ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1711 นี่คือวิธีการเชิญชวนของนาย?

 เธอฉลาดขนาดนี้ เดาหน่อยสิ  หลินจื่อดันโต๊ะ เดินเท้าเปล่า นำของที่ฉันอยากได้ส่งออกไป แน่นอนว่าต้องได้รับข้อดีหน่อยแล้ว อีกอย่าง โอกาสที่จะสามารถโกงจิ่นฉือเย่นั้นมีไม่มาก บวกกับที่ เธอจะแต่งงานกับโม่ฉีแล้ว พอถึงเวลาจะคดโกงอย่างสมเหตุสมผลได้อย่างไร?

 เธอดูสิ ที่ฉันตรงนี้มีอะไรที่เธอชอบ สามารถเอาไปได้  จิ่นฉือเย่พูดอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็พูดเสริมอีกว่า  หนึ่งชิ้น! 

 จุ๊!  หลินจื่อลิ้นจุกปาก เป็นเหมือนที่คิดไว้ ไม่ควรจะมีความคาดหวังอะไรกับจิ่นฉือเย่

จิ่นฉือเย่อมยิ้ม ทำไม เธอคิดว่าตัวเองจะให้นางเลือกได้อย่างตามใจชอบเหรอ? คนอื่นเธอจะให้ ทว่าหลินจื่อ เธอไม่มีทางให้แน่นอน เธอกล้าตอบรับ หลินจื่อก็กล้านำของออกจากที่นี่ไปให้หมด!

 ฉันไม่มีอะไรอยากได้ มาเจรจาเครื่องประดับชุดนั้นกันเถอะ!  หลินจื่อพูดอย่างไม่ใส่ใจ ถึงแม้ว่าของของฉือเย่ฉางจะล้ำค่า ทว่าสำหรับเธอแล้วไม่มีความหมายอะไร ของที่ได้มาจากมือของจิ่นฉือเย่ เหนื่อยมากจริงๆ

 อยากได้เงิน?  จิ่นฉือเย่พิงอยู่บนตัวโม่ฉี พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนว่า รู้อยู่แล้วว่าหลินจื่อไม่ได้ใจดีขนาดนั้นแน่นอน ช่วยเธอเชิดชูขึ้นราคา ในตอนที่หลินจื่อพูดถึงเลทิเทีย ไรท์ เธอก็รู้แล้วว่าหลินจื่อจะชายเครื่องประดับชุดนี้ออกไปในราคาที่สูง เธอก็จะสามารถพายเรือตามน้ำได้ ดังนั้น ตอนนี้หลินจื่อจึงรออยู่ที่นี่แล้ว?

 เครื่องประดับชุดนี้ จะให้ฉันอยู่แล้วในตอนแรก ตอนนี้ไม่มีเครื่องประดับแล้ว เธอควรจะให้เงินสดกับฉันแทนหรือเปล่า  หลินจื่อพูดอย่างสมเหตุสมผล เธอไม่ขาดเงิน แต่ว่า เธอก็รักเงินเช่นกัน สามารถได้รับเงิน ยืนหยัดไม่ถอยแน่นอน

 ?  จิ่นฉือเย่มองดูผู้หญิงตรงหน้าที่สีหน้าจริงจัง เหลือกตาเขาไม่เธออยากไม่ปกปิด โลภมาก ไม่ทำแบบนี้ จะเอาไปตรงๆ เลยเหรอ

 ฉันจะขอค่าธรรมเนียมหน่อย  จิ่นฉือเย่พูดอย่างไม่ใส่ใจ จะเอาเงิน ได้ แต่ว่า ไม่เหลืออะไรไว้เลย ก็เกินไปแล้วทั้ง?

