ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1716 แค่ชอบหน้าตาเท่านั้น

ไม่ว่ายังไงแล้ว การชอบคนคนหนึ่ง ถึงการรักคนคนหนึ่ง ทางเดินที่ต้องเดินยังอีกไกล

หลังจากที่หลินจื่อพูดโน้มน้าวตนเองแล้ว ก็จูบลง กัดมู่เฉิงไปเบาๆ มู่เฉิงรู้สึกว่าทั้งตัวแข็งทื่อไปหมด หลินจื่อนี่จริงๆ เลย ได้คืบจะเอาศอก ยั่วยวนเขาทีละนิดทีละน้อย

มือข้างหนึ่งของมู่เฉิงโอบเอวของหลินจื่อ อีกข้างหนึ่งเกี่ยวไปที่คางของหลินจื่อ ลองเลียไปที่ริมฝีปากของหลินจื่อหนึ่งที หลินจื่อไม่ได้ปฏิเสธ จ้องมองมู่เฉิง ความต้องการทางเพศ มักจะเกิดขึ้นง่ายในพื้นที่ที่ลึกลับ ก็เหมือนกับตอนนี้ เธออยากจะเข้าใกล้มู่เฉิงโดยไม่สนใจอะไร อยากจะจูบเขา อยากยั่วยวนเขา

 ดังนั้น วันนี้หัวหน้าน้อยอยู่ต่อเถอะ  หลินจื่อพูดอย่างจับพลัดจับผลูเหมือนถูผีอำ พูดจบทั้งสองต่างก็อึ้งไปเลย ตนเอง กำลังทำอะไรอยู่กันแน่?

หลินจื่อเองก็เคยคิดว่าให้มู่เฉิงอยู่ต่อ ทว่าความรู้สึกที่มู่เฉิงให้เธอในตอนนั้น คือการยอมรับแบบคล้อยตาม เธอแค่อยากอ่อยเขาหน่อย สถานการณ์ในตอนนี้ หลินจื่อรู้สึกว่า เธอกล้าให้มู่เฉิงอยู่ต่อ ก็อย่ากลัวว่าคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้น นี่ไม่ใช่สิ่งที่หลินจื่อต้องการ อย่างน้อย ไม่ใช่สิ่งที่ตอนนี้ต้องการ

 ฉัน……  หลินจื่ออยากจะชดเชยหน่อย ทว่ามู่เฉิงมองเธอ เหมือนกำลังพูดว่า ฉันรู้ว่าเธอจะเสียใจ หลินจื่อรู้สึกว่า เหมือนถูกดูถูกแล้ว เธอพิจารณาอย่างจริงจัง  หากหัวหน้าน้อยไม่ว่าจะอะไร ฉันสามารถเชิญชวนหัวหน้าน้อยอยู่ต่อได้ 

มู่เฉิงยักคิ้ว ในสถานการณ์เช่นนี้หลินจื่อก็ยังกล้ายอมรับเหรอ? ไม่กลัวพาหมาป่าเข้าห้อง? หลินจื่อมีความมั่นใจเกินไปแล้ว หรือเธอรู้สึกว่าตนเองไม่ได้มีการข่มขู่ หรือว่า หลินจื่อไม่รู้เลยว่า การเชิญชวนผู้ชายคนหนึ่งไปในบ้านเขา หมายความว่าอะไร?

 ผมแน่นอน……  มู่เฉิงตั้งใจลากเสียงยาว มองหลินจื่อโดยมีความหมายอื่นในนัยน์ตา หลินจื่อมีความกังวล ได้ยินมู่เฉิงพูดเพียงว่า  จะอยู่ต่อเพราะการเชิญชวนที่เป็นมิตรของคุณหลิน 

รอยยิ้มของหลินจื่อ แขวนอยู่บนหน้า นัยน์ตากลับมีความเย็นชา ทั้งสองต่างก็กำลังเล่นไฟ นี่คือความรู้สึกของหลินจื่อ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็อย่ากลัวว่าเล่นไฟแล้วไฟละลวกใส่ ตระกูลโม่ก็ดี องค์กรโกสต์ซิตี้ก็ดี ล้วนไม่ต้องไปสนใจ เพียงแค่ เพื่อคนคนนี้

