ทรราชตัวน้อย ไม่อยากพบจุดจบแบบ BAD END 恶役少爷不想要破灭结局 - บทที่ 377 หมีแพนด้า
บทที่ 377: หมีแพนด้า
“อลิเซีย ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหมว่าเธอมาทำอะไรบนเตียงของฉัน?”
ณ ห้องรับรองแขกของคฤหาสน์สีกรมท่า โรเอลจ้องมองไปยังเพดานอันแปลกตาด้านบน ขณะถามด้วยน้ำอันขุ่นเคือง ข้าง ๆ ก็มีเด็กสาวผมสีเงินหน้าตาน่ารักกำลังหนุนศีรษะอยู่ระหว่างแขนกับเอวของเขา
“ตื่นแล้วเหรอคะ อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านพี่โรเอล”
เมื่อได้ยินคำถามของคนพี่ อลิเซียก็กะพริบตาทำเป็นไม่ได้ยิน ทำเพิกเฉยต่อคำถามที่ว่า แถมยังพยายามเอนตัวเข้าไปจุมพิตตอนเช้าแทน แต่โรเอลปฏิกลับเสธเธออย่างโหดร้ายด้วยการดันไหล่กลับ
“เธอไม่คิดว่าตัวเองใช้แผนนี้บ่อยเกินไปรึไง อลิเซีย แอสคาร์ด? อย่าคิดว่าจะเลี่ยงคำถามของฉันได้เชียวนะ!”
โรเอลเตือนพร้อมด้วยสายตาที่หรี่ลง
เขารู้สึกว่าสักวันหนึ่งตัวเองคงได้หัวล้านเพราะความเครียดแน่ ๆ
เมื่อคืนนี้ หลังจากที่ทั้งสองคนมาถึงคฤหาสน์สีกรมท่า โรเอลก็สละห้องนอนตัวเองให้อลิเซียเพื่อที่เธอจะได้นอนหลับอย่างสบาย ๆ ในขณะที่เขาลงมายังห้องพักเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครอยู่แทน นี่แสดงให้เห็นว่าเขาทุ่มเทให้เธอมากแค่ไหน
โรเอลยอมตื่นขึ้นมาในสภาพที่ต้องเจ็บปวดไปทั้งตัว แต่สิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดก็คือการที่ความเสียสละของเขานั้นกลายเป็นเรื่องเปล่าประโยชน์เสียอย่างนั้น ด้วยที่อลิเซียได้ละทิ้งเตียงอันแสนสบายในห้องนอนของเขา มานอนบนเตียงเดี่ยวอันแข็งกระด้างแทน!
แน่นอนว่าอลิเซียเองก็มีข้ออ้างเช่นกัน
“ท่านพี่ก็รู้นี่นาว่าหนูเป็นคนนอนยาก เตียงนอนมันสบายเกินไป หนูหลับไม่ลงหรอก”
“หา? เธอนอนบนเตียงนุ่ม ๆ นั่นไม่ได้ แต่พอใจกับเตียงแข็ง ๆ อันนี้เนี่ยนะ? ฉันจำไม่ได้เลยนะว่าคฤหาสน์ตระกูลแอสคาร์ดของเรามีเตียงที่แข็งขนาดนี้อยู่”
“เตียงนี้มันแข็งจนโหดร้ายก็จริง แต่อย่างน้อยก็มีท่านพี่โรเอลนอนอยู่ด้วย”
“เธอนี่มัน…”
ใบหน้าอันยิ้มแย้มของอลิเซียทำให้โรเอลไม่สามารถโต้แย้งคำพูดของเธอได้ เจ้าตัวจึงทำได้เพียงถอนหายใจ
หลังจากผ่านไปหลายปี โรเอลเคยคิดว่าน้องสาวตนจะมีความเป็นเอกเทศมากขึ้น และเริ่มห่างเหินจากเขา ทว่าตรงกันข้ามกับสิ่งที่คาดหวัง เด็กสาวมีแต่จะยิ่งติดเขาแจมากขึ้น เมื่อมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ โรเอลก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมตัวเองถึงเคยตั้งสมมติฐานเช่นนั้น
ฉันคงเผลอตัวมากไปสินะ ไม่สิ รู้สึกเหมือนบางทีฉันเองก็สนใจเธอมากขึ้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเหมือนกัน
ขณะที่โรเอลกำลังครุ่นคิดอลิเซียก็คว้าแขนอีกฝ่ายและพยายามเข้ามากอด แต่เด็กหนุ่มก็หยุดเธอเอาไว้ได้อีกครั้ง จนในที่สุดทั้งสองก็ลุกขึ้นจากเตียงแยกกันไปอาบน้ำเตรียมรับประทานอาหารเช้า
มันเกือบจะกลายเป็นกิจวัตรของ โรเอล พอล และเกอรัลไปแล้ว ที่ทั้งหมดจะมารับประทานอาหารเช้าร่วมกันในห้องอาหาร นับตั้งแต่ที่อลิเซียมาอาศัยอยู่ภายในสถาบันการศึกษาเซนต์เฟรย่า เธอเองก็มักจะมาร่วมโต๊ะมื้อเช้านี้ด้วยบ้างเป็นครั้งคราว
ความขัดแย้งครั้งก่อนระหว่างอลิเซียกับลิเลียน ทำให้เด็กสาวมองคนในตระกูลแอคเคอร์มันน์ทั้งหมดด้วยความเกลียดชัง แน่นอนว่านั่นรวมถึงพอล แอคเคอร์มันน์ด้วย อลิเซียจึงมักจะแสดงความเป็นปฏิปักษ์ต่อพอลบนโต๊ะอาหาร ซึ่งทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจจนทำอะไรไม่ถูก
จนกระทั่งโรเอลอธิบายให้เธอฟังเกี่ยวกับภูมิหลังของพอล ในที่สุดสถานการณ์ก็คลี่คลายลง
แม้อลิเซียจะไม่ชอบพอลด้วยเหตุผลส่วนตัว แต่เธอก็ไม่ใช่คนเย็นชา หลังจากรู้ว่าพอลเป็นลูกนอกสมรส และมีชีวิตวัยเด็กอันโหดร้ายเหมือนกัน เด็กสาวก็ยับยั้งความเป็นปฏิปักษ์ที่มีต่อเจ้าตัว
แน่นอนว่านี่ไม่ได้ช่วยให้อลิเซียสนิทสนมกับพอลได้ในทันที เขายังคงต้องนั่งห่างจากเธอบนโต๊ะอาหาร เพราะเพียงแค่อดทนต่ออีกฝ่ายได้ ก็ถือเป็นขีดจำกัดของเธอที่จะแสดงไมตรีจิตต่อพี่น้องของศัตรูแล้ว
เมื่อสองพี่น้องแต่งตัวเสร็จ โรเอลและอลิเซียก็เดินไปที่ห้องอาหาร ทว่าพวกเขากลับได้รับการต้อนรับด้วยคำทักทายที่ไม่มีชีวิตชีวา
“อา… อรุณสวัสดิ์ หัวหน้า คุณอลิเซีย”
“อรุณสวัสดิ์ เกอรัล นายดูไม่ค่อยจะ… ดีเท่าไหร่นะ”
เมื่อเผชิญหน้ากับคนอีกฝ่ายที่มีถุงใต้ตาหนัก ๆ คู่หนึ่งราวกับแพนด้าในอดีตชาติที่จากมา คิ้วของโรเอลก็เลิกขึ้นด้วยความสนใจ พอลซึ่งอยู่ในห้องอาหารเองก็ทักทายเขาด้วยน้ำเสียงที่ไร้ชีวิตชีวาและรอยยิ้มที่ตึงเครียดเช่นกัน
“พวกนายสองคนเป็นอะไร…?”
โรเอลรู้สึกงุนงงกับสภาพอันย่ำแย่ของทั้งสอง ส่วนอลิเซียก็เอียงศีรษะน้อย ๆ ด้วยความไม่ความไม่เข้าใจ แต่แล้วในไม่ช้าเด็กหนุ่มก็ได้รู้ว่าสภาพของทั้งคู่เกิดจากการหักโหมอ่านหนังสือถึงเที่ยงคืน
หน่วยกิตการศึกษาชั้นเรียนวิชาการมีความสำคัญเทียบเท่ากับภาคปฏิบัติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับนักเรียนชั้นปีที่ 1 ที่มีจำนวนชั้นเรียนทางวิชาการสูงมาก ความรู้จำนวนมหาศาลที่พวกเขาต้องเรียนรู้นั้นมีมากมายมหาศาล และวิชาที่ทำให้นักเรียนส่วนใหญ่ตกอยู่ในความสิ้นหวังนั้นไม่ใช่อะไรอื่น นอกเสียจากวิชาคณิตศาสตร์
ชั้นเรียนคณิตศาสตร์ของสถาบันการศึกษาเซนต์เฟรย่านั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ความยากของมันเหนือกว่ามาตรฐานโดยเฉลี่ยของสถาบันการศึกษาอื่น ๆ ในเลนสเตอร์ ทำให้คณิตศาสตร์เป็นดั่งฝันร้ายสำหรับนักเรียนทั่วโลก
แต่สำหรับพอลแล้วมันยากยิ่งขึ้นไปอีก ด้วยที่เขาไม่เคยได้รับการศึกษาเลยตั้งแต่อายุยังน้อย
ในฐานะเพื่อนร่วมห้องของพอล และในฐานะคนที่เก่งคณิตศาสตร์ เกอรัลได้เสนอตัวช่วยพอล เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเกิดความอับอายแก่ฝ่ายกุหลาบน้ำเงิน และพอลผู้สิ้นหวังก็รับข้อเสนอนั้น ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มชั้นเรียนเสริมขึ้น
ท่วาหลังจากคืนแรกของการเรียน แม้พอลจะยังคงสติได้อยู่ แต่ดูเหมือนว่าเกอรัลนั้นใกล้จะเสียสติเต็มที ซึ่งเหตุผลก็ง่าย ๆ…
“ก่อนที่ผมจะเริ่มบทเรียนเสริม เขาสามารถตอบคำถามได้สี่ในสิบข้อ”
“หืม? นั่นไม่ได้แย่เท่าไหร่เลยนี่?”
โรเอลกะพริบตาด้วยความประหลาดใจที่พอลสามารถแสดงระดับความสามารถทางคณิตศาสตร์ได้ แม้จะมีภูมิหลังเช่นนั้น อย่างไรก็ตาม ดวงตาอันบอบช้ำของเกอรัลได้บอกเขาว่าต้องมีอะไรที่มันผิดปกติเกิดขึ้นแน่ ๆ
“แล้วตอนนี้ล่ะ?”
“…สองในสิบครับ”
“…”
พวกนี้เรียนกันยังไงถึงได้ถดถอยลงขนาดนี้ได้ล่ะนั่น?
โรเอลนิ่งเงียบ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับสิ่งผิดปกติอันน่าเศร้าที่เกิดขึ้น เกอรัลทุ่มสุดตัวเพื่อสอนพอล ในขณะที่พอลเองก็ใช้เวลาทั้งคืนพยายามซึมซับให้มากที่สุด แต่ผลลัพธ์ที่ได้ออกมากลับ…
“…”
เมื่อรู้สึกว่าโรเอลจ้องมองมาที่ตน พอลก็พยายามบีบรอยยิ้มออกมาอย่างเต็มที่ ความพยายามในการปั้นหน้าว่าไม่เป็นไรของเขานั้น ได้ยับยั้งคำพูดให้กำลังใจซึ่งอยู่ที่ปลายลิ้นของโรเอลเอาไว้
มีบางอย่างที่เรียกว่าความก้าวหน้าในการเรียนรู้ ด้วยเหตุนี้การสร้างรากฐานทางวิชาการที่เข้มแข็งจึงเป็นสิ่งสำคัญก่อนที่จะไปยังหัวข้อต่อ ๆ ไป ที่เป็นระดับสูงกว่า แต่สำหรับพอลที่ใช้ชีวิตในวัยเด็กไปกับการไถนาเพียงอย่างเดียวแล้ว มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะตามเพื่อน ๆ ในรุ่นเดียวกันทัน ด้วยเวลาเพียงไม่กี่เดือน
“หึ ไม่คิดเลยว่าองค์ชายแห่งจักรวรรดิออสทีนจะไม่มีความสามารถด้านการคำนวณขั้นพื้นฐาน”
อลิเซียกล่าวเย้ยหยัน
จากนั้นเธอก็นึกอะไรบางอย่างได้อย่างรวดเร็ว และหันไปมองโรเอลอย่างตื่นเต้น
“ท่านพี่ แล้วยัยแก่คนนั้นล่ะคะ?”
