ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1680 โอกาสสุดท้าย
หลิวหยิงคิด ว่าตัวเองกับสิ่งที่แม่พูดเมื่อกี้นี้ ไม่เหมือนกันเลยแม้แต่นิดเดียว เธอไม่เพียงแค่ไม่ยอดเยี่ยม แถมยังตกลงไปในหลุม ที่ตัวเองไม่สามารถขึ้นมาได้
เหมือนกับว่าคุณแม่หลิวไม่ได้รู้สึกถึงความผิดหวังของหลิวหยิง เอาแต่ลูบหลังของเธอเบาๆ พร้อมกับพูดว่า แต่ว่า ตอนที่ท้องแก่ขึ้นเรื่อยๆ ความคิดในใจกลับน้อยลงเรื่อยๆ จนสุดท้าย ความหวังเดียวของแม่ ก็คืออยากให้ลูกของแม่แข็งแรงและปลอดภัย เรื่องอื่นๆ ก็ปล่อยให้เป็นไปตามเขาแล้วกัน ดังนั้นหยิงเอ๋อร์ อย่าทำให้ตัวเองเหนื่อยเกินไปนะ พวกเราจะเลี้ยงเด็กคนหนึ่งไม่ได้เลยอย่างนั้นเหรอ? ถ้าเกิดว่าเรื่องนี้ ทำให้ชีวิตในอนาคตของลูกไม่ดี แล้วมันจะคุ้มค่าได้ยังไงกัน?
คุณแม่หลิวไม่สามารถอดทนได้เหรอ หลิวหยิงทำร้ายตัวเอง ดูภายนอกเธอเหมือนจะไม่มีอะไร แต่ว่าในใจกลับโทษตัวเองมาตลอด คำพูดของคุณหมอเมื่อวานนี้ ทำให้เธอนอนไม่หลับ เมื่อคืนก็เลยอยู่กับหลิวหยิงตลอด
ลูกอย่าไปคิดว่าเขาเป็นลูกของซือถูมู่หรงสิ คิดซะว่าเป็นลูกของตัวเอง และยิ่งไปกว่านั้น ซือถูมู่หรงก็ตัดขาดการติดต่อกับลูกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? พวกเขาก็ทำเป็นเหมือนว่าไม่รู้จักเขา ดีไหม? คุณแม่หลิวพยายามอย่างมากไม่ให้หลิวหยิงไปนึกถึงซือถูมู่หรง แต่ว่า เหมือนกับว่ามันจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่นัก
แม่ หนูเข้าใจแล้วค่ะ หนูจะต้องดูแลตัวเองให้ดี จะไม่ทุกข์ใจเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว หลิวหยิงพูด ในหัวใจของเธอมีอะไรมากดทับอยู่มากมาย แต่ว่าเธอก็ไม่กล้าแสดงมันออกมาในตอนนี้ แต่ว่า คำพูดของแม่เธอเมื่อกี้นี้ มันส่งผลต่อเธอจริงๆ เด็กคนนี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นลูกของซือถูมู่หรงแล้วมันยังไงกันล่ะ เพราะถึงยังไงก็เป็นลูกของเธอเหมือนกัน ถ้าเกิดว่าซือถูมู่หรงอยากจะแย่งเด็กคนนี้กลับไป อย่างมากก็แค่ให้พังพินาศไปพร้อมกันเลย! ตอนนี้ เธอต้องดูแลตัวเองให้ดี และก็ดูแลลูกให้ดีด้วย
คุณแม่หลิวเห็นว่าอารมณ์ของหลิวหยิงเริ่มเสถียรขึ้นแล้ว ก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ เรื่องหลายเรื่อง ถ้าเกิดว่าเปลี่ยนมุมมองก็สามารถให้ผลลัพธ์ให้ไม่เหมือนกัน ชีวิตของหลิวหยิงยังอีกยาวไกล เธอยังต้องมีวันพรุ่งนี้ที่ดีกว่า
หลังจากที่ผู้ช่วยพิเศษเจียงกลับไปแล้ว ก็ตรวจสอบเกี่ยวกับประวัติการเดินทางของหลิวหยิง พอมั่นใจว่าเธอท้องจริงๆ ก็รีบโทรหาซือถูมู่หรงในทันที และพูดด้วยความหวาดกลัว พี่ใหญ่ ผมมีเรื่องสำคัญมากอยากจะบอก ผู้ช่วยพิเศษเจียงกระสับกระส่าย เขารู้ว่าท่านประธานไม่อยากปล่อยมือจากหลิวหยิงหรอก แต่ว่า ท่านประธานก็ได้มอบอิสระให้กับหลิวหยิงไปแล้ว ยอมให้เธอจากไปแล้ว นี่มันไม่สอดคล้องกับการกระทำของเขาเลย หรือว่าจะยอมแพ้แล้วจริงๆ? ถ้ายังงั้นเรื่องนี้จะพูดคุยกันได้ด้วยดี หรือว่าไม่ดีกันนะ? แต่สิ่งเดียวที่มันสนับสนุนให้เขาพูดออกมาก็คือ——ผู้หญิงคนนี้เป็นเลือดเนื้อของท่านประธาน ความสัมพันธ์ทางสายเลือดที่ตัดกันไม่ขาด
เรื่องอะไร? ซือถูมู่หรงพูดอย่างโหดร้าย เขารู้สึกรำคาญมาก ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ก็เคยพูดไปแล้ว ว่าถ้าไม่มีธุระไม่ต้องติดต่อเขามา ฟังไม่เข้าใจหรือยังไง? ตอนนี้ ยังจะมีเรื่องอะไรที่สำคัญมากอยู่อีกล่ะ? หรือว่าพรุ่งนี้บริษัทจะล้มละลายงั้นเหรอ? นั่นน่าจะมีความเป็นไปได้พอๆ กับการที่พระอาทิตย์จะขึ้นทางฝั่งตะวันตกรึเปล่า?
