ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1115 ข้ามารับเจ้ากลับบ้าน (2) / ตอนที่ 1116 ข้ามารับเจ้ากลับบ้าน (3)

ตอนที่ 1115 ข้ามารับเจ้ากลับบ้าน (2) / ตอนที่ 1116 ข้ามารับเจ้ากลับบ้าน (3)

ตอนที่ 1115 ข้ามารับเจ้ากลับบ้าน (2)

จวินอู๋เย่าหรี่ตาลงเล็กน้อย

 ดูเหมือนมันยังไม่ลืมเจ้าทั้งหมด บางทีในจิตใต้สำนึกของมันยังคงมีเจ้าอยู่ในนั้น เจ้าไม่ได้เลี้ยงมันไว้เสียเปล่าเลย  เมื่อเห็นว่าถึงจิตใต้สำนึกมันจะถูกควบคุมเอาไว้ แต่มันก็ยังเชื่องอยู่ จึงทำให้จวินอู๋เย่าก็รู้สึกพอใจมาก

จวินอู๋เสียก้มศีรษะลงพร้อมกับลูบใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะอย่างอ่อนโยน สักพักใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะก็หลับอยู่ในอ้อมแขนของนาง แววตาของนางทอประกายอ่อนโยนโดยที่นางเองก็ไม่รู้ตัว

ความอ่อนโยนนั้นได้ละลายน้ำแข็งที่เย็นชาในดวงตาของนางออกไปอย่างช้าๆ

 เรียนคุณหนูใหญ่! เราพบชวีหลิงเย่ว์แล้วขอรับ  เยี่ยซาปรากฏตัวขึ้น ชวีซินรุ่ยถูกส่งให้เยี่ยเม่ยคอยเฝ้าอยู่คนเดียว ส่วนเขาตามจวินอู๋เสียกับจวินอู๋เย่ามาตรวจสอบที่หอเมฆาสวรรค์

จวินอู๋เสียตัวแข็งทื่อขึ้นเล็กน้อย

 ที่ไหน  นางถามเสียงเบา

 ในคุกใต้ดินของหอเมฆาสวรรค์ขอรับ 

 พาข้าไปที่นั่น  จวินอู๋เสียพูดพลางหรี่ตาลง

คนคุ้มกันที่เฝ้าคุกใต้ดินของหอเมฆาสวรรค์ถูกเยี่ยซากำจัดไปแล้ว โลหิตสาดกระจายไปทั่วพื้น ภายใต้แสงเทียนสลัว ด้านในประตูเหล็กที่แง้มเปิดอยู่นั้นมืดมิด จวินอู๋เสียยืนมองความมืดภายในอยู่นอกห้องขัง ไม่มีใครรู้ว่าตอนนั้นนางคิดอะไรอยู่

 ชวีหลิงเย่ว์อยู่ในนั้น สภาพของนาง…แย่มากขอรับ  เยี่ยซาพูดอย่างลังเล

ความจริงแล้วสภาพของชวีหลิงเย่ว์ไม่อาจใช้คำว่าแย่แค่คำเดียวมาบรรยายได้ ถ้าเป็นคนอื่นเยี่ยซาอาจจะไม่ระวังคำพูดขนาดนี้ แต่สถานการณ์ของชวีหลิงเย่ว์นั้นเกี่ยวข้องกับจวินอู๋เสีย เขาไม่กล้าใช้คำอธิบายสถานการณ์แท้จริงแบบตรงไปตรงมามากนัก

จวินอู๋เสียเริ่มก้าวเท้าจะเดินเข้าไปในห้องขังที่มืดมิดและอับชื้นซึ่งภายในนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นคาวโลหิต

ขณะที่จวินอู๋เสียกำลังจะก้าวเข้าไปในห้องขัง ก็มีมือข้างหนึ่งยื่นมาดึงแขนนางเอาไว้

จวินอู๋เสียหันกลับไปและเห็นจวินอู๋เย่ากำลังมองมาที่นางด้วยแววตาแปลกๆ

 เจ้าไม่ต้องไปดูนางก็ได้นะ  จวินอู๋เย่าพูดพร้อมมองตรงมาที่จวินอู๋เสีย แม้ว่านางจะพยายามเต็มที่ที่จะระงับความรู้สึกภายในใจ แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าสภาพของชวีหลิงเย่ว์จะทิ้งบาดแผลฝังลึกเอาไว้ในใจนาง

 เป็นเพราะข้า  จวินอู๋เสียกัดฟันพูด ถ้าไม่ใช่เพราะการเปิดเผยของชวีซินรุ่ยเมื่อครู่ นางจะรู้ได้อย่างไรว่าชวีหลิงเย่ว์เกิดหลงรัก ‘เด็กหนุ่ม’ ซึ่งเป็นฐานะปลอมของนางอยู่ และเป็นไปไม่ได้เลยที่นางจะรู้ว่าเหตุผลที่ชวีหลิงเย่ว์ต้องทนทุกข์ทรมานทั้งหมดนี้ เพียงเพราะว่า ‘เด็กหนุ่ม’ ซึ่งเป็นฐานะปลอมของนางอยู่ในตอนนี้ไปสนิทสนมกับชวีหลิงเย่ว์จนทำให้ชวีซินรุ่ยอิจฉา

รอยยิ้มที่ริมฝีปากของจวินอู๋เย่าจางลงเล็กน้อย ดวงตาลึกล้ำของเขามองเข้าไปในดวงตาใสกระจ่างของจวินอู๋เสีย

 ต่อให้ไม่ใช่เพราะเจ้า ในฐานะที่นางเป็นบุตรีของเจ้าเมืองพันอสูร อย่างไรวันหนึ่งนางก็จะถูกใช้เป็นเครื่องมือข่มขู่ชวีเหวินเฮ่าอยู่ดี ไม่อย่างนั้นทำไมนางถึงไม่ถูกจับไปพร้อมกับคนอื่นๆ เล่า นางแค่อยากทิ้งเศษเสี้ยวความหวังเอาไว้ให้ชวีเหวินเฮ่าเท่านั้น หลายปีที่ผ่านมาความใส่ใจห่วงใยที่ชวีเหวินเฮ่ามีต่อบุตรีคนเดียวของเขาเพิ่มมากขึ้นจนทำให้ชวีซินรุ่ยมีอำนาจควบคุมเขามากขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ 

ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นกับเมืองพันอสูร จวินอู๋เย่าไม่ได้สนใจเลยสักนิด ถ้าไม่ใช่เพราะจวินอู๋เสียอยู่ที่นี่ เขาก็จะไม่มาที่นี่เลย แต่เขาสังเกตเห็นว่าจวินอู๋เสียกำลังรู้สึกผิดกับชวีหลิงเย่ว์เป็นอย่างมากกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเด็กสาวคนนั้น

สำหรับจวินอู๋เสียที่เย็นชาและไร้ความรู้สึกอยู่เสมอนั้น นี่เป็นสถานการณ์ที่หายากอย่างยิ่ง และจวินอู๋เย่าก็ไม่อยากให้ใครมามีผลกระทบกับจวินอู๋เสีย

จวินอู๋เสียลดสายตาลงเล็กน้อย นางไม่ปฏิเสธคำพูดของจวินอู๋เย่า แต่นางแค่พูดเบาๆ ว่า  ข้าต้องเข้าไปดูนาง 

ตอนที่ 1116 ข้ามารับเจ้ากลับบ้าน (3)

พูดจบจวินอู๋เสียก็ก้าวเท้าเข้าไปในห้องขัง!

ในห้องขังที่มืดสลัว ร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งขดตัวอยู่ที่มุมห้อง จากแสงเทียนริบหรี่นั้น จวินอู๋เสียเห็นสภาพของร่างนั้นอย่างชัดเจน ร่างนั้นเปลือยเปล่าเผยให้เห็นผิวเรียบเนียน โซ่ยาวล่ามแขนขาทั้งสี่ของนางเอาไว้ ร่างของนางสั่นระริกจนทำให้เกิดเสียงโซ่ดังกระทบกัน

บนร่างผอมบางนั้นมีรอยช้ำอยู่ทั่วไปหมด เส้นผมอันสวยงามที่เคยเป็นที่อิจฉาของสตรีมากมายบัดนี้ก็หยาบกร้านขมวดเป็นก้อนเหมือนหญ้าแห้ง มันเป็นสิ่งเดียวที่สามารถปกคลุมร่างกายของนางได้…

ชวีหลิงเย่ว์ คุณหนูใหญ่แห่งเมืองพันอสูร เด็กสาวที่ถูกเลี้ยงดูมาด้วยความรักใคร่ทะนุถนอม บัดนี้ต้องตกอยู่ในสภาพที่น่าเวทนาถึงเพียงนี้

รอบตัวนางมีบุรุษเปลือยกายหลายคนในสภาพต่างๆ กันนอนจมกองโลหิต เห็นได้ชัดว่าถูกฆ่าโดยเยี่ยซาตอนที่เขาบุกเข้ามาถึงที่นี่ก่อนหน้านี้

การที่บุรุษพวกนี้อยู่ที่นี่บอกให้จวินอู๋เสียรู้ชัดอย่างหนึ่งว่า ชวีหลิงเย่ว์ได้ถูกคนพวกนี้กระทำย่ำยีอย่างเลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานมาตลอดจนถึงตอนที่เยี่ยซาบุกเข้ามา!