“รุ่นพี่ลิเลียนได้คะแนนเต็มในชั้นเรียนวิชาการทั้งหมดของปีที่แล้ว”
“ชิ!”
อลิเซียเดาะลิ้นของเธออย่างไม่พอใจ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ โรเอลอย่างไม่มีความสุข และรับประทานอาหารเช้าอย่างเงียบ ๆ โรเอลหัวเราะเบา ๆ กับคำตอบของอลิเซีย แต่ในไม่ช้าเขาก็สังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ
เดี๋ยวนะ ผลลัพธ์ทางด้านวิชาการของพอลในเกมอายออฟโครนิเคิล ไม่น่าจะแย่ขนาดนั้นนี่นนา
ผู้ที่สอบไม่ผ่านจนมีหน่วยกิตการศึกษาไม่เพียงพอจะต้องเรียนซ่อม ในเกมไม่มีฉากเช่นนั้นเกิดขึ้นกับพอล คำถามก็คือแล้วพอลในเกมสามารถสอบผ่านได้อย่างไร
โรเอลครุ่นคิดอย่างหนักกับคำถามนี้ เขาคิดว่าพอลในเกมเองก็น่าจะต้องเผชิญกับปัญหานี้ด้วยเช่นกัน
หากตัดสินจากสถานการณ์ต่าง ๆ ในเกมแล้วล่ะก็…
“เข้าใจแล้ว”
ขณะที่โรเอลเอนความสนใจไปยังตัวพอลของเกมอายออฟโครนิเคิล ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้
น่าจะเป็นฝีมือของชาร์ล็อตสินะ
ไม่มีทางเลยที่พอลจะสามารถศึกษาวิชาการครอบคลุมหลักสูตรได้เพียงพอ ภายในระยะเวลาสั้น ๆ เช่นนี้เพื่อสอบผ่าน ไม่ว่าเขาจะทำงานหนักแค่ไหน แต่ถ้าเจ้าตัวรู้คำถามบางข้อล่วงหน้าแล้วละก็ มันก็เป็นอีกเรื่อง การทำนายของชาร์ล็อตนั้นสามารถทำสิ่งมหัศจรรย์ได้ รวมถึงการทำนายโจทย์ในข้อสอบเองก็เช่นกัน
หลังจากคิดหาเหตุผลได้ จิตใจของโรก็เอลสงบลง แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร จู่ ๆ ก็มีคนมาเข้ามาเคาะประตู พวกเขาชำเลืองมองกันและกัน จากนั้นที่อยู่ใกล้ประตูที่สุดก็ลุกขึ้นไปเปิดประตู และกลับมาพร้อมจดหมายข่าวในมือ
“ลูกพี่โรเอล มีจดหมายข่าวมาจากสถาบันการศึกษาครับ”
“ตอนเช้าขนาดนี้เนี่ยนะ มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นงั้นเหรอ?”
โรเอลถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
พอลดูจดหมายข่าวในมือและอ่านหัวข้อข่าว
“ข่าวด่วน : นักเรียนจากสถาบันการศึกษาเซนต์ฟรานของอาณาจักรแห่งภาคีอัศวินเพนเดอร์ได้ย้ายเข้ามาที่นี่แล้ว”
“!”
ข่าวนี้ทำให้เด็กหนุ่มอีกสองคนซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง