ทรราชตัวน้อย ไม่อยากพบจุดจบแบบ BAD END 恶役少爷不想要破灭结局 - บทที่ 336 พี่น้องผู้ภักดี

บทที่ 336: พี่น้องผู้ภักดี

ภายในห้องน้ำ กระแสน้ำเย็นได้หลั่งไหลออกมาจากหัวฝักบัวอย่างต่อเนื่อง

เพราะว่าเป็นช่วงต้นฤดูร้อนเลยทำให้อากาศเริ่มอุ่นขึ้น แม้คนส่วนใหญ่จะมองว่ายังเร็วเกินไปที่จะอาบน้ำเย็น แต่เด็กชายที่ยืนอยู่ใต้ฝักบัว กลับมีใบหน้าแดงก่ำอย่างกับกุ้งมังกรทั้ง ๆ ที่กำลังอาบน้ำเย็นจัด

อากาศอาจจะยังไม่ร้อนขึ้น แต่ความร้อนบนเตียงเมื่อครู่นั้น ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสภาพอากาศแต่อย่างใด แม้แต่วันที่หนาวเหน็บที่สุดก็ไม่อาจดับเปลวเพลิงแห่งความปรารถนา ซึ่งลุกโชนอยู่ภายในเส้นเขตหวงห้ามนั้นได้

ดังนั้นโรเอลจึงทำได้เพียงแค่ใช้น้ำเย็นนี้ดับร่างกายอันร้อนรุ่มของตัวเองเท่านั้น

น่าเสียดายที่น้ำเย็นไม่สามารถชำระล้างความทรงจำที่มีออกไปได้ ดังนั้นเด็กชายจึงไม่สามารถดับความรุ่มร้อนในใจของตนได้ลง

ผ้าเช็ดตัวของลิเลียนได้คลายลงก่อนหน้านี้ เนื่องจากโรเอลดิ้นระหว่างที่พวกเขาสวมกอดกันอยู่ เธอตอบสนองอย่างรวดเร็วด้วยการคว้าปลายผ้าขนหนูมาคลุมร่างกายตัวเองทันที ทว่าปฏิกิริยาของเธอกลับทำให้ภาพที่เห็นจากการเลื่อนหลุดนั้นมีพลังมากขึ้น

โรเอลรู้สึกเหมือนเขาได้เห็นอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้เห็นไปพร้อม ๆ กัน ลิเลียนปกปิดส่วนสำคัญต่าง ๆ ของเธอได้อย่างฉิวเฉียดด้วยปฏิกิริยาอันรวดเร็ว แต่การได้รู้ว่าสิ่งเดียวที่กั้นอยู่ระหว่างพวกเขาสองคนคือผ้าเช็ดตัวที่แสนบาง กลับน่าดึงดูดจนน่ากลัว ทำให้เด็กชายรู้สึกเหมือนบางอย่างกำลังบีบคั้นหัวใจของเขา

ทางด้านลิเลียนเองก็เขินจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงสด เธอไม่เคยมีความสัมพันธ์ใด ๆ กับผู้ชายมาก่อน การถูกเปิดเผยเรือนร่างอย่างกะทันหันต่อหน้าโรเอลในลักษณะดังกล่าว จึงทำให้เธอถึงคราวเอะอะโวยวาย เธอปรับผ้าเช็ดตัวด้วยความตื่นตระหนก ด้วยหวังว่ามันจะปิดบังร่างกายของตัวเองได้มากขึ้น แต่การเคลื่อนไหวที่ฉุกละหุกวุ่นวายของเธอกลับทำให้มันแย่ลงกว่าเดิม

ณ จุดนี้ โรเอลก็ไม่กล้าอยู่ในห้องนอนอีกต่อไป เขารีบคว้าเสื้อผ้าหลวม ๆ ของตน แล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำโดยเร็ว

“โรเอล ?”

“ผ…ผมขอไปอาบน้ำก่อนล่ะ !”

