ทรราชตัวน้อย ไม่อยากพบจุดจบแบบ BAD END 恶役少爷不想要破灭结局 - บทที่ 349 การปะทะครั้งแรก
บทที่ 349: การปะทะครั้งแรก
ทันทีที่ชาร์ล็อต โซโรฟยาปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู นัยน์ตาสีอเมทิสต์ของลิเลียนหรี่ลงด้วยความประหลาดใจ และจิตใจของเธอก็ว่างเปล่า
เป็นไปได้ยังไงกัน ? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ? พวกเราถูกเจอตัวแล้วงั้นเหรอ ?
หลังจากสิ่งที่ลิเลียนรู้สึกก็มีแต่ความขุ่นเคืองอันท่วมท้น
ล้อกันเล่นใช่ไหม ! เราอุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้วแท้ ๆ! อีกไม่กี่วันแผนของเราก็จะสำเร็จ ทำไมถึงต้องเป็นตอนนี้… เดี๋ยวก่อนนะ !
ลิเลียนตกตะลึงมากเมื่อได้เห็นชาร์ล็อตเพียงชั่วขณะหนึ่ง พร้อมกับที่ความคิดมากมายได้แวบเข้ามาในหัวของเธอ ทว่าก่อนที่เด็กสาวจะปลดปล่อยพลังเวทย์เพื่อหยุดชาร์ล็อตไม่ให้พาโรเอลกลับไป ลิเลียนก็สังเกตได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ชาร์ล็อตไม่ได้ได้สนใจพวกเขาเลยสักนิด เธอจ้องมองเหรียญทองในมืออย่างจดจ่อจนแทบไม่ได้สนใจรอบ ๆ ตัวเลยแม้แต่น้อย
ลิเลียนเข้าใจได้ในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอพ้นจากอันตรายแล้ว
“รุ่นพี่ ?”
สายตาของโรเอลจดจ่ออยู่ที่ลิเลียน ดังนั้นเขาจึงสังเกตเห็นความผิดปกติในการแสดงออกของเธอ มันเป็นเพียงความแตกต่างเล็กน้อย แต่ด้วยที่เขาใช้เวลาร่วมกับลิเลียนมาหลายวันแล้ว รายละเอียดดังกล่าวจึงไม่สามารถหลุดพ้นจากการสังเกตของโรเอลได้อีกต่อไป เด็กชายหันศีรษะไปดูสิ่งที่เธอกำลังจ้องมองด้วยความสนใจทันที
ขณะเดียวกัน เสียงของโรเอลก็ดูเหมือนว่าจะดึงดูดความสนใจของชาร์ล็อตได้ มันทำให้เธอต้องละสายตาไปจากเหรียญทองในมือ
แม้ว่าร่างกายของโรเอลจะเล็กลงและมีลักษณะที่ละเอียดอ่อนมากขึ้น แต่การเปลี่ยนแปลงของเขาไม่ได้มีมากเสียจนคนที่เขาสนิทด้วยไม่สามารถจดจำได้ นอกจากนี้โรเอลเองก็ไม่ได้เตรียมตัวว่าจะมาพบกับชาร์ล็อตอย่างกะทันหันที่นี่ ดังนั้นไม่ว่ายังไงความก็ต้องแตกแน่ ๆ
ในช่วงเวลาวิกฤตินี้ ลิเลียนได้กดมือซ้ายของเธอลงที่ประตู พร้อมใช้มือขวากดคางของโรเอล ก้มตัวลงและมุ่งตรงไปที่ริมฝีปากของเขา
ปัง !
ประตูถูกกระแทกจนปิด
ลิเลียนที่วิตกกังวลได้ปล่อยมือซ้ายออก คว้ามือทั้งสองข้างของโรเอลแล้วกดเขาลงไปที่ประตู ปิดการเคลื่อนไหวของเขา
ขณะเดียวกันที่อีกฟากของประตู ฝีเท้าของชาร์ล็อตก็หยุดลง เธอจ้องไปยังประตูที่จู่ ๆ ก็ปิดกระแทกลงอย่างงุนงง
เมื่อกี้เรารู้สึกเหมือนเพิ่งได้ยินเสียงของโรเอลเลย
ชาร์ล็อตเริ่มทบทวนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ในใจ แต่มันก็ยิ่งทำให้ความสงสัยของเธอปะทุมากขึ้น ดังนั้นเด็กสาวจึงเดินไปที่ประตูห้อง 302 แล้วเอาหูแนบกับประตู เพื่อยืนยันว่าเธอได้ยินอะไรจริง ๆ รึเปล่า ?
น่าเสียดายที่เด็กชายผู้อยู่อีกฟากหนึ่งของประตู ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะให้คำยืนยันที่เธอต้องการได้
ลิเลียนเริ่มจูบอย่างลนลานเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงชาร์ล็อต แต่แล้วทิศทางของจูบนี้ก็เปลี่ยนไป ความหวานที่คาดไม่ถึงแต่รอคอยมานานนี้ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น เด็กสาวพบว่าตัวเองไม่สามารถระงับความรู้สึกไว้ได้อีกต่อไป
ภายใต้การกระตุ้นอันเข้มข้น ความคิดและความรู้สึกของลิเลียนถูกปรับให้แหลมคมขึ้นในระดับสูงสุด ราวกับว่าเวลาได้หยุดนิ่ง เธอได้ยินเสียงสั่นเล็กน้อยจากฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาของชาร์ล็อต และเด็กสาวก็รู้โดยสัญชาตญาณว่าความจะต้องแตกแน่ถ้ายังคงเป็นแบบนี้ต่อไป
เราต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่ชาร์ล็อตจะเคาะประตู ! แต่จะทำอะไรได้ล่ะ…
ความวิตกกังวลทำให้ประสาทของลิเลียนอ่อนลง แต่ในขณะเดียวกันความตื่นเต้นของการจูบก็ได้ส่งอะดรีนาลีนพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย เธอเพียรพยายามจะค้นหาแผนที่จะช่วยให้ตนเองเอาชนะวิกฤตินี้ได้ แต่เด็กสาวที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ไม่ได้มีความอดทนพอที่จะรอเธอ
เมื่อไม่ได้ยินอะไรหลังจากนั้น ชาร์ล็อตก็ยกมือขึ้นอย่างลังเล เธอตั้งใจจะเคาะประตูเพื่อตรวจสอบสถานการณ์นี้ สำหรับชาร์ล็อตแล้ว การยืนยันเบาะแสเกี่ยวกับโรเอลมีความสำคัญมากกว่าการรบกวนผู้อยู่อาศัยที่อยู่ใกล้เคียง
ทว่าระหว่างที่ชาร์ล็อตกำลังจะเคาะประตู จู่ ๆ ประตูก็เปิดออกเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยแยกเล็ก ๆ
“!”
การเคลื่อนไหวกะทันหันนี้ทำให้ชาร์ล็อตไม่ทันระวังตัว เธอรีบถอยออกไปหนึ่งก้าว กะพริบตาด้วยความประหลาดใจ แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมา จู่ ๆ มือคู่หนึ่งที่ประสานแน่นก็แวบมาที่รอยแยกของประตู
นิ้วของพวกเขาพันกันเหมือนคู่รักอย่างลึกซึ้ง มือข้างหนึ่งยาวเรียวสวยและสมส่วน เห็นได้ชัดว่าเป็นของผู้หญิง ส่วนอีกคนดูผิดปกติเล็กน้อย มันสง่างามและน่าพอใจด้วย แต่ก็เล็กผิดปกติ
ใช่แล้ว อีกคนที่อยู่ห้องข้าง ๆ เป็นเด็ก
ชาร์ล็อตนึกถึงเรื่องเกี่ยวกับขุนนางเด็กและสาวใช้ส่วนตัวของเขาที่เคยเห็นที่ระเบียงเมื่อสองสามชั่วโมงก่อนและเงียบไป มีเสียงสะอื้นที่ปะปนกับเสื้อผ้าที่ส่งเสียงกรอบแกรบผ่านช่องประตู ทำให้เธอต้องถอยห่างออกไปอีกสองสามก้าวอย่างรวดเร็วด้วยความเขินอาย
ส…สองคนนั้นกำลังทำอะไรแบบนั้นอยู่หลังประตูงั้นเหรอ ? นี่ยังกลางวันอยู่เลยนะ ! ช…ช่างไร้ยางอายเสียนี่กระไร !
เสียงเล็ดลอดออกมาจากห้องทำให้เกิดภาพที่ไม่เหมาะสมในหัวของชาร์ล็อต เธอรีบหันกลับและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว พร้อมสาปแช่งในใจอย่างต่อเนื่อง
เสียงที่ดูเหมือนโรเอลต้องมาจากขุนนางหนุ่มคนนั้นแน่ เราคงจะหูแว่วไปเองสินะ พอมาคิด ๆ ดูแล้ว เสียงนั้นมันก็เด็กเกินไปสำหรับเขา !
“ฮะ ฮะ นี่เราโดนความเหนื่อยล้าเล่นเข้าให้แล้วเหรอเนี่ย ? คืนนี้เราควรจะนอนให้ไวขึ้นกว่าปกติสักหน่อยสินะ ”
ชาร์ล็อตกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ
เด็กสาวเดินไปจนสุดทางเดิน มุ่งลงไปข้างล่าง ในที่สุดเมื่อเงาของเธอหายไปจากชั้นสาม คู่รักในห้อง 302 ก็แยกจากกันในที่สุด
“ฮาฮาฮา เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ รุ่นพี่ ?”
“ฉ…ฉัน…”
โรเอลค่อย ๆ เลื่อนลงนั่งกับพื้น เสื้อผ้าของเขายับยู่ยี่จากการแนบชิด ข้างหน้าเขามีลิเลียนที่กำลังนั่งคุกเข่าพลางหายใจหอบ
ร่างกายของพวกเขาทั้งสองร้อนรุ่มและใบหน้าของพวกเขาก็แดงก่ำ โรเอลรู้สึกงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก
เรากำลังจะออกไปกินข้าวไม่ใช่เหรอ ? ทำไมถึงจบลงด้วยการกินกันเองแทนล่ะ ?
มีคำถามมากมายลอยอยู่ในใจของโรเอล แต่ลิเลียนก็ไม่กล้าเปิดเผยความจริงกับเขา เพราะเธอรู้ว่าโรเอลคงจะยืนกรานที่จะไปพบกับชาร์ล็อตและคนอื่น ๆ แน่ถ้าเขารู้ว่าพวกเธออยู่ที่นี่ เพราะก่อนหน้านี้แค่จะโน้มน้าวไม่ให้อีกฝ่ายส่งข้อความถึงพวกเธอก็ยากมากแล้ว
แต่แล้วจู่ ๆ โรเอลก็หา ‘คำตอบ’ ได้ด้วยตัวเองเสียอย่างนั้น
“เป็นเพราะสภาพเวลารั่วไหลของผมรึเปล่าครับ ?”
“เอ๋ ?”
ลิเลียนประหลาดใจเกินกว่าจะตอบไปครู่หนึ่ง เธอต้องใช้เวลาสักพัก ก่อนจะนึกถึงผลข้างเคียงของผู้กลืนกินกาลเวลาได้ จากนั้นเด็กสาวก็กะพริบตาครุ่นคิดแล้วพยักหน้ารับรู้
“… ด…ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้น ขอโทษด้วย ที่ฉันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้”
“ไม่ ๆ นี่ไม่ใช่ความผิดของรุ่นพี่หรอก ผมต่างหากที่ควรจะเป็นฝ่ายขอโทษ”
“…”
ลิเลียนรู้สึกแปลกที่โรเอลเข้าใจเรื่องนี้ดีมากเสียจนเธอพูดไม่ออก
เราได้รับคำขอโทษ แม้ว่าจะเป็นคนที่ผิด ? มีอะไรดี ๆ แบบนี้ในโลกจริง ๆ งั้นหรือ ?
แม้ว่าลิเลียนจะรู้สึกผิดที่ทำให้โรเอลต้องตำหนิตัวเอง แต่เธอก็ไม่คิดที่จะบอกความจริงกับเขาอยู่ดี เด็กสาวช่วยพยุงโรเอลขึ้นอย่างเขินอาย ขณะตรวจสอบอย่างรอบคอบว่าชาร์ล็อตยังอยู่ที่ทางเดินหรือไม่ หลังจากแน่ใจว่าทางสะดวกแล้ว ทั้งสองคนก็เดินออกจากห้องมุ่งหน้าลงไปที่ชั้นล่าง
ต้องใช้เวลานานกว่าที่หัวใจของลิเลียนจะกลับมาเป็นปกติ หลังจากการรุกโจมตีครั้งนั้น
ลิเลียนต้องยอมรับว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังไปในทิศทางที่แตกต่างจากแผนการของเธอ มีโอกาสที่ทั้งสองคนจะถูกจับได้จากการล้อมกรอบของชาร์ล็อต อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่เต็มใจที่จะทิ้งโอกาสนี้ไปเช่นนั้น
สถานการณ์ก่อนหน้านี้ได้พิสูจน์แล้วว่า แม้ชาร์ล็อตจะเชี่ยวชาญในการทำนายดวงชะตา แต่อีกฝ่ายก็ไม่สามารถระบุตำแหน่งของพวกเขาได้ ต่อให้อาจจะสามารถยืนยันได้ว่าพวกเขาอยู่ในเมืองนี้ แต่ไม่มีอะไรต้องกลัวหากนั่นคือทั้งหมดที่ชาร์ล็อตรู้
ลักษณะภายนอกที่ปรากฏในปัจจุบันของพวกเขาแตกต่างจากเดิมเป็นอย่างมาก จนไม่น่าจะเป็นไปได้ที่ชาร์ล็อตจะจำโรเอลได้ทันทีหากพวกเขาเจอกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งด้วยที่อีกฝ่ายไม่ทราบถึงการย้อนวัยของโรเอล
หมายความว่าตอนนี้พวกเขายังปลอดภัยอยู่ !!
เมื่อใจเย็นลงแล้ว ลิเลียนจึงตัดสินใจดำเนินการตามแผนปัจจุบันต่อ
หลังจากผ่านไปครึ่งเดือนของการโจมตีอย่างไม่หยุดยั้งแต่รอบคอบ ลิเลียนค่อนข้างมั่นใจว่าเธอได้ทำลายเกราะป้องกันในใจส่วนใหญ่ของโรเอลทิ้งไปแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่จึงมีเพียงการจู่โจมครั้งสุดท้ายเพื่อปิดงาน และคำคืนแห่งแสงออโรร่าในวันพรุ่งนี้คือโอกาสที่ดีที่สุด
ภายใต้บรรยากาศอันหมอหวานจากการดูแสงออโรร่าด้วยกัน ลิเลียนมั่นใจว่าเธอจะสามารถเปลี่ยนความสัมพันธ์ของตนกับโรเอลได้ บางทีอาจจะเป็นการขยายแผนผังต้นไม้ลำดับวงศ์ตระกูลของตระกูลแอสคาร์ดไปเลยด้วยซ้ำ
เมื่อถึงตอนนั้น คู่แข่งทุกคนก็จะไม่ต่างอะไรไปจากเสือกระดาษต่อหน้าลิเลียน ไม่ว่าจะเป็นชาร์ล็อตหรือนอร่า เมื่อผลข้างเคียงของโรเอลหมดลง พวกเขาก็จะสามารถอยู่ด้วยกันต่อได้อย่างสบาย ๆ
ความคิดนั้นทำให้ใจของลิเลียนลุกเป็นไฟด้วยแรงจูงใจ คล้ายกับที่นักธุรกิจที่พร้อมเสี่ยงชีวิตเพื่อผลกำไร 300% แม้แต่คนที่อยู่เยือกเย็นอย่างเธอก็ไม่รีรอที่จะทำทุกอย่างเพื่อความสุขของตัวเอง
เมื่อคิดว่าทุกอย่างอยู่ในกำมือแล้ว ริมฝีปากของลิเลียนก็ขดเป็นรอยยิ้ม
ทว่าโดยที่ลิเลียนไม่รู้ตัว เด็กสาวผมสีเงินที่มีลูกแก้วชีวิตอยู่ในมือ ก็กำลังรีบวิ่งเข้ามาที่เมืองหลวงออโรร่า โอลส์ และการมาของเธอนั้นจะทำให้ทุกอย่างต้องเปลี่ยนแปลงไป
และแล้ว เวลาก็จะเริ่มเดินเข้าสู่ค่ำคืนแห่งโชคชะตา !!