ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1261 รัฐต่างๆ ขอความช่วยเหลือ (3) / ตอนที่ 1262 กลับบ้าน (1)

จวินอู๋เสียไม่พูดอะไรกับพวกเขาอีก และเดินจากไปเงียบๆ 

ในใจของพวกผู้ครองรัฐทั้งดีใจและเสียใจ 

ดีใจที่รัฐจิ้วล่มสลายไปแล้ว จะไม่มีใครขังพวกเขาเอาไว้ในบ้านอีกต่อไปแล้ว 

และเสียใจที่ภัยพิบัติของพวกเขายังไม่จบสิ้น พวกเขาต้องรีบกลับไปที่รัฐของตัวเองทันทีเพื่อทำให้สถานการณ์มั่นคง! 

จวินอู๋เสียและสหายของนางกลับไปที่โรงแรม เมืองหลวงรัฐจิ้วยังคงสงบสุข ประชาชนยังไม่รู้ว่าฮ่องเต้ของพวกเขาได้ยกดินแดนที่พวกเขาเหยียบอยู่นี้ให้รัฐอื่นไปแล้ว และยังไม่รู้ว่าในโลกนี้จะไม่มีชื่อรัฐจิ้วอีกต่อไป 

 อีกสักพักข้าจะนำราชโองการสองฉบับนี้ไปประกาศให้โลกรู้  เฟยเยียนพูดขณะที่ถือราชโองการสองฉบับนั้นไว้ในมือ ใบหน้าแจ่มใสร่าเริง 

แผนที่หนังมนุษย์ของรัฐจิ้ว เยี่ยซาไปเอามาจากห้องทรงอักษรของฮ่องเต้รัฐจิ้วและส่งมอบให้ฮวาเหยาเอาไปเก็บไว้แล้ว จากแผนที่เต็มแปดชิ้นส่วนที่พวกเขาต้องค้นหา ตอนนี้เหลือเพียงสองส่วนสุดท้ายแล้ว 

จวินอู๋เสียพยักหน้า ถึงจะทำลายรัฐจิ้วไปแล้ว แต่นางก็ไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อย นางเดินไปที่ข้างเตียงและมองฮ่องเต้น้อยที่นอนอยู่บนนั้น 

พิษร้ายของโลหิตแดงถูกแก้แล้ว แต่โลหิตแดงยังคงอยู่ในร่างของฮ่องเต้น้อย ไม่สามารถกำจัดให้หมดได้ เขานอนนิ่งอยู่บนเตียง ไม่ขยับเขยื้อนหรือพูดอะไรเลยสักคำ ผมของเขาสีแดงจนแสบตา ดวงตาสีแดงจ้องมองไปที่เพดานอย่างเงียบๆ และจ้องนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่เคลื่อนไหวใดๆ ทั้งสิ้น 

ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะและกระต่ายโลหิตโผล่มาข้างๆ เตียง พวกมันนอนติดกับฮ่องเต้น้อย แต่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองจากเขา 

แม้ว่าจะช่วยชีวิตของฮ่องเต้เอาไว้ได้ก็จริง แต่ความเสียหายที่โลหิตแดงทำไว้กับวิญญาณของเขานั้นไม่สามารถซ่อมแซมได้ ตอนนี้เขาเหมือนกับตุ๊กตาที่ไร้จิตวิญญาณ ไม่มีความสามารถในการคิด และไม่มีความรู้สึกอีกต่อไป 

สำหรับจวินอู๋เสีย การอยู่ในสภาพเช่นนี้ก็เหมือนคนที่สมองตายและกลายเป็นผักในชาติก่อนของนาง 

จวินอู๋เสียมองใบหน้าเล็กๆ ของฮ่องเต้น้อยและดึงจี้หยกออกมาจากเสื้อของนาง จี้หยกนั้นฮ่องเต้น้อยให้นางมาตอนที่พวกเขาแยกทางกันครั้งสุดท้าย นางเอาด้ายสีเงินคล้องจี้เอาไว้ก่อนจะเอาไปสวมที่คอของฮ่องเต้น้อย 

ราชครูเหอมองดูอยู่เงียบๆ และทำได้แค่ซ่อนความเศร้าเอาไว้ในใจของเขา 

 ข้าอยากพาเขาไปที่รัฐชี  จู่ๆ จวินอู๋เสียก็พูดขึ้น 

ราชครูเหอตกใจเล็กน้อย 

 เรื่องที่รัฐเฉียวได้รับดินแดนของรัฐจิ้ว เจ้าจัดการได้ตามสบาย ข้าอยากพาเขาไปที่รัฐชี ที่นั่นอาจจะมีหนทางช่วยเหลือเขา  จวินอู๋เสียนึกถึงหยกสงบวิญญาณขึ้นมา หยกสงบวิญญาณสามารถช่วยบิดาของนางที่ตายในสงครามได้ ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้ว่ามันอาจจะช่วยฮ่องเต้น้อยได้เช่นกัน 