โรเอลหนีออกมาอย่างลนลาน แต่ในขณะที่ปิดประตูห้องน้ำ เขาก็หันหลังกลับโดยไม่รู้ตัวทำให้เห็นเรือนร่างของลิเลียนเต็ม ๆ ตา เส้นโค้งเว้าอันสวยงามของเธอภายใต้แสงอันนุ่มนวลของดวงอาทิตย์ยามเช้า เป็นอะไรที่ตราตรึงใจมาก

อา… รุ่นพี่สวยจริง ๆ

…

โรเอลแช่ตัวในอ่างน้ำอุ่น ลูบหน้าตัวเองเพื่อพยายามตั้งสติ

สมกับเป็นสายเลือดของราชวงศ์สินะ ?

เช่นเดียวกับเชื้อสายของตระกูลแอสคาร์ดที่สืบทอดกันนับพันปี เชื้อสายของตระกูลแอคเคอร์มันน์ที่มีประวัติยาวนานกว่า ได้ผ่านวัฏจักรของการแต่งงานกับคู่สมรสที่งดงามและให้กำเนิดลูกที่มีรูปโฉมน่าดึงดูดมากมาย จนถึงจุดที่เสน่ห์ทางกายภาพเหล่านั้นถูกประทับลงในตารางพันธุกรรมของพวกเขา

ร่างกายของลิเลียนงดงามเย้ายวนราวกับผลงานชิ้นเอกที่ถูกแกะสลักอย่างปราณีต ทำให้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหาข้อบกพร่องใด ๆ ในตัวเธอ

ชั่วขณะหนึ่งที่โรเอลรู้สึกโล่งใจที่ตัวเองอยู่ในร่างของเด็ก

หากสายเลือดของพวกเขายังสั่นพ้องกันเป็นปกติ โรเอลอาจกระโจนเข้าไป “ทำภารกิจ” ที่บรรพบุรุษของเขาได้มอบหมายเอาไว้ให้จนสำเร็จ

โรเอลไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพียงแค่จินตนาการของตัวเองรึเปล่า แต่เขารู้สึกว่าทัศนคติของลิเลียนที่มีต่อเขาเปลี่ยนไป

ปฏิสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ของพวกเขาไม่ได้รู้สึกผิดปกติ แต่ก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างเปลี่ยนไป เขาไม่สามารถเข้าใจมันได้ทั้งหมด แต่ความสบายและความอบอุ่นที่เขาเคยสัมผัสได้รอบตัวเธอ กลับกลายมาเป็นความประหม่าอายและความกังวลใจ

“เป็นเพราะร่างกายเราเปลี่ยนแปลงไปรึเปล่านะ ?”

โรเอลมองดูเงาสะท้อนของตนในน้ำ เช่นเดียวกับมือเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างใต้

ตามกฎแห่งเหตุและผล สาเหตุที่เป็นไปได้เบื้องหลังการเปลี่ยนแปลงในความสัมพันธ์ของพวกเขาคือการถดถอยทางร่างกายนี้ โรเอลรู้ดีว่าลิเลียนเป็นผู้หญิงที่ชื่นชอบของน่ารัก แต่ความคิดที่ว่าทัศนคติของลิเลียนที่มีต่อเขาเปลี่ยนไปเพียงเพราะรูปร่างหน้าตา ก็ทำให้เขารู้สึกน้อยใจหน่อย ๆ

มันเป็นเพราะว่าเธอชอบรูปร่างในปัจจุบันของเรารึเปล่า ? ไม่แบบนั้นถ้าเราเปลี่ยนกลับไป… ไม่สิ นี่เรากำลังคิดอะไรอยู่ พวกเราไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้นซะหน่อย

โรเอลสาดน้ำใส่หน้าตัวเอง ขับไล่ความคิดเหล่านั้นออกจากจิตใจพลางถอนหายใจ ก่อนจะวางแขนและคางไว้ข้างอ่างอาบน้ำ