 ได้  หลินจื่อพยักหน้า  ฉันจะเอาเก้าส่วน 

 คิดเพ้อคิดฝัน  จิ่นฉือเย่ฮัมไปหนึ่งเสียง ถึงแม้ว่าปกติเธอจะไม่ใส่ใจ ทว่าเงินของหลินจื่อ เธอใส่ใจมากๆ ความรู้สึกแย่งเงิน มันรู้สึกดีมากจริงๆ เธอเปลี่ยนท่านั่ง พิงลงบนโซฟา มือข้างหนึ่งเคาะไปที่โซฟา แฝงความยั่วยุ  เราแบ่งกันห้าต่อห้า 

 เป็นไปไม่ได้ มากสุดสองต่อแปด  หลินจื่อรู้สึกชอบความรู้สึกที่ทะเลาะกับจิ่นฉือเย่อย่างแปลกประหลาด ไม่ใช่เพราะใส่ใจอะไร ก็แค่เพราะไม่อยากยอมให้เธอ

 สี่ต่อหก!  จิ่นฉือเย่ไม่อยากให้หลินจื่อสมปรารถนา ดังนั้นจึงกดทับไปทีละนิดๆ ยังไงเดี๋ยวก็กลายเป็นสามต่อเจ็ดแล้ว ขอแค่หลินจื่อพูด เธอก็จะเห็นด้วย

เป็นเหมือนกับที่คิดไว้เลย หลินจื่อพูดว่าสามต่อเจ็ดต่อ จิ่นฉือเย่พยักหน้า  ได้สิ ถึงแม้ว่าจะเป็นสามต่อเจ็ด ฉันก็สามารถได้ประมาณสิบล้านเลย!  จิ่นฉือเย่พูดอย่างได้ใจ เป็นราคาของเครื่องประดับชุดนี้เลย เธอไม่เสียเปรียบ

หลินจื่อขี้เกียจพูดกับเธอ เพราะว่าของของเธอถูกจิ่นฉือเย่ประมูลขายไป รู้สึกไม่สบายใจ จึงมาระบายอารมณ์ที่นี่ ปรากฏว่าโม่ฉีหลบอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไรเลย เถียงกับจิ่นฉือเย่ไปสักพัก อารมณ์ก็ดีขึ้นไม่น้อย

 ได้ ครั้งหน้าเจอกัน อย่าลืมเรียกฉันว่าพี่!  หลินจื่อลุกขึ้น สะบัดกระโปรง โยกตัวไปมา กำลังจะออกไป

 ได้สิ พี่!  จิ่นฉือเย่พูดอย่างไม่มีความกดดัน ยังไงไม่ช้าก็เร็วเธอก็ต้องแต่งงานกับโม่ฉี พูดไว้ก่อนก็ไม่แย่ อีกอย่าง……  ดังนั้น ฉันจะมีพี่เขยเมื่อไหร่เนี่ย? 

หลินจื่อหันหลัง เห็นจิ่นฉือเย่พิงอยู่บนตัวของโม่ฉี ยั่วยุเธอ หลินจื่อสะบัดผม  ปัญญาอ่อน!  พูดจบเปิดประตูแล้วออกไปเลย เหลือเพียงแต่จิ่นฉือเย่ตะโกนร้องอยู่ที่เดิม  เธออยากปัญญาอ่อนยังไม่มีคนปัญญาอ่อนกับเธอเลย! 

หลินจื่อทำเป็นไม่ได้ยินประโยคนี้ เดินออกไปโดยตรงเลย จริงๆ เลย! โมโหจะตายแล้ว! แค่จะมาเล่นๆ ยังต้องมาดูคนอื่นรักกันอีก?

เธอนึกถึงงานประมูล ยังดีที่เครื่องประดับชุดนั้นถูกคนอื่นประมูลไป หากเวินลั่วฉิงประมูลไปจริงๆ เธอก็ต้องคิดแล้วว่าจะส่งการออกแบบของเลทิเทีย ไรท์ไปกี่ชุด จากนั้นก็นึกถึงคริสทัลสีชมพูเม็ดนั้นที่ตนเองอยากได้ ก็ถูกคนอื่นแย่งไป ไม่รู้ว่าหัวหน้าน้อยขององค์กรโกสต์ซิตี้ จะเอาคริสทัลสีชมพูไปทำไม? ช่างเถอะ ยังไงเธอก็ไม่ขาดแคลนเพชรพลอย พอถึงเวลาหาใหม่ก็ได้แล้ว

