอมรับ แต่ซือถูมู่หรงก็จำเป็นต้องยอมรับว่าเขาหวั่นไหว ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ และเพราะอะไรเขาถึงได้ตกหลุมรักหลิวหยิง เขาไม่อยากให้เธอจากไป ถึงแม้ว่าจะไม่มีสัญญา 5 ปีอะไรนั่น เขาก็ไม่มีทางปล่อยเธอไป และตอนนี้ ก็ยิ่งเป็นแบบนั้น
“เหอะ！”หลิวหยิงหัวเราะเยาะ แล้วก็เหลือบมองซือถูมู่หรงอย่างไร้อารมณ์ ตกหลุมรักเธองั้นเหรอ? ต้องให้เธอเป็นบ้าเท่านั้นแหละถึงจะเชื่อ！ก็แค่สิ่งของที่แลกเปลี่ยนมา แต่เขากลับรู้สึกใจสั่นจริงๆ ถ้าอย่างนั้นความรู้สึกของซือถูมู่หรงก็คงไร้ค่ามากเลย！
“เธอไม่เชื่อ！”ซือถูมู่หรงมองดูสีหน้าของเธอ ก็รู้สึกสับสน หลิวหยิงนะหลิวหยิง เธอช่างรู้วิธีที่ทำให้เขาปวดใจได้ดีจริงๆ ไม่ต้องพูดอะไร แค่เพียงแสดงออกทางแววตาเท่านั้น ก็ทำให้เขารู้สึกรับไม่ได้แล้ว！
“ฉันไม่เชื่อ ถ้ามีความสามารถก็พิสูจน์ให้ฉันดูสิ”หลิวหยิงเยาะเย้ย เธอลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไป สถานที่นี้ ดูเหมือนจะอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว แล้วจะไปที่ไหนดีล่ะ? หลิวหยิงครุ่นคิด
ทันใดนั้นคนที่อยู่ข้างๆ ก็ดึงเธอไว้ แล้วก็กดเธอลงกับเตียง สายตาของเขาเหมือนกับหมาป่าที่หิวโหย จ้องมองเธออย่างดุร้าย แต่ว่าลึกลงไปนั้นกลับมีความเจ็บปวดอยู่มากกว่า แต่แค่ว่าตอนนี้หลิวหยิงกำลังตกอยู่ในความคิดของเรื่องตัวเองเท่านั้น จิตใต้สำนึกของเธอไม่เชื่อว่าซือถูมู่หรงจะสามารถรักเธอได้ ดังนั้นเธอก็เลยมองไม่ออก ได้ยินแต่เสียงที่สุขุมดังขึ้นที่ข้างหู “ได้ เดี๋ยวฉันจะพิสูจน์ให้เธอดู！”
พอซือถูมู่หรงพูดจบ ก็ก้มลงจูบหลิวหยิงในทันที ไม่สนใจการขัดขืนของเธอ ฉีกเสื้อผ้าของเธอออก แล้วก็ทำตามความปรารถนาของตัวเอง……
ไม่รู้ว่าทำไปนานแค่ไหน ตอนที่หลิวหยิงตื่นขึ้นมานานก็เป็นเวลากลางดึกแล้ว ภายในห้องเงียบเชียบเหมือนไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ ผ้าม่านเปิดอยู่ ข้างนอกสว่างไสว มองออกไปก็เจอสีสันมากมาย แสงสียามค่ำคืน ดูเป็นสีแห่งความสุข แต่ว่าก้นบึ้งในหัวใจของหลิวหยิงนันกลับหนาวเหน็บ ระหว่างพวกเขา ยังสามารถเกิดความสัมพันธ์แบบนี้ได้อีก และในสถานการณ์แบบนี้ หลิวหยิงก็คิดขึ้นมาได้ว่า ระหว่างพวกเขานั้นเคยทำกันมาตั้งหลายครั้งแล้ว เธอจำความรู้สึกพวกนั้นไม่ได้แล้ว แต่ว่าครั้งนี้ เธอจะจำมันได้อย่างชัดเจน เพราะว่าการกระทำในครั้งนี้ มันไม่มีความรัก ความเกลียดหรือความปรารถนาใดๆ ปะปนอยู่ มีเพียงแค่การระบายอารมณ์เท่านั้น ความเจ็บปวดบนร่างกาย เหมือนกับเป็นการฉีกแผลในหัวใจของเธอให้เปิดออก……
ซือถูมู่หรงยังไม่ได้ไปไหน เขานั่งอยู่ข้างเตียงแล้วก็สูบบุหรี่ทีละมวน เพราะว่าหลิวหยิงไม่ชอบ เขาก็เลยไม่ได้สูบนานแล้ว แต่ว่าตอนนี้ เหมือนกับว่ามีเพียงวิธีเดียวเท่านั้นที่จะทำให้เขาสงบลงได้ ระหว่างพวกเขานั้น สุดท้ายก็มาถึงจุดนี้……การร่วมรักครั้งนี้ มันเหมือนเป็นเรื่องตลก เขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะทุ่มเทความรู้สึกลงไป แต่หลิวหยิงกลับเอาแต่ร้องไห้ แม้แต่ตอนสุดท้าย เธอก็ไม่พูดอะไร ได้แต่ยอมรับการถูกบีบบังคับไปแบบนั้น พอเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ซือถูมู่หรงก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหลิวหยิงเปลี่ยนไป ใบหน้าของเธอไม่มีสีหน้าใดๆ ไม่มีความรักหรือความเกลียดชัง และไม่มีความสุขใดๆ เธอได้แต่มองเขานิ่งๆ ไม่พูดอะไรเลย ดวงตาคู่นั้นของเธอเหมือนกับบ่อน้ำโบราณ ที่จะไม่มีลมใดๆ มาทำให้เกิดคลื่นได้
