ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1650 เคยคิดจบชีวิต

แม่หลิวพยักหน้า แล้วก็ส่ายหน้าอีก ประโยคนี้ ทำให้เธอไม่กล้าจะจินตนาการเลยว่าลูกสาวของตนได้รับความไม่เป็นธรรมมากเพียงไร ตระกูลซือถู…เธอเกลียดนัก แต่ล่วงเกินไม่ได้เลยสักนิด

หลิวหยิงคล้ายคาดเดาความคิดของแม่หลิวได้ เธอกุมมือแม่หลิว  แม่คะ อย่าคิดมากเลย หลายปีนี้ฉันไม่ได้รับความไม่เป็นธรรมอะไรหรอก เพียงแต่ ฉันแค่คิดว่าพ่อมีสาเหตุมาจากฉัน…ฉันก็ไม่อาจให้อภัยตัวเองได้ รวมถึง…หลายปีมานี้ ฉันอยู่ข้างกายซือถูมู่หรงมานานขนาดนี้ บางครั้งถึงขั้นปฏิบัติต่อเขาอย่างดีมาก ฉันรู้สึกผิดต่อคุณพ่อ รู้สึกผิดต่อพวกท่าน! 

ถ้าไม่มีเรื่องในตอนแรกสุดนั่น เพียงแค่สัญญา หลิวหยิงอาจเพียงรู้สึกปวดใจ คงไม่มีความเกลียดชังมากนัก แต่จุดเริ่มต้นมันสุดจะทนเกินไป ความเกลียดชังในใจของหลิวหยิง เหมือนรากงอกที่แตกกิ่งก้านอย่างไรอย่างนั้น ทนต่อความรู้สึกอื่นใดไม่ได้อีกต่อไป หลิวหยิงในช่วงเวลานี้ ไม่กล้าที่จะคิดเลยว่า พ่อและแม่ของเธอในตอนนั้นผ่านพ้นช่วงเวลานั้นไปได้อย่างไร ตอนนี้มองดูแม่ของเธอ ความคิดทั้งหมดทั้งมวลของเธอผุดขึ้นมาจากภายในใจทันที ความสับสนวุ่นวายและความกล้ำกลืนฝืนทนในใจของพ่อแม่ในตอนนั้น ความหวังที่เพิ่งเกิดขึ้นถูกปลิดทิ้งไป แล้วให้ความอึดอัดกับความสิ้นหวังมาอีก พวกเขาทนได้อย่างไร? หลิวหยิงรู้สึกเกลียดซือถูมู่หรงเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน

แม่หลิวตีๆหลิวหยิง นี่คือลูกสาวของเธอ เธอเข้าใจดีว่าอีกฝ่ายมีนิสัยอย่างไร ตอนนี้ เรื่องราวกลายเป็นเช่นนี้ ในใจของหลิวหยิงเกรงว่าต้องการการตำหนิตนเองมากเท่าไหร่ก็มีมากเท่านั้น ตอนนี้ฝืนทำเป็นเยือกเย็น ก็เพียงเพื่อไม่ทำให้ตนต้องเป็นห่วง แม่หลิวรู้สึกละอายใจ ตนไม่ได้ให้ความมั่นคงปลอดภัยกับลูกเลยสักนิด ยังทำให้พวกเขาต้องเป็นห่วงตนอีก

 หยิงเอ๋อร์ ลูกอย่าโทษตัวเอง นี่ไม่ใช่สิ่งที่ลูกก่อขึ้นมา หลายปีมานี้ แม่ก็เข้าใจแล้ว ต่อให้ไม่มีลูก ต่อให้ไม่ใช้ผลประโยชน์จากลูก ซือถูมู่หรงก็ไม่ปล่อยพ่อ ปล่อยครอบครัวพวกเราไปหรอก เพียงแต่ว่า พวกเขาใช้วิธีที่เลวทรามต่ำช้าที่สุดก็เท่านั้น  ในใจของแม่หลิวก็เดือดดาลเช่นกัน แต่ตอนนี้เห็นหลิวหยิงแล้ว เธอก็รู้ว่า เธอไม่อาจ เธอไม่อาจเอาความโกรธมาใส่ลงบนร่างของหลิวหยิงอีก เธอแบกรับมามากพอแล้ว ตอนนี้ ตนต้องแบกรับแทนเธอ

 แม่คะ แม่ไม่เข้าใจ ถ้าเป็นวิธีอื่นก็ช่างมันเถอะ แต่ว่าวิธีการเช่นนี้ ฉันรับไม่ได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องนั้นเดิมทีก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพ่อเลย!  หลิวหยิวพูดอย่างร้อนใจ ใช่แล้ว ในใจเธอสิ่งที่เธอรับไม่ได้มากที่สุด ก็คือซือถูมู่หรงใช้ตนเองมาบีบคั้นให้พ่อต้องตาย ถ้าเป็นอย่างอื่น เธออาจเพียงแค่โกรธ ไม่แค้น ยิ่งไม่เป็นเหมือนอย่างตอนนี้ จมอยู่ในความรู้สึกของตัวเอง ตำหนิตัวเอง กระทั่งว่า…บางครั้งแทบทนไม่ไหวอยากจะตายไปเสียเลย

ตอนที่หลิวหยิงบังเกิดความคิดนี้ขึ้นมาเป็นครั้งแรก เธอก็ตกใจขึ้นมา แต่ก่อนไม่ว่าจะยากลำบากเพียงใด เธอก็ไม่เคยคิดจะตายมาก่อน แม้จะต้องไปขอร้องคนอื่น แต่ไม่มีทางคิดจบชีวิตตัวเองแน่ แต่ว่าครั้งนี้ หลิวหยิงตำหนิตนเองจนไม่อาจให้อภัยตัวเองได้ ไม่อาจทำให้ตัวเองหลุดพ้น แต่ว่าความคิดเช่นนี้ ผุดขึ้นมาตอนที่เธออยู่คนเดียวเท่านั้น ตอนนี้ หลิวหยิงรีบทำบางอย่างเบี่ยงเบนความสนใจ เธอยังมีแม่ ยังมีน้องชาย กระทั่งว่า…มีฉิงฉิงเพื่อนที่ดีเหล่านี้อยู่ด้วย จะตายไม่ได้! หลิวหยิงยืนหยัดมาตลอด นี่คือสาเหตุว่าทำไมตอนแม่หลิวบอกว่าจะมา หลิวหยิงถึงได้ตกลง เธอไม่กล้าอยู่คนเดียว เธอกลัวว่าวันหนึ่งจะจิตใจเลอะเลือนเหมือนถูกผีสิง คิดจบชีวิตตัวเองขึ้นมาจริงๆ มีแม่อยู่ หลิวหยิงรู้ว่า ตนจะต้องยืนหยัดต่อไปได้แน่

แม่หลิวส่ายหน้า แล้วดึงมือของหลิวหยิงมากุมไว้แน่น  หยิงเอ๋อร์เด็กโง่ เรื่องนี้ แม่ไม่เคยคิดจะบอกลูกมาก่อน ผ่านไปแล้วก็คือผ่านไป พ่อของลูกก็ไม่คิดอยากให้ลูกโทษตัวเองเพราะเรื่องนี้ แม่ตั้งใจคิดใคร่ครวญเล็กน้อย เรื่องนี้ ความจริงแล้วก็ไม่ได้เกี่ยวกับลูกมากนัก พ่อของลูกจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องพ่อของซือถูมู่หรงในตอนนั้นหรือไม่ แม่ไม่รู้เลย พ่อของลูกก็บอกว่าไม่เกี่ยว แต่ที่จริงแล้วมีอยู่ช่วงหนึ่ง สภาพในบ้านเปลี่ยนไป สาเหตุเพราะอะไร ตอนนี้แม่ก็ยังไม่รู้ แต่เวลาต่อมา ที่พ่อของลูกคิดจะไปหาซือถูมู่หรง เป็นเพราะสาเหตุของตัวเอง เขาอยากจะตะกายซือถูมู่หรงคนนี้ขึ้นไป เรื่องนี้ ไม่อาจบอกว่าถูกหรือผิด และกลับกลายเป็นก่อให้เกิดความตายสู่พ่อของลูก หยิงเอ๋อร์ ลูกไม่ใช่สาเหตุในการตายของพ่อของลูก ถ้าหากพ่อของลูกมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องพ่อซือถูมู่หรงในตอนนั้น ที่เขาแก้แค้น แม่ก็สามารถเข้าใจได้ วิธีการของเขาโหดเหี้ยม แต่ว่าความโหดร้ายนี้ ไม่ได้เกี่ยวกับลูก ลูกไม่ได้ทำให้เขาโหดร้าย ดังนั้น ลูกไม่ควรจะโทษตัวเอง ลูกเป็นมีดเล่มหนึ่ง สังหารคนแล้ว ไม่ควรไปโทษลูก แต่ควรโทษคนที่ถือมีดผู้นั้น  แม่หลิวพูดช้าๆ เธอไม่กล้ากระตุ้นหลิวหยิงแม้แต่น้อย ความคิดในใจเธออ่อนไหวเป็นอย่างยิ่ง รับการกระตุ้นไม่ไหวเลยสักนิด

หลิวหยิงมองแม่ของตน เดิมทีคิดว่าแม่ของเธอจะโกรธเกลียด มาถึงที่นี่อาจจะสูญสตินึกคิดไปเลยก็ได้ คิดไม่ถึงว่า เธอจะยังมีเหตุมีผลเช่นนี้ กระทั่งเป็นฝ่ายปลอบโยนเธอด้วยซ้ำ ในใจหลิวหยิงรู้สึกละอาย ตนยังคงทำให้แม่ต้องเป็นห่วง

แต่หลิวหยิงไม่กล้าจะเชื่อ เธอถาม  แม่คะ แม่ไม่โกรธซือถูมู่หรงเหรอคะ? 

แม่หลิวสั่มเทิ้มไปทั้งกายเล็กน้อย ในใจหลิวหยิงเข้าใจขึ้นมาในพริบตา ใช่แล้ว จะไม่โกรธได้อย่างไร? แม่จะต้องโกรธซือถูมู่หรงเหมือนกันอยู่แล้ว เขาทำให้คนที่แม่รักที่สุดต้องตาย

แม่หลิวออกแรงสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆพูด  แม่ต้องโกรธเขาอยู่แล้ว แต่ว่า…แม่รักลูกมากกว่า ถ้าเป็นเพราะความโกรธของแม่ ทำให้ต่อไปลูกต้องยากจะข่มตาหลับ แม่จะทำใจได้อย่างไร! หลายปีมานี้ ความจริงแม่คิดเข้าใจแล้ว พวกเราจะแก้แค้นซือถูมู่หรง ก็เหมือนเอาไข่ไปกระทบกับหิน ยิ่งไปกว่านั้น ยังไม่มีหลักฐานโดยตรง ข้างกายแม่ยังมีลูกๆ จะไม่สนใจดูแลได้อย่างไร ตอนนั้นที่ลูกอยู่ข้างกายซือถูมู่หรงห้าปี ภายหลังระหว่างพวกเธอทั้งสองก็ไม่ได้มีความขัดแย้งกันมากนัก แม่ก็คิดว่า จะให้ลูกรู้ไม่ได้ รอให้ผ่านห้าปีแล้วค่อยรับลูกกลับ แต่ว่าตอนนี้…ลูกก็ได้รู้แล้ว…

 แม่คะ ฉันไม่ได้ไม่อยากล้างแค้นนะ  หลิวหยิงพูดอย่างหนักแน่น เรื่องราวมากมาย เธอยอมรับแล้ว ไม่ได้หมายความว่าเธอยินยอมแล้ว เรื่องของพ่อ เธอไม่มีทางยอมรับง่ายๆแน่ เธอโกรธ! ทั้งยังโกรธจนไม่อาจให้อภัย

 หยิงเอ๋อร์ ที่แม่มาครั้งนี้ ก็อยากจะบอกกับลูกว่า ไม่ว่าลูกจะตัดสินใจอย่างไร แม่ก็จะสนับสนุนลูก ถ้าลูกอยากแก้แค้น ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตนี้ แม่ก็จะไปกับลูก ถ้าลูกไม่อยากแก้แค้น อยากจะจากไป แม่ก็ไม่โทษลูกเหมือนกัน  แม่หลิวพูดอย่างใจเย็น แค้นเพียงไร เกลียดแค่ไหน ไตร่ตรองลึกซึ้งเป็นเวลาห้าปี ก็พบว่าเรื่องราวในตอนนั้นไม่ธรรมดา ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังมีลูกๆ ไม่อาจไม่คิดถึงพวกเขา ขอแค่ต่อไปให้ลูกทั้งสองมีชีวิตที่ดี จะอะไรเธอก็วางลงได้ทั้งนั้น

 แม่คะ แม่ไม่โทษฉันจริงๆเหรอ? แต่ว่า ฉันโทษตัวเอง  หลิวหยิงถาม นัยน์ตาหวาดหวั่นไม่สงบ ความแค้นของพ่อ วางลงเช่นนี้ได้หรือ? คนคนนี้ คือสามีของแม่นะ! หลิวหยิงจิตใจไม่สงบ เธออยากจะยอมแพ้ เพราะเธอไม่อยากมีข้อพิพาทกับซือถูมู่หรงแม้แต่น้อย เธอไม่อยากให้คุณนายซือถูมีเหตุผลและโอกาสใดๆมาทำร้ายคนในครอบครัวเธอ ซือถูมู่หรงอยากจะเก็บเธอไว้ คุณนายซือถูอยากให้เธอจากไป สองคนนี้ไม่อาจประนีประนอมกันได้เลย หลิวหยิงไม่อยากอยู่ระหว่างพวกเขา ไม่ว่าจะซือถูมู่หรง หรือคุณนายซือถู ล้วนเป็นคนที่เธอไม่สามารถล่วงเกินได้ทั้งนั้น เช่นนั้นแล้ว เธอจะต้องหนี พาครอบครัวหนีไป ได้ไหมนะ? 

 แม่ไม่โทษลูกหรอก นี่เป็นเรื่องที่ตัวแม่เองยังทำไม่ได้ อาศัยอะไรเอาไปใส่ไว้บนตัวลูก? ยิ่งไปกว่านั้น แม่จะให้ลูกมีชีวิตอยู่ท่ามกลางความแค้นไปทั้งชีวิตได้อย่างไร? แม่ไม่โทษลูก แม่แค่เสียใจ ที่ห้าปีก่อนไม่ได้พาลูกจากไปทันที  แม่หลิวพูดอย่างนึกเสียใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องนี้จะถูกคนพูดออกมาอีกครั้ง ทั้งยังเป็นคุณนายซือถูที่พูดออกมาด้วย เธอไม่เข้าใจ คุณนายซือถูกำลังกังวลอะไร หลิวหยิงสามารถจากไปได้แล้ว ทำไมถึงไม่ปล่อยเธอไป?

 แม่คะ นี่ไม่ใช่ความผิดของแม่ ที่คุณนายซือถูพูดเรื่องนี้ เป็นเพราะว่าซือถูมู่หรงไม่อยากปล่อยฉันไป  หลิวหยิงพูดอย่างสงบ ประกายนัยน์ตาคล้ายดับมอดไปในพริบตา เธอกับซือถูมู่หรง พัวพันกันไม่ขาดจริงๆ…

 อะไรนะ?  แม่หลิวไม่เข้าใจว่านี่หมายความว่าอะไร หรือว่าไม่ใช่คุณนายซือถูที่ไม่ปล่อยหลิวหยิงไป? ทำไมถึงดึงซือถูมู่หรงเข้ามาเกี่ยวด้วย คนคนนี้ต้องการล้างแค้น สามีเธอก็ตายไปแล้ว เวลาห้าปีก็ครบแล้ว สุดท้ายแล้วยังมีอะไรถึงไม่ยอมปล่อยมือกัน?

นัยน์ตาหลิวหยิงทอประกาย บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับซือถูมู่หรง แต่บางเรื่อง เธอก็พูดไม่ออก อย่างเช่น ซือถูมู่หรงอยากให้เธอคลอดลูกให้เขาคนหนึ่ง อย่างเช่น ซือถูมู่หรงพูดว่า ไม่ยินยอมให้เธอจากไปเป็นอันขาด