ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1695 รอยร้าว

เรื่องอาการบาดเจ็บของซือถูมู่หรง คุณนายซือถูได้ทราบเรื่องในเย็นวันนั้นแล้ว เธอโทรหาซือถูมู่หรงโดยตรง หลังจากสองเสียงกริ่ง โทรศัพท์ก็ถูกหยิบขึ้นมา เสียงที่สงบไม่มีร่องรอยของความสั่นไหว  แม่? มีอะไรครับ? 

คุณนายซือถูหัวเราะเยาะ  ว่าไงนะ คนที่ควรถามต้องเป็นฉันหรือเปล่า? วันนี้แกไปที่ไหนมา? 

ซือถูมู่หรงไม่ตอบโดยตรงและพูดอย่างคลุมเครือว่า  ผมรู้ว่าผมกำลังพูดอะไร แม่ไม่ต้องกังวล 

 แกได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า  คุณนายซือถูไม่ต้องการให้ซือถูมู่หรงหลบเลี่ยง ลูกชายของเธอได้รับบาดเจ็บเพราะผู้หญิงคนอื่น ผู้หญิงคนนั้นต้องการชีวิตเขาเหรอ เธอไม่ได้ลงแรงอะไรก็ได้แล้วอย่างนั้นเหรอ?

 บาดแผลทางผิวหนัง  ซือถูมู่หรงเดาว่าคุณนายซือถูรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นตอนกลางวัน จึงไม่ปิดบัง พูดง่ายๆ ว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

 แกอยู่ห่างจากผู้หญิงคนนั้นหน่อย แกกับเธอไม่ควรติดต่อกันอีกแล้ว  คุณนายซือถูพูดเสียงแหบๆ เธอทนไม่ได้และลูกชายของเธอก็ไม่ยอมจำคำพูดเลย ในความเห็นของเธอ ทั้งหมดนี้เกิดจากหลิวอิง เธอเป็นตัวหายนะ พ่อของเธอฆ่าสามีของตัวเธอเองและเธอก็ยั่วยวนลูกชายเธอเองอีก เป็นเพราะหลิวหยิงที่ทำให้ลูกชายของเธอก่อกบฏ นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับซือถูมู่หรง  เรื่องนี้ให้ผมจัดการได้ไหม? แม่ไม่จำเป็นต้องเข้ามายุ่ง  ซือถูมู่หรงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ทำไมถึงไม่เชื่อเขาล่ะ? เธอรู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่และไม่มีใครต้องกังวลและตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหลิวอิงก็คลี่คลายลง เขาไม่อยากให้เกิดอุบัติเหตุอะไรอีกทั้งนั้น

 แกยังมีอะไรต้องพูดกับเธออีก ระหว่างพวกแกควรจะเข้าใจได้แล้ว อาลัยอาวรณ์อะไรอีก หรือว่าเธอไม่ยอมจากไป คุณนายซือถูคิดว่าหลิวอิงเป็นคนไร้ยางอาย อยากจะขึ้นที่สูง เธอรู้สึกว่าหลิวหยิงเป็นคนที่คอยรบกวนซือถูมู่หรงตลอดเวลา ไม่ให้พวกเขาแยกจากกันและความจริงที่ว่าซือถูมู่หรงช่วยหลิวหยิงในวันนี้ก็เป็นความจริงในความเห็นของเธอ

 แม่ อย่าไปคิดเรื่องนี้ อย่าไปสนใจเรื่องนี้ ผมไม่ปล่อยให้หลิวหยิงจากผมไป มันไม่มีทางเป็นไปได้  มีความไม่พอใจในเสียงของซือถูมู่หรง ถ้าหลิวหยิงเป็นคนโลภก็ดีน่ะสิ แล้วทำไมเขาจะต้องเหนื่อยขนาดนี้ ไขว่คว้ามาตั้งนานก็ยังคว้าไม่ได้

 แก…   คุณนายซือถูอยากพูดอย่างอื่น เธอกลั้นใจไม่ยอมให้หลิวหยิงส่งผลต่อความสัมพันธ์ของพวกเขา เธอและลูกชายเป็นครอบครัวเดียวกัน หลิวหยิงเป็นเพียงคนนอก ดังนั้นอย่าไปใส่ใจ

 แกรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ก็ดีแล้ว สรุปว่าฉันไม่ยอมรับผู้หญิงแบบนั้นหรอกนะ  คุณนายซือถูไม่ได้พูดอะไรมาก ได้ คุยกับแกมันไม่เข้าท่าใช่ไหม? อย่างนั้นระหว่างเราก็ไม่มีอะไรต้องสื่อสาร หลิวหยิงเป็นเพียงคนธรรมดาและมีวิธีสอนบทเรียนให้เธอ

 แม่ หลิวหยิงเป็นลูกสะใภ้ของแม่และเป็นคนเดียวที่สามารถเป็นลูกสะใภ้ของแม่ได้  ซือถูมู่หรงกล่าวอย่างเย็นชาด้วยความทรหดที่ไม่อาจปฏิเสธได้ คุณนายซือถูกลั้นใจ แต่ไม่ต้องการระบายที่ ซือถูมู่หรง ดังนั้นเธอจึงวางสายโดยไม่พูด

เธอเปิดวิดีโอและดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนซือถูมู่หรงช่วยชีวิตหลิวหยิงไม่มีความลังเลเลย ราวกับว่าไม่มีอะไรมากไปกว่าการตายอย่างสงบ ความเกลียดชังต่อหลิวหยิงในใจได้สะสมจนถึงขีดสุด ของตกลงอย่างต่อเนื่องและครุ่นคิดต่อไป

หลิวหยิง หลิวหยิง เธอไม่เคยสนใจผู้หญิงคนนี้มากนัก เธอเป็นแค่ตัวหมากรุกที่ซือถูมู่หรงต้องการใช้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ เธอเฝ้าสังเกตอยู่อย่างนิ่งๆ แต่ตอนนี้หลิวหยิงได้ครอบครองหัวใจของซือถูมู่หรงโดยตรง คุกคามการมีอยู่ของแม่คนนี้ ไม่รู้ว่ามันเริ่มเมื่อไร นี่คือสิ่งที่ซือถูมู่หรงบอกกับเธอ มันเป็นเรื่องไร้สาระมาก แต่หลิวหยิงยิ่งสำคัญมากขึ้นเรื่อยๆ นี่คือสิ่งที่เธอทนไม่ได้! ทนไม่ไหวแน่นอน!

 มานี่ซิ!  หลังจากระบายออกมา คุณนายซือถูยังคงอารมณ์เสียอยู่ เรียกคนด้วยเสียงแหบแห้ง

 คุณผู้หญิง มีอะไรหรือเปล่าคะ  แม่บ้านที่เข้ามาก็ตกใจเมื่อเห็นของแตกละเอียด เป็นเรื่องยากที่จะเห็นคุณนายซือถูโกรธขนาดนี้ ดวงตาของเธอดูเหมือนกำลังจะฆ่าใครสักคน

 ไปดูซิว่าหลิวหยิงอาศัยอยู่ที่ไหน ฉันอยากเจอเธอ!  ดูเหมือนว่าสิ่งที่ฉันพูดก่อนหน้านี้ไม่ชัดเจนพอ หลิวหยิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น เธอไม่เชื่อ ถ้าเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น นอกจากนี้เธอไม่สามารถทนต่อหลิวหยิงและซือถูมู่หรงคบกันได้อย่างแน่นอน เธอยังคงสามารถอยู่เคียงข้างซือถูมู่หรงได้อย่างปลอดภัย

 ได้ค่ะคุณนาย  แม่บ้านออกจากห้องทันที แล้วจะกลับมาทำความสะอาดในภายหลัง

ตรงกันข้ามกับความโกรธของคุณนายซือถู ซือถูมู่หรงอารมณ์ดี แม้แต่การคุยโทรศัพท์ตอนนี้ก็ไม่มีผลอะไรกับเขา

เขาอยู่คนเดียวในห้องและบาดแผลบนร่างกายของเขาได้รับการรักษาอีกครั้ง อย่างไรก็ตามความสุขและความหวังในใจของเขาทําให้เขาลืมความเจ็บปวดมานานแล้ว

เมื่อเขาคิดถึงเวลาของเขากับหลิวหยิงในวันนี้ เขาก็รู้สึกหวานชื่นและเห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยกันมากนัก อย่างไรก็ตาม เขาเห็นความกังวลในสายตาของ หลิวหยิงหลังจากที่ได้รู้เรื่องนั้น ในช่วงเวลาที่ยาวนาน หลิวหยิงได้แสดงท่าทีเช่นนี้เป็นครั้งแรกและยังคงปิดบังไว้

พวกเขาไม่ได้พูดคุยจริงจังมาเป็นเวลานานและไม่เคยอยู่อย่างสงบสุข แต่วันนี้หลิวหยิงทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและใกล้ชิดกับเขาหลังจากที่ห่างหายไปนาน

เขาคิดว่าอาการบาดเจ็บของวันนี้คุ้มแล้ว! หลิวหยิงในตอนนี้น่าจะเข้ากันได้ดีกับเขา ถึงแม้จะรับไม่ได้อย่างรวดเร็วแต่ก็ยังสื่อสารได้อย่างสงบสุขตราบใดที่ยังมีโอกาสจะไม่ยอมแพ้

เช้าวันรุ่งขึ้นซือถูมู่หรงไปหาหลิวหยิงโดยไม่พักผ่อน แน่นอนรออยู่ข้างนอกไม่ได้เข้าไป อย่างเมื่อก่อนที่นั่งรออยู่ข้างนอก แต่คราวนี้ อารมณ์มันต่างจากเมื่อก่อน ด้วยความหวานชื่นและความสุข

