ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1159 เมืองหลวงตกอยู่ในวิกฤต (4) / ตอนที่ 1160 ตบหน้าเป็นหมู่คณะครั้งที่สอง (1)

ตอนที่ 1159 เมืองหลวงตกอยู่ในวิกฤต (4) / ตอนที่ 1160 ตบหน้าเป็นหมู่คณะครั้งที่สอง (1)

ตอนที่ 1159 เมืองหลวงตกอยู่ในวิกฤต (4)

คนต่างวัยในชุดที่ต่างกัน พลเรือนธรรมดาจากเมืองต่างๆ พวกเขาถูกบีบให้หนีจากเมืองที่พวกเขาอาศัยอยู่เพราะสงครามและต้องหนีมาตลอด การเดินทางที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวตื่นตระหนกเพื่อค้นหาความหวังเสี้ยวสุดท้าย แต่เมื่อพวกเขามาถึงที่นี่และเห็นว่าเมืองหลวงถูกล้อม ตอนนั้นเอง…ทุกคนต่างก็รู้สึกโกรธมาก!

 ฆ่า!  ชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนขึ้นขณะที่วิ่งอยู่หน้ากลุ่มคนที่ส่งเสียงเอะอะโวยวาย ดวงตาของเขาแดงก่ำขณะที่มองกองทัพสามรัฐที่ทำลายบ้านและฆ่าคนของพวกเขา!

เมืองหลวงต้องไม่แตก!

รัฐชีจะล่มสลายไม่ได้!

นี่เป็นกองทัพที่อ่อนแอที่สุดในประวัติศาสตร์ กองกำลังที่ไม่อาจเรียกได้ว่ากองทัพ แต่ในยามที่ชะตากรรมของรัฐอยู่ในภาวะวิกฤต พวกเขาก็กลายเป็นกองกำลังที่ไม่เกรงกลัวอะไรขึ้นมาทันที!

จวินชิงที่อยู่บนกำแพงเมืองหลวงได้เตรียมตัวสู้ตายกับกองทัพสามรัฐแล้ว แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นกองทัพที่ไม่น่าจะเป็นกองทัพที่อีกฝั่งตรงแนวหลังของฝ่ายศัตรู!

เขาเบิกตามองอย่างเหลือเชื่อ นกฮูกหิมะกร่อนกระดูกของเขาบินขึ้นฟ้า และส่งภาพที่มันเห็นไปที่จวินชิง!

จวินชิงไม่อยากจะเชื่อเลยว่าประชาชนของรัฐชีจะพุ่งเข้าสู่สนามรบในยามที่การต่อสู้กำลังเข้าสู่ช่วงที่รุนแรงที่สุดแบบนี้!

พวกเขามาจากเมืองต่างกันแต่มีสิ่งหนึ่งที่พวกเขามีเหมือนกัน!

ในตัวของพวกเขาต่างมีโลหิตของรัฐชีที่กำลังเดือดพล่านด้วยความโกรธ!

จวินชิงตัวสั่นอย่างไม่อาจควบคุมได้ ในสายตาของนกฮูกหิมะกร่อนกระดูก เขาเห็นภาพผู้คนในกองทัพนั้นถูกกองทัพสามรัฐบดขยี้ คนแก่ที่อายุเกินครึ่งศตวรรษไปแล้ว พวกเด็กหนุ่มที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ บุรุษที่ร่างกายแข็งแรงดี…

โลหิตไหลนองแผ่นดินภายใต้เท้าของทหารม้าเกราะของกองทัพสามรัฐ!

พวกเขาอาจจะไม่แข็งแกร่ง และอาจจะเป็นตัวตลกในสายตาของคนอื่น

แต่พวกเขาใช้ชีวิตของตัวเองซื้อเวลาช่วงสั้นๆ ให้แก่เมืองหลวง และช่วงเวลาสั้นๆ นั้นก็กลายเป็นช่วงเวลาที่เปลี่ยนแปลงชะตากรรมของรัฐชี!

กองทัพกระจอกๆ อ่อนแอที่เป็นการรวมตัวของประชาชนหลายหมื่นคนของรัฐชีอยู่ได้ไม่ถึงชั่วยามก็ถูกกองทัพที่ถูกฝึกมาของทั้งสามรัฐทำลายจนราบคาบ ไม่เหลือผู้รอดชีวิตเลยสักคนเดียว! ศพของพวกเขานอนจมกองโลหิต แต่จิตวิญญาณของพวกเขาจะไม่มีวันสูญสลาย!