หยกสงบวิญญาณเป็นสิ่งของจากโลกภูติวิญญาณ ในโลกภูติวิญญาณนั้นมีแต่ร่างวิญญาณทั้งหมด ดังนั้นหยกสงบวิญญาณอาจจะช่วยฮ่องเต้น้อยในทางใดทางหนึ่งได้ 

หยกสงบวิญญาณถูกแบ่งออกเป็นสองชิ้น หนึ่งอยู่บนร่างของจวินกู้ อีกหนึ่งจวินชิงเป็นคนเก็บไว้ 

 พ่ะย่ะค่ะ  ราชครูเหอตอบตกลง เขาเช็ดน้ำตาเงียบๆ ถ้าจะมีใครที่เขาไว้ใจในโลกนี้ละก็ ก็คงมีเพียงจวินเสียเท่านั้น 

ราชครูเหอพักอยู่ที่นั่นอีกพักหนึ่ง แล้วก็จากไป เฉียวฉู่กับคนอื่นๆ ยุ่งอยู่กับการเตรียมตัวเพื่อกระจายข่าวการล่มสลายของรัฐจิ้ว 

 เยี่ยซา  

 คุณหนูใหญ่มีคำสั่งอะไรขอรับ  เยี่ยซาตอบ 

 ข้าจะพาเขากลับไปที่รัฐชีพรุ่งนี้ เจ้าอยู่ที่นี่ พอฆ่าผู้อาวุโสหวงได้แล้ว เอาหัวเขาไปหาข้าที่รัฐชี  จวินอู๋เสียสั่งพลางหรี่ตา นางจะไม่ปล่อยให้ผู้อาวุโสหวงรอดไปได้แน่จากสิ่งที่เขาทำทั้งหมด 

ดูเหมือนเยี่ยซาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นใบหน้าเย็นชาเหมือนน้ำแข็งของจวินอู๋เสีย เขาก็กลืนคำพูดกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว 

 ขอรับ! ข้าน้อยรับคำสั่งคุณหนูใหญ่  

ตอนที่ 1262 กลับบ้าน (1) 

บ่ายวันนั้น ข่าวก็ได้กระจายไปทั่วรัฐจิ้วราวกับสายฟ้าฟาด! 

รัฐจิ้วที่ยิ่งใหญ่มานานหลายปี จู่ๆ ก็หายไปอย่างกะทันหัน ดินแดนทั้งหมดของรัฐจิ้วถูกมอบเป็นค่าชดเชยให้กับรัฐชีและรัฐเฉียว มันเป็นข่าวที่น่าเหลือเชื่อและยากจะยอมรับได้สำหรับประชาชนของรัฐจิ้ว 

รัฐจิ้วยิ่งใหญ่มานานหลายปี ประชาชนของรัฐจิ้วจึงกระหายสงครามและการต่อสู้ ภาคภูมิใจในความแข็งแกร่งของพวกเขา จนถึงขั้นดูถูกเหยียดหยามคนจากรัฐอื่นๆ ยกเว้นรัฐเหยียน แต่ตอนนี้ความเย่อหยิ่งนั้นได้ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้ว 

รัฐชียังไม่เท่าไร เนื่องจากพวกเขามีกองทัพรุ่ยหลินที่โด่งดัง และมีข่าวลือว่ารัฐชีเป็นพันธมิตรกับรัฐเหยียน นั่นเป็นเรื่องที่พอจะยอมรับได้ไม่มากก็น้อยในใจของพวกเขา 

แต่รัฐเฉียวเล่าเป็นอย่างไร 

ทำไมพวกเขาต้องมอบดินแดนให้กับรัฐเล็กๆ กระจอกๆ อย่างรัฐเฉียวด้วย 

ไม่มีใครสนใจเสียงของประชาชนรัฐจิ้วเลย จวินอู๋เสียสังเกตเห็นทุกอย่าง และนางก็รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานกว่าประชาชนของรัฐจิ้วจะรวมเข้ากับรัฐชีและรัฐเฉียวได้อย่างแท้จริง 