 โอเค  หลินจื่อยิ้มอีกครั้ง  งั้นก็ไปเถอะ 

ห้องของหลินจื่อ เป็นโทนสีหน้า โทรสีหน้ามีความมืดมน ทว่าสีม่วงก็จะแฝงความใฝ่ฝันอยู่เล็กน้อย ในตอนที่มู่เฉิงเข้ามา ก็รู้สึกว่า มีความเย็นชาเล็กน้อย และมีความอบอุ่นแปลกๆ ดูขัดแย้งกันมาก ก็เหมือนกับหลินจื่อคนนี้ เจอครั้งแรกหนักแน่นเรียบร้อย เย็นชาไร้ความรู้สึก ตอนนี้ครื้นเครงดั่งไฟ

มู่เฉิงคิดว่า ตนเองมาครั้ง จะต้องระมัดระวังมาก ทว่าเปล่าเลย ห้องของหลินจื่อสะอาดมาก ไม่มีของที่เกินมาเลย พูดง่ายๆ ก็คือ ไม่มีรสชาติความของความรู้สึกมนุษย์เลย ทว่า มู่เฉิงนั่งอยู่ตรงนี้ ก็รู้สึกว่ามีกลิ่นของหลินจื่อ

 ฉันไปอาบน้ำก่อน คุณตามสบาย  หลินจื่อเข้ามาแล้วก็เตะรองเท้าออก โยนกระเป๋าไว้ที่โซฟาตามใจชอบ ลวบผมขึ้นมา ไม่ได้มีความรู้สึกเหมือนพาชายแปลกหน้าเข้ามาที่ห้องตนเองเลย

มู่เฉิงชอบหลินจื่อที่จริงใจแบบนี้ ทว่าดูท่าทางที่ตามสบายของเธอแล้ว คิดอยู่ว่าอยู่ต่อหน้าผู้ชายอื่นเธอก็มีสภาพแบบนี้ ก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที ทว่าก็บอกกับตนเองว่า ไม่ใช่แบบนี้ หลินจื่อเป็นแบบนี้แค่ต่อหน้าเขาเท่านั้น อาจจะ เพราะว่าแต่เชื่อใจตนเอง

ในตอนที่หลินจื่อออกมา มู่เฉิงกำลังหยิบนิตยสารของVGขึ้นมาดู ได้ยินเสียงแล้ว มู่เฉิงเงยหน้าขึ้นมองหลินจื่อ สวมชุดนอน ลบเครื่องสำอางแล้ว ไม่รู้ว่าถูกน้ำร้อรรมโดนหรือเปล่า ใบหน้ามีความแดง ทว่ามีความรู้สึกอ่อนวัยอ่อนๆ

ในวินาทีที่หลินจื่อออกมา มู่เฉิงได้ยินเสียงหัวใจเต้นของตนเองอย่างชัดเจน เขารู้ รู้ว่าตนเองชอบหลินจื่อแล้ว ไม่ใช่เพราะตระกูลโม่ไม่ใช่เพราะระหว่างซ่างกวนหงและพัวพันกัน เพียงเพราะว่าเธอคือหลินจื่อ เขาชอบหลินจื่อ

มู่เฉิงไม่เคยคิดมาก่อน ชอบคนคนหนึ่ง ใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งวัน ก่อนวันนี้ ความรู้สึกที่เขามีต่อหลินจื่อ แค่สนใจเล็กน้อย ตอนนี้ หลินจื่อสำหรับคือ จำเป็นต้องได้มา

หลินจื่อไปค้นตู้ หาชุดนอนผู้ชายออกมา มอบให้มู่เฉิง มู่เฉิงมองชุดนอนชุดนั้น อึ้งไปสักพักก็รู้สึกโกรธ เจ็บใจ! หลินจื่อมาที่นี่ไม่นาน ก็มีผู้ชายอื่นมานอนค้างที่นี่แล้วเหรอ?

หลินจื่อคิดว่ามู่เฉิงไม่ชอบของของคนอื่น อธิบายต่อว่า  ของใหม่ ไม่เคยมีคนใช้ หากนายไม่ชอบ ฉันค่อยหาคนส่งมาให้ 

 ทีนี่ เคยมีผู้ชายมานอนค้างคืนไหม?  มู่เฉิงอดถามไม่ไหว เอ่ยปากพูดด้วยความหึงหวง

หลินจื่อมองมู่เฉิงด้วยนัยน์ตาที่ลึกซึ้ง  นี่นายกำลังหึงเหรอ? 

 ใช่แล้ว ไม่ได้เหรอ?  มู่เฉิงถามกลับ ตอนนี้เขาเป็นแฟนของเธอ หึงหน่อยจะทำไม เป็นเรื่องสมเหตุสมผลไม่ใช่เหรอ?

 มีคนเคยมา  หลินจื่อรู้สึกว่า มู่เฉิงในแบบนี้น่ารักมา น้อยมาที่จะยอมรับตรงๆ ว่าตนเองหึงสินะ? ทว่ามู่เฉิงพูดอย่างจริงจัง ไม่ยอมให้เธอโต้กลับมา เธออดไม่ได้ที่จะไปลูบเขา

 ลูกพี่ลูกน้องของฉัน เคยอยู่ที่นี่มาก่อน  หลินจื่อพูดอธิบาย อยากจะรังแกเขา ก็อดรังแกไม่ไหว มู่เฉิงในตอนนี้ เหมือนมีความรู้สึกกำลังอ้อนแปลกๆ หากปกติแล้ว ผู้ชายคนหนึ่งอ้อนต่อหน้าเธอ เธอจะรู้สึกไม่ชอบ ทว่าอยู่บนใบหน้าของมู่เฉิงแล้ว เธอรู้สึกเหมือนทำความผิดไป เหมือนว่าตนเองได้ทำร้ายมู่เฉิง หลินจื่อรู้สึกว่า มีใบหน้าที่สวยงามนั้น คือสิ่งที่จำเป็นมากๆ เลย

มู่เฉิงจึงจะสบายใจหน่อย รับเสื้อผ้ามา ทว่าในใจยังคงเบ้ปากอยู่ ถึงแม้ว่าจะเป็นลูกพี่ลูกน้อง ก็ไม่อยากให้อาศัยอยู่ที่นี่ หลินจื่อเป็นของเขา ทั้งหมดของหลินจื่อ เขาล้วนอยากครอบครอง และทั้งหมดของเขา ก็เป็นของหลินจื่อ ความรู้สึกอยากครอบครองกันและกันนี้ คือสิ่งที่เขาอยากได้จริงๆ ทว่าเขาไม่กล้าเผยออกมา กลัวว่าจะทำหลินจื่อตกใจ

ในตอนที่มู่เฉิงไปอาบน้ำ หลินจื่อโทรหาคนที่บ้าน พูดเรื่องของฉือเย่ฉางโดยสรุป และเรื่องของโม่ฉีกับจิ่นฉือเย่ โม่จื่อไม่ได้พูดอะไร หากโม่ฉีแต่งงานกับจิ่นฉือเย่แล้ว ก็ไม่เป็นไร โม่จื่อไม่ได้เก็บมาคิดในใจ

หลินจื่อพูดถึงคนขององค์กรโกสต์ซิตี้ที่ตนเองรู้จัก โม่จื่อถามต่อว่า  คือคนรัก? 

หลินจื่อลังเลไปสักพัก พูดอย่างเฉยชาว่า  ตอนนี้คือคนรัก หลังจากนี้ก็ไม่รู้แล้ว 

โม่จื่ออมยิ้ม  ในเมื่อเธอได้บอกฉัน แปลว่าเคยคิดแล้วใช่ไหม? 

 คิดมากไปแล้ว ฉันแค่ชอบใบหน้าของเขา แล้วก็ เขาเป็นหัวหน้าน้อยขององค์กรโกสต์ซิตี้ ดังนั้น……ก็เลยบอกเธอหน่อย หากฉันสร้างปัญหาแล้ว คงจะยุ่งยากมาก  หลินจื่อพูดอย่างไม่มีความรู้สึก มู่เฉิงได้แสดงออกถึงความอยากครอบครองของเขาแล้ว นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่ดี มักจะรู้สึกว่า จะเสียการควบคุมไป และฐานะตัวตนของมู่เฉิงมีความซับซ้อน หัวหน้าคนก่อนใช้เวลานานหลายปีในการตามหาคนคนหนึ่ง หากมู่เฉิงได้รับการกระตุ้น ใช้เวลามากมายตามหาเรื่องของเธอ ช่างลำบากใจจริงๆ

 งั้นก็อยู่ห่างกับเขาหน่อย  โม่จื่อพูดอย่างไม่ไว้หน้า เขาไม่ได้มีความรู้สึกดีอะไรกับองค์กรโกสต์ซิตี้ โม่ฉือก็ไม่ได้ชอบคนคนนั้นมากเท่านั้น ยอมปล่อยไปก็พอแล้ว แค่ใบหน้าหน้าเดียวเท่านั้น คนที่โดดเด่นมีมากมาย

 โอเค ฉันจะพยายาม  หลินจื่อพูดอย่างจนปัญญา  งั้น หากฉันเล่นจนเกิดเรื่องแล้ว…… 

 เกิดเรื่องก็เกิดเรื่องสิ จะทำอะไรได้ กลับบ้านไง  น้ำเสียงของโม่จื่อค่อนข้างเย็นชา ทว่าหลินจื่อรู้สึกอบอุ่นมาก ในบ้านนั้นมีการตอบรับจากการขอความช่วยเหลือของเธอมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเกี่ยวข้องกับองค์กรโกสต์ซิตี้แล้วก็ยังเป็นเช่นกัน

 วางใจเถอะ ฉันไม่ให้ใครมาทำร้ายตระกูลโม่แน่นอน!  หลินจื่ออดหัวเราะไม่อยู่ นั่นเป็นความรู้สึกที่ถูกคนรักคนเอ็นดู เธอชอบความรู้สึกแบบนี้มาก  พาย ฉันชอบพี่มากเลย!  น้ำเสียงของหลินจื่อเริ่มลอยแล้ว

 นอนเช้าๆ เถอะ ไม่ดูว่าที่ของเธอกี่โมงแล้ว  น้ำเสียงของโม่จื่อเย็นชา หลินจื่อกลับฟังออกถึงความเป็นห่วง วางสายด้วยความดีใจ หันหลังเจอมู่เฉิงพิงอยู่ที่ผนัง สีหน้าอึมครึม

คำพูดเมื่อกี้ เขาได้ยินหมดแล้ว ที่แท้หลินจื่อก็แค่เล่นๆ กับเขา ไม่ใช่แค่ไม่ใส่ใจ ทำเหมือนเป็นการเล่นเกมชุดหนึ่ง แค่เล่นตามมือเท่านั้นเอง

ตอนนี้คือคู่รัก หลังจากนี้ก็ไม่แน่แล้ว? ดังนั้นไม่ได้คิดอยากจะคบกับขาวอย่างจริงจังและเนิ่นนาน คิดอยากจะหาคนคนหนึ่งในเมืองนี้ อยู่กับเธอในเมืองนี้ เธอออกจากเมืองนี้ไป ก็เลิกราแล้ว?

แค่ชอบใบหน้าของเขา? ผู้หญิงที่ชอบใบหน้าของเขามีมากมาย ผู้หญิงที่ชอบเขาคนนี้ก็มีมากมาย เขาคิดว่าหลินจื่อเริ่มก่อนขนาดนี้ ต้องมีความชอบแน่ๆ ปรากฏว่า แค่เพราะใบหน้า? ไม่มีใบหน้านี้ หลินจื่อก็จะไม่มองเขาเลยใช่ไหม? ยังคุยเรื่องใกล้ชิด ยั่วยวนอะไรอีก เป็นเพียงแค่ความปรารถนาของเขาเองทั้งนั้น หากหลังจากนี้หลินจื่อเจอใบหน้าที่ชอบกว่า ก็จะรีบทิ้งเขาเลยใช่ไหม?