 ตลกชะมัด  ชายหนุ่มในชุดขาวพูดขึ้นขณะถือศีรษะของเด็กชายที่เป็นคนของรัฐชีโยนเล่นไปมาเหมือนของเล่น  เปราะบางเสียจนน่าเศร้า ข้าแค่บิดเบาๆ หัวของมันก็หลุดออกมาแบบนี้แล้ว ฮ่าๆๆ 

ชายหนุ่มคนนั้นขยี้ศีรษะเด็กคนนั้นและมันก็ระเบิดคามือของเขา!

โลหิตและสมองไหลออกมาทันที!

และสีหน้าของเขาก็มีเพียงความตื่นเต้นสนุกสนานเท่านั้น!

 พวกขยะแบบนี้ทำเราเสียเวลาไปตั้งชั่วยามหนึ่ง แต่ช่างเถอะ ถือเสียว่าให้โอกาสพวกมดแมลงในเมืองหลวงรัฐชีได้หายใจเป็นครั้งสุดท้าย  ชายหนุ่มคนนั้นพูดอย่างไม่ใส่ใจ เขาเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดโลหิตที่เปื้อนนิ้ว แล้วหันไปมองแม่ทัพใหญ่รัฐจิ้ว

 เอาเล่า ส่งคนทั้งหมดออกไปโจมตีเดี๋ยวนี้! ในหนึ่งชั่วยามชื่อของรัฐชีจะต้องหายไปจากแผ่นดินนี้ตลอดกาล! 

เสียงแตรสัญญาณให้โจมตีดังขึ้น!

ทหารม้าเกราะของทั้งสามรัฐพุ่งเข้าโจมตีเมืองหลวงของรัฐชี!

ในที่สุดประตูเมืองที่ถูกกระแทกอยู่นานก็แตกออก!

แต่ทว่า ในตอนที่กองทัพสามรัฐกำลังจะคว้าโอกาสนั้นบุกเข้าไปในเมืองหลวงผ่านประตูที่แตกออก ลมพายุก็พัดเข้ามา!

พายุหมุนหลายลูกดูดเอาพวกทหารที่ออกันอยู่หน้าประตูเมืองขึ้นไปในอากาศ เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น! โลหิตจากในพายุหมุนสาดกระจายไปทั่วทุกหนทุกแห่ง!

ท่ามกลางฝนโลหิตสีแดงเหล่านั้น มีร่างสองร่างปรากฏขึ้นเหนือเมืองหลวงของรัฐชี!

……

ผู้แต่ง: กองทัพรุ่ยหลินจะไม่มีวันหายไป ตราบใดที่จิตวิญญาณทหารหาญยังคงอยู่ จะมีคนเข้ามารับช่วงต่อในวันข้างหน้าเพื่อสืบสานเจตนารมณ์ของพวกเขาต่อไป

ตอนที่ 1160 ตบหน้าเป็นหมู่คณะครั้งที่สอง (1)

เด็กหนุ่มใบหน้าสะอาดสะอ้านในชุดเกราะสีเงินกับชายหนุ่มผู้มีใบหน้างดงามสมบูรณ์แบบยืนเคียงข้างอยู่กลางอากาศ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่คนทั้งสองท่ามกลางโลหิตที่สาดกระจายไปทั่ว!

ในชั่วพริบตาพวกทหารจากกองทัพพันธมิตรสามรัฐที่กำลังจะเข้าไปในเมืองหลวงก็ถูกดูดเข้าไปในพายุหมุนทั้งหมด! เกิดที่ว่างหน้าประตูเมืองหลวงเป็นบริเวณกว้าง โลหิตโปรยปรายลงมาราวกับสายฝน เศษเนื้อที่ถูกบดขยี้ตกลงมาบนหน้าของพวกทหารจากกองทัพสามรัฐ ทำให้ทุกคนที่นั่นต่างตกตะลึงจากภาพอันน่าสยดสยองตรงหน้า!

 คนพวกนั้นเป็นใคร!  แม่ทัพใหญ่ของรัฐจิ้วที่คอยสั่งการอยู่แนวหลังจ้องมองคนทั้งสองที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศอย่างไม่เชื่อสายตา

พวกทหารที่สิ้นหวังในเมืองหลวงเงยหน้าขึ้นมองคนสองคนที่ยืนอยู่กลางอากาศเป็นตาเดียว สีหน้าของพวกเขาดีอกดีใจอย่างยิ่ง แต่ในแถวของกองทัพรุ่ยหลินนั้น หลายคนมองเห็นคนที่คุ้นเคยอย่างมาก!

ร่างนั้นสูงขึ้นกว่าที่พวกเขาจำได้เล็กน้อย ใบหน้าก็ต่างจากที่เคยเป็น แต่ทหารกองทัพรุ่ยหลินที่เคยไปที่ป่าประลองวิญญาณครั้งนั้นรู้ดีว่าเด็กหนุ่มร่างเล็กที่มีใบหน้าละเอียดอ่อนนั้นเป็นใคร!