 เราจะไปวันนี้เลยหรือเปล่า  พอรุ่งเช้า เฉียวฉู่ก็โผล่หน้าเข้ามาถามที่ห้องของจวินอู๋เสีย 

จวินอู๋เสียเก็บของเรียบร้อยหมดแล้ว ฮ่องเต้น้อยนั่งเหม่อไม่พูดไม่จาอยู่ข้างเตียง ถ้าไม่ใช่เพราะดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาคู่นั้น เขาก็อาจถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายอย่างที่เคยเป็นมาตลอด 

 ใช่  จวินอู๋เสียตอบ 

 แล้วเรื่องของตำหนักมังกรสวรรค์….  เฉียวฉู่ถามต่อพร้อมกับลูบคาง ผู้อาวุโสหวงแห่งตำหนักมังกรสวรรค์หลบหนีไปแล้ว ถ้าเขายังอยู่ในสามโลกเบื้องล่าง ก็ไม่รู้ว่าจะก่อปัญหาอะไรขึ้นมาอีก แต่ถ้าเขากลับไปที่สามโลกชั้นกลาง ก็น่ากลัวว่าข้อมูลของจวินอู๋เสียกับพวกเขาจะไปถึงหูของสิบสองตำหนักในไม่ช้า นั่นคือจุดที่จะทำให้พวกเขาเสียเปรียบในช่วงเวลานี้ 

ก่อนหน้านี้พวกเขารวบรวมแผนที่กันอย่างลับๆ ต่อให้สิบสองตำหนักพบเรื่องแปลกๆ แต่พวกเขาก็ไม่มีทางสืบต่อไปได้ แต่ครั้งนี้ จวินอู๋เสียใช้ตำแหน่งฮ่องเต้รัฐเหยียนทำเรื่องนี้อย่างโจ่งแจ้ง ถ้ารู้ถึงสามโลกชั้นกลางและดึงดูดความสนใจของสามโลกชั้นกลางขึ้นมา เกรงว่ามันจะไม่ง่ายแล้ว 

 ข้าให้เยี่ยซาไปจัดการแล้ว  จวินอู๋เสียย่อมคิดไว้แล้วเช่นกัน นางไม่ปล่อยให้ผู้อาวุโสหวงมีโอกาสไปจากสามโลกชั้นกลางแบบมีชีวิตหรอก 

เฉียวฉู่พยักหน้าและไม่พูดอะไรอีก เขากลับไปเก็บของกับสหายของเขาเพื่อเตรียมตัวเดินทาง 

ก่อนที่จะออกเดินทาง ราชครูเหอได้มาพบจวินอู๋เสียและแสดงความขอบคุณอีกครั้ง เขาพูดว่าจะใช้สังขารแก่ๆ นี้ดูแลรัฐเฉียวจนถึงที่สุด และเมื่อฮ่องเต้น้อยหายแล้ว เขาจะได้มอบรัฐเฉียวโฉมใหม่ให้กับฮ่องเต้น้อย 

จวินอู๋เสียก้าวขึ้นรถม้าและมองไปที่รัฐจิ้วที่อยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ ดูเหมือนนางจะได้ยินเสียงคร่ำครวญของฮ่องเต้รัฐจิ้วที่กำลังจะตายจากในวังหลวง 

แม้ว่ารัฐจิ้วจะถูกทำลาย แต่ปัญหาที่รัฐจิ้วนำมาสู่สามโลกเบื้องล่างยังไม่จบ พวกผู้ครองรัฐที่ได้อิสรภาพกลับมาต่างควบม้าด้วยความเร็วสูงสุดกลับไปยังรัฐของพวกเขา หวังว่าจะหยุดความชั่วร้ายได้ก่อนที่มันจะเริ่มต้นขึ้น 

รถม้าเคลื่อนตัวออกไป จวินอู๋เสียนั่งอยู่ข้างในรถม้า โดยมีฮ่องเต้น้อยนั่งก้มหน้านิ่งอยู่ตรงข้ามกับนาง 

จวินอู๋เสียมองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูรัฐจิ้วที่ตอนนี้มีเจ้าของใหม่แล้ว 

นางส่งนกพิราบกลับบ้านเพื่อแจ้งกับจวนหลินอ๋องถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่นี่ อีกไม่นานท่านปู่หรือท่านอาเล็กของนางคงได้รับข่าว เมื่อคิดถึงเรื่องที่ว่าอีกไม่นานนางจะได้กลับบ้านไปเจอกับครอบครัว ความรู้สึกที่ถูกกดเอาไว้ในใจก็ผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย