ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1708 ประชด (2)

หลิวหยิงพูดลอยๆ หากไม่ได้จำผิด ซือถูมู่หรงไม่ได้เห็นเธออยู่ในสายตาเลย ในเมื่อซือถูมู่หรงไม่สนใจเธอ เธอนำซือถูมู่หรงมากระตุ้นตนเอง งั้น ก็อย่ากลัวว่าจะถูกกระตุ้นกลับ

เป็นเหมือนกับที่คิดไว้เลย รอยยิ้มบนใบหน้าของคุณหรวนแข็งทื่อไปเลย เธอกัดฟันมองหลิวหยิง สมควรตาย! คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะกล้าเยาะเย้ยตนเอง ซือถูมู่หรงเข้าใกล้เธอก่อน? ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แล้วเธอทำอะไรได้ล่ะ? เธอก็ยังไม่สามารถแต่งงานกับซือถูมู่หรงได้ไม่ใช่เหรอ? คุณนายซือถูไม่ชอบเธออยู่แล้ว ยิ่งไม่มีทางยอมรับเธอ สุดท้ายคนที่อยู่ข้างกายซือถูมู่หรง เป็นได้แค่ตนเอง

“ใช่เหรอ? น่าเสียดาย ถึงแม้ว่าเข้าใกล้เธอในระยะเวลาหนึ่ง ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะสามารถอยู่ข้างกายเขาได้ตลอดไป” คุณหรวนพูดอย่างเย็นชา มีความข่มขู่เล็กน้อย

“แค่ระยะเวลาหนึ่งก็ถือว่าเคยมีมาก่อน คงจะดีกว่าคนที่ไม่เคยได้เข้าใกล้เลย” หลิวหยิงพูดอย่างเฉยชา คำพูดเข้าไปในหูของคุณหรวน เป็นเหมือนกับคำเยาะเย้ยหนึ่ง

“งั้นเหรอ? แต่ว่า ไม่ใช่ของเธอ สุดท้ายแล้วก็ไม่ใช่ของเธอ ก็เหมือนกับชุดเครื่องประดับในวันนี้ สุดท้ายแล้ว ก็ตกอยู่ในมือของฉัน คน ก็เหมือนกัน ถึงแม้ว่าจะเป็นของเธอในช่วงเวลาหนึ่ง สุดท้าย ก็ยังเป็นของฉัน” คุณหรวนพูดยั่วยุ เครื่องประดับชุดนี้ หลิวหยิงอยากได้ไม่ใช่เหรอ? แต่ว่า สุดท้ายก็ไม่ได้อยู่ในมือเธอ ไม่ใช่ของเธอ ห้ามคิดมาจริงๆ

“สู้คุณหรวนไม่ได้หรอกค่ะ ธุรกิจตระกูลใหญ่โต เครื่องประดับในราคาสามแสนที่ประมูลเมื่อห้าปีก่อน ห้าปีหลังกลับถูกคุณหรวนประมูลได้ในราคาสามสิบเอ็ดล้าน ราคานี้ ฉันแค่คิดว่าตนเองเคยมีมาก่อน ก็พอใจมากแล้วค่ะ” หลิวหยิงมองเธอด้วยความดูถูก คิดว่าได้เครื่องประดับชุดหนึ่งไปหมายความว่าอะไรเหรอ? ที่มางานในวันนี้ ต่างก็เป็นคนที่มีหน้ามีตา ราคาเครื่องประดับชุดหนึ่ง พวกเขาล้วนมีตัวเลขในใจ เกินสิบล้าน คนที่อยากซื้อมีเพียงไม่กี่คน แต่ก็เพราะว่าคำอวยพรนั้นเท่านั้นเอง อยากจะได้ความโชคดีนั้นมา ปรากฏว่า คุณหรวนกลับใช้เงินสามสิบล้าน ซื้อความโชคดีที่ไม่มีอยู่จริงนั้นมา ช่าง……น่านับถือจริงๆ!