หลิวหยิงไม่เคยออกไปข้างนอก เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาการบาดเจ็บของเธอหรือเพราะซือถูมู่หรงช่วยชีวิตเธอเมื่อวานนี้ ปล่อยให้หัวใจของเธอคลายไปครู่หนึ่ง และสิ่งที่เกิดขึ้นนานมาแล้วก็ถูกนึกขึ้นมาอย่างช้าๆ หลายๆเรื่องราวดูเผินๆไม่ได้สำคัญแต่เมื่อเอามารวมกันแล้ว มันมีความหมายที่ค่อนข้างน่ารักและหัวใจของหลิวหยิงดูเหมือนจะสั่นไหวแล้ว

 หยิงเอ๋อร์…   แม่หลิวมองคนที่ยืนอยู่ข้างนอก เธอลังเล ไม่อยากพูดถึงเรื่องซือถูมู่หรง แต่เมื่อวานเพิ่งบาดเจ็บ วันนี้ก็มาต่อ แผลจะแย่ลงไหมนะ? เธอไม่ได้กังวลเกี่ยวกับซือถูมู่หรงแต่เธอกลัวว่าหลิวหยิงจะโทษตัวเองมากเกินไปเมื่อเธอรู้

 เป็นอะไรคะแม่?  หลิวหยิงนั่งบนเตียงอย่างเชื่อฟัง เท้าของเธอยังไม่หายบวม แม่หลิวไม่ยอมให้เธอลุกจากเตียงเลยและหลิวหยิงเองก็ไม่อยากขยับ

 ซือถูมู่หรง อยู่ข้างนอก  แม่หลิวพูดด้วยใบหน้าเย็นชา เขาช่วยหลิวหยิงไว้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมรับเขา แค่ไม่อยากเพิ่มปัญหาให้ตัวเอง

หลิวหยิงกะพริบตา เมื่อวานซือถูมู่หรงได้รับบาดเจ็บและวันนี้ก็ยังมาอีก? ดูเหมือนจะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส  ไม่เป็นไรค่ะ เขายินดีจะอยู่ข้างนอกก็ปล่อยเขารอไป ถ้าจำไม่ผิดสองวันนี้คือวันทำงาน ซือถูมู่หรงไม่ได้ไปทำงานเพราะแค่ตามเธอมาเหรอ?

 โอเค  แม่หลิวพูดโดยไม่กดดัน หลิวหยิงเองก็ยอมรับเองได้ ตัวเธอเองไม่สนใจ เธอก็ยิ่งไม่สนใจ เธอหวังว่าหลิวหยิงจะไม่สนใจซือถูมู่หรงเลยและทั้งสองคนจะไม่มีวันโต้ตอบกัน

หลิวหยิงปากบอกว่าไม่สนใจเลยสักนิด แต่ย้ายไปข้างเตียงและมองดูคนที่อยู่ข้างนอก เขาพิงต้นไม้ราวกับว่าหลับตาและพักผ่อน เงียบสงบและสวยงาม นี่คือซือถูมู่หรงที่เมื่อก่อนแทบมองไม่เห็น แต่ตอนนี้เขาดูเหมือนเอนตัวพิงต้นไม้เงียบๆ ทำให้เธอรู้สึกว่าบุคคลนี้ปลอดภัย อบอุ่น และเข้าถึงได้

น่าเสียดายที่ความรู้สึกนี้มาช้าเกินไป ทุกสิ่งระหว่างพวกเขาคือความผิดพลาดและความผิดพลาดนั้นก็ยากที่จะแก้ไข

หลิวหยิงคิดว่าเธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ก่อนหน้านี้ เธอคิดว่าไม่มีทางเป็นไปได้ระหว่างพวกเขาเลย เธอไม่เต็มใจและมีโอกาสน้อยที่จะยอมรับซือถูมู่หรง แต่ตอนนี้มันค่อยๆเปลี่ยนแปลง เธอยากลำบากในการยอมรับ ซือถูมู่หรง คนเรานี่ไม่แน่นอนจริงๆเหรอ? หลิวหยิงไม่เข้าใจตัวเอง

เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้ว ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา ดูเหมือนจะมีความอบอุ่นและความเข้าใจมากมายระหว่างเธอกับซือถูมู่หรง แต่สิ่งเหล่านี้ถูกซ่อนไว้โดยตัวฉันเองโดยไม่รู้ตัวและฉันไม่อยากจำอะไรแม้แต่น้อยอีกต่อไป แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะค่อยๆ ชัดเจนขึ้น เป็นเพราะตัวเองเต็มใจที่จะยอมรับความรู้สึกนี้หรือเปล่า? หรือเป็นเพราะพฤติกรรมของซือถูมู่หรงส่งผลต่อการรับรู้เอง? หลิวหยิงไม่เข้าใจสักนิด เธอไม่เข้าใจตัวเอง เธอเป็นคนใจอ่อนหรือเปล่า? หรือ…เธอมีความรู้สึกต่อซือถูมู่หรง ตั้งแต่แรกเริ่มและความรู้สึกของเธอยังคงลึกซึ้งมาก หลิวหยิงไม่เต็มใจที่จะยอมรับความคิดนี้มากนัก