ทรราชตัวน้อย ไม่อยากพบจุดจบแบบ BAD END 恶役少爷不想要破灭结局 - บทที่ 388: อลิเซียผู้ยอดเยี่ยม (1)
- Home
- ทรราชตัวน้อย ไม่อยากพบจุดจบแบบ BAD END 恶役少爷不想要破灭结局
- บทที่ 388: อลิเซียผู้ยอดเยี่ยม (1)
บทที่ 388: อลิเซียผู้ยอดเยี่ยม (1)
สาวยันเดเระนั้นมีระดับความรุนแรงที่แตกต่างกันออกไป
สายเลือดแห่งวัลคีรี่ถือว่าค่อนข้างปกติ หากพูดถึงการเผชิญกับคนแปลกหน้า ที่พวกเขาไม่มีความรู้สึกส่วนตัวที่แข็งแกร่งด้วย นั่นจึงเป็นเหตุผลที่โรเอลสามารถเจรจากับบริตตานี่ได้สบาย ๆ
หลังจากส่งบริตตานี่กลับไป โรเอลก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดีใจที่สามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีคฤหาสน์สีกรมท่าที่กำลังจะเกิดขึ้นได้
เหตุการณ์นี้ทำให้โรเอลเข้าใจคำแนะนำของเทพธิดาแห่งโชคชะตาอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น
จุดประสงค์ของคำแนะนำในครั้งนี้ น่าจะเพื่อให้โรเอลสนิทกับเทเรซามากขึ้นและหยุดการกระทำอันบ้าบิ่นของบริตตานี่ ขั้นตอนเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้มีความสำคัญต่อการเปลี่ยนอาณาจักรแห่งภาคีอัศวินเพนเดอร์ ให้กลายเป็นพันธมิตรของเขา ซึ่งจะเป็นไปตามข้อกำหนดในการช่วยเหลือแอสตริด
โชคดีจริง ๆ ที่โรเอลติดต่อกับบริตตานี่ได้ทันการณ์ก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้น แม้ว่าการกระทำของเธอไม่เพียงพอที่จะคุกคามเขา แต่ถ้าเธอบุกเข้าไปในคฤหาสน์และลักพาตัวผู้ช่วยคนหนึ่งของเขาไปจริง ๆ ละก็ คงจะทำให้เกิดความยุ่งยากวุ่นวายมากมายตามมาแน่
โรเอลถอนหายใจ ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง ทว่าทันทีที่เปิดประตู เด็กสาวผมสีเงินก็วิ่งเข้ามากอดเขาแน่น
“ยินดีต้อนรับค่ะ ท่านพี่โรเอล!”
“อลิเซีย เธอมาที่นี่ทำไมเนี่ย? เตียงของเธอซ่อมเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ?”
เมื่อเช้านี้โรเอลได้ส่งอลิเซียกลับไปบ้านของคริสเป็นการส่วนตัว แต่แล้วเธอก็กลับมาที่คฤหาสน์สีกรมท่าอีกครั้ง สิ่งนี้ทำให้เขาหมดคำพูด
แน่นอนว่าอลิเซียมีข้ออ้างเสมอ
“เครื่องครัวของคุณคริสเสีย เธอเลยบอกให้หนูมารับประทานอาหารเย็นที่นี่”
“…”
คราวก่อนอ้างเตียง ส่วนคราวนี้อ้างเครื่องครัว? เธอไปทำอะไรที่บ้านของคริสกันแน่เนี่ย? ไปเพื่อทำลายบ้านคริสรึไง?
ในใจโรเอลเต็มไปด้วยข้อโต้เถียงมากมายจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก เด็กหนุ่มจึงได้แต่ใช้นิ้วกดหน้าผากด้วยความทุกข์ระทม
“นี่ก็เลยเวลาอาหารเย็นมานานแล้ว ทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่อีกล่ะ?”
“หนูกำลังจะกลับ แต่พอดีสังเกตเห็นอะไรน่าสงสัยอยู่ข้างนอก เพื่อความปลอดภัย หนูเลยตัดสินใจรอท่านพี่โรเอลที่นี่ ดูจากสถานการณ์ก่อนหน้านี้แล้ว เธอน่าจะเป็นแขกของพี่ใช่ไหมคะ?”
โรเอลมองสลับระหว่างอลิเซียกับท้องฟ้ายามกลางคืนอันไร้เมฆข้างนอก ได้แต่ทึ่งกับพลังเหนือธรรมชาติอันทรงพลังของน้องสาวตน
เป็นเพราะแสงจันทร์งั้นเหรอ? พลังของเธอนี่สะดวกจังนะ
นั่นทำให้โรเอลตัดสินใจบอกอลิเซียเกี่ยวกับสถานการณ์ระหว่างเกอรัลกับบริตตานี่ ทว่าสิ่งที่ทำให้เขาต้องประหลาดใจก็คือ หลังจากที่ได้ยินเธอกลับกล่าวถึงอีกฝ่ายอย่างดูถูก
“พี่สามารถไล่เธอกลับไปได้ด้วยเครื่องใช้กับผ้าปูที่นอนเนี่ยนะ? น่าสงสารจริง ๆ! เป็นหนูคงอ้างสิทธิ์ครอบครองสิ่งของพวกนั้นไปแล้ว… แค่ก แค่ก! ไม่สิ เธอโรคจิตมากจริง ๆ!”
“ใช่ เกอรัลนี่น่าสงสารชะมัด เขาคงโดนเธอขโมยของใช้ส่วนตัวไปมากโขเลยตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้”
“…”
โรเอลแสดงความสงสารเกอรัลโดยไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเองก็อยู่ในตำแหน่งเดียวกัน สีหน้าของอลิเซียดูแปลกไปเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น จนเธอต้องตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว
ต้องขอบคุณความช่วยเหลือจากคริสพันธมิตรที่เข้มแข็งของอลิเซีย ที่ช่วยให้เธอสามารถแทรกซึมเข้ามาในคฤหาสน์สีกรมท่าได้อีกครั้งเป็นวันที่สอง อย่างไรก็ตามเธอรู้ว่าโรเอลนั้นกำลังจะขึ้นไปนอนที่ห้องบนชั้นสอง และนั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอจะยอมให้เกิดขึ้นได้
อลิเซียมาที่นี่เพื่อนอนกับโรเอล แต่เธอจะนอนได้ยังไงกัน?
ฉันจะโน้มน้าวให้ท่านพี่โรเอลอนุญาตให้นอนด้วยยังไงดี?
อลิเซียครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว เธอจึงรีบคว้าแขนของโรเอลมาพร้อมถาม
“ท่านพี่โรเอล คืนนี้พวกเราเล่นหมากรุกกันได้รึเปล่าคะ?”
“หมากรุกเหรอ? อืม เป็นความคิดที่ดีนะ ฉันน่าจะยังพอมีเวลาอยู่ก่อนจะถึงเวลานอน”
“แล้วก็ดูท้องฟ้ายามค่ำคืนด้วยกัน!”
“แน่นอน วันนี้อากาศดีมาก น่าจะเห็นดาวสวย ๆ เยอะเลยแหละ ”
“งั้นเราไปอาบน้ำด้วยกันเถอะ!”
“ได้เลย ฉันจะไปเตรียมน้ำร้อน… เดี๋ยวสิ!”
โรเอลฉุกคิดได้ว่าอลิเซียพูดอะไรออกมา เขาจึงหันไปมองเด็กสาวผมสีเงินด้วยสายตาเคร่งขรึม “พูดอะไรของเธอน่ะอลิเซีย เธอไม่ใช่เด็กแล้วนะ พวกเราจะอาบน้ำด้วยกันได้ยังไง”
“ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติเลยนี่คะ เมื่อก่อนหนูก็เคยอาบน้ำกับพี่… หรือท่านพี่โรเอลรังเกียจหนูแล้ว? ไม่ต้องการหนูแล้วงั้นเหรอคะ?”
ดวงตาของอลิเซียเริ่มเป็นประกายด้วยน้ำตา ราวกับว่ากำลังถูกใครรังแก น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างกะทันหันทำให้โรเอลไม่ทันระวังและพยายามปลอบเธอด้วยความลนลาน
“ฉันไม่เคยบอกซะหน่อยว่าฉันไม่ต้องการเธอ อลิเซีย เธอคิดมากไปแล้ว!”
“ต...แต่ท่านพี่โรเอลไม่อยากอาบน้ำกับหนูแล้วนี่นา!”
“นั่นเป็นเพราะตอนนี้เธอโตแล้วต่างหาก…”
ทันทีที่สายตาของโรเอลมุ่งตรงไปที่อลิเซีย เสียงของเขาก็ค่อย ๆ เบาลง
อลิเซียเติบโตขึ้นมาก ทำให้รูปลักษณ์ของเธอดูสวยงามขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้แสงจันทร์อันอ่อนโยน แค่มองเธอก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง รู้สึกราวกับว่าไฟกำลังลุกโชนขึ้นภายในตัว
แนวป้องกันสุดท้ายของโรเอลก็คือสถานะ ในฐานะพี่ชายที่จะไม่แตะต้องอลิเซีย แต่มันก็เริ่มยากขึ้นเรื่อย ๆ ที่จะควบคุมตัวเองต่อหน้าเธอ
เมื่อคุณสมบัติแก่นแท้ต้นกำเนิด ‘ความสมบูรณ์แบบ’ ของอลิเซียเติบโตเต็มที่ เสน่ห์ของเธอก็เริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้โรเอลต้องพยายามสงบสติอารมณ์ทุกครั้งที่อลิเซียคว้าแขนหรือเข้ามากอด และเขาก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทนได้ไหม หากต้องอาบน้ำร่วมกัน
“ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ไม่มีทางที่พวกเราจะอาบน้ำร่วมกันได้ ขออย่างอื่นแทนได้ไหม?”
“ถ้าอย่างนั้น… คืนนี้หนูอยากนอนกับพี่”
“นี่เธอ…”
โรเอลขมวดคิ้วกับคำขอนั้น
อลิเซียสังเกตเห็นการแสดงออกทางสีหน้าของโรเอล เธอจึงเพิ่มความรุนแรงขึ้นทันที เธอจ้องโรเอลด้วยดวงตาสีแดงเป็นประกาย ราวกับว่ากำลังจะร้องไห้ออกมา หากคำขอนี้ถูกปฏิเสธ
ท่าทีอันน่าสงสารของอลิเซียทำให้โรเอลไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมจำนน
“ก็ได้ แต่เราจะแยกกันคนละข้าง และเธอไม่ได้รับอนุญาตมาอยู่ข้างฉัน พวกเราไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นเราจะทำเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้”
“รับทราบค่ะ ท่านพี่โรเอล!”
ดวงตาของอลิเซียเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้รับการอนุมัติจากโรเอล ราวกับว่าเธอเพิ่งชนะการต่อสู้ โรเอลสังเกตเห็นคำตอบของเธอ ทำให้เขาถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด เห็นได้ชัดว่าประเด็นของเขาไม่ได้ส่งไปถึงเธอเลย
เราใจดีกับเธอเกินไปรึเปล่านะ? แต่พี่น้องจะสนิทกันได้ยังไงถ้าไม่ทำอะไรแบบนี้?
โรเอลรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับการโต้ตอบของตนกับอลิเซีย แต่เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรเพื่อแก้ไขสิ่งนั้น เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ รีบอาบน้ำ สวมชุดนอนใหม่ และเริ่มเล่นหมากรุกกับอลิเซียบนโต๊ะริมหน้าต่าง
ในวัยเด็กโรเอลและอลิเซียมักจะเล่นเกมกระดานด้วยกันก่อนนอนในคฤหาสน์ของตระกูลแอสคาร์ด ทั้งสองมีบทเรียนที่ต้องเรียนมากเสียจนมีเวลาให้กันแค่ตอนกลางคืนเท่านั้น และเมื่อพวกเขาเหนื่อย ทั้งสองก็จะล้มตัวลงบนเตียง นอนด้วยกันโดยแทบจะไม่มีขอบเขตกั้นใด ๆ
ทว่าตั้งแต่ที่โรเอลยุ่งกับงานของเขาในฐานะตัวแทนผู้ปกครองเขตการปกครอง เขาก็ไม่มีเวลาเล่นกับอลิเซียอีกต่อไป วันที่มีความสุขและไร้กังวลเหล่านั้นดูเหมือนจะผ่านไปนานจนจำไม่ได้
ความคิดนั้นทำให้โรเอลรู้สึกผิดต่ออลิเซีย เขาคลายข้อสงสัยว่าตัวเองสนใจเธอมากเกินไปหรือเปล่า และกลับมามุ่งความสนใจไปที่เกมหมากรุกแทน
ดวงจันทร์สว่างเป็นพิเศษในวันนี้ และอลิเซียเองก็ดูร่าเริงเป็นพิเศษภายใต้แสงจันทร์เช่นกัน ทั้งสองเล่นหมากรุกกันจนถึงเที่ยงคืน มันจบลงด้วยชัยชนะของอลิเซีย แม้จะเป็นเพราะโรเอลแอบออมมือให้เธออย่างลับ ๆ ก็ตามที
ตอนนี้พวกเขาได้รับความสนุกสนานพอสมควรแล้ว ทั้งสองจึงนั่งลงข้างขอบหน้าต่าง มองดูดวงจันทร์และดวงดาวอันสวยงาม อลิเซียอ้าปากหาวเล็กน้อย เมื่อเห็นเช่นนั้นโรเอลก็หัวเราะเบา ๆ และเสนอให้พอแค่นี้แล้วไปนอน
อลิเซียตื่นเต้นกับข้อเสนอนี้… จนกระทั่งความจริงอันโหดร้ายก็ได้ทำลายความฝันของเธอลง
“ท่านพี่โรเอล นี่มันอะไรกัน?”