“แก!” คุณหรวนโมโหมาก ก่อนหน้านี้ที่ใช้เงินจำนวนมากขนาดนี้ซื้อมันมา เธอก็มีความเสียใจเล็กน้อยแล้ว เครื่องประดับชุดนี้ นอกจากเป็นการออกแบบของเลทิเทีย ไรท์ จุดอื่นไม่มีอะไรที่น่าสนใจเลย เพชรพลอยที่ใช้ ก็ธรรมดา ไม่ถือว่าแพงมาก ตอนนั้นคนของฉือเย่ฉาง ใช้เลทิเทีย ไรท์ และ “倾? 恋” มาเป็นกลไก ทำเอาทุกคนเชิดชูกันหมด แต่พอสงบสติอารมณ์ลงแล้วพึ่งเห็นว่า ไม่คุ้มค่าเลย ไม่คุ้มค่าแม้กระทั่งสิบล้าน เธอกลับใช้เงินสามสิบล้านกว่าซื้อมันมา ช่าง…….

หากไม่ใช่เพราะคุณหนูใหญ่ตระกูลถังแย่งชิงกับเธอ เธอไม่มีทางใช้เงินมากมายขนาดนี้ซื้อมาแน่นอน คุณหรวนคิดได้แบบนี้ ก็มองไปทางเวินลั่วฉิง เป็นเพราะสองคนนี้ เธอถึงได้จ่ายเงินโดยเปล่าประโยชน์ไปมากมายขนาดนั้น!

“หากไม่ใช่เพราะพวกแก ฉันจะใช้เงินมากมายขนากนั้นซื้อมาได้ยังไง!” คุณหรวนพูดด้วยความโมโห

เวินลั่วฉิงหัวเราะขึ้นกะทันหัน ถามอย่างคล่องแคล่วว่า “คำพูดนี้ของคุณหรวนหมายความว่าอะไร? ในตอนที่ประมูลลงมา ไม่มีใครพูดอะไรกับเธอ ยิ่งไม่มีใครช่วยเธอเรียกราคา เธอแย่งชิงกับฉันมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ? ทำไม ตอนนี้เสียใจแล้วเหรอ?”

ใช่! ตอนนี้เสียใจแล้ว! คุณหรวนอยากจะพูดแบบนี้มาก ทว่า เธอไม่สามารถเอ่ยปากได้ พูดแบบนี้ ก็แสดงว่ายอมรับแล้วว่าสู้หลินหยิงไม่ได้! เธอไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด

“หากไม่ใช่เพราะคุณหรวนดื้อดึงเช่นนี้ เครื่องประดับชุดนี้ ฉันก็จะประมูลไว้ ตอนนี้ คุณหรวนพูดแบบนี้ ไม่อยากได้แล้วเหรอ?” เวินลั่วฉิงถาม ในสายตาของเธอ เครื่องประดับชุดนี้สมกับราคานี้หรือเปล่าไม่สำคัญ ราคาของเครื่องประดับชุดนี้สำหรับหลิวหยิงแล้ว ไม่มีค่า

“ทำไม ตอนนี้ คุณเวินยังมีความคิดอยากได้อยู่เหรอคะ?” คุณหรวนพูดประชด หากไม่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็ไม่เข้าใจ คนที่ใช้เงินสามสิบล้านซื้อ ไม่ใช่เธอซะหน่อย ยังไม่ปล่อยให้นางพูดอีกเหรอ?

“ดังนั้น คุณหรวนจะยอมให้พวกเราไหมคะ?” เวินลั่วฉิงตั้งใจถาม ในเมื่อเป็นหาหาเรื่องใส่ตัวเอง แล้วทำไมต้องไว้หน้าให้ล่ะ?

คุณหรวนไม่ได้พูดอะไร คำถามนี้ ถามได้น่าอึดอัดใจมาก เธอจะตอบยังไงก็ไม่ถูก หากตอบว่ายอม งั้นการแย่งชิงก่อนหน้านี้ก็แค่เรื่องตลก เกรงว่าในไม่ช้าทุกคนก็จะรู้ไปหมด เธอใช้เงินสามสิบล้านซื้อเครื่องประดับมาชุดหนึ่ง เสียใจแล้ว จากนั้นก็ยอมให้กับคนที่แย่งชิงกับเธอ มีความหมายอะไรล่ะ?

แต่ว่า หากไม่ยอม สามสิบล้านนี้ เธอจ่ายออกมาอย่างไม่พอใจ ไม่เต็มใจจริงๆ ตอนนี้ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ หลิวหยิงมองคุณหรวน สีหน้าของเธอในตอนนี้ ช่างโดดเด่นจริงๆ อยากจะตกลงแต่ก็เสียหน้าไม่ลง

“ฉันว่า ช่างมันเถอะ” คุณหรวนกัดฟันพูด

เวินลั่วฉิงหัวเราะ “แบบนี้พอดีเลย ฉันกำลังคิดอยู่ว่า หากคุณหรวนตกลงแล้ว ฉันจะปฏิเสธยังไงเพื่อไม่ให้เป็นการทำให้คุณหรวนเสียหน้า เพราะว่าตอนนี้ คุณหรวนยอมแล้ว ฉันเองก็ไม่อยากได้แล้ว ไม่ว่ายังไงแล้ว ของบางอย่าง พอผ่านช่วงเวลาที่อยากได้ไปแล้ว ก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว เธอว่าไหม? หยิงเอ๋อร์”

“ใช่แล้ว คำอวยพรของเลทิเทีย ไรท์ ฉันอยากได้จริงๆ แต่ตอนนี้รู้สึกว่า คำอวยพรนั้น ต้องดูคนด้วย อีกอย่าง มีเธอที่ยอมอยู่ข้างกายฉันตลอด คำอวยพรของเลทิเทีย ไรท์นับประสาอะไร จะสู้เธอได้ยังไง สามารถมองเห็น จับต้องได้ ตอนที่คิดถึงเธอ ก็สามารถมองเห็นตลอดเวลา หลักสำคัญคือ ยังยอมเสียเงินเพื่อฉันด้วย” หลิวหยิงพูดอย่างพอใจ จู่ๆ ก็เหมือนเธอนึกอะไรออก ยิ้มไปทางคุณหรวน “พูดขึ้นมาแล้ว สิ่งที่คุณหรวนอยากได้ ก็คงจะเป็นคำอวยพรนี้สินะ? หากคู่ของคุณหรวนรู้ว่าคุณอยากจะได้คำอวยพรนี้ ไม่ควรจะช่วยแบ่งเบาภาระหน่อยเหรอ?”

สีหน้าของคุณหรวนแข็งทื่อไปเลย คู่รักที่เธออยากจะอวยพร ก็คือซือถูมู่หรงไม่ใช่เหรอ? แต่ว่าตั้งแต่ต้นจนจบซือถูมู่หรงไม่พูดอะไร อีกอย่าง ยิ่งไม่เคยคิด ที่จะช่วยแบ่งเบาเธอ ไม่ สิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่การแบ่งเบา แต่คือการที่ซือถูมู่หรงสามารถยืนข้างๆ เธอ ขอแค่ให้ท่าทีกับเธอก็พอแล้ว แต่ว่า ซือถูมู่หรงไม่มีเลย ไม่มีเลยตั้งแต่ต้นจนจบ

คุณหรวนคิดไปสักพัก ในเมื่อซือถูมู่หรงและหลิวหยิงทะเลาะกันแล้ว บวกกับความสัมพันธ์ของคุณนายซือถู หลิวหยิงไม่มีทางเกิดความสัมพันธ์กับซือถูมู่หรงอีกแล้ว จะสอนจระเข้ว่ายน้ำทำไมล่ะ? แค่ขับซือถูมู่หรงให้ดีก็พอแล้ว

“แบ่งเบาภาระนั้นไม่เป็นไร ฉันแค่รู้สึกว่า เทียบกับเธอแล้ว สิ่งที่ฉันจะได้มา มากมายกว่าเธอ” คุณหรวนพูด ตอนนี้เธอรู้สึกว่า ขอแค่มีการสนับสนุนจากคุณนายซือถู เธอจะสามารถได้ใจของซือถูมู่หรงมา ส่วนหลิวหยิง เธอไม่จำเป็นต้องเห็นอยู่ในสายตา

“ความรู้สึกของทุกคน ล้วนไม่เหมือนกับ” หลิวหยิงพูดอย่างคลุมเครือ มองไปทางเวินลั่วฉิงแล้วเอ่ยปากอย่างอ่อนโยนว่า “ฉิงฉิง พวกเราไปเถอะ”

“งั้นเราก็มาดูกัน!” คุณหรวนยิ้มอย่างเหยียดหยาม ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องคุยกันต่อ ใครจะสามารถหัวเราะได้ถึงตอนสุดท้ายกัน ต้องถึงจุดสำคัญจึงจะรู้

ในตอนที่คุณหรวนได้รับเครื่องประดับชุดนั้น ยิ่งผิดหวังไปใหญ่ เครื่องประดับชุดนี้ เพชรพลอยที่สลักไว้ธรรมดามาก ถึงแม่ว่าการออกแบบจะไม่เลว ทว่าเป็นผลงานช่วงแรกของเลทิเทีย ไรท์ มีความแตกต่างกับการออกแบบในภายหลังเป็นอย่างมาก สำหรับความเหมือนในรุ่น ‘Love? Love’ ก็ไม่ได้สูงมาก หากไม่ใช่ดีไซเนอร์ตัวจริง อาจจะมองไม่ออก พอคุณหรวนนึกขึ้นว่าตนเองใช้เงินสามสิบล้านซื้อมา ซื้อเครื่องประดับแบบนี้มาชุดหนึ่ง ผิดหวังมาก ในใจโมโหมาก เธอหยิบเครื่องประดับออกมาตรวจสอบอย่างละเอียด เห็น ‘L’ ของเลทิเทีย ไรท์ จึงได้รู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย ยังดีที่ นี่เป็นผลงานของเลทิเทีย ไรท์จริงๆ ไม่เช่นนั้น ไม่มีค่าเลยแม้แต่น้อย! คุณหรวนยิ่งคิดยิ่งโมโห ได้แต่นำความที่ว่านี่คือผลงานของเลทิเทีย ไรท์ มีคำอวยพรที่พิเศษมาปลอบใจตนเอง

ฉือเย่ฉางได้ทำการห่อหุ้มให้กับเครื่องประดับชุดนี้อย่างสมบูรณ์แบบนี้ คุณหรวนดูแล้ว รู้สึกว่ากล่องที่ห่อหุ้มแพงกว่าเครื่องประดับเสียอีก ทว่าตอนนี้ เงินก็จ่ายไปแล้ว ไม่เอากลับไปยังจะทำอะไรได้อีก!

คุณหรวนออกไปแล้วก็เจอกับซือถูมู่หรงพอดี เธอดีใจมากๆ หรือว่า ซือถูมู่หรงตั้งใจมาหาเธอโดยเฉพาะเหรอ? งานประมูลพึ่งจบลง ซือถูมู่หรงก็มาหาตนเองก่อน ตนเองต้องสำคัญมากๆ สินะ

“มู่หรง!” คุณหรวนยิ้มแล้วเดินขึ้นไป เพราะว่าคุณนายซือถูเรียกซือถูมู่หรงว่ามู่หรงมาโดยตลอด ดังนั้น เธอจึงลองเรียกชื่อนี้ดู

ซือถูมู่หรงขมวดคิ้ว คนคนนี้ เรียกได้สนิทสนมเกินไปแล้ว ระหว่างพวกเขา สนิทสนมกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

“คุณหรวน พวกเราไม่ได้สนิทกันขนาดนี้มั้งครับ” ซือถูมู่หรงพูดตรงๆ น้ำเสียงมีความเย็นชาเล็กน้อย

คุณหรวนรู้สึกว่าไม่สบายไปทั้งตัว ซือถูมู่หรงเป็นคนแบบนี้ มักเย็นชากับทุกคนมาโดยตลอด ทำให้ไม่สามารถใกล้ชิดได้ ทว่า เธอชอบซือถูมู่หรงในแบบนี้ เหมือนว่าไม่มีใครสามารถยืนข้างกายเขาได้ เขามีท่าทีที่สูงส่งแบบนี้มาโดยตลอด คุณหรวนคิดว่า หากเธอสามารถอยู่ข้างกายของซือถูมู่หรงคงจะดีมาก เธอคิดว่า จะอยู่กับซือถูมู่หรงตลอดไป