ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1681 คุณแน่ใจหรือว่าเป็นลูกของคุณ
ซือถูมู่หรงเจอหลิวหยิงอีกครั้ง คือหลังจากสามวันที่แล้ว ทีแรกเขาแค่อยากทำความเข้าใจกับสถานการณ์ในโรงบาลที่หลิวหยิงไป คิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอกับหลิวหยิงซึ่งๆหน้า เธอกับแม่หลิวเพิ่งออกมาจากโรงบาล ซือถูมู่หรงอึ้งอยู่กับที่สักพัก เขาคิดไม่ถึงเลยว่า จะพบเจอกับหลิวหยิงเร็วขนาดนี้ เพียงแต่ว่า เขายังไม่ได้เตรียมตัวเลยสักนิด
เขายืนอยู่ที่เดิมโดยไม่รู้ตัว รอให้หลิวหยิงเดินตรงเข้ามาหาเขา เหมือนกับทำลายระยะห่าง และทำลายความเสียใจ แล้วเดินเข้ามาที่เขา ซือถูมู่หรงคาดหวังไว้เช่นนี้ หากหลิวหยิงยืนอยู่ข้างกายของเขา เขาต้องจูงมือของเธอเอาไว้โดยที่แลกกับอะไรก็ยอม
เสียดาย ความคาดหวังตรงข้ามกับความเป็นจริง ตอนที่หลิวหยิงพบเห็นซือถูมู่หรง สายตาหลบเลี่ยงเล็กน้อย และก้มหน้านิดๆ เดินเข้ามาจากข้างกายของเขาโดยตรง ขณะนั้นซือถูมู่หรงก็อึ้งอยู่กับที่ นี่หลิวหยิงแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขาหรือ？หลอกตัวเองงั้นหรือ？
ส่วนแม่ของหลิวหยิง ก็นิ่งเฉยมากเลยทีเดียว พาหลิวหยิงเดินไปจากซือถูมู่หรง ให้ซือถูมู่หรงอยู่ที่เดิมคนเดียว ไม่สิ เขาคนเดียวตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพียงแค่การกระทำของหลิวหยิง ละเลยเขาไปเลยโดยตรง
ซือถูมู่หรงหดหู่ใจในชั่วขณะหนึ่ง ละเลยและหลบหนีอย่างชัดเจนขนาดนี้ หลิวหยิงทำเรื่องนี้ออกมาจริงๆหรือ？ซือถูมู่หรงอยากถามหลิวหยิงดู แต่ว่ามีคนพลุกพล่านไปมาเยอะเกินไป ซือถูมู่หรงก็ไม่ทำให้หลิวหยิงกับแม่หลิวกับลำบากใจ ให้พวกเขาออกไปเลยโดยตรง
นั่งอยู่ในรถยนต์ หลิวหยิงอดที่จะหันหลังกลับไปไม่ได้ ซือถูมู่หรงในวันนี้ เงียบซะจนเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้น และไม่ทำอะไรเลยทั้งสิ้น ถึงกับปล่อยให้พวกเขาออกไปเลยโดยตรง ผิดปกตินี่นา
หลิวหยิงมองดูข้างหลังที่จากไปไกลแสนไกล นึกถึงตอนที่เคยอยู่ด้วยกัน ซือถูมู่หรงส่งเธอจากไปด้วยสายตาในบางครั้ง ตอนนั้นไม่มีความรู้สึกอะไร ตอนนี้ ความหวังถึงกับแหลกสะลายไปเลย เธอกลัวว่า ซือถูมู่หรงปรากฏตัวขึ้นที่นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่พบอะไรบางอย่าง แต่ว่า ไม่น่าใช่นี่นา ซือถูมู่หรงไม่น่าสงสัยเลยนี่น่า เพราะฉะนั้น เขาป่วยหรือ？
หลิวหยิงหัวเราะหนึ่งครั้ง ตัวเองถึงกับยังมีอารมณ์เป็นห่วงเขา หรือว่าสิ่งที่ตัวเองคาดหวัง ไม่ใช่ให้เขาจากไปหรอกหรือ？ที่สำคัญ ด้านดีและด้านเลวของเขา เกี่ยวอะไรกับตัวเอง สิ่งจำเป็นที่สุดคือ แยกความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่ ไม่ต้องติดต่อกันอีก และอยู่ใครอยู่มันซะ
แม่หลิวมองดูหลิวหยิง การกระทำและสีหน้าที่ไม่รู้ตัวของเธอ มีความหลบหนีที่ชัดเจน จึงรับรู้ ความคิดในใจของหลิวหยิง ความจริงใช่ว่าไม่มีความรักเลยสักนิด เธอปกปิดความรักที่มีต่อซือถูมู่หรงเอาไว้ทั้งหมด กับซือถูมู่หรง ไม่มีความรักและความแค้นอีกต่อไปแล้ว แต่ว่า บางครั้งความรัก ก็ใช่ว่าเก็บกดเอาไว้ได้ แค่มีช่องโหว่นิดเดียวเท่านั้นแหละ ก็จะซึมออกมา แรกๆก็ไม่ชัดเจนหรอกนะ อาจจะแค่รู้สึกว่าอาลัยอาวรณ์ และรู้สึกคิดถึง แต่ไหลไปตามกาลเวลา ความคิดถึงก็ยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ความดีในอดีต ก็จะถูกพบเห็น และถูกคิดถึง ค่อยๆหัวใจก็ถูกกลืนกินไปเลยทั้งคน หลิวหยิงกับซือถูมู่หรงคบกันมาห้าปีแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีความรักต่อกันเลยแม้แต่นิดเดียว？สีหน้าของหลิวหยิงในตอนนี้ นอกจากใจเย็นแล้ว ยังมีความขำอีกด้วย ไม่รู้ว่าขำตัวเอง หรือว่าซือถูมู่หรง แต่ว่า ไม่ใช่ลางดีแน่นอน
หลิวหยิงเห็นซือถูมู่หรงไม่ตามมาด้วย สบายใจมากเลยทีเดียว ดีนะ ซือถูมู่หรงทำตามข้อนัดหมายของพวกเขา ทั้งคู่ไม่ต้องติดต่อกันอีกแล้ว แต่ว่า ตอนที่กลับไป ถึงประตูบ้านเห็นซือถูมู่หรงซึ่งรออยู่ที่หน้าบ้าน เขาพิงอยู่ที่กำแพง เหมือนกับหลับตาพักผ่อนอยู่ แขนทั้งสองข้างกอดอกไว้ แบบหยิ่งยโส
ชั่วขณะหนึ่งหลิวหยิงจับมือแน่นๆ ซือถูมู่หรงปรากฏตัวที่นี่ ไม่ใช่ลางดี เมื่อกี้เขาเห็นเธออยู่ที่โรงบาลแล้ว งั้นเดาอะไรออกแล้วใช่ไหม? หลิวหยิงไม่กล้าจินตนาการ จับมือของแม่หลิวเอาไว้แน่นๆ แม่หลิวหดหู่ใจทันที ซือถูมู่หรงปรากฏตัวในเวลานี้ ไม่ใช่เพราะว่าเจอกับหลิวหยิงในวันนี้อย่างแน่นอน ก่อนหน้านี้ระหว่างหลิวหยิงกับซือถูมู่หรงได้คุยกันแบบชัดเจนแล้วแท้ๆ ซือถูมู่หรงก็ยอมรับแล้วด้วย ตอนนี้ไม่มีท่าทีว่ากลับคำ เพราะฉะนั้น เป็นไปได้อย่างยิ่งว่า ซือถูมู่หรงรู้เรื่องที่หลิวหยิงตั้งครรภ์แล้ว จึงมาพิสูจน์ที่นี่