 คุณหลิน หัวหน้าน้อยอยากขอพบคุณหน่อยครับ  หลินจื่อพึ่งออกไป ก็มีคนขาวทางเดินเธอ หลินจื่อรู้สึกแปลกมาก เธอและองค์กรโกสต์ซิตี้ไม่ได้มีการติดต่ออะไร ทำไมคนขององค์กรโกสต์ซิตี้ ถึงอยากเจอเธอล่ะ? และหัวหน้าน้อย แน่นอนว่าก็คือมู่เฉิงขององค์กรโกสต์ซิตี้ มู่เฉิงหาเธอ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? เมื่อกี้ไม่ได้พูด ตอนนี้รอเธออยู่ที่นี่ มั่นใจแล้วว่าเธอจะไม่ปฏิเสธเหรอ?

 ขอโทษนะ วันนี้ไม่มีเวลา  หลินจื่อไม่ใช่คนที่จะเดินตามความคิดของผู้อื่น ตอนนี้ เธอไม่อยากไป แน่นอนว่าไม่มีใครสามารถบังคับเธอได้

คนขององค์กรโกสต์ซิตี้ไม่ได้ห้ามไว้ หลินจื่อขับรถมาเอง ดังนั้นจึงขับออกไปโดยตรง ข้างหลังมีคนขององค์กรโกสต์ซิตี้ตามอยู่ หลินจื่อไม่ได้รู้สึกอะไร งั้นก็ตามมาสิ จะทำอะไรเธอได้?

หลินจื่อไม่ได้เก็บมาคิดในใจ วินาทีต่อไปก็เสียใจแล้ว มีรถชนมาโดยตรงเลย ไม่เหลือทางให้เลยแม้แต่น้อย ชนเข้ามาเลย หลินจื่อรีบหลบ ไปชนโดนรั้วนิรภัยข้างๆ เธอลงจากรถอย่างโมโห มองดูคนข้างๆ รอคำอธิบาย

มู่เฉิงค่อยๆ ขับรถมาจากข้างหลัง หรี่ตายิ้มแล้วพูดว่า  คุณหลิน ให้ผมไปส่งคุณไหม? 

 นี่คุณชายน้อยหมายความว่าอะไร?  หลินจื่อหัวเราะกลับอย่างโมโห หัวหน้าน้อยขององค์กรโกสต์ซิตี้ เกรี้ยวกราดเช่นนี้ ดีจริงๆ เหรอ?

 ผมก็แค่อยากจะชวนคุณหลินไปทานมื้อดึก  มู่เฉิงพูดอย่างจริงจัง หลินจื่อคนนี้ เชิญเธอแบบปกติ อาจจะค่อนข้างยาก อีกอย่าง หากหลินจื่อหายไปเลยเหมือนก่อนหน้านี้ เขาจะไปหาเธอที่ไหนล่ะ?

 นี่คือวิธีการชวนของหัวหน้าน้อยเหรอคะ?  หลินจื่อพิงอยู่บนรถ วิธีการของคนคนนี้ เธอไม่เคยเห็นมาก่อนจริงๆ เชิญชวนคนคนหนึ่ง ไม่กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เหรอ? เมื่อกี้ในตอนที่รถคันนั้นขับมา ไม่ได้มีท่าทีจะชะลอความเร็วเลย วิธีการแบบนี้ของเขา หากเป็นคนอื่น เธออาจจะไม่สามารถทนได้ แต่ว่าหากเป็นมู่เฉิง เธอสามารถทนได้เล็กน้อย

 นี่คือวิธีที่ผมเชิญชวนคุณหลินครับ  มู่เฉิงไม่มีความรู้สึกผิดใดๆ คนอื่นๆ เธอไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้ อีกอย่าง ความรู้สึกที่หลินจื่อให้เขาดูเหมือนจะเข้ากันได้

ต้องบอกเลยว่า มู่เฉิงค้นพบว่า ตนเองรู้สึกสนใจในตัวหลินจื่อ เขาก็แค่อยากดูว่า หลินจื่อจะให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับผู้อื่นในตอนไหน?

 คุณแน่ใจ?  หลินจื่อหรี่ตา  คุณกำลังเชิญชวนฉันเหรอ? 