 คุณหนูใหญ่…  หลงฉีเบิกตากว้างจ้องมองเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ จวินอู๋เย่า!

ใบหน้านั้นเป็นใบหน้าปลอมของจวินอู๋เสียไม่ผิดแน่!

จวินอู๋เสียกลับมาแล้ว!

คุณหนูใหญ่ของพวกเขากลับมาแล้ว!

จวินชิงยืนอยู่ข้างๆ หลงฉี เสียงกระซิบเบาๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจของหลงฉีดังเข้าหูเขาทุกถ้อยคำ ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นมา!

 หลงฉี ใคร…เจ้าพูดว่าใครนะ  จวินชิงเสียงสั่น

หลงฉีได้สติกลับมาจากคำถามนั้น เขาพูดว่า  คุณหนูใหญ่ขอรับ นั่นคือคุณหนูใหญ่ 

 อู๋เสีย…  จวินชิงกระซิบขณะมองไปที่ร่างเล็กๆ นั้นด้วยหัวใจที่เจ็บปวด

ในตอนแรกที่หลงฉีนำข่าวกลับมาบอกพวกเขาว่าจวินอู๋เสียไม่สามารถกลับบ้านได้นั้น แม้ว่าสองพ่อลูกจะรู้สึกประหลาดใจและปวดใจจากการจากกัน แต่พวกเขาก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรมากด้วยเชื่อว่าจวินอู๋เสียรู้ดีอยู่แล้วว่ากำลังทำอะไรอยู่ นางอาจจะยังเด็ก แต่นางไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่นและใจร้อนวู่วามอย่างเด็กคนอื่นๆ ในวัยเดียวกัน ดังนั้นถ้านางรู้สึกว่าจำเป็นต้องทำเช่นนั้น พวกเขาก็จะไม่คัดค้านใดๆ

แต่ความปรารถนาในหัวใจของพวกเขาไม่เคยหยุดเลยสักครั้ง

จวินชิงจำจวินอู๋เย่าที่อยู่ข้างๆ จวินอู๋เสียได้ และรวมกับคำพูดของหลงฉีจึงทำให้เขาเชื่อว่าร่างเล็กๆ นั้นคือจวินอู๋เสียอย่างแน่นอน!

ตอนที่รัฐชีเผชิญกับวิกฤต จวินชิงเคยคิดว่าเขาและบิดาของเขาคงไม่ได้พบกับจวินอู๋เสียอีกแล้วในชีวิตนี้ นอกจากความรู้สึกเสียใจแล้ว พวกเขาก็รู้สึกโล่งอกด้วยที่จวินอู๋เสียไม่ต้องเจอกับภัยพิบัตินี้ คนของสกุลจวินไม่เคยกลัวที่จะหลั่งโลหิตในสนามรบ แต่พวกเขายังหวังว่าจวินอู๋เสียจะอยู่รอดปลอดภัย

อย่างไรก็ตาม เมื่อจวินชิงเห็นจวินอู๋เสียกลับมา ความรู้สึกที่ท่วมท้นอยู่ในหัวใจเขานั้นไม่สามารถถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูดได้เลย!

จวินชิงหันหลังกลับไปมองจวินเสี่ยนที่กำลังตะลึงอยู่เหมือนกันแทบจะทันที

จวินเสี่ยนไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มตัวเล็กคนนั้นคือจวินอู๋เสียที่ปลอมใบหน้าอยู่ แต่เขาจำจวินอู๋เย่าได้ แต่ความทรงจำของเขาไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรกับชายหนุ่มผู้มีใบหน้างดงามสมบูรณ์แบบที่เป็นหลานชายแค่ในนามของเขาเลย ความรักความหลงที่เขามีให้จวินอู๋เสียไม่ได้มีให้จวินอู๋เย่าเลยแม้แต่น้อย

 ท่านพ่อ!  จวินชิงอดเรียกไม่ได้

จวินเสี่ยนหันไปทางจวินชิง

จวินชิงขยับปากเป็นคำพูดโดยไม่ออกเสียงให้จวินเสี่ยน

นั่นคืออู๋เสีย จวินอู๋เสียแห่งจวนหลินอ๋องของพวกเรา!

จวินเสี่ยนอ้าปากค้างอย่างตกใจทันที ตอนที่เขายืนอยู่ต่อหน้าทหารข้าศึกเป็นล้านคนในสนามรบ มือของเขายังไม่สั่นเลยสักนิด แต่ตอนนี้มือที่จับดาบของเขากำลังสั่นอย่างไม่อาจควบคุมได้!