ผู้ช่วยพิเศษเจียงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองจะถือโทรศัพท์ไม่อยู่อีกต่อไป ท่านประธานกินดินปืนเข้าไปหรือว่ายังไงกัน? นิดเดียวก็ระเบิดแล้ว ถ้าเกิดว่าเรื่องที่เขาพูดออกไปมันไม่สำคัญ ท่านประธานจะต้องฟันเขาอย่างแน่นอน ผู้ช่วยพิเศษเจียงเริ่มรู้สึกใจฝ่อแล้ว เขาคงไม่ลำบากหรอกใช่ไหม?
แล้วมันเรื่องอะไรกันแน่ ถ้าเกิดว่าไม่มีอะไรก็ไม่ต้องโทรมา ซือถูมู่หรงฟังอีกฝ่ายที่พูดจาสวยงามมาโดยตลอด และก็พูดอย่างเย็นชา เก่งขึ้นแล้วนี่ กล้าโทรมาหาเขาและไม่พูดอะไร หรือว่าได้เงินเดือนเยอะเกินไปแล้ว?
ผู้ช่วยพิเศษเจียงยิ่งรู้สึกใจฝ่อขึ้นเรื่อยๆ นี่เขาเอาปืนมาจ่อปากตัวเองรึเปล่า? ปกติเวลาท่านประธานพูดเขาจะไม่ได้……พูดง่ายและชัดเจนขนาดนี้ ตอนนี้เหมือนกับว่าเป็นการตักเตือน ว่าอย่าเกินไป!
พี่ใหญ่ มันเป็นเรื่องของคุณหลิว อยากฟังไหมครับ? ผู้ช่วยพิเศษเจียงลองถามดูก่อน ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าท่านประธานคิดกับคุณหลิวยังไงบ้าง เขาก็เลยไม่กล้าพูดออกไปตรงๆ
ซือถูมู่หรงเงียบไปครู่หนึ่ง ทำไม เธอไปแล้วเหรอ? เขานึกว่าจะไม่ได้ยินข่าวคราวของเธออีกซะแล้ว ผู้ช่วยพิเศษเจียงทำไมถึงไม่ดูสถานการณ์เลย แถมยังมาพูดเรื่องของหลิวหยิงให้ฟังอีก จะโรยเกลือใส่แผลของเขาหรือยังไง?
ผู้ช่วยพิเศษเจียงอึ้งไป น้ำเสียงที่เมินเฉยและอยากรู้อยากเห็นนี้มันคืออะไรกัน แถมยังถามกลับอีกต่างหาก หรือว่าตอนแรกท่านประธานคิดว่า ถ้าเกิดว่าแยกกันแล้ว คุณหลิวจะไม่มีทางอยู่ต่ออย่างนั้นเหรอ? ผู้ช่วยพิเศษเจียงถอนหายใจอยู่ภายในใจ ดูท่าทางจะชอบมากเลย และไม่อยากจะปล่อยมือ
ไม่ใช่ครับ ตอนนี้เธอยังไม่ได้ไป ผู้ช่วยพิเศษเจียงตอบกลับอย่างเชื่อฟัง มีเรื่องอื่นอีก
ขอแค่เธอสบายดีก็พอแล้ว ซือถูมู่หรงต้องยอมรับว่า เขายังคงไม่สามารถลืมหลิวหยิงได้ หลายวันนี้เขาเอาแต่ขลุกอยู่ในคฤหาสน์ ไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น แต่ว่า คฤหาสน์นี้ต่างก็ยังคงมีกลิ่นอายของเธออยู่ ไม่ว่าจะตรงไหนก็มีแต่ร่องรอยของเธอ เขาไม่สามารถหลบหนีมันได้เลย แน่นอนว่า เขาก็ไม่ได้อยากจะหลบเลี่ยงมันอยู่แล้ว เรื่องของหลิวหยิง เขาไม่ได้ไปใส่ใจ ขอแค่เธออยู่อย่างมีความสุขก็พอแล้ว แน่นอนว่า ทางที่ดีที่สุดก็คือไม่ต้องเจอกันอีก เขากลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้ และทำลายเธอจริงๆ
คุณหลิวไม่ได้เป็นอะไรครับ ผู้ช่วยพิเศษเจียงตอบอย่างรวดเร็ว แล้วก็เม้มปากอีกครั้ง เขายังคงเป็นห่วงอยู่ แต่ว่า จะพูดยังไงดีล่ะ?
งั้นวางแล้วนะ！ ซือถูมู่หรงไม่ได้อยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ เขาไม่อยากจะฟังเรื่องของหลิวหยิงอีกแล้ว เขากลัวว่าถ้าตัวเองรับรู้แม้แต่นิดเดียว จะอยากรู้มากกว่านั้น และมากขึ้นไปเรื่อยๆ จนไม่สามารถควบคุมได้อีก
คุณหลิวไม่ได้เป็นอะไรครับ แต่ว่า……มีชีวิตของคนอื่นอีก ผู้ช่วยพิเศษเจียงเห็นว่าซือถูมู่หรงจะวางสาย แม้แต่จะกดวางแล้วด้วยซ้ำ ก็เลยตะโกนออกมา ท่านประธานนี่ช่างไม่มีเหตุผลจริงๆ เลย เขายังไม่ได้ทันได้พูดอะไรเลยนะ! ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็มีเสียงตู๊ดๆๆ ผู้ช่วยพิเศษเจียงคิดในใจว่า จบแล้ว ครั้งแรกเขายังพูดไม่จบ เขาก็ไม่กล้าโทรไปอีกครั้งแล้ว และอีกอย่าง ถึงแม้ว่าท่านประธานจะเป็นห่วงคุณหลิว แต่ว่าก็ปฏิเสธที่จะรับรู้ข่าวคราวของเธอ แสดงว่าไม่อยากรู้จริงๆ รึเปล่า? ผู้ช่วยพิเศษเจียงได้แต่สับสนอยู่ภายในใจ
ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ผู้ช่วยพิเศษเจียงมองไปยังชื่อพี่ใหญ่ที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ สายตาก็เป็นประกายขึ้นมาในทันที โชคดีที่ท่านประธานโทรกลับมา ไม่ปล่อยให้เขาสับสนจนตาย
ผู้ช่วยพิเศษเจียงรับสายและรีบพูดว่า： พี่ใหญ่……
แต่ว่ายังไม่ทันจะพูดอะไร ก็ถูกซือถูมู่หรงตัดบทซะก่อน เมื่อกี้นายพูดถึงชีวิต ชีวิตอะไร!หลิวหยิงเกิดอุบัติเหตุเหรอ? พอซือถูมู่หรงคิดว่าหลิวหยิงอาจจะเกิดอุบัติเหตุ ก็รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาในทันที แต่ว่าก่อนหน้านี้ผู้ช่วยพิเศษเจียงก็พูดว่าหลิวหยิงไม่ได้เป็นอะไรนี่ ถ้ายังงั้นข้างๆ หลิวหยิงก็เหลือเพียงแค่แม่ของเธอคนเดียว หรือว่าคนที่เกิดอุบัติเหตุคือแม่ของหลิวหยิง? ไม่ว่าในสองคนนี้คนที่เกิดอุบัติเหตุจะเป็นใคร ก็เป็นสิ่งที่ซือถูมู่หรงไม่อยากจะเห็นทั้งนั้น ถ้าเกิดว่าเป็นหลิวหยิง เขาก็จะปวดใจ แต่ถ้าเกิดว่าเป็นแม่ของหลิวหยิง หลิวหยิงก็จะปวดใจ และเขาก็จะเสียใจกับหลิวหยิง ต่างก็เป็นความทุกข์ทั้งนั้น