 ครับ  มู่เฉิงพยักหน้า ไม่ได้รู้สึกเลยว่าคำพูดของหลินจื่อมีความหมายอื่น ทว่าจู่ๆ หลินจื่อก็หัวเราะ ทำให้มู่เฉิงรู้สึกสับสน

 โอเค  หลินจื่อพยักหน้า เปิดประตูตรงที่นั่งข้างคนขับแล้วเข้าไปนั่งเลย มาหาเรื่องเธอเอง ต้องเตรียมตัวให้ดี พอถึงเวลาอยากจะถอยก็ไม่ทันแล้ว

มู่เฉิงอึ้งไปชั่วครู่ นี่ก็? ตกลงแล้ว เมื่อกี้ยังโกรธอยู่เลย ตอนนี้ ท่าทีเหมือนอารมณ์ไม่เลว ตอนนี้เธอนั่งเข้ามาในรถ เหมือนว่าที่นี่คือสถานที่ของเธอ ตนเองแค่คนขับรถคนหนึ่ง

 ไม่ไปเหรอ?  หลินจื่อยิ้มกับมู่เฉิง ความโกรธในเมื่อกี้หายไปแล้ว ตอนนี้ เหมือนว่ากำลังรอมู่เฉิงจัดการ  ไปกินมื้อดึกที่ไหน? 

มู่เฉิงถูกหลินจื่อทำจนงงหัวปักหัวปำไปหมด ผู้หญิง อารมณ์เปลี่ยนแปลกเร็วขนาดนี้เลยเหรอ? แต่ว่า นี่ก็คือเป้าหมายของเขาไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อตอนนี้หลินจื่อตกลงแล้ว งั้นไปด้วยกันก็ได้แล้ว

มู่เฉิงพาหลินจื่อไปที่  ชิงฮวน  ร้านของเขาเอง ก็ยังคงเชื่อเหมือนเดิม อีกอย่าง ทางนั่นค่อนข้างจะลึกลับ เขาสามารถสั่งได้ตามใจชอบ

 ชิงฮวน? คุณชอบที่นี่เหรอ?  หลินจื่อมองมู่เฉิงแล้วพูด นี่คือร้านที่เธอค่อนข้างชอบ เธอคิดว่าจะมีคนรู้ไม่มาก

มู่เฉิงยิ้มไม่ได้พูดอะไร พาหลินจื่อเข้าไป หน้าเคาน์เตอร์เห็นมู่เฉิงแล้วรีบเดินขึ้นมา  หัวหน้า คุณมาได้ยังไงครับเนี่ย? 

 พาคนมาทานข้าว  มู่เฉิงยิ้มอย่างได้ใจ หลินจื่อเข้าใจขึ้นมาทันที ที่แท้ ที่นี่คือร้ายของมู่เฉิง ถึงว่าล่ะทำไมเขารู้

 โอเคครับ  พนักงานคิดว่ามู่เฉิงพาแฟนสาวมา ทว่าตอนที่นัยน์ตามองไปเห็นหลินจื่อ ก็มีความลังเล    คุณหลิน?

 อื้ม วันนี้หัวหน้าพวกนายเลี้ยง ที่นี่มีอะไรแพงก็เสิร์ฟขึ้นมา ที่ฉันชอบก็เสิร์ฟมาด้วย  หลินจื่อพูดอย่างคล่องแคล่ว

มู่เฉิงยักคิ้วด้วยความแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าหลินจื่อจะมาที่นี่บ่อยๆ คนในนี้กลับรู้จักเธอ แต่ว่ายิ่งดี แสดงว่าหลินจื่อแววตาตาดี ชอบร้านนี้——ร้านของตนเอง

หลินจื่อขึ้นตึกไปกับมู่เฉิง ไปยังห้องที่มู่เฉิงเก็บไว้เป็นพิเศษ หลินจื่ออยากเข้ามานานมากแล้ว แต่ไม่มีโอกาสมาโดยตลอด ครั้งนี้เข้ามากับมู่เฉิง ถือว่าดูน่าสนใจมาก