ถึงแม้เขาจะพยายามเมินเฉยต่อความคิดดังกล่าวแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถขจัดความหนักอึ้งในใจนี้ไปได้

โรเอลรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพวกเขากำลังจะเปลี่ยนไป

การรับรู้นี้ทำให้เขารู้สึกกังวลเล็กน้อย

โดยที่เขาไม่รู้ตัว เด็กสาวผมดำอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกันเองก็กำลังครุ่นคิดอยู่ถึงปัญหาเดียวกัน

ความรู้สึกของ โรเอล ที่มีต่อเราคงเริ่มเปลี่ยนไปแล้วสินะ

ลิเลียนมองดูผ้าปูที่นอนยับ ๆ ตรงหน้าเธอ โล่งใจที่ตนเองยังไม่ได้ไหลไปตามสิ่งล่อตาล่อใจเมื่อคืนนี้ มันถือเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องอย่างไม่ต้องสงสัย

ความสัมพันธ์ที่ยาวนานส่วนใหญ่มักจะเติบโตบนความมั่นคง ไม่ว่าจะเป็นเครือญาติ มิตรภาพ หรือความรัก เมื่อธรรมชาติทางความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลสองคนได้รับการตัดสินแล้ว มันก็ยากที่จะสามารถเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์นั้นได้อีก นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมมันถึงเป็นเรื่องยากสำหรับเพื่อนสนิทในวัยเด็กที่จะกลายเป็นคู่รักกัน ไม่ว่าพวกเขาจะสนิทกันแค่ไหน

การเปลี่ยนแปลงและความไม่มั่นคงเป็นสิ่งที่น่ากลัว มนุษย์จึงพยายามหลีกเลี่ยงมันโดยสัญชาตญาณ

แทนที่จะแนะนำตัวแปรใหม่ที่อาจทำลายความสัมพันธ์ที่มีอยู่ ส่วนใหญ่มักจะเลือกที่จะถอยกลับ

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคำสารภาพของเราถูกปฏิเสธล่ะ ? จะเป็นอย่างไรถ้าเราไม่สามารถแม้แต่จะเป็นเพื่อนกันต่อไปได้อีก

ความกังวลเหล่านี้บีบให้คน ๆ หนึ่งต้องอยู่ในสถานะเดิมที่เป็นอยู่ ทำให้เขาสามารถเป็นได้แค่เพื่อนสำหรับคนที่เขารัก สาปแช่งตัวเองที่ไม่สามารถพูดความรู้สึกของตนออกมาดัง ๆ ได้

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าโรเอลและลิเลียน ต่างก็มีความรู้สึกลึกซึ้งต่อกัน จนถึงขนาดที่พวกเขาเต็มใจสละชีวิตเพื่อกันและกัน อย่างไรก็ตามพวกเขาเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน ดังนั้นพวกเขาทั้งสองจึงยังไม่ได้มีพื้นฐานใด ๆ ในความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเลย

ลิเลียนโล่งใจมากในข้อเท็จจริงนี้

ถ้าเธอต้องการจะเปลี่ยนแปลงมัน เธอต้องทำมันตั้งแต่ตอนนี้ ก่อนที่โรเอลจะสร้างฐานความสัมพันธ์ของพวกเขาในฐานะเครือญาติ ยิ่งเธอลากมันออกไปนานเท่าไหร่ โอกาสสำเร็จก็จะยิ่งต่ำลงเท่านั้น

ขณะเดียวกันลิเลียนก็พอจะเข้าใจได้ว่าโรเอลเป็นคนที่มีหัวคิดเรื่องความสัมพันธ์ค่อนข้างเอนเอียงไปทางอนุรักษ์นิยม เขาเป็นคนประเภทที่มีท่าทีเฉยเมยในความสัมพันธ์ และมักจะไหลไปตามกระแส ปล่อยให้กระแสจิตสำนึกของตนนำทาง ทำให้บางทีเขาอาจจะยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองด้วยซ้ำ

