ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1719 ฉันแค่รู้สึกรักนายสุดหัวใจ

ทว่า เธอประเมินตนเองสูงไป และประเมินมู่เฉิงต่ำไป เธอไม่ได้สงบสติขนาดนั้น สามารถควบคุมสติได้อย่างสุดขีด ในตอนที่เจอคนขององค์กรโกสต์ซิตี้ ความวู่วามกะทันหันนี้ ได้เป็นการหาเรื่องมู่เฉิงไปเลย แต่ว่า เธอไม่ได้เสียใจ คนคนนี้สามารถนาเธอออกมาจากความสับสนในตอนนั้นได้

 งั้นก็ดี  มู่เฉิงรู้สึกสบายใจขึ้นมาทันที ในตอนที่หลินจื่อเข้าใกล้เขา ก็น่าจะสามารถยอมรับฐานะตัวตนของเขาได้ แต่ว่าความชอบในตอนแรกเบาะบางเกินไป ทำให้เขาไม่สามารถยอมรับได้ หรืออาจจะพูดว่า คนที่ชอบใบหน้าของเขานั้นมีมากมาย ทำให้เขาเกือบจะเสียความมั่นใจกับหลินจื่อไป ทว่าเขาก็ยังคงถอนหายใจเบาๆ ดูเหมือนว่า หลินจื่อจะชอบแค่ใบหน้าของเขาจริงๆ ทำยังไงดีล่ะ?

 งั้น พวกเรามารู้จักกันใหม่เถอะ ฉันคือหลินจื่อ และโม่ฉือเป็นดีไซเนอร์ออกแบบเสื้อผ้าของ VG  หลินจื่อยื่นมือออกไป ยื่นไปยังตรงหน้าของมู่เฉิง

มู่เฉิงยิ้มอ่อน จับมือหลินจื่อ  ผมคือมู่เฉิง หัวหน้าน้อยขององค์กรโกสต์ซิตี้ ในขณะเดียวกัน……  มู่เฉิงพูดอยู่ก็มุดเข้าไปในอ้อมกอดของหลินจื่อ อุ้มเธอไว้  ก็เป็นแฟนของหลินจื่อ แฟนของโม่ฉือด้วย 

หลินจื่ออดหัวเราะไม่ไหว เม้มริมฝีปาก ห้ามหัวเราะอย่างอิสระเกินไป

 เราไม่ต้องสนใจอะไรมากมายแล้ว เดินตามใจตนเองก็พอแล้ว โอเคไหม  มู่เฉิงพูดอยู่ที่ข้างหูของหลินจื่อ ตั้งใจพูดอย่างอ่อนโยน ให้หลินจื่อหวั่นไหว เป็นเหมือนที่คิดไว้เลย มู่เฉิงถูกเทวดาบนฟ้ารักใคร่เป็นพิเศษ

 โอเค!  หลินจื่อขยับเข้าไปในอ้อมกอดของมู่เฉิง ตอนที่ถูกกอดก่อนหน้านี้ ในใจมีการระวังตัวไว้อยู่ ตอนนี้ โอบกอดในฐานะคู่รักกัน

มู่เฉิงมีความรู้สึกเหมือนเป็นชีวิตที่สงบสุข ช่างน่าแปลกจริงๆ เขาและหลินจื่อ พึ่งรู้จักกันแท้ๆ ระหว่างทั้งสองไม่สนิทกันเลย ทว่าตอนที่โอบกอด กลับไม่รู้สึกอึดอัดใจเลยแม้แต่น้อย กลับมีความรู้สึกเหมือนอยากอาลัยอาวรณ์

มู่เฉิงนึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ที่ถูกคนในบ้านเยาะเย้ย ว่าจะหาแฟนหนึ่งคน ใครจะคิดว่า จะเร็วขนาดนี้? นับกับครั้งแรกที่เจอ ก็ยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง สร้างสถานะยังชัดเจนในเวลาไม่ถึงหนึ่งวัน ระหว่างทั้งสองไม่มีความต่อต้าน เหมือนกับว่า พวกเขาควรจะเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว

 โอเค ดึกมากแล้ว เตรียมตัวนอนเถอะ  มู่เฉิงตบไหล่ของหลินจื่อ ไม่รู้ว่าเพราะอาบน้ำมาก่อนหรือเปล่า คนทั้งคนดูหวั่นไหวง่ายมาก ตอนนี้ทั้งตัวของหลินจื่อพิงอยู่บนตัวของตนเอง เขาสามารถรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิของหลินจื่ออย่างชัดเจน และความอ่อนนุ่มบนตัว อารมณ์ที่หวั่นไหวในเมื่อกี้ กำลังค่อยๆ จะออกฤทธิ์ มู่เฉิงรู้สึกว่า หากกอดแบบนี้ต่อไป เขาจะทนไม่ไหวแล้ว

 ดังนั้น เธอตัดสินใจจะนอนยังไง?  หลินจื่อนอนอยู่บนตัวของมู่เฉิง ไม่ได้รีบลุกขึ้น น่าแปลกมากจริงๆ พูดอยู่ว่าชอบหน้าใบนี้แม้ๆ กลับไม่อยากออกจากเขา หรือว่า เป็นการชอบภาพลักษณ์ภายนอกทั้งหมดของเขา? ไม่ว่ายังไงแล้ว นอกจากภาพลักษณ์ภายนอก เธอไม่รู้ว่ามู่เฉิงนิสัยยังไง ไม่สามารถชอบภายในได้ ได้แต่ผิวเผินหน่อยแล้ว

มู่เฉิงรู้สึกตะลึง หลินจื่อรู้ไหมว่าตนเองกำลังพูดอะไรอยู่? ถามว่าเขานอนที่ไหน หรือว่าจะให้นอนกับเธอเหรอ? มู่เฉิงรู้สึกว่า มือของตนเองเริ่มเร่าร้อนขึ้นมาแล้ว เหมือนว่าจะหญิงสาวที่กอดอยู่ก็จะเร่าร้อนขึ้นมาด้วย

 หากนายไม่อยากนอนที่อื่น นอนด้วยกันก็ได้อยู่  ไม่รู้ว่าเพราะมีความกดดันในใจหรือเปล่า หลินจื่อพูดแล้ว ยิ่งดูตรงไปตรงมา สงวนตัวอะไรกัน? เธอไม่เข้าใจอยู่แล้วแต่แรก

 เธอรู้ไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่?  มู่เฉิงกัดฟันพูด กอดหลินจื่อแน่น เหมือนว่าจะมุดเข้าไปในร่างกายของเขา

 ฉันรู้สิ  น้ำเสียงของหลินจื่อมีรอยยิ้ม

 ดังนั้น เธอไม่ใส่ใจแล้ว?  มู่เฉิงมีความไม่ค่อยพอใจ และมีความรำคาญ ทำไมหลินจื่อถึงไม่รู้จักสงวนตัวเลยแม้แต่น้อย อย่างน้อยพวกเขาก็พึ่งชัดเจนสถานะกัน อ่อยเขาแบบนี้ รู้สึกรีบจนรอไม่ไหวแค่ไหนเนี่ย?

 นายทำเป็นไหม?  หลินจื่อยิ้มอ่อน ถึงแม้ว่ามู่เฉิงจะยอม เธอเองก็ไม่ยอม แต่ว่า ถูกมู่เฉิงโอบกอดหลับไป เธอสามารถรับได้อยู่

มู่เฉิงอึ้งไปชั่วครู่ จึงจะยิ้มอ่อน เขาทำเป็น แต่ว่า หากคนคนนี้คือหลินจื่อ เขาไม่อยาก

 งั้นฉันได้แต่กอดเธอนอน  มู่เฉิงพยายามกดทับความเร่าร้อนในใจลงไปสุดชีวิต หลินจื่อรู้ว่าเธอกำลังทำอะไร คือแบบนี้ ก็ยังเป็นเช่นนี้ รอให้หลังจากนี้ อย่ามาเสียใจเด็ดขาด! มู่เฉิงคิดอยู่ในใจ ตอนนี้แค่สีหน้าเย็นชา กอดหลินจื่อไปที่เตียง หลินจื่ออยากจะพูดอะไรบางอย่าง มู่เฉิงกวาดสายตามองไป หยิบผ้าห่มขึ้นมาห่อเธออย่างแน่น ตนเองนอนอยู่ข้างๆ กอดหลินจื่อที่ถูกห่อเหมือนบ๊ะจ่าง