คุณน้าครับ伯母 ผมอยากคุยกับหลิวหยิงตามลำพัง ได้ไหมครับ？ ซือถูมู่หรงไม่อยากให้แม่หลิวอยู่ข้างๆที่สำคัญคำพูดหลายอย่าง เขาไม่อยากให้ใครได้ยินทั้งนั้น มองดูข้างในด้วยการถามไถ่
แม่หลิวไม่อนุญาตแน่นอนอยู่แล้ว หลิวหยิงตื่นเต้นมาก จับมือของเธอแน่นๆ เธอไม่สามารถปล่อยตอนนี้แน่นอนอยู่แล้ว มีอะไรนายพูดตรงๆเถอะ ถือซะว่าฉันไม่อยู่ที่นี่ แม่หลิวไม่มีสีหน้า ควบคุมน้ำเสียงที่นิ่งสงบของตัวเอง เสียแรงกายและแรงใจมากเลยทีเดียว
คุณมีอะไร พูดมาตรงๆเถอะ ระหว่างเรา ไม่มีอะไรที่แม่ฉันไม่สามารถรับรู้ได้ หลิวหยิงก็พูดแบบเย็นชา เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับซือถูมู่หรงคนเดียว ที่สำคัญ ตอนนี้เธอรู้สึกผิด ไม่อยากคุยกับซือถูมู่หรง
ไม่เชิญฉันเข้าไปนั่งหน่อยหรอ？ ซือถูมู่หรงถอยกลับ เขาอยากเจรจากับหลิวหยิงจริงๆจังๆอีกครั้ง ที่นี่ไม่ค่อยเหมาะสมนัก
หลิวหยิงอยากปฏิเสธ แม่หลิวจับมือของหลิวหยิง ได้เลย แม่หลิวคาดเดา ซือถูมู่หรงมาครั้งนี้ ไม่ใช่สาเหตุง่ายๆแน่นอน เกรงว่าเรื่องที่หลิวหยิงตั้งครรภ์ เขารู้เรื่องแล้ว เพียงแต่ว่า แล้วจะทำไมล่ะ？ทั้งคู่ไม่ได้หมั่นหมายกันนี่ยิ่งไปกว่านั้นไม่ได้แต่งงานกันอีกด้วย เด็กคนนี้ จึงเป็นลูกของหลิวหยิงคนเดียว กับเขาซือถูมู่หรง ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น
แม่หลิวเปิดประตูและพาพวกเขาเข้าไป ห้องรับแขกใหญ่มาก รองรับได้ทั้งหมด หลิวหยิงนั่งอยู่บนโซฟา พิงไว้ที่ข้างหลัง และนอนท่าแบบขี้เกียจ เหมือนไม่เห็นซือถูมู่หรงอยู่ในสายตา แม่หลิวเทน้ำแค่หนึ่งแก้ว และอุ่นนมสดให้กับหลิวหยิงหนึ่งแก้ว หลิวหยิงไม่ดื่ม วางไว้บนโต๊ะ
คุณสบายดีไหม？ไปที่โรงบาลทำไมหรอ？ ซือถูมู่หรงเอ่ยปากก่อน อาการของหลิวหยิงในตอนนี้ ต่างจากเมื่อก่อนเยอะมาก มีความรู้สึกว่าเป็นตัวของตัวเองและตามใจ เหมือนมองไม่เห็นเขาเลยด้วยซ้ำ แต่ว่าที่มากไปกว่านั้นคือตั้งใจ หลิวหยิงกำลังตั้งใจละเลยเขา ส่วนเขา ก็ไม่อยากเอ่ยถึงเด็กคนนั้นทันที ซึ่งจะทำให้หลิวหยิงรู้สึกไม่ดี เพราะฉะนั้นค่อยๆเป็นค่อยๆไป
ป่วยไปที่โรงบาล ปกติมากเลยไม่ใช่หรือ？ หลิวหยิงถามกลับ เป็นจริงซะด้วยที่เอ่ยถึงเรื่องที่โรงบาล หรือว่า เขารู้เรื่องอะไรแล้วจริงๆ？เป็นเพราะว่าเธอไปที่โรงลาบจริงๆ ซือถูมู่หรงถึงได้มาหาเธอ？ไม่น่าใช่เหตุผลนี้ และไม่ถึงกับถึงขั้นนี้หรอกนะ เพราะฉะนั้น เขาคาดเดาในใจแล้วใช่ไหม？
แม่หลิวนั่งอยู่ข้างๆ ถ้าไม่จำเป็น เธอไม่อยากพูดแทรก เรื่องของซือถูมู่หรงกับหลิวหยิง ยังต้องให้ทั้งคู่ตัดสินใจเอง
คุณตั้งครรภ์ใช่รึเปล่า？ ซือถูมู่หรงมองดูหลิวหยิง แล้วถามด้วยความใจเย็น เขาวุ่นวายใจ กลัวว่าหลิวหยิงจะให้คำตอบที่แตกต่างกันกับเขา และคือสิ่งที่เขาไม่อยากได้ยิน เขาจ้องหน้าหลิวหยิงอย่างไม่ให้คลาดเคลื่อน ไม่อยากพลาดสีหน้าใดๆของเธอทั้งนั้น
หลิวหยิงอึ้งไปแป๊บนึง เธอรู้สึกว่า ซือถูมู่หรงมาเพราะเหตุผลนี้ แค่คิดไม่ถึงว่า เขาจะพูดอย่างมั่นใจขนาดนี้ เพราะฉะนั้น เขารู้เรื่องแล้วหรอ？อย่างน้อย มีหลักฐานที่แน่นพอ พิสูจน์ว่าตัวเองตั้งครรภ์แล้ว แต่ว่า แล้วไงล่ะ？ไม่กระทบต่อเธออะไรเลยนี่
ใช่สินะ หลิวหยิงไม่ปิดบัง เปลี่ยนท่าที เธอมองดูซือถูมู่หรงอย่างท้าทาย ในเมื่อคุณมาเพราะเรื่องนี้ ถ้างั้นก็ ตัดขาดกันไปเลยโดยสิ้นเชิงก็แล้วกันนะ
แม่หลิวหดหู่ใจ ไม่มีใครเข้าใจมากกว่าเธออีกแล้ว ตอนที่หลิวหยิงพูดคำนี้ จำเป็นต้องใช้ความพยายามแค่ไหน ที่สำคัญ พวกนี้ที่ไม่แคร์ ซึ่งอยู่ในใจของหลิวหยิงมันสำคัญแค่ไหน
ซือถูมู่หรงรู้สึกว่าอัดอั้นตันใจ ทำไมหลิวหยิงสามารถไม่แคร์ขนาดนี้ เด็กคนนี้ เป็นของเธอ และเป็นของเขาด้วย ทำไมหลิวหยิงเหมือนไม่แคร์เลยสักนิด？
ทำไมคุณไม่บอกฉัน？ ซือถูมู่หรงถาม หลิวหยิงเห็นเขาเป็นอะไร คนตายคนนึงหรือ？ตั้งครรภ์ลูกของเขา ยังอยากไปให้พ้นๆอีก？
บอกกับคุณ บอกอะไรกับคุณ？ หลิวหยิงถามด้วยความสงสัย เหมือนกับว่าไม่อยู่ในช่องเดียวกันกับซือถูมู่หรง เหรอ บอกกับคุณว่าฉันตั้งครรภ์แล้ว แต่ว่า ถือสิทธิ์อะไรหล่ะ？ทำไมฉันต้องบอกคุณ？ระหว่างเรามีความสัมพันธ์อะไรกันหรือ？คุณกับเด็กคนนี้ มีความสัมพันธ์อะไรกันหรือ？
รอยยิ้มที่ประชดประชันบนใบหน้าของหลิวหยิงทิ่มแทงใจซือถูมู่หรงอย่างมาก ต่อให้หลิวหยิงเกลียดเขาจริงๆแค่ไหนก็ตาม ยิ่งไปกว่านั้นพาเด็กคนนี้ หลิวหยิงกำลังหัวเราะเยาะเขาอยู่ก็เป็นเพราะว่าระหว่างพวกเขาไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว เพราะฉะนั้น เด็กคนนี้ ก็ไม่มีความสัมพันธ์กับเขาแล้วหรือ？
เขาก็มีเลือดของฉันครึ่งหนึ่ง ซือถูมู่หรงพยายามพูดแบบใจเย็น เขาไม่อยากทำให้กลิวหยิงโกรธอีกแล้ว ที่สำคัญ เธอก็แค่พูดประชดประชันแค่นั้นเอง ซือถูมู่หรงพูดว่าตัวเองเข้าใจดี
คุณแน่ใจหรือ？ หลิวหยิงหัวเราะเย็นชา เขาจ้องหน้าซือถูมู่หรง เก็บความตื่นตกใจบนหน้าเข้าไปในชั่วขณะหนึ่ง ซือถูมู่หรง คุณมั่นใจในตัวเอง เกินไปรึเปล่า？