มันคงไม่ดีสำหรับลิเลียนที่จะไปเร่งรีบใส่คนแบบนั้น การกดดันมากเกินไปจะทำให้โรเอลถอยกลับเข้าไปในขอบเขตของตัวเอง เธอต้องปรับเปลี่ยนรูปแบบความสัมพันธ์ไปทีละขั้นตอน เพราะแม้แต่อาร์เทเชียก็ยังแนะนำเธอว่าอย่าวิตกกังวลจนเกินไป

ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องสำคัญยิ่งสำหรับลิเลียนที่จะกำหนดขอบเขตความรุนแรงของ ‘การโจมตี’ เอาไว้ให้พอเหมาะ

“นี่มันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น เรายังห่างจากความสำเร็จอีกไกล ดังนั้นเราต้องไม่ประมาท !”

ลิเลียนพึมพำขณะที่เธอเริ่มวางแผนก้าวต่อไป

…

ขณะเดียวกัน พอลและเกอรัลนั้นเพิ่งเดินทางกลับมาถึงคฤหาสน์สีกรมท่า หลังจากผ่านกระบวนการอันยากลำบากในการส่งผู้นับถือลัทธิชั่วร้ายไปที่สถาบันการศึกษาและบันทึกคำให้การ

ในที่สุดมันก็ถึงเวลาแล้วที่พวกเขาจะได้พักผ่อนและใช้ชีวิตอย่างสบาย ๆ หลังจากที่เมื่อสองสามวันที่ผ่านมาพวกเขาแทบจะไม่ได้พักเลย ระหว่างตั้งค่ายอยู่ที่จุดหยุดพักฟูลเต้ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการจู่โจมพวกลัทธิชั่วร้าย ทว่าสิ่งที่ทำให้เกอรัลต้องสับสนก็คือ พอลได้ยืนกรานที่จะลากเขาเข้าไปในห้องส่วนตัวโดยบอกว่าต้องการพูดคุยเรื่องสำคัญบางอย่าง

… มีอะไรจะต้องพูดกันระหว่างผู้ชายสองคนด้วยงั้นเหรอ ?

เกอรัล รู้สึกงุนงงอย่างมากกับความลับบางอย่างที่เพื่อนร่วมห้องของเขามี ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องอาหาร จากนั้นพอลก็ปิดประตูลงกลอนอย่างรวดเร็ว ตาของเขาล่อกแล่กไปมาอย่างประหม่า ราวกับว่าไม่รู้จะเริ่มประเด็นอย่างไร

“รีบคายออกมาได้แล้วน่า !”

เกอรัลเหนื่อยที่จะรอพอลแล้ว ซึ่งอีกฝ่ายก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นในที่สุด

“มีเรื่องสำคัญมากเกี่ยวกับลูกพี่โรเอลที่ฉันอยากจะปรึกษากับนาย”

“เกี่ยวกับหัวหน้าของเรางั้นเหรอ ?”

เกอรัล ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินชื่อของโรเอล เขาเดินไปที่โต๊ะอาหารและรินชาให้ตัวเอง

ฮ่า ฮ่า ทำให้เรากังวลไปซะได้ ก็คิดว่าเรื่องสำคัญอะไรซะอีก ที่แท้ก็เรื่องเกี่ยวกับหัวหน้างั้นเหรอ ? หัวหน้าของเราเป็นคนที่น่าเชื่อถือได้และพิถีพิถันจะตาย จะเกิดอะไรขึ้นกับคนอย่างเขาได้ ?

เกอรัล จิบชาอย่างสบายใจด้วยความคิดดังกล่าว

“ลูกพี่โรเอล และพี่สาวลิเลียนหนีตามกันไปเมื่อคืนนี้ ฉันควรทำยังไงดี…”

พรวด !