หลินจื่อมองมู่เฉิงอย่างจนปัญญา อดเบ้ปากไม่ไหว มู่เฉิงนี่จริงๆ เลย น่ารักมาก! ทว่าตนเองอยู่แบบนี้ไม่สบายมาก ไม่สามารถขยับได้ ยื่นมือไม่ได้ แม้กระทั่งพลิกตัวยังยาก

 นายปล่อยฉันออกหน่อยได้ไหม?  หลินจื่อใช้น้ำเสียงคุยเจรจา

 ไม่ได้!  มู่เฉิงสีหน้าจริงจัง เขากล้าปล่อยออก ไม่รู้ว่าหลินจื่อจะทำอะไร! เขาไม่เชื่อว่าตนเองจะสามารถควบคุมตนเองได้

 แต่ว่าฉันร้อนมาก!  หลินจื่อไม่พอใจ ถูกผ้าห่มห่อหุ้ม แน่นเกินไป มู่เฉิงไม่สนใจเลย ปรับอุณหภูมิห้องให้ต่ำลง

หลินจื่อจนปัญญา เขารีบตอบตกลง  นายปล่อยฉันออก ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร นอนเงียบๆ อยู่ที่นี่ 

มู่เฉิงไม่เชื่อหลินจื่อหรอก ตามสถานการณ์หาเรื่องใส่ตัวในวันนี้ เขาเชื่อนั่นแหละแปลก!

 หลับตา พักผ่อน!  มู่เฉิงพูดอย่างเย็นชา ผิดไฟไปเลย ในตอนที่หลินจื่อนอน ไม่เห็นแสดงไฟเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นในตอนนี้ ทั้งห้องมืดไปหมด ทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกันมาก และรับรู้ได้ถึงการหายใจของฝ่ายตรงข้าม มองไม่เห็นใบหน้าของฝ่ายตรงข้าม

วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน หลินจื่อเริ่มง่วงแล้ว ตอนนี้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่สบายของตนเอง ในไม่ช้าเธอก็หลับไป เสียงหายใจที่คงที่ดังผ่านเข้ามาในหูของมู่เฉิง ทำให้มู่เฉิงลังเลมากแอบด่าหลินจื่อไร้จิตสำนึกในใจ รู้แต่จะจุดให้เปลวไฟลุก แต่ไม่สนใจเรื่องหลังจากนั้นเลย

ทว่าหลังจากที่หลินจื่อหลับไปแล้ว มู่เฉิงก็เริ่มรู้สึกง่วง หลับตาแล้วหลับไปในไม่ช้า

อุณหภูมิในห้องค่อนข้างต่ำ ก่อนหน้านี้ไม่รู้สึก หลังจากหลับไปแล้วเริ่มรู้สึกหนาว มู่เฉิงลังเลไปสักพักว่าจะลุกขึ้นมาหาผ้าห่มหรือเปล่า ก็รู้สึกว่ามีคนขยับเข้ามาในอ้อมกอดของคนเอง นำมือของเขาออก มู่เฉิงหลับตาไม่มีการตอบสนอง อยากจะดูว่าหลินจื่อจะทำอะไร

ปรากฏว่า รับรู้ได้ถึงหลินจื่อลุกขึ้นมาสะบัดผ้าห่ม แล้วห่มลงบนตัวของเขา มู่เฉิงรู้สึกดีใจ คิดไม่ถึงว่าหลินจื่อจะตื่น อีกอย่าง การกระทำแบบนี้ หากเขาไม่ได้หนาวจนตื่น ก็คงไม่รู้สึก

หลังจากนั้น มู่เฉิงก็รู้สึกว่าหลินจื่อมุดเข้ามาในอ้อมกอดของคนเอง ไม่ได้กอดเขา แค่พิงเขาหลับ มู่เฉิงรู้สึกไม่ค่อยดี วินาทีที่เขาขยับใกล้มา เขารู้สึกอย่างจะกอดหลินจื่ออย่างบ้าคลั่ง กอดเธอโดยไม่สนใจอะไร ทว่าตอนนี้ หลินจื่อตื่นอยู่ เขาไม่กล้าขยับ ได้แต่ทำเป็นนอนหลับ ทำเป็นกอดหลินจื่อโดยไม่รู้ตัว

หลินจื่อไม่มีการต่อต้าน ขยับตามเข้ามาในอ้อมกอดของมู่เฉิง ตอนที่ตื่นมาในเช้าวันที่สอง ทั้งสองยังคงอยู่ท่านอนในสภาพเดิม

หลินจื่อมองมู่เฉิง ใบหน้าที่สง่างาม ทำให้คนอยากจะหยุดไว้แต่ไม่สามารถหยุดได้ เธอยื่นมือออกไป จากระหว่างคิ้วของมู่เฉิงลูบไปถึงหางคิ้ว จากนั้นก็จมูก ปาก ไปถึงคาง เธออดคิดไม่ไหว ทำไมตัวเองถึงชอบหน้าใบนี้ขนาดนี้ล่ะ?

หลินจื่อทนไม่ไหวขยี้ไปที่แก้มเขาอีก จริงจังเกินไปแล้วจริงๆ สภาพผิวดีขนาดนี้ ทำใหเธอที่เป็นผู้หญิงยังรู้สึกริษยาเลย เธอทำปากจู๋ จ้องมองมู่เฉิง ส่วนมู่เฉิง ก็ลืมตาขึ้นมาวินาทีนี้ นัยน์ตาของเขาแฝงรอยยิ้ม สว่างไสวดั่งดวงดาว

ท่าทางของหลินจื่อหยุดลงอย่างไม่รู้ตัว เหมือนว่า……ทำผิดแล้วถูกจับได้ นัยน์ตาของมู่เฉิงมีความเร่าร้อน หลินจื่อรู้สึกว่าเริ่มทาบไม่ติด

 ฉันจะได้ เมื่อคืนฉันกอดเธอนอน ทั้งคนทั้งผ้าห่ม  มู่เฉิงแกล้งหลินจื่อ ไม่รู้ว่าเพราะหลินจื่อรู้สึกผิดหรือเปล่า ใบหน้ากลับแดงก่ำ

 ใช่แล้ว แต่ว่าฉันหนาวจนตื่น ก็เลยลุกมาห่มผ้าให้นาย ไม่งั้นหากนายเป็นหวัด ฉันที่เป็นแฟน ก็ยังต้องดูแลนายสิ?  หลินจื่อพูดอย่างสมเหตุสมผล ความแดงตรงแก้มยังไม่เลือนหายไป ดูชัดเจนขึ้น

การโต้แย้งอย่างไม่มีเหตุผล มู่เฉิงอดหัวเราะไม่ไหวเลย

 อื้ม! ฉันชอบท่าทีที่เธอรักฉันสุดหัวใจ!  มู่เฉิงขูดไปที่จมูกของหลินจื่อ คนคนนี้ ใบหน้าดูเกรี้ยวกราด เย็นชา แต่กลับใจอ่อนแปลกๆ จริงแล้ว น่ารักมาก!

 ฉันรักสุดหัวใจเป็นแค่กับนายแค่คนเดียว?  หลินจื่อจ้องมู่เฉิง เขาคิดว่า ตนเองทำแบบนี้กับทุกคนเหรอ? จะมีใครสามารถได้รับความพิเศษจากเธอแบบนี้? เขาคิดว่า ใครก็สามารถเป็นเหมือนเมื่อวาน ที่ไม่สนใจความคิดของตนเองเหรอ? เพราะว่าเขาคือมู่เฉิง เธอจึงยอมเอ็นดู ยอมให้ความพิเศษที่เพียงพอกับเขา

มู่เฉิงอึ้งไปเลย นี่หลินจื่อ กำลังสารภาพรักเหรอ? รักสุดหัวใจ ประโยคนี้ รู้สึกดีแปลกๆ คือความรู้สึกเหมือนถูกรัก