ตอนนั้นเองจวินอู๋เสียก็รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมา นางไม่อาจห้ามตัวเองไว้ได้และอาเจียนโดยที่ไม่มีอะไรออกมาเลย และเกือบจะทำใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะตกลงพื้น

 อย่ามอง!  จวินอู๋เย่าดึงจวินอู๋เสียเข้าไปกอดทันที

อุณหภูมิในร่างกายของจวินอู๋เสียลดลงอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ มือของนางเย็นเฉียบเหมือนเพิ่งเอาออกมาจากน้ำแข็งและยังสั่นเบาๆ อีกด้วย

สำหรับจวินอู๋เสียที่เป็นพวกบ้าความสะอาดแบบสุดๆ นั้น เรื่องแบบนี้ทำร้ายจิตใจนางได้รุนแรงกว่าอย่างอื่นที่มาก!

วันนั้นชวีซินรุ่ยเพียงแค่จุมพิตนางที่หน้าครั้งเดียว นางก็อยากจะฉีกกระชากหน้าตัวเองออกไปแล้ว ขณะที่สถานการณ์ของชวีหลิงเย่ว์นั้นเลวร้ายกว่ามาก!

จวินอู๋เย่ากอดจวินอู๋เสียเอาไว้แน่น ดวงตาของนางเบิกกว้าง ความรู้สึกในแววตาคู่นั้นไม่อาจหยั่งถึงได้

บางทีการกระทำของจวินอู๋เย่าคงไปทำให้ชวีหลิงเย่ว์ตกใจ นางส่งเสียงขู่คำรามออกมาทันทีราวกับสัตว์ป่า หญิงสาวนิ่งเงียบไปแล้วจู่ๆ ก็ดิ้นรนอย่างรุนแรง นางดึงโซ่ที่ล่ามตัวเองไว้ เสียงร้องไห้คร่ำครวญฟังไม่ได้ศัพท์ดังออกจากปากนาง

จวินอู๋เสียผลักจวินอู๋เย่าออกทันที นางสูดหายใจเข้าลึกๆ หลายครั้ง พยายามต่อสู้กับอาการปั่นป่วนในท้อง นางส่งใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะให้จวินอู๋เย่าแล้วก้าวยาวๆ เข้าไปหาชวีหลิงเย่ว์!

ในตอนนั้นชวีหลิงเย่ว์เหมือนกับเสียสติไปโดยสมบูรณ์แล้ว นางดิ้นรนอย่างรุนแรง อยากหนีจากทุกสิ่งทุกอย่าง โลหิตจากคนตายที่อยู่รอบๆ เปื้อนเท้าของนางจนแดงฉาน นางดูเหมือนไม่ได้สนใจว่าแขนขาทั้งสี่ของนางถูกโซ่เหล็กหนาล่ามเอาไว้ และใช้เพียงแค่พละกำลังทั้งหมดของตัวเองพยายามทำให้ตัวเองเป็นอิสระจากทุกอย่างที่นี่!

จวินอู๋เสียยืนอยู่ตรงหน้าชวีหลิงเย่ว์ นางมองคนที่แตกต่างไปจากคนที่นางรู้จักอย่างสิ้นเชิงด้วยความรู้สึกเจ็บปวด

 ไม่…ไม่…  ชวีหลิงเย่ว์กรีดร้องดังก้องไปทั่วคุกใต้ดิน พยายามซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้องอย่างสุดชีวิต ดวงตาหวาดกลัวเต็มไปด้วยน้ำตา

มือและเท้าของนางมีบาดแผลที่เห็นได้ชัดเจน ผิวหนังใต้โซ่แตก เนื้อฉีกจนเห็นถึงกระดูก…

นางดิ้นรนอย่างรุนแรงทั้งๆ ที่บาดเจ็บหนักขนาดนั้นและดูเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจเลยด้วย คงมีเพียงสวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าช่วงที่ผ่านมานางโดนทรมานอะไรมาบ้าง

 ไม่ต้องกลัว  จวินอู๋เสียพยายามทำเสียงให้อ่อนโยนที่สุด นางค่อยๆ เข้าไปหาชวีหลิงเย่ว์ที่กำลังหวาดกลัวทีละนิด