ไม่ทันที่พอลจะพูดจบประโยคนั้น เกอรัลก็พ่นชาในปากออกมาก่อตัวเป็นสายรุ้งจากฝีมือมนุษย์สร้างทั่วห้องอาหาร เขาจ้องไปที่พอลด้วยดวงตาที่เบิกกว้างขณะที่ไอโขลกรุนแรง

“แค่ก ! น…นาย แค่ก พูดว่าอะไรนะ ?”

“ฉันบอกว่าลูกพี่โรเอลหนีไปกับพี่สาวลิเลียน ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าตอนนี้ฉันจะสามารถทำอะไรได้บ้างเพื่อช่วยสองคนนั้น”

“ล้อกันเล่นน่า ! หัวหน้าของพวกเราไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย หยุดพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ซะทีเถอะ !”

“ต้องเป็นฝีมือของพี่สาวลิเลียนแน่ ๆ เธอกำลังท้อง”

“…”

เกอรัลตะลึงตาค้าง

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอันน่าอึดอัดในทันใด

ชั่วครู่ต่อมาเกอรัลก็พุ่งออกไปโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า แต่ดูเหมือนว่าพอลจะคาดการณ์ปฏิกิริยานี้ได้ จึงคว้าขาของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น ไม่ยอมให้หนีไป

“เดี๋ยวก่อน เกอรัล ! นายกำลังจะไปไหนน่ะ ?”

“ไปไหนอีกเล่า ไอ้บ้า ! ปล่อยฉันสิ ฉันจะกลับไปเพนดอร์ !”

เกอรัลตะโกน

“ฉันจะไม่อยู่ในที่ของคนขี้ขลาดแบบนี้แล้ว !”

จากสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของเกอรัล เขาต้องหนีออกให้ห่างจากสถานที่แห่งนี้ให้มากที่สุด ดังนั้นเจ้าตัวจึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสลัดเพื่อนชายผู้ดื้อรั้นที่กำขาของเขาไว้ แม้ว่ามันจะไร้ประโยชน์

หลังจากต่อยตีอุตลุดกันอยู่นาน ในที่สุดทั้งสองคนก็ทรุดตัวลงพิงกำแพงกันอย่างอ่อนแรง หอบหายใจด้วยความเหนื่อย

ใบหน้าของเกอรัลซีดอย่างสิ้นหวัง

“ลูกนอกสมรสอย่างนายกล้าเข้าไปพัวพันกับเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ ? นายเข้าใจรึไงว่าเรื่องนี้มีความหมายรุนแรงแค่ไหน ?”

เกอรัลคว้าปกเสื้อของพอลอย่างฉุนเฉียว พยายามสอนเด็กหนุ่มที่เคยอาศัยอยู่ในทุ่งนาเมื่อหนึ่งปีก่อน

การหลบหนีตามกันไม่ใช่เรื่องแปลกในแวดวงขุนนาง ที่มีการแต่งงานทางการเมืองเป็นเรื่องประเพณี โดยปกติแล้วมันมักจะไม่ได้ทำให้เกิดความโกลาหลมากนัก แต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นคู่รักที่กำลังหลบหนี

ลิเลียน แอคเคอร์มันน์ เป็นผู้สืบทอดในบัลลังก์เพียงคนเดียวของอาณาจักรที่ใหญ่ที่สุดของมวลมนุษยชาติ บุคคลผู้ถูกกำหนดให้มีอนาคตอันยิ่งใหญ่

ส่วนโรเอล แอสคาร์ด เองก็เป็นผู้สืบทอดของตระกูลขุนนางผู้ทรงอำนาจ นอกจากนี้เขายังมีความสัมพันธ์อันใกล้ชิดกับผู้สืบทอดจากตระกูลเซไซต์ของจักรวรรดิเซนต์เมซิท และตระกูลโซโรฟยาของสมาคมพ่อค้าโรซ่าอีกด้วย

“นายคิดว่าจะไม่มีใครพยายามตามหาพวกเขาสองคนนั้นเหรอ ? ฉันกล้าพนันได้เลยว่าคนที่ไล่ตามพวกเขาคงพร้อมจะตามไปไกล ถึงขนาดพลิกแผ่นดินทุกตารางนิ้วบนทวีปเซียเพื่อค้นหาเลยด้วยซ้ำ !”

“ถ… ถ้าอย่างนั้น… ฉันควรเงียบไว้ดีกว่าไหม ?”

“นายคิดว่านั่นจะได้ผลเหรอ ? ตอนนั้นนายเป็นคนเดียวที่ตามลงไปในห้องเก็บไวน์ใต้ดิน ! ใคร ๆ ก็ต้องมองว่านายเป็นหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิดของพวกเขาอยู่แล้ว หมายความว่า…”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ความคิดของเกอรัลก็กระจ่างขึ้นในที่สุด เขารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะล้างมือให้สะอาดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงเริ่มไตร่ตรองอย่างหนักเพื่อหาทางบรรเทาผลกระทบให้มากที่สุด

หากเหตุการณ์นี้ถูกจัดว่าเป็น ‘คดีคนหาย’ ก็เป็นไปได้ว่า จักรวรรดิออสทีน จักรวรรดิเซนต์เมซิท สมาคมพ่อค้าโรซ่า และตระกูลแอสคาร์ด จะส่งคนของพวกเขาออกไปตามหาทั้งสอง… แต่มันก็เป็นไปได้ที่จะลดจำนวนลงให้เหลือแค่ 2 ใน 4

“พวกเราควรแจ้งเรื่องนี้ให้ฝ่าบาทนอร่าและนายหญิงชาร์ล็อตรู้ พวกเขายังไม่มีความสัมพันธ์อย่างเป็นทางการกับโรเอล ดังนั้นฉันคิดว่าพวกเขาจะยอมแพ้ตอนได้ยินว่าลิเลียนท้อง ซึ่งน่าจะช่วยลดจำนวนผู้ที่ตามล่าตัวพวกเขาลงได้ครึ่งหนึ่ง และลดความรุนแรงของเหตุการณ์ลงได้มาก”

เกอรัลเสนอ

“แต่ถ้าพวกเขาไม่ยอมแพ้ล่ะ ?”

“หา เป็นไปได้รึไง ? นายก็น่าจะรู้ว่าการแต่งงานทางการเมืองในหมู่ขุนนางเป็นยังไงดีนี่ หากหัวหน้าไม่ได้เป็นผู้สืบทอดของตระกูลแอสคาร์ดแล้ว คุณค่าของหัวหน้าก็จะตกต่ำลงมาก การแต่งงานทางการเมืองเป็นเรื่องของผลประโยชน์ มันไม่มีความรู้สึกใด ๆ มาเกี่ยวข้องสักนิด !”

เกอรัลประกาศอย่างยิ่งใหญ่

ความเกลียดชังต่อการแต่งงานทางการเมืองทำให้เขาตาบอด แต่พอลผู้ซึ่งได้เห็นปฏิสัมพันธ์ที่โรเอลมีกับเด็กสาวสองคนนั้น กลับอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าสิ่งต่าง ๆ ไม่น่าจะเป็นไปตามที่วางแผนไว้… อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ดูจะไม่มีทางเลือกอื่น

“เราไม่จำเป็นต้องบอกพวกเธอด้วยตัวเองก็ได้ แค่เขียนจดหมายนิรนามส่งไปก็เพียงพอแล้ว หึ นี่เป็นสิ่งเดียวที่เราจะทำเพื่อหัวหน้าของพวกเราได้”

พี่น้องผู้ภักดี สองคนหมกมุ่นอยู่กับสิ่งที่ตัวเองคิดว่าเป็นการช่วยเหลือก่อนที่จะลงมืออย่างรวดเร็ว

ในวันนี้ปากกาขนนกในมือของพวกเขาดูคมกริบราวกับคมมีด