ชีวิตของคุณหลิวไม่ได้มีอันตรายหรอกครับ แต่ว่า เหมือนว่าคุณหลิวจะตั้งท้อง ผู้ช่วยพิเศษเจียงไม่กล้ายืดเยื้ออีกต่อไป ก็เลยพูดออกไปตรงๆ ถ้าเกิดว่าท่านประธานจะวางสายไปอีกครั้ง ก็ไม่รับประกันว่าเขาจะโทรกลับมารึเปล่า โชคดีที่เมื่อกี้เขาพูดออกปได้ทันเวลา ผู้ช่วยพิเศษเจียงรู้สึกดีใจอยู่ภายในใจ
ฝั่งตรงข้ามเงียบอย่างกะทันหัน และผู้ช่วยพิเศษเจียงก็เงียบลงอย่างช้าๆ ภายในนั้นได้ยินเสียงหายใจเพียงเล็กน้อย ผู้ช่วยพิเศษเจียงก็ประหลาดใจ ทำไมไม่มีเสียง เขาหยิบขึ้นมาเพื่อดูว่าโทรศัพท์ยังคงต่อสายอยู่ แต่ดูท่าทางเหมือนว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร ผู้ช่วยพิเศษเจียงก็ยิ่งไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่เงียบอยู่แบบนั้น
นายรู้ได้ยังไง น้ำเสียงของซือถูมู่หรงสงยนิ่งมาก แต่ถ้าตั้งใจฟังจะเห็นว่ามันสั่นเล็กน้อย ผู้ช่วยพิเศษเจียงทำเป็นเหมือนว่าไม่ได้ยินอะไร และก็ไม่ได้เห็นถึงความผิดปกติของเขา ได้แต่ตอบคำถามของซือถูมู่หรง แล้วก็เล่าเรื่องที่เจอกับหลิวหยิงหน้าประตูโรงพยาบาลให้ฟัง แล้วก็พูดว่าตัวเองได้ไปสืบมาแล้ว ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เรื่องที่ไม่คาดคิด ก็แสดงว่าเธอท้อง
ซือถูมู่หรงบีบโทรศัพท์ค่อนข้างแรง หรือว่า……เบื้องบนกลั่นแกล้งงั้นเหรอ? เขาอยากจะมีลูกกับหลิวหยิงมาโดยตลอด แต่ก็ไม่มีเลย แต่ตอนที่แยกจากหลิวหยิง ลูกที่เขารอคอย ที่จะสามารถเชื่อมต่อพวกเขาไว้ด้วยกันได้ ทำให้หลิวหยิงไม่ต้องจากไป แต่ว่ากลับมาตอนที่เขากับหลิวหยิงตัดสินใจตัดขาดความสัมพันธ์กัน นี่เป็นของขวัญจากพระเจ้าหรือการลงโทษจากพระเจ้ากันแน่?
ประธานครับ ไม่ให้ผมไปตรวจสอบให้ละเอียดกว่านี้เหรอครับ? ผู้ช่วยพิเศษเจียงไม่ได้ยินคำตอบใดๆ จากอีกฝ่าย ก็เลยถามออกไปเอง กังวลใจอยู่ว่า ท่านประธานยังฟังอยู่รึเปล่า? หรือว่าไปไหนแล้ว?
มือที่กำแน่นของซือถูมู่หรงค่อยๆ คลายออก นี่คือของขวัญจากพระเจ้า เขาแน่ใจ! เขาไม่อยากจะปล่อยมือจากหลิวหยิง ปล่อยวางจากเธอไม่ได้ เพราะว่าไม่มีทางที่จะเข้าไปเกี่ยวข้องกับหลิวหยิงได้อีก ดังนั้น ก็เลยส่งเด็กคนนี้มาให้ ถ้ายังงั้น โอกาสนี้ เขาจะยอมแพ้ได้ยังไงกันละ?
ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันไปถามเอง ซือถูมู่หรงกลับมาสงบนิ่งเหมือนเดิม แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยรู้สึกพัวพันแล้วก็ตื่นเต้นอย่างแปลกประหลาดขนาดนี้มาก่อน มีความต้องการอยากเอาชนะ เขาพยายามบอกตัวเองในใจว่า หลิวหยิง ตอนนี้ฟ้าได้ให้โอกาสพวกเราอีกครั้งหนึ่งแล้ว พวกเรามาลองกันอีกครั้งดูดีไหม? ถ้าเกิดว่าตอนที่ฉันไปถามเธอ แล้วเธอไม่ได้เอาเด็กออก พวกเรา ก็จะได้อยู่ร่วมกันอย่างกลมเกลียว ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ฉันก็จะไม่มีทางยอมแพ้อีก！