“เธออย่าเป็นแบบนี้สิ พวกเรามาคุยกันสบายๆ ได้ไหม？”ซือถูมู่หรงอดทนต่อความเงียบแบบนี้ไม่ไหว หลิวหยิงที่เป็นแบบนี้ เหมือนกับร่างกายที่ปราศจากวิญญาณ
หลิวหยิงไม่ได้พูดอะไร เธอลุกขึ้นและเดินไปข้างๆ เตียง แล้วก็ปิดม่าน ภายในห้องก็มืดลงในทันที ไม่มีแสงใดๆ แม้แต่นิดเดียว เหลือเพียงแต่แสงไฟจากบุหรี่ที่ซือถูมู่หรงคีบเอาไว้อยู่ เธอนั่งอยู่ริมหน้าต่างและไม่พูดอะไรเลย
“หลิวหยิง เธออย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม？”น้ำเสียงของซือถูมู่หรงปะปนไปด้วยการอ้อนวอน เขารู้สึกได้ว่า เขาได้เสียเธอไปแล้วจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าหน้าต่างปิดอยู่และผ้าม่านก็ปิด เขาคงจะสงสัยว่าเธอจะกระโดดลงไปแล้วหรือเปล่า！
หลิวหยิงเอาหลังพิงกำแพง ในตอนนี้เธอไม่มีแม้แต่น้ำตาสักหยด และก็ไม่อยากจะร้องไห้อีกแล้ว ตอนนี้เธอไม่นึกถึงคนอื่นอีกแล้ว เรื่องของคนอื่นเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยงั้นเหรอ? เพราะถึงยังไงขนาดตัวเธอเองเธอยังไม่สามารถดูแลให้ดีได้เลย แล้วเธอจะไปมีอารมณ์ไปยุ่งเรื่องของคนอื่นได้ยังไงกัน? ซือถูมู่หรง ก็เป็นแค่คนนอกคนหนึ่งเท่านั้นเอง
ซือถูมู่หรงไม่กล้าขยับ เขากลัวว่าถ้าตัวเองขยับจะไปกระตุ้นเธอเข้า เขาได้แต่นั่งอยู่ที่เดิม แล้วก็รอให้หลิวหยิงพูดอะไรอยู่อย่างเงียบๆ
หลิวหยิงเงียบไปอยู่นานมาก ถึงค่อยๆ พูดออกมา น้ำเสียงแหบแห้งจนไม่เหมือนเสียงของตัวเอง “ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับประธานซือถูหรอกค่ะ เรื่องในวันนี้ คงจะทำให้ประธานซือถูถึงอกถึงใจอย่างเต็มที่แล้ว ฉันก็จะทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วกัน ประธานซือถูกลับไปเถอะค่ะ”หลิวหยิงพูดอย่างสงบนิ่ง เสียงของเธอไม่ผันผวนเลย
“เธอพักผ่อนให้ดี เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะมาหาใหม่！”ซือถูมู่หรงกลัวว่าตัวเองจะไปกระตุ้นหลิวหยิงเข้า ก็เลยทำตามคำพูดของเธอ ลุกขึ้นและเตรียมตัวออกไป
“อย่ามาจะดีกว่าค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะพักผ่อน ประธานซือถูคงไม่ใช่ว่าเวลาแค่นี้จะให้ฉันไม่ได้หรอกใช่ไหมคะ”หลิวหยิงพูดอย่างเย็นชา ไม่ได้มีการย่อยๆ หรือถากถาง เหมือนกับว่ากำลังพูดข้อเท็จจริงอยู่
ซือถูมู่หรงไม่ได้พูดอะไร แล้วก็เดินคลำออกจากห้องไป เขาไม่กล้าทำอะไรมากเกินไปกว่านี้ ตอนนี้อาการของหลิวหยิงค่อนข้างไม่ปกติ เขาไม่ควรจะไปไหน แต่ว่า……ซือถูมู่หรงคิดพร้อมกับกัดฟันพูดว่า “เธอดูแลตัวเองให้ดีนะ อย่าทำร้ายตัวเอง”
“ประธานซือถูวางใจเถอะค่ะ ฉันไม่ได้มีแนวโน้มที่จะทำร้ายตัวเองหรอก แม่ของฉันยังรอฉันอยู่ ฉันจะมีชีวิตอยู่อย่างดีงามเลยค่ะ！”ขนาดพูดประเด็นอ่อนไหวแบบนี้ หลิวหยิงก็ยังคงสงบนิ่ง ไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนเมื่อก่อน！
“ดูแลตัวเองให้ดี”ซือถูมู่หรงเอ่ยปากเตือนอีกครั้ง แล้วก็ออกไปจากตรงนี้ แต่พอออกไปแล้วเขาก็เพิ่มจำนวนคนคอยเฝ้าระวังตรงนี้ เพราะกลัวว่าหลิวหยิงจะทำอะไรบางอย่าง
พอหลิวหยิงได้ยินเสียงปิดประตู เธอก็ไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่นิดเดียว แต่พอหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ แต่ภายในห้องนั้น ก็ยังคงไม่มีเสียงอะไรเหมือนเดิม……